All Chapters of เงารักเพลิงเสน่หา: Chapter 31 - Chapter 40

เขารู้สึกว่าเธอยังมีไข้ต่ำ ๆ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงการตอบสนองของคนที่กำลังหลับใหลเมื่อแขนเรียวราวลำเทียนก่ายกอดเขาตอบ แม้ความเกลียดชังฝังแน่นมากเพียงใดหากเพียงชั่วขณะความกำซาบซ่านกลับหยั่งลึกลงไปถึงก้นบึ้ง แม้เพียงชั่วครู่ที่ความอบอุ่นฉายวาบขึ้นมาเหนือจิตสำนึกทว่าชายหนุ่มกลับยินดีต่อความรู้สึกของตัวเองยามได้อยู่แนบชิดร่างกายของคนที่เขาเพียรย้ำเตือนกับหัวใจว่ามิมีความผูกพันไดจะยึดเหนี่ยวเขาไว้ได้แสงแรกของวันใหม่ทำให้ร่างอรชรที่นอนสงบนิ่งอยู่ใต้ร่างสูงใหญ่เริ่มบิดกายไปมารับความรู้สึกซึ่งเริ่มตื่นตัวจากนิทรารมย์เมื่อพ้นห้วงราตรีมาบรรจบกับอีกวัน เมลิดารึกว่าผิวเนื้อของเธอเสียดสีกับผิวกร้านบนร่างล่ำสันกระทั่งเธอลืมตาเต็มที่และรับรู้ว่าร่าหนักอึ้งของทศภาคกำลังทาบทับอยู่บนตัวเธอ หญิงสาวพยายามดันตัวออกทว่าน้ำหนักของเขามิใช่น้อยกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ถูกแขนหนาใหญ่ทั้งสองรัดรึงจนเธอเขยื้อนตัวไม่ได้ทศภาคยังดูเหมือนงัวเงียเพราะใบหน้าของเขายังแนบอยู่บนแก้มของเธอ เมลิดาไม่ขยับตัวอีกเมื่อนึกได้ว่าเมื่อคืนเจ้าของร่างกายที่กดทับเธออยู่นี้ได้รับบาดแผลจากคมมีดที่เธอคิดว่าจะช่วยป้องกันตัวเองได้ ซึ่งก็เปล

“ขนาดผู้ชายอกสามศอกทำงานหนักก็ยังต้องกินข้าวสามมื้อ นับประสาอะไรกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ...ผมรู้ว่าที่นี่ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งพี่ภาค แต่ผมจะต้องถามพี่ภาคให้ได้ว่าเขาทำแบบนี้ทำไม” แทนกล่าวจบก็เดินตรงดิ่งไปยังร่างบางในชุดคนงานที่ยังเก็บเกี่ยวผลองุ่นราวกับมิรู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย “คุณเมย์ครับ...” เมลิดาหันมาตามเสียงของแทนก่อนจะวางกรรไกรและลูกไม้ที่ตัดจากเถาลงในเข่ง หญิงสาวยกมือเรียวบางขึ้นปาดเหงื่อบนผิวแก้มสีชมพูเรื่อเมื่อต้องแดดจัด เธอยิ้มให้เมื่อเห็นเขาเดินใกล้เข้ามา “คุณแทน...” “จะเที่ยงแล้วคุณเมย์ไปทานข้าวก่อนเถอะครับ” รอยยิ้มของเมลิดาเหือดแห้งลงเมื่อแทนกำลังจะให้เธอทำในสิ่งที่พี่ชายของเขาหวงห้าม “เมย์ยังทานอะไรไม่ได้หรอกค่ะ คงต้องรอจนกว่าจะทุ่มหนึ่ง” “พี่ภาคให้เมียตัวเองทำงานหนักอย่างนี้ แถมให้กันข้าววันละมื้อ แล้วเขายังออกกฎอะไรให้คุณเมย์ทำนอกเหนือจากนี้อีกครับ “มันเป็นความสมัครใจของเมย์เองค่ะ....” เมลิดารีบแย้ง หญิงสาวควรให้ข้

หากทว่าครั้งนี้ทศภาคทำในสิ่งที่เขาไม่รู้ที่มาที่ไป...เมลิดาเป็นใคร? นอกเหนือจากการเป็นนางแบบและพี่สะใภ้ของเขา เหตุใดหญิงสาวแสนสวยต้องยอมมาตรากตรำทำงานซ้ำยังถูกก่นว่าจากสามีตัวเองที่ทำเสมือนมิได้แยแสในตัวเธอเลยกระนั้น...วันหนึ่งเขาต้องรู้เหตุผลของเรื่องราวอันคลุมเครือนี้ เมื่อเขารวบรวมความกล้าพอที่จะสอบถามความจริงจากผู้สืบสายเลือดเดียวกัน “เป็นไง! กินข้าวเคล้าผู้ชาย มันทำให้กินได้มากขึ้นรึเปล่า เมลิดา!” ทศภาคเริ่มสาดอารมณ์เสียใส่เมลิดาทันทีที่ในบ้านเหลือเพียงเขาและเธอ หญิงสาวมองชายหนุ่มทั้งเสียใจและน้อยใจ แค่อดรนทนมองเขากับกีรติจับมือถือแขนกันก็ย่ำแย่พอ ยิ่งต้องมาเจอกับวาจาเสียดแทงก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาแห้งแล้งนัก ใบหน้าสวยหวานเชิดขึ้นราวจะท้าทายคนตรงหน้า “คงอย่างนั้นกระมังคะ!..ดิฉันอิ่มแปล้เลย คุณแทนเขาอยากให้ฉันกินให้มาก ๆ ....อันที่จริงไม่จำเป็นต้องมาถามฉันให้เสียเวลาก็ได้ คุณน่าจะใส่ใจคุณกีรติแขกคนสำคัญของคุณจะดีกว่า”บทที่ 7ความฝันอันโหดร้าย เสียงของเมลิดาแข็งขึ้นบ้างแม้จะรู้ว่าสุดท้ายต้องเป็นเช่นไร แต่เธอก็อยากปกป้อ

