Semua Bab พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ: Bab 31 - Bab 40

“ฮือออออไม่ต้องมาพูดดี ช่วยไม่ได้ก็ไม่ต้องมาพูด อึกๆๆๆๆ” ฉินเกอหลงดึงมือบางให้ลุกขึ้น“นี่อย่ามายุ่งนะปล่อยให้ฉันได้ร้องเหอะฮือออออ”สะบัดมือ อย่างแรง พร้อมกับสะอื้นอย่างหนัก จนตาบวมเป่ง“หยุดร้องหยุดไห้ได้แล้ว” นับประคำในมือเหมือนจะสงบจิตใจ แต่ต้าเหนิงเมื่อจุดติดแล้วก็ยากที่จะหยุดร้องได้ง่ายดาย“หยุดร้องเสียที” ไม่นับประคำแล้ว“อุ๊ป” ฉินเกอหลงรวบร่างบางมากอดแนบแน่น“หยุดร้องได้แล้ว ไม่ไปก็ไม่ไป ข้าจะลองหาวิธีไม่ให้เจ้าต้องไปในคืนนี้หยุดร้องได้แล้ว” ต้าเหนิงหยุดสะอื้นในทันทีก็อ้อมกอดมันอุ่นขนาดนั้น มันแนบแน่นขนาดนั้นแล้วใจยังสั่นขนาดนั้น แล้วเขาก็ยังทอดเสียงอ่อนโยนขนาดนั้นต้าเหนิงขยับตัวเบาๆ ดันอกกว้างออกห่าง อีกคนแก้มแดงจับไหล่บางไว้ก้มมองสบตาบวมเป่งเช็ดน้ำตาให้เบาๆ ที่แก้ม “พะพะพอแล้ว หยุดร้องแล้วไม่ร้องแล้ว” ก้มหน้าหลบตาหน้าแดงแปร๊ดเหมือนเพิ่งจะนึกได้ฉินเกอหลงรีบปล่อยมือ ทำท่าจะปัดมือแต่เหมือนจะนึกขึ้นได้เดิน ไปที่ริมหน้าต่างเอามือไพล่หลังนับประคำผิดๆ ถูกๆ ต้าเหนิงนึกเสียดายอ้อมกอดอบอุ่นนั้น“ทำไมต้องกอด”เดินมาเอียงคอมองคนตัวสูงที่ทำทีหลับตา คราวนี้เปลี่ยนฉินเกอหลงที่หน้าแดงบ้าง

หวงสื่อหยินหลุบตามองพื้น ต้าเหนิงโบกมือไล่นางกำนัลที่ยืนรายล้อมออกไปก่อน แต่พวกนางยังอยู่ที่เดิม“เอะไม่เข้าใจหรือ ออกไปออกไปให้หมด” นางกำนัลทั้งหมดรีบย่อกายแล้วเดินเรียงแถวออกไปข้างนอก“ว่ามา อย่าพิธีรีตองอย่าอ้อมค้อม” ดักทางไว้ก่อนนางสนมหวงนี้นี่ที่คนร้ายหายไปในตำหนักของนางลองคำนวณดูแล้วไม่คณามือหากจะต้องดวลกันสองต่อสองรับรองว่าต้าเหนิงเปิดก่อนแน่ๆ เปิดก่อนได้เปรียบอยู่แล้ว หรือว่าจะได้ปูดวะ อย่าเพิ่งประเมินนางต่ำนางอาจจะตบเก่งจิกผมเก่งก็ได้แต่จากที่ดูแล้วเหมือนคนที่เรียบร้อยคนหนึ่งเหอะตบใครเป็นหรือเปล่าไม่รู้หุหุ“น้อง เอ่อ คือสื่อหยินได้ยินว่าพี่หญิงคืนนี้จะ เคียงข้างฝ่าบาทในเทศกาลโคมไฟเลยรีบรุดมาที่นี่ท่านเอ่อเอ่อ…” ไม่กล้าพูดหวงสื่อหยินที่รู้ฤทธิ์ของเอ่อต้าเหนิงดีย่อมรู้ว่าต้องวางตัวเช่นไรก่อนนางหยุดนางก็เคยสุดมาก่อน“นี่บอกแล้วอย่าอ้อมค้อมพูดมาเหอะ” เอาเสียงเข้าข่มขู่นิดๆ ในตอนท้าย“พี่หญิงก่อนนั้นไม่เคยถวายตัวนี่คือความลับระหว่างเราทั้งสอง”ต้าเหนิงอ้าปากค้าง“ละละแล้วทำอย่างไรฝ่าบาทจึงบอกว่าข้าคือสนม เจ้ารีบบอกข้ามา”ต้าเหนิงจับไหล่ของสื่อหยินเขย่าอย่างแรง ทางรอดมาแล้ว นางยิ

