All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1621 - Chapter 1630

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น พูดมาให้ละเอียด”จากนั้น เสียวอู่ก็นำเรื่องราวทั้งหมดที่ได้ยินมาตลอดทาง เล่าให้เฟิ่งจิ่วเหยียนฟัง โดยเฉพาะวีรกรรมที่เขาสร้างความโกลาหล ทำให้ศัตรูเสียทหารไปกว่าพันนาย รองลงมาคือพูดถึงเรื่องที่เซียวเหิงปิดบังถานไถเหยี่ยน วางแผนบุกโจมตีแคว้นหนานฉีล่วงหน้าเมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนฟังจบ ในใจก็พอเข้าใจขึ้นมาทันที ที่แท้ เซียวเหิงกับถานไถเหยี่ยนก็ไม่ได้เชื่อใจกันอย่างแท้จริง นั่นก็หมายความว่าทางฝ่ายถานไถเหยี่ยนไม่มีกองหนุนมาช่วย ไม่มีคนให้ใช้แล้วเสียวอู่หลุดพ้นจากการควบคุมของเซียวเหิงแล้ว อารมณ์ก็เบิกบานอย่างมาก เมื่อพูดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตลอดหนึ่งปี ก็ราวกับโล่งอกสบายใจดั่งเรือเบาแล่นผ่านหมื่นภูผาตงฟางซื่อหาวแล้วพูดขึ้นมา“เจ้าช่วยพูดแต่เรื่องสำคัญได้หรือไม่? อย่างเช่น เซียวเหิงคิดจะบุกแคว้นหนานฉี แล้วพวกเขามีการวางกำลังหรือแผนการรบอย่างไรบ้าง”เสียวอู่ถึงกับอึ้ง “หา? ซับซ้อนขนาดนี้เลยหรือ? “พวกเขาอาศัยมีพิษมนุษย์โอสถ ก็ไม่มีการวางแผนอะไรแล้ว”ตงฟางซื่อ : ...เขาจะพูดอะไรได้อีก?“อา!” เสียวอู่ร้องขึ้นมาดังลั่น ทำเอาตงฟางซื่

รุ่ยอ๋องมองหร่วนฝูอวี้อย่างลึกซึ้ง“อาอวี้ ไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจเลือกอะไร ข้าก็จะไม่ขัดขวางเจ้า“ดังนั้น ไม่ต้องรีบร้อนตัดสินใจ สิ่งเดียวที่ข้ากังวล คือวันหนึ่งเจ้าจะเสียใจภายหลัง”สีหน้าหร่วนฝูอวี้เย็นชา“ข้าประเมินตัวเองสูงเกินไป“ข้าคิดว่า ข้าสามารถกำหนดชะตากรรมของหนานเจียงได้“ข้าคิดว่า ขอเพียงข้าคัดค้าน ก็จะสามารถขวางกองทัพเหล็กแห่งแคว้นหนานฉีได้“ข้าคิดว่า อาศัยราชาพิษหนอนกู่ ข้าสามารถสร้างหมอกพิษขึ้นมาใหม่ ฟื้นฟูหนานเจียงให้กลับคืนดังเดิมได้“มีประโยคหนึ่ง ท่านพูดถูก ข้าเห็นแก่ตัว คิดว่าความคิดของข้าแทนความคิดของชาวหนานเจียงทั้งหมด“ข้าไม่อยากให้จี๋เอ๋อร์มาใช้ชีวิตอยู่ที่หนานเจียง เพราะข้ารู้ดี หนานเจียงยังมีข้อบกพร่องมากมาย…”รุ่ยอ๋องนิ่งราวกับถูกตรึง มองหร่วนฝูอวี้ ไม่ขัดจังหวะเลยสักคำจากนั้น หร่วนฝูอวี้พลันก้าวมาข้างหน้า วางสองมือบนโต๊ะ ราวกับผู้ยืนอยู่เหนือกว่า จ้องรุ่ยอ๋องที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ดวงตาของนางแน่วแน่ ไม่เหลือเสน่ห์เย้ายวนเช่นวันวาน มีเพียงประกายแห่งการต่อสู้“ทว่าถึงหนานเจียงจะอ่อนแอและบกพร่องเพียงใด ก็ยังมีผู้คนมากมายที่ดื้อดึงเหมือนกับข้า อยากรักษา

