All Chapters of เงารักเพลิงเสน่หา: Chapter 21 - Chapter 30

ทศภาคสำแดงอารมณ์อันแรงร้อนด้วยการหันไปหยิบตะกร้าหวายใส่ผ้าโยนลงบนร่างบางที่เอามือกันไว้ด้วยความตระหนก เธอมองหน้าเขาอย่างเจ็บแค้นและมองเสื้อผ้าที่หล่นกระจายอยู่รอบ ๆ ซึ่งล้วนเป็นเสื้อผ้าเก่า “ถ้าคุณอยากอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขอย่าได้ขัดคำสั่งของผม และสิ่งที่คุณต้องทำนับจากนี้คือการเป็นเมียผมในไร่ภควัตณ์ แต่ผมไม่ได้ให้คุณมาเป็นคุณนายของที่นี่หรอกนะ หึ......นางแบบมือบางเท้าบางอย่างคุณต้องไปช่วยคนงานอยู่ในไร่ตอนกลางวัน จะกินข้าวได้ก็ต้องหลังหนึ่งทุ่มไปแล้ว แต่ตอนกลางคืนคุณต้องมาเป็นนางบำเรอให้ผมที่นี่!” “ฉันเป็นคนนะคุณภาค!...คุณทำกับฉันมากเกินไปแล้ว!” เมลิดาลุกขึ้นแล้วขว้างผ้าในตะกร้าใส่ทศภาคอย่างเหลืออด หากแต่ยิ่งความโกรธนั้นพุ่งขึ้นสูงเท่าใดก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มพอใจมากเท่านั้น เขาย่างสามขุมเข้าหาร่างบางที่ก้าวถอยหลังและเหยียดยิ้มหยันออกมาอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า “ก็เพราะคุณเป็นคนไม่ใช่เดรัจฉาน ผมถึงจะสั่งสอนให้ได้รู้จักจำว่าอย่าได้มาอวดดีกับผมอย่างคราวก่อน ครั้งแรกที่ผมไปหาพ่อของคุณเขาลืมไปแล้วว่าผมคือทศภาคลูกชายของทศพิ

ทศภาคเหมือนมีอะไรวิ่งมาจุกที่คอเมื่อได้ยินน้องชายแสดงความชื่นชมพี่สะใภ้ตัวเองเช่นนั้น แทนตักอาหารใส่จานและกล่าวต่อราวกับมิได้นึกสนใจอันใด“เมื่อกลางวันผมเห็นคุณเมย์ไปนั่งใต้ต้นไม้ฝั่งโน้นกับน้ำตาล ท่าทางลูกสาวนายช่วงจะชอบเธอมากนะครับ ก็เธอสวยออกอย่างนั้น ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้เลยว่าพี่ภาคจะมีแฟนที่ไหน เห็นก็แต่คุณกิเข้าออกไร่เราอยู่บ่อย แล้วหลังจากนี้ผมจะได้กินขนมของเธออีกรึเปล่านี่ พี่ดันมีเมียซะแล้ว”“เขาจะมาก็ไม่เห็นเป็นไร แกจะได้มีโอกาสจีบเขาซะเลยไง”“ผมไม่ชอบคนอย่างคุณกินี่ครับ เจ้ายศเจ้าอย่าง ผมเดินคอตั้งแบบนั้นไม่เป็น ถ้าผมจะมีแฟนขอสวยแบบธรรมชาติ อ่อนหวานน่ารัก อย่างคุณเมย์นี่ไงครับพี่ภาค”ชายหนุ่มเหลือบมองน้องชายที่กล่าวชื่นชมผู้หญิงซึ่งได้ชื่อว่าเป็นเมียของเขาอีกคำรบ มีบางอย่างทำให้เขาร้อนรุ่มยามได้ยินผู้ชายคนอื่นพูดถึงเมลิดา ตั้งแต่กลับจากกระบี่เขาไม่เคยหลับสนิทได้แม้แต่ราตรีกาลเดียว เขาคิดถึงผู้หญิงคนนั้น.....ทศภาคยังจำสัมผัสอันแสนรัญจวนระหว่างเขาและเมลิดาอย่างยากจะสลัดมันทิ้ง และในส่วนลึกที่สุดกลับมีความยินดีผุดพรายขึ้นมาท่ามกลางความเกลียดชังเมื่อเห็นเธอมาที่นี่ในวันนี้ชายห

