All Chapters of พ่ายเกมสวาท: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนที่ 45 จับผิดคนป่วย--- เซฟ Talk ---ผมมองตามร่างบางที่ขึ้นไปเอากระเป๋าบนห้อง แล้วนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์หลายๆ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้...‘แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าเธออาการดีขึ้น หรือหายแล้ว’ ประโยคที่ผมถามหมอออกไป‘เมื่อเธอพร้อม เธอจะเปิดใจให้คุณ เมื่อเธอรู้สึกปลอดภัยและผ่อนคลาย ความทรงจำเลวร้ายจะค่อยๆ หายไป เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะทำให้คุณสัมผัสได้ว่าเธอพร้อมที่จะยอมรับคุณแล้ว ไม่แน่ว่าเธออาจจะเป็นคนเริ่มความสัมพันธ์ก่อนก็ได้” ขณะที่ผมคิดถึงคำพูดของหมอที่วนเวียนอยู่ในหัวของผม จนไม่สามารถจะสลัดมันออกไปได้ อีกทั้งยังพยายามคิดหาวิธีการที่จะรักษาเธอให้หาย ความคิดมากมายที่อยู่ในหัวมันทำให้ผมนอนแทบไม่หลับจนเมื่อเช้าพอเธอตื่นขึ้นมา เธอก็บอกให้ผมนอนพักก่อน ตัวเธอจะไปทำอาหารให้ผมกิน แต่เป็นเพราะว่าผมนอนไม่หลับแล้ว ผมจึงได้หยิบแล็ปท๊อปคู่ใจของผมมาเปิดดูผลประกอบการธุรกิจต่างๆ ที่ผมลงทุนและบริหารอยู่ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง และถือโอกาสดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยระหว่างที่รอผมเลื่อนไปเรื่อยๆ จนสะดุดตาเข้ากับโฆษณากล้องวงจรจิ๋ว เมื่อเห็นปุ๊ปความคิดก็พุ่งแล่นเข้ามาในสมองของผมทันที วิธีที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่างที่ผมรู้ส

ตอนที่ 47 อาณาจักรเซบาสเธียณ อาณาจักร SBTeir Corporateเมื่อก้าวเท้าเข้ามายัง อาณาจักร SBTeir Corporate ที่ยิ่งใหญ่ ที่ที่ฉันไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะได้มีโอกาสเข้ามา อาณาจักรที่ขึ้นชื่อว่ายิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆ ของประเทศและยังกระจายไปอีกหลายทวีป ภาพตรงหน้าทำให้ฉันตื่นตาตื่นใจอย่างมาก ฉันหันซ้ายทีขวาที มองไปทั่วแทบไม่กะพริบตา จนคนร่างโตที่ยืนอยู่ข้างๆ อดไม่ไหวที่จะเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้ให้เดินไปพร้อมกันการมาของเจ้าของบริษัท อย่างท่าน เซบาสเธีย ธิพัฒน์เดชะไพศาล ทำให้บรรยากาศภายในบริษัทดูเคร่งขรึมขึ้นมาทันที ทุกอย่างดูเป็นระเบียน ดูทันสมัย ดูน่าเชื่อถือ สมกับตำแหน่งบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศ จนฉันที่ตื่นเต้นในตอนแรก แอบรู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย แต่ยังดีที่ได้มืออันอบอุ่นของเขากอบกุมให้ฉันได้ผ่อนคลายฉันก้มมองไปยังมือที่แสนอบอุ่นของเขาที่กำลังกุมมือน้อยๆ ของฉันอยู่ ด้วยสายตาที่อิ่มเอมไปด้วยความสุข ความอบอุ่นที่ส่งมาเป็นเหมือนความนัยที่บอกว่าฉันสำคัญต่อเขาแค่ไหน ฉันช้อนตาขึ้นไปมองยังด้านข้างใบหน้าคมเข้มทรงเสน่ห์ด้วยหัวใจที่เต้นแรง เขายังคงทำหน้านิ่งไม่ยิ้มไม่พูดกับใครตลอดทางที่