กัวกั๋วฮ่องเต้ลุกขึ้นจากแท่นนั่ง ยืนตะลึงจ้องมองใบหน้างดงามผุดผาดเหมือนไม่ใช่สนมเอ่อต้าเหนิงคนเดิม ต้าเหนิงเองก็จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาราวกับไม่มีพิษมีภัย ใบหน้าละม้ายฉินเกอหลงทว่าสายตาไม่ได้เรียบเฉยเป็นมิตรเช่นเดียวกับสายตาของฉินเกอหลง“งดงาม งดงามที่สุด”เดินเข้ามาประคองกอดต้าเหนิงมือข้างหนึ่งเลื้อยลงไปลูบที่เอวกิ่วต้าเหนิงขืนตัวด้วยความไม่คุ้นชิน“หืมมมข้าละเลยเจ้าสินะ จึงได้ทำท่าที่ไม่พอใจข้าต่อไปนี้ข้าจะชดเชยให้เจ้าร้อยเท่า โดยเฉพาะคืนนี้”กระซิบข้างหูเบาๆ ลมหายใจร้อนผะผ่าวรินรดข้างหู ต้าเหนิง สะอิดสะเอียนอย่างที่สุด มือไม้ยังลูบไล้ที่เอวกับสะโพกกลม“ฝะฝะฝ่าบาทต้าเหนิงหิวไส้จะขาดแล้ว เมื่อกลางวันจะกินพวกนางก็ไม่ให้กินกลัวว่าจะมาร่วมเสวยกับฝ่าบาทได้ไม่มาก แล้วยังบอกว่าจะสวมอาภรณ์ชุดนี้ออกมาไม่สวยจึงห้ามไม่ให้กินอะไรตอนนี้หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว” พูดดังๆ ห้วนๆ“ข้า..ก็หิวอยากจะกินเจ้าทั้งตัวเช่นกัน” เสียงกระซิบสั่นกระเส่า จนต้าเหนิงแทบจะอ้วกถอนหายใจยาว“ฝ่าบาทก็ให้ต้าเหนิงได้ดื่มกินก่อนดีไหม แล้วฝ่าบาทจะกินหรือ จะเลีย จะอะไรก็แล้วแต่เถอะ”“ข้ายินดีเลียทั้งตัว แล้วกลืนกินไม่ให้ใค

