Semua Bab พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Bab 41 - Bab 50

ไม่ใช่แค่มีโฉมหน้าที่น่ากลัวอี้เหมยนางยังหูตาไวฉลาดหลักแหลมอีกด้วย หานจงเข้ามาลาฉินเกอหลงและฝากฝัง นางเห็นก่อนที่ต้าเหนิงจะเห็นจึงเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงใจ ต้าเหนิงถอนหายใจยาวต้าเหนิงยิ้มล้วงเข้าไปในอกเสื้อขอตัวเองหยิบเอาถุงทองของฉินเกอหลงเทเหรียญทองลงมือหนึ่งเหรียญ“นี่คือเหรียญทองที่ท่านอ๋องมอบให้ข้า ท่านเอาไปเผื่อจะต้องใช้มันยามฉุกเฉิน”ส่งถุงทองให้กับหานจง พร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆ“ขอบคุณพระสนม”“จะต้องกลับมานะหานจงท่านอ๋องรอท่านอยู่” หานจงยิ้ม สดใสในครั้งแรก“ข้าให้คนเตรียมทองให้ท่านสามพันชั่งเพื่อใช้ในการเดินทางดูแลท่านหมอให้ดีแล้วรีบกลับมา” ขโมยซีนก็มา อี้เหมยนางเก็บทุกเม็ดจริงๆ แต่ต้าเหนิงรู้ทันนางเถอะ“ตามข้าออกไปเถิดท่านองครักษ์ ข้าจะนำทองมามอบให้ท่าน” อี้เหมยก้ายก้าวเดินออกจากห้องไปแล้วหานจงมองฉินเกอหลงตาละห้อยประสานมือนอบน้อมตรงหน้าฉินเกอหลงอย่างที่คนภักดีคนหนึ่งควรกระทำเขาคงรู้สึกผิดเหมือนกันที่ปล่อยให้ฉินเกอหลงบาดเจ็บเพียงนี้ ทั้งหานจงและต้าเหนิงตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันต่างคนต่างกำลังไถ่โทษเถอะ ต้าเหนิงถอนหายใจยาว“พระสนมท่านหมอฝากข้ามาย้ำกับท่านว่าท่านอ๋องต้องกินยานี่ทุกหนึ่

เสนาบดีเฉินถอนหายใจยาว อย่างน้อยกัวกั๋วก็ไม่สงสัยที่เขาให้ที่ซ่อนตัวฉินเกอหลง แต่เรื่องไต่สวนไม่มีจริง กัวกั๋วฮ่องเต้พูดเพียงให้ดูชอบธรรมแต่สำหรับกัวกั๋วต้องเป็นโทษประหารเท่านั้นขุนนางสี่ตระกูลใหญ่กลับไปกันหมดแล้ว“ส่งคนสอดแนมตระกูลเฉิน ว่ามีอะไรผิดปกติไหม”“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาทข้าน้อยเห็นเรื่องแปลก บุตรชายของเสนาบดีเฉินวันนี้จอดเกี้ยวที่หน้าวังหลวง นั่งรอที่นั่นไม่ไปไหน” กัวกั๋วฮ่องเต้ยิ้ม“เฉินซือกวานปกติไม่เอาไหนวันๆ หมกอยู่แต่ในห้องตำราวันนี้ทำไมมาถึงนี่”บนรถม้าที่มุ่งหน้าเข้าสู่ป่ากว้าง“ทะท่านหมอเรากำลังจะไปที่ไหนกัน” เงียบยังคงบังคับม้าไม่สนใจอีกคน“ท่านหมอ ท่านหมอ เยี่ยนฉือคนโกง” ตะโกนดังๆ“ถามทำไม เจ้าไม่มีสิทธิ์ถาม อยากทำคุณไถ่โทษมิใช่หรือ เสี้ยนตี้เลี้ยงดูเจ้ามาพร้อมกับข้าเพื่อที่เราสองคนจะได้ปกป้องหวางซื่อแต่ดูสิเจ้าปล่อยให้ท่านอ๋องบาดเจ็บเพียงนี้”“นี่เยี่ยนฉือ ข้าเหลืออดที่จะเรียกท่านว่าท่านหมอแล้วนะ บอกว่าร่างกายอ่อนแอแต่ข่มเหงข้าอยู่ได้คนเดียว ข้าถือว่ามีวรยุทธ์เลยไม่อยากรังแกท่าน เรื่องนี้ข้ารู้สึกผิดมากพอแล้วไม่ต้องให้ท่านสั่งสอน” ใบหน้าเง้างอนราวกับหญิงแรกรุ่น มีเพียงหม

