All Chapters of เงารักเพลิงเสน่หา: Chapter 1 - Chapter 10

ไอแดดบางเบาลอดผ่านม่านเมฆที่คลี่ตัวอยู่เหนือแผ่นฟ้าสีครามในยามสาย ร่างบอบบางในชุดกระโปรงผ้าชีฟองเนื้อเบาหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กเดินเลียบไปตามเส้นทางซึ่งเต็มไปด้วยร้านค้าและโรงแรมในย่านการท่องเที่ยวริมหาดนพรัตน์ธารา ที่ซึ่งหญิงสาวมุ่งตรงมายังจังหวัดกระบี่อย่างตั้งใจหากก็ไร้จุดหมายอันแน่นอน เรือนผมยาวเหยียดตรงสีน้ำตาลถูกมุ่นไว้ด้านหลังภายใต้หมวกปีกกว้างดวงตากลมโตหลังแว่นกันแดดกรอบใหญ่มองไปข้างหน้าราวกับยังมองไม่เห็นสิ่งที่คาดหวัง บ่อยครั้งที่หญิงสาวเสียสมาธิหันไปมองของฝากสวยงามภายในร้านริมทางพลางคิดไปเรื่อยเปื่อย เมลิดาเฝ้าบอกตัวเองว่าตอนนี้เธอไม่ใช่นางแบบชื่อดังที่เจ้าของงานโชว์ตัวและงานเดินแบบเที่ยวตามหากันให้ควั่ก ทั้งยามนี้เธอก็ห่างไกลจากบ้านมาอยู่ในสถานที่ ๆ ดูเหมือนสงบสุขไกลจากเมืองหลวงและไกลจากความต้องการไร้สาระของทั้งบิดาและมารดาซึ่งยืนกรานให้เธอเข้าพิธีวิวาห์กับผู้ชายที่เธอไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ไม่เคยแม้แต่จะได้ยินชื่อ เพียงรู้ว่าเป็นเจ้าของบริษัททำเหมืองทองคำและเจ้าของไร่องุ่นกว้างใหญ่ที่ต่างจังหวัด “เขาชื่อ ทศภาค ภควัตณ์ เป็นเจ้าของเหมืองทองและไร่ภควัตณ์ที่ใหญ่มาก

เมลิดาเรียกชายหนุ่มที่กำลังจะเดินกลับออกไปหลังจากวางกุญแจไว้บนโต๊ะไม้กลมริมหน้าต่าง เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่ส่งยิ้มให้ “ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่มีคุณภูมิเมย์อาจต้องเดินหาที่พักอีกนาน” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ถือว่าช่วยเหลือกัน คนที่นี่ไม่ใจดำอยู่แล้ว โดยเฉพาะกับคนที่เดินทางมาไกล” ชายหนุ่มทิ้งน้ำเสียงอันนุ่มนวลไว้ก่อนหันหลังออกไปจากบังกะโล หญิงสาวมองตามด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หากเพียงชั่วขณะเธอจำต้องสลัดความหวั่นไหวที่กำลังเกาะกินใจนั้นทิ้งไป....เขาอาจมีคนรู้ใจแล้วก็เป็นได้ คนหน้าตาดีแบบนี้มีหรือจะรอดพ้นจากสตรีหมายปอง เมลิดายกมือเกาหัวเบา ๆ .....ทำไมต้องคิดเรื่องไร้สาระ ตอนนี้ก็ได้ที่พักแล้วเธอควรต้องนึกต่อไปดีกว่าว่าจะเอายังไงกับของใช้ที่เธอพกติดตัวมาเพียงเล็กน้อยเพราะความรีบเร่ง “คุณเมย์!....คุณเมย์จะไปไหนครับ?” เมลิดาหันไปตามเสียงที่ตะโกนมาเบื้องหลังขณะเดินออกมาจากบังกะโลมุ่งหน้าไปยังร้านสะดวกซื้อเพื่อจับจ่ายของใช้และสิ่งจำเป็น ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ขี่รถมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดเทียบข้าง ๆ และถอดแว่นกันแดดสีชาออกแล้ว

“คุณเมย์มาเดินเล่นหรือครับ ปกติผมไม่ค่อยเห็นคุณตอนเช้าตรู่แบบนี้” “เมย์ก็มาเดินเกือบทุกวันค่ะ เดินฝั่งโน้นบ้าง ฝั่งนี้บ้าง แต่ก็เพิ่งเจอคุณภูมิวันนี้” “แต่ผมเห็นคุณเมย์ทุกวันนะครับ เวลาคุณเมย์นั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้...อืม...บางครั้งอยากเข้าไปทักทาย แต่กลัวคุณเมย์เสียสมาธิ” น้ำเสียงของผู้พูดทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนผะผ่าวบนใบหน้า เขากำลังจะบอกเธอหรืออย่างไรว่าแม้เธอไม่เจอเขาหากแต่เธอก็อยู่ในสายตาคมคู่นั้นตลอดเวลา “คุณเมย์จะเดินไปทางโน้นหรือครับ ผมจะเดินเป็นเพื่อน” เมลิดายิ้มรับอย่างเก้อเขิน เธอเพียรสะกดความรู้สึกบางอย่างกลับเข้าไปในภวังค์อันวายวุ่น ทว่าชายหนุ่มกลับสังเกตได้จากพวงแก้มที่เริ่มเป็นสีแดงเรื่อของหญิงสาวก่อนทั้งสองจะออกเดินไปพร้อมกัน “วันนี้คุณภูมิไม่ขับเรือพาแขกไปเที่ยวหรือคะ?” “ช่วงนี้เป็นโลว์ซีซั่นน่ะครับ แขกจะน้อยลงสักหน่อย คิดเสียว่าได้หยุดพักบ้างจะได้ไม่เครียด” “ดีจังเลยนะคะ คุณภูมิทำงานแบบนี้ก็ดีอย่าง ได้เที่ยวบ่อย ไม่ต้องพะวงอะไร” “บางครั้งก็มีบ้าง เจอแขกเรื่องมา