ตงฟางซื่อมั่นใจมากหนึ่งในร่องนูนที่เห็นนั้น ก็คือกระบี่ชื่อหยวนจากนั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้ เฟิ่งจิ่วเหยียนเคยบอกไว้ กระบี่ชื่อหยวนมีสองเล่ม คือกระบี่สว่างกับกระบี่มืดพวกมันจะต้องเป็นกุญแจสำหรับเปิดประตูสำริดยักษ์อย่างแน่นอน!ตงฟางซื่อหันไปถามเสียวอู่“กระบี่เล่มของเจ้าล่ะ!”เสียวอู่ขมวดคิ้ว“ข้าว่า สหายตงฟาง เมื่อครู่ข้าเพิ่งบอกท่านไป ท่านลืมแล้วหรือ? พวกเขาแย่งกระบี่ของข้าไปแล้ว นั่นเป็นกระบี่ที่ท่านอาจารย์มอบให้ข้า พวกเขาบอกว่าเป็นกระบี่แห่งบุตรสวรรค์ ข้า…”“เลิกพูดพล่าม กระบี่อยู่ไหน! ตอนนี้อยู่ในมือใคร?”ตงฟางซื่อที่ปกติเป็นคนใจเย็นต่อให้เผชิญความอันตรายยังคิดกินอาหารให้อิ่มท้อง เป็นผีอิ่มไม่เป็นผีอดตาย แต่เวลานี้กลับไม่อาจใจเย็นได้จุดศูนย์กลางของเขาเปล่งประกายความตื่นเต้นเสียวอู่ชะงัก“อยู่ อยู่...ในมือถานไถเหยี่ยน”สีหน้าของตงฟางซื่อแข็งทื่อนี่คงจะยุ่งยากหน่อย…เสียวอู่ถามต่อ “ว่าแต่ ทำไมท่านถึงร้อนรนขนาดนี้? กระบี่ของข้าถูกแย่งไป ดูเหมือนท่านจะร้อนใจกว่าข้าเสียอีก”เพื่อยืนยันความคิดของตนเอง และด้วยความรอบคอบ ตงฟางซื่อชี้ไปที่ปากของสัตว์อสูรยักษ์ ให้เสียวอู่ดู

เซียวอวี้เห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยตาตนเอง ค่อยเชื่อว่านางมาจริง ๆเขารีบโอบกอดนางเต็มอ้อมแขน พร้อมทั้งจุมพิตลงบนหน้าผากของนาง“เจ้ามาได้อย่างไร? หรือว่าเจอตำแหน่งดวงตาค่ายกลแล้ว?”เฟิ่งจิ่วเหยียนคลายตัวออกจากอ้อมแขนเขา มองสบตาเขาอย่างจริงจัง“ความเป็นไปได้เก้าในสิบส่วน แต่ก็ยังไม่มั่นใจมาก“ตอนนี้มีปัญหาอย่างหนึ่ง กระบี่ของเสียวอู่ อยู่ในมือถานไถเหยี่ยน“หากจะเปิดประตูสำริดที่อยู่ด้านนอกตำแหน่งดวงตาค่ายกล ต้องใช้กระบี่เล่มนั้น”เซียวอวี้เข้าใจความหมายของนางทันที“เจ้ามาเพื่อชิงกระบี่ใช่หรือไม่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักหน้า“อืม”แล้วก็พูดเสริม “แวะมาดูท่านด้วย”เซียวอวี้หัวเราะขมขื่น “ที่แท้เราเป็นเพียงเรื่องแวะมาด้วยเท่านั้นเอง”เฟิ่งจิ่วเหยียนหันไปมองผังทรายในกระโจมใหญ่ เดินเข้าไปเพ่งดูพลางเอ่ยถาม “ตอนนี้ไม่คิดจะโจมตีเมืองหลวงหรือ?”“ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเหมาะแก่การโจมตีเมือง กองหนุนจากหนานเจียงก็กำลังใกล้มาถึงแล้ว เราส่งจางฉี่หยางออกไปรับเสบียง เตรียมพร้อมทำศึกระยะยาว”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“พูดถึงกองหนุน ที่จริงการมาครั้งนี้ หม่อมฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่ง”เซ

ถานไถเหยี่ยนประหลาดใจมาก ที่หยวนจั้นเป็นฝ่ายมาหาเขาก่อน และยังมาเพื่อหารือแผนการขับไล่ศัตรูด้วย หยวนจั้นนั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามเขา ดวงตาเย็นชาเคียดแค้น “มิใช่ท่านอยากรวมใต้หล้าเป็นหนึ่งหรือ? แล้วเหตุใดท่านจึงไม่กระทำการโต้กลับเสียที จะปล่อยให้หนานฉีโจมตีและยึดครองเมืองต่าง ๆ มากมายของแคว้นตงซานเช่นนี้หรือ?” ถานไถเหยี่ยนรินชาให้เขาด้วยตนเอง บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่อ่อนโยน “หยวนจั้น สิ่งที่เจ้าเห็น คือแคว้นตงซานสูญเสียหลายเมืองติดต่อกัน สิ่งที่ข้าเห็น เป็นกองทัพฉีที่กำลังเดินเข้าสู่กับดักที่ข้าเตรียมไว้ทีละก้าว “นั่นคือความสนุกของการล่า มิใช่หรือ? “บางคนชอบที่จะยิงสังหารเหยื่อด้วยลูกธนูเพียงดอกเดียว แต่ข้าชอบดูเหยื่อตกลงไปในกับดัก ดิ้นรนอย่างยากลำบาก ร้องคร่ำครวญ จนกระทั่งพวกเขาหมดหวังในการมีชีวิตรอด ภายใต้ความหวาดกลัวทางจิตใจและความเจ็บปวดทางร่างกาย โหยหาความตายตลอดเวลา” หยวนจั้นไม่แสดงสีหน้าใด ๆ “เรื่องที่ท่านเอ่ยมา ข้าไม่เข้าใจ “สิ่งที่ข้ารู้คือ เท่าที่ดูตอนนี้ กองทัพฉีบุกทะลวงเหมือนผ่าลำไผ่ ท่านต้านทานไม่ไหวแล้ว” ถานไถเหยี่ยนกล่าวด้วยรอยย