Semua Bab พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Bab 51 - Bab 60

“เจ้าควรจะเอาใจข้ามากกว่านี้ในเมื่อ ข้าไม่ประหารเจ้าอย่างที่พูดไว้แต่แรก” เดินมาหยุดตรงหน้าต้าเหนิงแลกกับการที่ต้าเหนิงยอมกลับมา จึงทำให้รู้ว่ากัวกั๋วที่ภายนอกมองเพียงผิวเผินก็แค่บุรุษมากรักคนหนึ่ง เหลาะแหละไม่ได้จริงใจอะไร แต่ภายในเขากลับเป็นคนที่น่ากลัวทีเดียว เป็นคนที่ตัดสินใจเด็ดขาดบอกว่าไม่ประหารก็คือไม่ประหาร บอกว่าไม่ตามฉินเกอหลงก็คือไม่ตาม แต่ใจจริงแล้ว คงรู้ว่าฉินเกอหลงบาดเจ็บปางตายหรืออาจเอาชีวิตไม่รอดเพราะพิษที่อาบไว้ในกระบี่เล่มนั้น พี่น้องก็คงไม่ต่างกันเพียงแต่แสดงออกต่างกัน“ช่างเถอะ อีกไม่นานเจ้าจะต้องยอมคุกเข่าต่อหน้าข้า ไม่อยากกดดันเจ้าในวันนี้แต่สักวันที่ข้าเหลือจะทน ข้าก็จะไม่ยอมนิ่งเฉยอีกแล้ว หากเจ้ายังเฉยชาแบบนี้”ข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเข้ม แต่ต้าเหนิงกับนั่งมองมือตัวเองหลายวันมานี้อยู่กับตัวเองจนชิน ไม่ได้สะทกสะท้านและกลัวว่าจะต้องตายเหมือนที่ผ่านมา“ต้าเหนิงเข้าใจแล้ว”จะสวรรค์หรือนรกที่ทำให้กัวกั๋ว ไม่กล้าข่มเหงต้าเหนิง“ข้าจะมาร่วมเสวยกับเจ้าทุกวัน ในเมื่อยอมกลับมาก็ควรจะรู้ว่าควรจะทำตัวเช่นไรจริงไหม”“เพคะฝ่าบาท” กัวกั๋วฮ่องเต้เดินเข้ามากระชากร่างบางกระแทกอกเขาอย

“กำไลหยกนี่เป็นของที่ติดตัวข้ามา ข้าให้เจ้า” เจายี่คลานเข้ามากล้าๆ กลัวๆ หยกเนื้อดีชิ้นนั้นล่อตาล่อใจไม่น้อย“ข้า ไม่ทำร้ายเจ้าหรอกตอนนี้เอาเข้าจริง เจ้าก็ยังยอมกลับมาดูแลข้า เหลือแค่เพียงเจ้าจริงๆ ถือว่าแทนคำขอโทษที่เจ้าทำกับข้าถือว่าหายกัน”ต้าเหนิงก็คือต้าเหนิงถึงเจายี่จะงงก็ไม่อาจท้วง เจายี่ทำแล้วทำไมพระสนมขอโทษ นั่นเพราะต้าเหนิงเองก็ถีบยอดหน้าเจายี่ไปเพียงแค่ไม่พูดเท่านั้น แม้จะบอกว่าหายกัน แต่เจายี่หรือต่อไปจะกล้าอีกไม่ใช่แค่ฟ้าเปลี่ยนสี สัญญาจากซุ่ยเอ่อร์คนนั้นที่บอกว่าหากกำจัดสนมเอ่อต้าเหนิงได้แล้วซุ่ยเอ่อร์นางเป็นที่โปรดปรานซุ่ยเอ่อร์จะรับเจายี่เป็นนางกำนัลข้างกายเพิ่มเบี้ยหวัดแต่นี่พอเป็นแบบนี้ใครกันจะกล้ากับต้าเหนิงอีกนางสร้างเรื่องไว้ไม่น้อยยังกลับมารั้งตำแหน่งสนมเอก แค่นี้ก็เข็ดแล้วรอยประทับจากฝ่าตีนยังจำขึ้นใจ“ขอบพระทัยพระสนม”“ถือว่าเลิกแล้วต่อกัน”ยิ้มเย็น ที่เย็นเข้าไปถึงหัวใจของเจายี่ เหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ว่าเลิกแล้วแต่เจ้าอย่าคิดว่าจะทำร้ายข้าได้อีกไม่เช่นนั้น ..เจ้าตายแน่“ว่าแต่ใครกันที่ใช้ให้เจ้าสังหารข้า” เจายี่อ้าปากค้างไม่คิดว่าจะเจอคำถามนี้ซุ่ยเอ่อร์เดินนวยน