เมื่อสำนึกได้ว่าทำอะไรลงไปทศภาคก็ถึงกับนิ่งงันอยู่กับสิ่งตรงหน้าที่เกิดจากการหลงลืมตัวอยู่ในความโกรธแค้นของเขาเอง หญิงสาวมองเห็นรอยเลือดที่มุมปากของชายหนุ่มและเลื่อนมือเรียวบางไปสัมผัสรอยแผลบนหัวไหล่จึงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจนต้องหลั่งน้ำตาอย่างคนหมดสิ้นทางสู้ “คุณฆ่าเมย์เถอะค่ะ....ถ้ามันจะทำให้คุณหลุดพ้นจากความทุกข์ในอดีต คนเราเกิดมาต้องตายอยู่แล้ว เมย์แค่ไม่อยากทรมานไปมากกว่านี้” เมลิดาใช้มือกดลงบนปากแผลที่มีเลือดข้นซึมออกมาก่อนจะห่อตัวตะแคงและหลับตาลงขณะที่หยาดน้ำใสยังคงหลั่งไหลไม่หยุด ไม่มีเสียงร้องไห้ฟูมฟายนอกจากอาการหอบสะอื้นที่ปกปิดความเจ็บช้ำนั้นไว้ไม่อยู่และภาพเบื้องหน้าทำให้เจ้าของร่างสูงใหญ่ใช้แขนโอบรัดเธอไว้ขณะแนบใบหน้าของเขาลงข้างแก้มของหญิงสาว “คุณไม่เคยรู้หรอกเมย์ ว่าความสูญเสียมันเหน็บหนาวแค่ไหน ผมแค่อยากให้คุณสัมผัสมัน คุณจะได้รู้ว่าทำไม....คุณถึงต้องแลกทั้งชีวิตชดใช้กลับคืนมาให้ผม” ทศภาคหลับตาและแนบกล้ามเนื้ออกกับแผ่นหลังของหญิงสาวขณะแขนแข็งแรงรัดรึงร่างอรชรที่ยังคงสั่นไหวตามแรงสะอื้นได้ซึ่งดำเนินต่อไปอ

ทศภาคเดินจากไปราวไม่แยแสต่ออาการป่วยไข้ของเมลิดา หญิงสาวมองตามแผ่นหลังกว้างของบุรุษผู้ทิ้งรอยเจ็บช้ำไว้บนไหล่ของเธอ เขาใจร้ายไม่พอยังใจดำทำอย่างกับเธอไม่มีความสำคัญอะไรเลย ซ้ำวันนี้ยังอุตส่าห์เดินมาที่นี่กับหญิงสาวแสนสวยดูเรียบร้อยคนนั้นเพียงเพื่อใช้วาจาเหยียดหยันเยาะเย้ยความอ่อนแอของเธอเขาจะรู้บ้างไหมว่าเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืนแม้เขาจะกอดเธอไว้เช่นนั้น และเช้านี้ช่างเป็นเช้าที่แสนทรมานเพราะหญิงสาวเจ็บร้าวไปหมดจากรอยแผลอันเกิดจากความเกลียดชังของเขา เมลิดายกแขนข้างนั้นไม่ขึ้นและเพียงบอกนายช่วงว่าเป็นไข้ด้วยไม่กล้าบอกใครว่าเธอถูกเจ้าของไร่ภควัตณ์ทำร้ายอย่างไรบ้าง “เธอชื่อกีรติ ครับ เป็นลูกสาวท่านผู้หญิงรัสสิกาเจ้าของที่ดินติดกับไร่ของเรา” “คุณกีรติหรือคะ? เธอสวยน่ารักดีนะคะ ดูเรียบร้อยเป็นกุลสตรีมาก ๆ “ เมลิดาหันมากล่าวกับแทนก่อนที่ทั้งสองจะนั่งลงบนผืนหญ้าใต้โคนไม้อีกครั้ง ชายหนุ่มมองใบหน้าซีดทว่ายังดูงดงามของหญิงสาวแล้วปล่อยลมหายใจดังพรืด “ไม่ใช่แค่กุลสตรีนะครับ ผู้ดีจ๋า เนี้ยบไปทุกกระเบียดอย่างกับออกมาจากในวัง อืม...

พยาบาท...ฝังลึก ชายหนุ่มขบกรามจนนูนเป็นสัน เขาเห็นความแน่วแน่ในแววตาคู่นั้น แต่มือที่จับมีดของหญิงสาวยังไม่มั่นคงพอ “ผมรู้ว่าคุณไม่โกหก เมลิดา...คุณก็โหดเหี้ยมเหมือนพ่อคุณนั่นแหละ ฆ่าคนได้โดยไม่คิดปราณีแม้เพียงสักนิด พวกคุณมันเลือดเย็นเหมือนกันหมด!” “คุณต่างหากที่เลือดเย็น คุณทศภาค! คุณต่างหากที่ชอบทำร้ายคนไม่มีทางสู้ คุณมีความสุขเวลาเห็นคนที่คุณทำร้ายเสียใจ ฉันเกลียดคุณ!” “ถ้าอย่างนั้นคุณจะรออะไรอีกเมลิดา...แทงผมให้ตาย คุณก็จะได้เป็นอิสระ คุณอยากได้มันนักไม่ใช่หรือ แต่คุณระวังตัวให้ดี ตีงูอย่าให้หลังหัก เพราะมันจะกลับมากัดคุณจนตายเหมือนกัน!” เสียงเข้มของทศภาคสั่นไหวประสาทของหญิงสาวจนแตกกระเจิง เธอถอยหลังไปชนตู้เสื้อผ้าขณะที่เขาก้าวเข้ามาใกล้อย่างไม่นึกหวาดหวั่น เมลิดามือสั่นคล้ายกำลังจับโลหะแหลมคมนั้นไว้ไม่อยู่ แท้จริงเธอไม่กล้าแม้แต่จะมองคมมีดตรงหน้า และแท้จริงเธอคือผู้พ่ายแพ้ในการเดิมพันอันตรายนี้ “ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าระหว่างคุณกับผม ใครมันจะเลือดเย็นยิ่งกว่ากัน!”ดวงตากลมโตคู่นั้นเบ