เมลิดาหยุดนวดคลึงบนบ่าของเขาทว่ามือเรียวทั้งสองกลับถูกมือหนาดึงจนแขนเรียวโอบผ่านลำคอมาประสานไว้ข้างหน้า ทศภาควางศีรษะส่วนท้ายทอยลงบนเนินอกของหญิงสาวและรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจในร่างอรชรนั้นเต้นเร็วและแรง ความร้อนในกายของคนทั้งสองที่ชิดใกล้ราวกำลังถ่ายเทให้กันในน้ำที่ขังตัวอยู่ในอ่างหินอ่อน แม้ชั่วขณะที่ปราศจากเสียงใด ๆ นอกจากลมหายใจของสองหนุ่มสาว ความอบอุ่นเสมือนแล่นผ่านหัวใจสองดวงที่อยู่ใกล้ชิดเพียงมีเส้นบาง ๆ ขวางกั้นจนเหมือนห่างไกล ร่างบางกระชับอ้อมแขนที่โอบรอบคอชายหนุ่มจากด้านหลังขณะทิ้งตัวลงสู่ห้วงคำนึงที่เต็มไปด้วยประกายอันเจิดจรัสของความรักซึ่งครั้งหนึ่งเคยบังเกิดขึ้นในที่ ๆ เธอมีความสุขมากที่สุด...แม้คลื่นแห่งวันเวลาจะพัดพามันจนไกลห่างหากแต่ทุกอย่างยังแจ่มชัดในหัวใจดวงนั้นเสมอ แทนรู้สึกประหลาดใจที่วันนี้เมลิดากลับมาทานข้าวกลางวันกับทศภาคที่เรือนไม้สักของพี่ชาย เขาได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ ใต้เถาองุ่นที่ห้อยระย้าอยู่บนเสาไม้ไผ่ภายในไร่ใกล้ ๆ กับเรือนไม้ที่ทั้งสองร่วมทานอาหารกัน ชายหนุ่มเฝ้าดูพี่สะใภ้ในชุดคนงานกำลังนั่งละเลียดข้าวในจานกับสามีของเธออย่างเงียบ ๆ สักพั

“เมย์...คนที่ต้องแลกทุกอย่างไม่ใช่พ่อ แต่เป็นลูกสาวที่พ่อรักมากที่สุด บอกพ่อได้ไหมว่าเขาทำอะไรเมย์บ้าง เขาทำร้ายลูกหรือเปล่า?”“ก็แค่ต้องทำงานที่นี่ ก็แค่ไปไหนไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าให้พ่อถูกขังคุกตอนอายุมากแล้ว”“เมลิดา...นางแบบสาวแสนสวยของพ่อ แม่หนูน้อยสุดที่รักของพ่อ ถ้าพ่อรู้ว่าในวันข้างหน้าจะมีใครมาควักหัวใจของพ่อเพื่อไปกักขังไว้ พ่อจะขออยู่อย่างไม่มีอะไรดีกว่าให้มันเป็นแบบนี้”เสียงนั้นสั่นสะท้านและเมลิดาเองก็ให้นึกสะท้อนใจอย่างหนัก เธอยกมือเรียวบางขึ้นปิดปากไม่อยากให้เสียงสะอื้นหลุดรอดเข้าไปในสายโทรศัพท์“เมย์รักคุณพ่อกับคุณแม่นะคะ เมย์รักษาตัวเองได้ อย่าห่วงเมย์ ถ้ามีโอกาสเมย์ต้องได้กลับไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ในสักวัน คุณพ่อคะ...เมย์ต้องกลับไปทำงานก่อน ถ้ามีโอกาสจะโทรหาอีกนะคะ”นิ้วเรียวกดวางสายโทรศัพท์อย่างเชื่องช้า น้ำตาหยดน้อยคอยแต่จะหลั่งออกมาหากก็ปราศจากแม้เสียงสะอื้น เธอกุมโทรศัพท์ไว้แนบอกราวจะปลอบประโลมหัวใจอันเดียวดายแม้ไร้ความหวัง สักครู่เมลิดาจึงนึกขึ้นไดว่าเด็กน้ำตาลผู้น่ารักคงกำลังคอยเธออยู่ ทว่าเมื่อหันไปกลับมีสิ่งที่ทำให้เธอตระหนกจนโทรศัพท์ร่วงหล่นจากมือ“คุณภาค!”เสีย