All Chapters of พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Chapter 21 - Chapter 30

“ข้าน้อยเข้าใจขอรับแต่ทว่าเห็นก็เห็นว่าท่านอ๋องสามปีเพิ่งจะกลับวังหลวงแค่ครั้งนี้ ยังกล้าผลักไส ราชโองการบอกว่าสองสามวันให้อยู่ที่วังหลวงได้แค่สองสามวัน หวางเยว่ท่านว่ามันไม่เกินไปหน่อยหรือ กลัวว่าเหล่าขุนนางจะพากันมาถวายฎีกาหรือฟ้องเรื่องราวต่างๆที่ฝ่าบาททำหางโผล่ไว้”“ช่างเถอะ เราจะอยู่กี่วันก็ไม่ต้องเกรงว่าใครจะว่าเพราะใจเราบริสุทธิ์ไม่ได้คิดจะทำเรื่องชั่วช้าเหมือนที่ใครคิดเช่นนั้นก็ไม่ต้องกังวลอะไร เวลาที่ผ่านไปพวกเขาก็จะได้รู้ว่าเราไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูด”“แม้แต่ขันทียังกล้าจาบจ้วงท่านอ๋องเรียกท่านว่าไต้ซือ เช่นนี้จะไม่กลัวว่าพวกเขาจะพูดจาให้ร้ายหรือไร”“เรียกไต้ซือก็ไม่ผิดข้าบวชมาแล้วถือเพศบรรพชิตแล้วยังกินข้าวสองเวลาดีที่ไม่โกนหัวเพราะถือว่าอย่างไรเสียข้าก็ปฏิบัติได้เคร่งครัดกว่าไต้ซือทั่วไป ก็ถูกแล้วที่พวกเขาจะเรียกไต้ซือ”คราวนี้เป็นต้าเหนิงที่ถอนหายใจเรียกพระอรหันต์ อย่าเรียกไต้ซือเลย“แต่หวางซื่อ ในใจท่านตอนนี้…”“ไม่อาจจะกล่าวคำใดได้เต็มปากข้าแค่เพียงผู้ทรงศีลเช่นนี้”“ข้าน้อยหมายถึง”บุ้ยใบ้ไปทางต้าเหนิงที่แกล้งหลับ“ก็แค่ทำตามบัญชา ไมไ่ด้มีอะไรแค่เพียงนางใช้ชีวิตที่นี่

“หวางซื่อ คิดอย่างไรกับเรื่องนี้”“นางงดงามและยังทำตัวใกล้ชิดกับเราเกินไป”หานจงยิ้มเจื่อนๆ“หานจงหมายถึงเรื่อง เรื่องการลอบสังหารในครั้งนี้” อ๋องฉิน เงยหน้าขึ้นถอนหายใจแก้เขิน“ข้าเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า นางทำไมถึงมีคนอยากให้ตายมากขนาดนี้นางมีส่วนได้ส่วนเสียเรื่องไหนกันแน่”“ไทฮองไทเฮาจะต้องให้คำตอบได้แน่”หานจงตั้งข้อสังเกต“เสด็จย่าไม่ได้ใช้ชีวิตในวังหลวง ปีปีหนึ่งเร้นกายที่วิหารเทียมฟ้าเช่นไรจึงจะเข้าใจเรื่องราวในวังหลวง”“เช่นนั้นคงต้องหาคำตอบเพียงลำพัง ข้าน้อยเห็นว่าพระสนมน่าเอ็นดูเพียงนี้หากจะมีใครสักคนที่อยากให้นางตายก็คงเป็นฮองเฮา กุ้ยเหริน กุ้ยเฟย สนมอันดับต่างๆของฝ่าบาทและอาจมีนางกำนัลอีกส่วนที่เคยรับใช้นางอย่างเช่นนางกำนัลเจายี่คนนั้น แต่พวกนางคงได้แค่คิดไม่ได้ลงมือ”“ข้าเห็นว่าเจายี่เกือบจะลงมือกับนางแต่นางเสแสร้งว่าไม่รู้เรื่องนี้ แล้วหาทางเอาคืนเจายี่ จะเห็นได้ชัดว่านางถีบกัดเจายี่จนนางต้องหนีไปไม่อยู่รับใช้เหมือนที่ควรจะเป็น”หานจงยิ้ม“หวางซื่อท่านช่างสังเกตยิ่งแล้ว เช่นนั้นคงมีหลายคนที่อยากให้นางตายทว่าเหตุผลหลักๆก็ยังไม่อาจทราบได้”“เจ้ายังไม่รู้อีกหรือหานจง เห็นได้ชัดว่าน

ต้าเหนิงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ชันเข่าขึ้นมาหนึ่งข้าง“คิดว่าเป็นใคร ตั้งใจมารังแกกัน ฝากไว้ก่อนเถอะนางมารร้าย” ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนทำเขายังมีหน้ามาฝากไว้อีก“เจ้า สร้างศัตรูแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ฉินเกอหลงอดที่จะถามไม่ได้“ไม่รู้”“แล้วไม่กลัวว่าคนเขาจะรุมเกลียดเจ้าหรือ” ถามเบาแต่น้ำเสียงอ่อนโยนลงกว่าตอนที่อยู่ต่อหน้าสนมซิงซี“ไม่รู้ ข้าอะนะไม่เคยทำร้ายใครก่อนก็แล้วกัน…แค่เอาคืนแน่ๆ ขอบอก”“เมื่อคืนข้าเห็นว่าเจ้ากลัวมือสังหารจนร้องห่มร้องไห้กลัวตายขนาดนั้น แล้วทำไมวันนี้ถึงไม่กลัวว่าสนมเอกคนนั้นจะจัดการกับเจ้าด้วยเล่ห์ลวงของวังหลวง”“นั่นสิถ้ามาแบบนางก็พอจะรับมือได้ แต่หากถ้าใช้เล่ห์เหลี่ยมข้าจะรับมือไหวไหม ความจริงข้ากลัวตายนะ กลัวว่าจะโดนฆ่า แต่เกลียดที่สุดก็คือคนที่มารังแกข้า แบบที่ข้าไม่รู้ ขอบคุณท่านนะที่ช่วยข้าเมื่อกี้” ฉินเกอหลงถอนหายใจ“ฝ่าบาทส่งยาบำรุงร่างกายและจะเสด็จที่นี่ ซึ่งข้าวิเคราะห์ตั้งนานนึกอย่าไงรก็นึกไม่ออกมาว่าเสด็จมาทำไมแต่พอเห็นว่าสนมเอกชิงซี พาคนมาทำร้ายเจ้าจึงเข้าใจได้ในทันทีว่า ฝ่าบาทกำลังทำให้ทุกคนรู้ว่ากำลังจะกลับมาโปรดปรานเจ้าอีกแล้ว”ต้าเหนิงเลิกคิ้วอ้