“อย่านะ ตั้งใจจะเข้าไปสังหารท่านอ๋องใช่ไหมไม่ได้นะข้ามศพข้าไปก่อนเจ้าคนชั่วแหมทำท่าทางซะคนดี คนหล่อเชียว ที่ไหนได้เป็นมือสังหารใช่ไหมซ่อนกระบี่ของท่านไว้ตรงไหนเอาออกมา” ยืนประจันหน้าเฉินซือกวานไว้ กลัวว่าอีกคนจจะเข้าไปทำร้ายฉินเกอหลงเสียงวิ่งของเฉินอี้เหมยกับสาวใช้อย่างเร่งรีบมายังสวนด้านหลัง“อะ พี่ใหญ่ เป็นท่านเองหรือไหนนางบอกว่ามีผู้บุกรุก” ต้าเหนิงอ้าปากค้าง“พะพะพี่ใหญหรอกหรือ เขาคือพี่ใหญ่ของเจ้าหรอกหรือ ว่าแล้วเชียวดูดีขนาดนี้จะเป็นคนร้ายได้อย่างไร”เฉินซือกวานถอนหายใจยาว“แล้วทำไมไม่เข้าทางประตูเหมือนคนอื่นเขาจะมาเยี่ยมท่านอ๋องก็น่าจะเข้าทางประตู” เฉินอี้เหมยส่ายหน้าไปมา“ที่นี่คือห้องลับสำหรับอ่านหนังสือของพี่ใหญ่ เขาเข้าออกทางไหนก็ได้ทั้งนั้น เจ้าจะกล่าวหาเขาแบบนี้ไม่ได้”ต้าเหนิงยิ้มเจื่อนๆ ก้มศีรษะลงสองสามทีแทนคำขอโทษ“ต้าเหนิงผิดไปแล้วต่อไปข้าน้อยไม่กล้า แล้วขอโทษที่เข้าใจท่านผิดก็แหมมาแบบนี้จะไม่ให้เข้าใจผิดได้อย่างไร”พาลคิดว่าถ้าวันนี้ไม่รู้ความจริง ไอ้ที่อาบน้ำในห้องนั่นประตูเปิดเข้าออกได้สบายอีกคนเข้ามาเห็นต้าเหนิงกำลังอาบน้ำก็จบกัน หาแย่แล้วววววว“ท่านมาแอบดูข้าอาบน

กลางป่า“พักที่นี่เถอะ”“ยังอีกไกลกว่าจะถึงเจ้าจะรีบพักไปทำไมกัน“ข้าเหนื่อยและหิวมากด้วย” หานจงบ่นเบาๆ“อาการบาดเจ็บของหวางซื่อแม้จะไม่สาหัส แต่กระบี่ของกัวกั๋วอาบยาพิษ ไม่ตายทันทีแต่ทำให้เจ็บปวดทรมานข้าไม่พูดเรื่องนี้เพราะเกรงว่า ตระกูลเฉินไม่รู้ว่าจะภักดีจริงหรือไม่หากรู้หวางซื่อไม่มียารักษาพวกเขายังจะภักดีอีกไหม ถึงตอนนี้หวางซื่อฟื้นแล้วแต่เมื่อพิษกำเริบ หวางซื่อจะทรงเจ็บปวดแสนสาหัสอีกครั้งยาที่ให้สนมเอ่อเคี่ยวไว้ป้อนนั่นก็ได้เพียงบรรเทา ทางเดียวที่จะถอนพิษได้คือสมุนไพรวิเศษชนิดนี้เท่านั้น”เช่นนั้นเร่งเดินทางเถิดข้าห่วงเหลือเกินว่าฝ่าบาทจะทรงทรมานเพราะพิษกำเริบ เร่งเดินทางกันเถิด” สายตามุ่งมั่นของหานจงนั้น เป็นเยี่ยนฉือชอบที่จะจ้องมองมันเด็กชายตัวน้อยที่ร่างกายอ่อนแอถูกเสี้ยนตี้นำเข้าวังเพราะบิดามารดาของหานจงไม่เหลือรอดจากสงครามนำมาให้การศึกษาเล่าเรียนเป็นเพื่อนเล่นขององค์รัชทายาทหรือฉินเกอหลง พร้อมกับเขาที่ฝ่าบาททรงเห็นว่าหน่วยก้านดี และยังมี เฉินซือกวานที่มาเล่าเรียนเขียนอ่านด้วยกัน แต่คนที่อ่อนแอและป่วยไข้บ่อยๆ กลับเป็นเขากับหานจง เขาจึงไม่เรียนวิชากระบี่ แต่กลับยุยงให้หานจงร่

“ต้าเหนิงมาที่นี่เพียงลำพังเหลือตัวคนเดียวไม่วางใจใครนอกจากท่านอ๋องกับหานจง หากไม่มีท่านอ๋องพวกเขาก็ไม่มีทางให้การช่วยเหลือต้าเหนิงแน่ๆ”“นั่นมันเรื่องของพวกเขาแต่ตราบใดที่ข้ายังอยู่ ข้าไม่มีทางให้เจ้าพบกับอันตรายข้าสัญญาพอใจหรือยัง ไม่เพียงแค่เพราะบัญชาของเสด็จปู่ แต่ แต่..."พลิกร่างบางมาสบตานิ่ง "เพราะข้านะน่ะ….ถึงจะบอกว่าออกบวชอยู่ในตอนนี้ แต่พอได้ลิ้มรสจูบของเจ้า”ก้มลงจุมพิตอ่อนหวานที่ริมฝีปาก ต้าเหนิงเผยอริมฝีปากให้ลิ้นอุ่นซอกซอนค้นหาความหวานบางอย่างก็ยากจะควบคุม ฉะนั้นไม่อนุญาตให้ใครมาคาดหวังอะไรในตัวต้าเหนิงทั้งนั้น พวกสาระแน อยากอยู่จึงอยู่ อยากกอดจึงกอด จูบหวานก็ควรเผยอริมฝีปากรับรสจูบเสียจะฝืนใจทำไมชีวิตคนมันสั้น ฉินเกอหลงถอนริมฝีปากออกช้าๆ ขบเม้มริมฝีปากอย่างแสนเสียดาย ต้าเหนิงกลับกดริมฝีปากกับปากอุ่นอีกครั้งประทับรอยจูบในหนำใจเพื่อจดจำไว้ชั่วนิรันดร์“ท่านอ๋องรู้สึกอย่างไรกับต้าเหนิง” ถามเบาๆ เสียงแหบพร่า“ข้า คิดว่ากำลังมีใจให้เจ้าเสียแล้ว แล้วเจ้าเล่าแม่นางเอ่อต้าเหนิงเจ้าคิดอย่างไรกับข้า”“ต้าเหนิงว่าต้าเหนิง…..ช่างเถอะ”ซบหน้าลงบนอกกว้างเกลือกกลิ้งใบหน้าซึมซับความอบอ