“องครักษ์ องครักษ์หายหัวไปไหนหมด พวกโง่เลี้ยงเสียข้าวสุกพวกเจ้า ช่างโง่งม ฉินเกอหลงบุกเข้ามาถึงห้องบรรทมข้า พวกเจ้าหายหัวไปไหนหมด”ตัวเค่อวิ่งเข้ามาตัวสั่นงันงก ยิ่งมาเห็นหวงสื่อหยินในสภาพเลือดไหลนองพื้นแดงฉานยิ่ง ตกใจและในที่สุดก็สารภาพ“ฝะฝะฝ่าบาทพระอาญามิพ้นเกล้าข้าน้อยตัวเค่อไม่รู้อะไรทั้งนั้น เป็นเพราะสนมเอ่อ สนมเอ่อ นางบังคับให้ข้าน้อยทำตามแผนการ”กัวกั๋วฮ่องเต้ยิ้มเย็น หันกลับมายกเท้าขึ้นถีบไปที่อกของตัวเค่อขันทีอย่างแรง“ใครก็ได้นำตัวขันทีชั่วตัวเค่อไปประหาร”สะบัดตัวจากไปตัวเค่อตัวแข็งทื่อ ช็อกจนน้ำลายฟูมปากล้มหงายหลังล้มตึงลงกับพื้น สิ้นใจตายในทันทีนอกเขตวังหลวงฉินเกอหลงกัดฟันข่มความเจ็บปวดจากบาดแผล หานจงประสานมือตรงหน้า ฉินเกอหลงกลับผลักต้าเหนิงที่กอดเขาไว้ตลอดทางให้ออกห่าง“ปลอดภัยแล้ว หานจงพานางไป” ต้าเหนิงเม้มริมฝีปากถลาเข้าหาฉินเกอหลงกอดร่างสูงไว้แน่นไม่ยอมปล่อย“ขอบคุณ ขอบคุณที่ช่วย” ฉินเกอหลงกัดฟันข่มความเจ็บปวดก่อนจะพ่นเอาเลือดสดๆ ออกมาจากปากทรุดตัวลงกับพื้นหมดสติไปในอ้อมแขนของต้าเหนิง“ฮือๆๆๆๆๆๆ อย่าตายนะอย่าทิ้งฉันไปนะ ห้ามตายนะคนบ้าทำแบบนี้เจ้าคนบ้าอย่าหลับอย่าทิ

“ท่านอ๋อง เป็นโอรสที่เสี้ยนตี้ทรงรักมากกว่าใคร ชีวิตที่ผ่านมาในวังหลวงไม่เคยต้องตรากตรำ เอาแต่เล่นสนุกไปวันๆ เจ้ารู้ไหมคนที่เป็นเพื่อนเล่นของท่านอ๋องก็คือข้า เราสองคนสนิทสนมกันเกินใคร ตำแหน่งไท่จือของท่านอ๋องกับตำแหน่งไท่จือเฟยเป็นข้าที่คู่ควร แต่ทุกอย่างพังลงเพราะกัวกั๋ว ครั้งนี้ต้องไปบวชที่วัดทางเหนืออดมื้อกินมื้อ พอจะทำใจได้ก็ไม่อยากจะกลับมาท่านพ่อของข้าส่งฎีกาทุกวันให้กลับมาทวงบัลลังก์คืนก็ไม่ยอมกลับมา แต่เพราะบัญชาของไทฮองไทเฮาจึงได้กลับมาพบกับความเจ็บปวดแทบเอาชีวิตไม่รอดที่นี่” อี้เหมยพูดเหมือนกำลังเล่านิทาน“แล้วอย่างไง” เริ่มจะเข้าใจเจตนาของนางแล้วแต่แค่อยากได้ยินชัดๆ จากปาก“แล้วอย่างไง ก็ให้เจ้าเสียใจก็ให้เจ้ารู้ว่า อย่ามายุ่งกับคนที่เป็นวาสนาของข้า เจ้าไม่คู่ควร ไปเสียไปจากที่นี่ตอนที่ท่านอ๋องไม่รุ้สึกตัว ถ้ายอมไปข้าจะหาที่ซ่อนตัวให้เจ้าบิดาข้ามีเงินทองและช่องสุมกำลังคนไว้มากมายเจ้าไป ข้ายินดีช่วย” น้ำเสียงที่พูดเปลี่ยนไปทันที น้ำเสียงหวานหยดเมื่อครู่หายไปทันทีอย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าคู่ควร อย่างไรไหนถึงว่าไม่คู่ควรคนที่ชวนให้เอาชนะนั่นแหละคือคู่ควรสำหรับต้าเหนิงต้องเล่นบทไ