“คุณเมย์คิดว่าคุณเมย์ทำได้หรือครับ?...ถ้าต้องไปต่อกรกับผู้ชายที่ชื่อทศภาคคนนั้น บางทีเขาอาจมีเหตุผลที่อยากแต่งงานกับคุณเมย์มากกว่าแค่การได้ผู้หญิงคนหนึ่งไปอยู่ด้วยในฐานะของภรรยา ทำไมคุณเมย์ไม่ลองถามเหตุผลจากพ่อกับแม่ของคุณก่อน บางที.....มันอาจเป็นเรื่องที่คุณเมย์คาดไม่ถึงเลยทีเดียวก็ได้” “จริงสินะคะ...คุณภูมิเป็นผู้ใหญ่กว่าเมย์ก็เลยคิดอะไรได้ลึกกว่า แต่เมย์คิดว่าเมย์หนีมาแบบนี้แล้วทุกอย่างก็คงจบ คุณทศภาคคนนั้นคงล้มเลิกความตั้งใจที่จะบังคับให้ใครไปแต่งงานด้วยแล้วล่ะค่ะ” ชายหนุ่มบีบมือหญิงสาวแน่นขึ้นก่อนเปรยออกมาด้วยน้ำเสียงหน่วงหนัก “ไม่มีอะไรจบลงง่าย ๆ หรอกนะครับคุณเมย์ เหมือนคนทำผิดวันหนึ่งก็จะต้องชดใช้และก็ต้องชดใช้คืนกลับไปหนักกว่าหลายเท่า คุณเมย์อาจยังไม่รู้จักผู้ชายที่ชื่อทศภาคคนนั้นดีพอ ถ้าคุณเมย์จะหนีก็ต้องหนีให้พ้น แต่ถ้าหนีไม่พ้นคุณเมย์อาจต้องเจอปัญหาใหญ่อย่างที่คิดไม่ถึงเลยทีเดียวก็ได้” เมลิดายิ้มอย่างจะพยายามเข้าใจคำพูดของอีกฝ่ายที่เธอมิได้ฉุกใจคิดเลยสักนิดว่ามีสิ่งใดหลีกเร้นอยู่ในน้ำเสียงจริงจังนั้น เมื่อบรรยา

ยิ่งเขามีคำถามเกี่ยวกับเมลิดามากเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องหลงเข้าไปใต้หลืบเงานั่นและอาจพลัดตกลงไปในหลุมเสน่ห์ของเธอจริง ๆ เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อที่จะค้นหาเธอ ความตั้งใจมั่นที่มีในครั้งแรกต่างหากที่จะคอยเตือนให้เขาก้าวล่วงไปจนถึงที่หมาย “นั่นเป็นหาดไร่เลนะครับ สวยมาก ๆ แถวนี้มีเกาะตั้งแปดสิบกว่าแห่ง คุณเมย์ต้องอยู่ที่นี่สักปีถึงจะเที่ยวได้หมด” “ก็ไม่แน่นี่คะ เมย์อาจต้องอยู่นานอย่างคุณภูมิว่าจริง ๆ ก็ได้” เจ้าของนัยน์ตาแสนหวานหันมามองชายหนุ่มและนั่นทำให้เกิดแรงกระเพื่อมในอารมณ์ที่เจ้าของร่างสูงใหญ่เพียรบังคับให้มันสงบนิ่ง เขาอดที่จะมองริฝีปากสีชมพูเคลือบกลอสแวววาวนั้นไม่ได้ ร่องรอยสัมผัสอันนุ่มนวลยังคงติดตรึงอยู่ในความรู้สึกนั้นและดูเหมือนว่ามันยังไม่พอเพียงต่อความปรารถนาที่ยิ่งนับวันจะรุนแรงมากขึ้นทุกที “คุณภูมิดูสิคะ.....มันสวยมากอย่างที่คุณภูมิบอกเมย์จริง ๆ “ เมื่อแดดร่มลมตกเมลิดาจึงออกไปที่หัวเรือซึ่งมีที่นั่งปูเบาะสีครีม คนขับเรือพาเธอไปยังเกาะต่าง ๆ ฝ่าคลื่นในห้วงมหาสมุทรที่พลิ้วไหวไม่เคยหยุดนิ่งจวบจนแสงตะวันเ