"แต่เอ่อถูหวังซวนไม่เชื่อถือ เพราะตัวเอ่อถูหวังซวนที่เป็นสหายรักใคร่กันมามานหวงซานตี้ยังฆ่าได้และยังบอกว่าหวงซานตี้จะรักษาสัญญาได้อย่างไรในเมื่อชิงบัลลังก์ก็จะต้องมีการตัดรากถอนโคน หวงซานตี้เลยสาบานทั้งด้วยความเป็นสหายและความไม่กล้าที่จะทำร้ายคนไม่เกี่ยวข้องว่าหากจะปกป้องตระกูลเอ่อ ให้อยู่รอดปลอดภัย หากวันใดที่ตระกูลเอ่อ ไม่เหลือใคร ขอให้สวรรค์สาปส่งให้ตระกูลฉินก็จะไม่เหลือใครเช่นกัน”“ช่างเป็นเรื่องราวที่เจ็บปวดเหลือเกินสหายรักต้องห้ำหั่นกันเอง”“ตอนนั้นไท่ซางหวงไม่ได้อยากจะสังหารอเอ่อถูหวังซวนหากแต่เอ่ถูหวังซวนตอนที่นั่งบัลลังก์สร้างความเกลียดชังสั่งประหารขุนนางที่ขัดใจจนทำให้ขุนนางใหญ่ที่มีอำนาจในตอนนั้นรวมหัวกันโค่นล้มบัลลังก์ของเอ๋อถูหวังซวนแล้วยกหวงซานตี้ขึ้นนั่งบัลลังก์แทน”“นางเท่ากับเป็นองค์หญิงและยังเป็นตระกูลเอ่อคนเดียวที่เหลือรอด”“ใช่แล้วตอนนั้นขุนนางที่ถูกเอ่อถูหวังซวนฆ่าล้างตระกูลเช่นกัน จึงส่งคนเผาทำลายตระกูลเอ่อหลังจากที่รอเวลามานาน คิดว่าไทซางหวงที่สิ้นพระชนม์ก็ไม่อยู่แล้วไม่มีใครคอยปกป้องเป็นแน่ แต่ไทฮองไทเฮาในตอนนั้นส่งคนไปช่วยแต่ไม่ทันรับเพียงบุตรีคนเล็กของตระกูลเอ