ฉินเกอหลงนับประคำราวกับไม่ได้ยินคำพูดของใต้เท้าลู่“ฝ่าบาท ได้โปรด”“ฝ่าบาทหรือท่านกล้าเรียกจวิ้นหวังอย่างข้าว่าฝ่าบาท…เช่นนั้นหรือ” พยายามย้ำคำว่า….จวิ้นหวัง“ในใจลู่สือห่าวมีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่เป็นฮ่องเต้ ไท่ชางหวงทรงมีลายลักษณ์อักษรเพียงนั้นกลับถูกคนชั่วเผาทำลาย คนที่เหมาะจะนั่งบัลลังก์แคว้นหานมากที่สุดก็คือฝ่าบาท….แล้วเหตุใดยอมให้ฮ่องเต้จอมปลอมคนนั้นนั่งบัลลังก์ให้ชาวบ้านเดือดร้อน ยอมให้เขาบังคับ ให้รับตำแหน่งจวิ้นหวัง” ฉินเกอหลงนับประคำในมือทว่าหยาดน้ำตากลับหลั่งริน“พระมารดาของข้าต้องสังเวยให้กับการแย่งชิงในครั้งนี้ ท่านคิดว่าข้ายอมง่ายดายหรือหากมิใช่ชีวิตที่ไม่เคยเป็นสุขของพระมารดาอยู่ในมือเขา”“แล้วฝ่าบาททรงรักษาชีวิตพระมารดาได้หรือไม่”ฉินเกอหลงยังจดจำเรื่องในอดีตไม่เคยลืมเลือน เขาในวัย18ปี วันที่ไท่ซางหวงทรงสวรรคต พระมารดาถูกจับตัวไว้ในคุกหลวง เขาถูกกักบริเวณ ขันทีตั๋วเค่อเผาลายลักษณ์อักษรมอบบัลลังก์มังกรให้กับเขาของไท่ซางหวงทิ้งต่อหน้าฉินเกอหลงในตอนนั้นพร้อมกับกั่วกั๋วฮ่องเต้บังคับให้ร่างสัญญายินยอมรับตำแหน่งจวิ้นหวังเพื่อแลกกับโทษประหารของพระมารดาที่วางยาพิษไท่ซางหวงจนสิ

ต้าเหนิงคิดว่าคนขี้อายคงรีบก้มหน้าหลบตา ตอบราวกับเสียงกระซิบแต่เปล่าเลย ฉินเกอหลงเงยหน้าจ้องมองต้าเหนิงที่ยืนเด่นอยู่ตรงนั้น“ไม่พ่ะย่ะค่ะ หญิงทั่วไปมักทำให้การบำเพ็ญเพียร ยากที่จะลุล่วงแล้วหญิงงามก็ยิ่งทำให้จิตใจไขว้เขวอย่าว่าแต่จิตใจไขว้เขวเลยการบำเพ็ญเพียรยิ่งสูญเปล่า”“คิดถูกแล้ว คิดถูกแล้ว” ต้าเหนิงพูดไปยิ้มไปไทเฮาส่ายหน้า“ข้าเห็นแบบนี้แล้ว คงต้องเปลี่ยนใจ ตั้งใจให้คนเสาะหายาบำรุงชั้นยอดให้กับเจ้าคงต้องเก็บไว้กินเองแล้วสินะ เจ้าผุดผาดมีน้ำมีนวลเช่นนี้ ไม่ต้องพึ่งยาบำรุง”“เพคะ” รับคำสั้นๆ อย่างน้อยตอนนั้นไทเฮาก็ช่วยชีวิตไว้แหละน่า“อ๋องฉินให้ท่านหมอเทวดา …เยี่ยนฉือจัดยาบำรุงให้กับพระสนมก่อนที่จะมาที่นี่ ไทเฮาไม่ต้องทรงกังวล”“จริงสินะที่นั่นมีไทฮองไทเฮานี่ ข้าลืมไป ว่าแต่จวิ้นหวังจะเดินทางกลับทางเหนือวันไหนได้ยินว่าจะอยู่สองสามวัน” ไม่ไล่ก็เหมือนไล่“ตอนนี้บัญชาของเสด็จปู่ที่ให้คอย อารักขาสนมเอ่อ (ต้าเหนิง) ”“ฮึฮึ ตระกูลเอ่อคนสุดท้ายข้าให้ทำสัญญาหมั้นหมายให้นางเข้ามาในวังหลวงฮ่องเต้แต่งตั้งเป็นสนมอันดับที่16แล้วทำไมยังต้องลำบากจวิ้นหวังมาถึงนี่ อารักขานางอีกเล่า”หะ สนมอันดับที่