ตอนที่ 49 มารยากวางน้อยฉันมองไปที่คนเจ้าเล่ห์ที่ทำสายตาหลุกหลิก เพราะน่าจะรู้ตัวเองดี ว่าบอกสิ่งที่ฉันอยากรู้ไม่หมด“มีอะไรจะพูดอีกไหมคะ” ฉันเอ่ยย้ำ พร้อมส่งสายตาจับผิดไปให้“ม่ะ..ไม่มีค่ะ” เขาตอบตะกุกตะกัก“แน่นะ” ฉันเอ่ยเสียงเข้มเน้นคำ“แหะๆ ....อ๋อนึกได้อีกอย่าง คือเอลิซอยากรู้ใช่ไหมคะว่าเฮียรู้ได้ยังไง” เขาแสร้งทำเป็นนึกออก ทำไมฉันจะดูไม่ออกฉันพยักหน้าตอบรับ“คือว่า...เอ่อ...เฮียแอบเอากล้องวงจรจิ๋วไปติดในห้องน้ำ” พอเขาพูดจบก็รีบซุกหน้าเข้ามาที่หน้าอกฉันเพื่อหนีความผิดทันที“เฮียยยย” ฉันตาโตขึ้นเสียงเรียกชื่อเขาทันที มันน่านัก โธ่เอ๊ย!!อายก็อาย โมโหก็โมโห อยากจะทุบให้แขนหักไปเลย แต่ก็ทำได้แค่ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนแกร่งที่รัดแน่นเท่านั้น“อย่าโกรธเฮียเลยนะคะ คนดี ที่เฮียทำไปทุกอย่างก็เพื่อเอลิซเลยนะคะ เห็นใจผัวตาดำๆ คนนี้เถอะน๊าาา...” เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉัน เมื่อเห็นว่าฉันหยุดดิ้นแล้ว ซ้ำยังมาทำหน้าทำตาอ้อนวอนขอร้องให้ฉันยกโทษให้อีกความจริงฉันก็ไม่ได้โกรธ หรือโมโหอะไรเขาแล้วแหละ เพราะรับรู้ถึงเจตนาที่ดี (หรือเปล่า) ของเขา และเมื่อรวมกับสิ่งที่เขากระทำกับฉันมาโดยตลอดตั้งแต่เขาขอโอกา

ตอนที่ 51 ขอแค่...ครืดด ~~เสียงเลื่อนปิดประตูหลังจากที่พี่กิตออกไปแล้วฉันลุกขึ้นยืน เดินรอบโซฟาอีกครั้ง มองมุมนู้นทีมุมนี้ที ก้มๆ เงยๆ เพื่อหาจีสตริงตัวจิ๋วของฉัน แต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ“หาอะไรอยู่ค่ะ” เสียงทุ้มนุ่มจากด้านหลังเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของฉันที่เหมือนคนกำลังหาของ“ก็...จี...เอ่อ...ไม่มีอะไรค่ะ” ฉันตอบกลับโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองคนถาม จึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มร้ายที่ฉายออกมาเขายังคงมองคนร่างบางที่ก้มๆ เงยๆ เดินวนไปมาแถวโซฟา ที่ดูท่าทางยังไงก็เห็นแน่ชัดว่ากำลังหาของอยู่ แต่เหมือนว่าเธอจะไม่อยากให้รู้ว่าอะไรหายไป“ก็นึกว่าหาไอ้นี่อยู่...” เขาชูจีสตริงจิ๋วสีดำ พร้อมใช้นิ้วเรียวควงไปมาเป็นวงกลม แล้วทำหน้าทะเล้นใส่ฉันหันไปตามเสียงที่บอก สิ่งที่เห็นอยู่ในมือเขาทำเอาฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่ใบหน้าสาวจะเห่อร้อนและแดงก่ำด้วยความอับอาย“เฮีย!!เอามานี่นะ เอาไปตั้งแต่เมื่อไรค่ะเนี้ย!!” ฉันกระวีกระวาดวิ่งไปยังที่โต๊ะทำงานของเขาทันทีเขารีบหยัดกายยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วยกมือชูชั้นในตัวจิ๋วขึ้นสูงเลยหัว เพื่อไม่ให้ฉันเอื้อมหยิบฉวยได้ถึงฉันไม่ละความพยายามที่จะเอื้อมมือคว้า

ตอนที่ 53 ไอ้ตัวมาร--- เซฟ Talk ---ผมส่งแชทให้ลูกน้องสั่งอาหารมาให้ เพราะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ผมพาคนร่างบางมาด้วย หลังจากที่ผมเข้าโหมดทำงาน ผมจะเป็นแบบนี้ทุกทีคือทำงานจนลืมวันลืมเวลา กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ลูกน้องเอาอาหารมาให้ ซึ่งพวกมันจะรู้ดีว่าไม่ต้องรอให้ผมออกคำสั่งแต่วันนี้ทั้งที่ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะเข้ามาเคลียร์งานที่บริษัทแค่แป๊บเดียว แล้วจะได้พาเธอออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก ตั้งใจไว้ว่าวันนี้จะตามใจเธอทุกอย่าง เธออยากจะไปไหนผมจะพาไปหมด แต่กลับมีงานและโครงการมากมายให้ต้องพิจารณา ซึ่งแต่ละโครงการก็ระดับพันล้าน เลยต้องใช้เวลาในการดูเอกสารนานพอสมควร จนผมอดพาเธอออกไปเที่ยวและหาอะไรกินข้างนอก มันทำให้ผมรู้สึกผิดต่อเธอมาก ทั้งที่ได้พาเธอออกมาแล้ว แต่กลับพาเธอมานั่งอุดอู้อยู่ในห้องทำงานนี้ ผมนี่มันแย่จริงๆหลังจากที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เพราะส่วนลึกก็เป็นห่วงความรู้สึกเธอ ผมพยายามสลัดความคิดเหล่านั้นออก แล้วรีบเคลียร์งานให้เสร็จให้เร็วที่สุด อย่างน้อยก็ยังมีเวลาพาเธอไปกินอาหารเย็นข้างนอก เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็รีบลงมือเคลียร์กองเอกสารด้านหน้าทันที แต่ก่อนจะเริ่มขอเงยหน้าขึ้นไปมองหน้า