วังหลวง“เกอหลง แม่ให้ขันทีตามตัวเจ้าเหตุใดจึงไม่พบที่ตำหนักบูรพา”“เอ่อ เอ่อ ลูกไปที่ตลาดเช่นทุกครั้งที่เคยทำไม่ได้ไปนอกลู่นอกทางที่ไหน”“ดีแล้วมาใกล้ๆ แม่หน่อย”ฉินเกอหลงเดินเข้าไปหามารดาที่สวมกอดฉินเกอหลงไว้แนบแน่น“คิดถึงเจ้าเหลือเกินเกอหลง หลายวันมานี้แม่ป่วยไข้คิดว่าจะไม่ได้พบหน้าเจ้าเสียแล้ว”“พระมารดา ท่านอย่าพูดแบบนี้ต่อไปลูกจะมาที่นี่ทุกวันเพื่อให้พระมารดากอด” พระมารดาสนมฉีเหอเต่อยิ้มเศร้าๆ“ต่อไปจะต้องขยันเล่าเรียนด้านการเมืองการปกครอง เสด็จพ่อให้เจ้าเข้าไปในตำหนักบูรพามิใช่แค่เปลี่ยนที่นอนหากแต่นั่นคือสิ่งที่เจ้าควรได้รับ ฟังให้มากยิ้มให้น้อย เชื่อใจคนน้อยลง เลือกคบคนให้ดี ต่อไปนั่นคือวิถีที่เจ้าต้องเดิน” ฉินเกอหลงนั่งลงข้างๆ มารดาฉีเหอเต่อยิ้มอย่างประจบ“ลูกเข้าใจแล้ว ตำหนักบูรพาหมายถึงไท่จือ และอีกหน่อยลูกก็จะมีไท่จือเฟยใช่หรือไม่”“หือ พูดเช่นนี้แอบมองหญิงใดไว้บ้างแล้ว เฉินอี้เหมยหรือไม่พักนี้นางไม่เข้ามาวิ่งเล่นในวัง หรือว่ากำลังเตรียมตัวอยากเป็นไท่จือเฟยกันแน่นะ”“นาง14ปีแล้วนางก็คงไม่อยากมาวิ่งเล่นที่นี่แล้ว นางตอนนี้เย็บปักถุงหอมและหัดย่อกายกับการเดินในแบบที่หญิงงามค

“เจ้ากล้าขอข้ามีหรือจะไม่กล้าให้เอาแบบนี้คืนนี้ยามซวีให้เจ้าไปพบกับจวิ้นอ๋องได้เพราะพรุ่งนี้เช้าจวิ้นหวังจะเดินทางไปบวชที่วัดทางเหนือแล้ว” เอ่อต้าเหนิงยิ้มกว้างดีใจอย่างที่สุด สนมฉีเม้มปาก“ข้าอยากพบเขาเช่นกัน” ไทเฮาซวีหยายิ้มเย็น“เขาไม่อยากพบเจ้าบอกกับข้าว่าไม่อยากกล่าวคำลากับพระมารดา เจ้าควรจะเข้าใจนะว่าฉินเกอหลงเหตุใดจึงคิดและพูดเช่นนั้น” สนมฉีก้มหน้านิ่งงัน“เอ่อต้าเหนิงเจ้าก็ควรจะกลับไปพร้อมกับข้าเสีย สนมฉีนางอารมณ์โกรธเกลียดไม่ค่อยคงเส้นคงว่านางอาจทำร้ายเจ้าได้ ข้าจึงได้ให้เหล่าบุรุษที่มีร่างกายแข็งแรงคอยดูแลนาง”“เพคะ” เอ่อต้าเหนิงรับคำง่ายดายก้าวตามไทเฮาออกไปแต่ในหัวตอนนี้กลับคิดวกวน กลับเข้าไปในเขตวังหลังแล้วเอ่อต้าเหนิง เดินตามไทเฮาไม่ลดละ“เอ่อต้าเหนิงเจ้าปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว” เอ่อต้าเหนิงสะดุ้งสุดตัว“18ปีแล้วเพคะ”“มิน่าเล่าเจ้าจึงงดงามผุดผาดขาดแต่การฝึกฝนมารยาทในวังหลวงก็เท่านั้น เอ่อต้าเหนิงเจ้ามีฐานันดรที่แตกต่างและสูงส่งกว่าคนทั่วไปตระกูลเอ่อของเจ้าเหลือเจ้าเพียงคนเดียวแล้วต่อไปจะต้องวางตัวให้ดีเชื่อฟังข้าให้มาก เรื่องมารยาทข้าจะส่งคนฝึกฝนให้เจ้า คืนนี้ยามซวีอย่าลืม