All Chapters of เงารักเพลิงเสน่หา: Chapter 41 - Chapter 50

“ฉันยินดี! ฉันยินดีให้ความกลัวทำลายตัวฉันถ้ามันจะทรมานน้อยกว่าสิ่งที่คุณจะหยิบยื่นให้ คุณภาค...หัวใจคุณทำด้วยอะไร มีเลือดมีเนื้ออย่างคนอื่นหรือเปล่า ถ้าคุณว่าฉันเลวเหมือนพ่อของฉันฉันก็ขอยอมรับความเลวที่ครอบครัวฉันทำไว้กับคุณ แต่คุณ...คุณภาค ความดีของคุณมันน่ากลัวยิ่งกว่า มันเหมือนยาพิษที่ฆ่าฉันครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะฉะนั้นฉันยอมให้คุณทำร้ายฉันจนตายดีกว่าให้คุณมาบั่นทอนลมหายใจของฉันไปทีละน้อยแบบนี้!”นัยน์ตาคมของชายหนุ่มมีสีเข้มจัดเมื่อความโกรธทะลวงเกราะแห่งอารมณ์ที่คอยห่อหุ้มมันไว้ เมื่อมิอาจยั้งใจให้อภัยต่อวาจาถือดีของเมลิดาได้ ความโมโหร้ายจึงสยายปีกบดบังสำนึกดีชั่วทั้งปวง“มันไม่ต่างอะไรกันเลยกับตอนที่พ่อคุณทำให้ครอบครัวของผมเชื่อใจ มันคงเป็นเรื่องที่ยากจริง ๆ สำหรับคนชั่วชาติหยาบต่ำที่ต้องแสร้งทำดีกับคนที่ตัวเองจ้องทำลายจนเขามองไม่เห็นความน่ากลัวของมัน นี่ไม่ใช่สัญชาติญาณของมนุษย์ แต่มันเป็นเนื้อแท้ของสัตว์ที่มันกระหายเหยื่อ มันทำได้ทุกวิถีทางให้เหยื่อตายใจ สุดท้ายก็จะได้อาหารโอชะไปสังเวยความชั่วของมัน ทีนี้คุณรู้รึยังว่าคนเรามีความดีไว้เพื่ออะไร มันก็เหมมือนกรงเล็บเสือเก็บซ่อนควา

เสียงแหบแห้งหลุดหายไปในริมฝีปากหนาได้รูปของทศภาคที่ก้มลงดูดกลืนมันลงไปในลำคออย่างรวดเร็ว เอวคอดภายใต้ชุดที่เปียกปอนถูกแขนของเขารั้งเข้าหาร่างหนาโดยเธอมิอาจขัดขืน ความหนาวเหน็บราวหายไปกับริมฝีปากอุ่นที่จุดความร้อนด้วยปลายลิ้นที่ตวัดอยู่ในเรียวปากบางอย่างช่ำชอง จูบอันดูดดื่มดำเนินไปราวทั้งสองหลงลืมว่าตอนนี้สายฝนยังกระหน่ำเทไม่เลิกราเจ้าของร่างบางเริ่มอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของเขาแม้อยากขัดขืนทว่ากายกลับตอบรับสัมผัสที่เขาเสนอมาอย่างเต็มใจ หญิงสาวหลับตาและสนองกลับด้วยเรียวลิ้นเล็กที่เรียกร้องให้เขาดูดกลืนมันอย่างเร่าร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า หัวใจที่ยังเจ็บช้ำประหวัดคิดไปถึงห้วงเวลาแห่งความหวามไหวครั้งหนึ่งในสถานที่แห่งหนึ่ง แม้ต่างกาลต่างวาระหากแต่ทุกอย่างกลับคล้ายเคียงกัน เพียงแต่ครั้งนั้นสัมผัสเช่นเดิมช่างนุ่มนวลจนหลงเผลอไผลปล่อยทุกอย่างดำเนินจนเกินครรลองชีวิตของเธอ“คุณภาค.....”เมลิดาเผลอครางชื่อของคนที่เธอบอกว่าเกลียดออกมาเมื่อเขาถอนริมฝีปากอันรุมร้อนและดึงร่างนั้นกลับเข้าไปที่กระท่อม เมื่อประตูเปิดออกเธอจึงเห็นว่าภายในนั้นกว้างพอสำหรับวางเตียงของคน ๆ เดียวพร้อมทั้งเก้าอี้และตู้ไม้เล็ก

เมลิดาปลดปล่อยทุกอย่างให้อยู่ภายใต้การควบคุมของผู้ทรงอำนาจเหนือร่างระหงที่ดูบอบบางเหลือเกินยามแนบชิดต่อกันเช่นนี้ ชายหนุ่มโอบแขนแข็งแรงไว้บนแผ่นหลังอันนุ่มเนียนเพื่อรองรับแรงกระแทกอันเกิดจากการเบียดแทรกความเข้มแข็งเข้าสู่เส้นทางทั้งแคบและลึก ข้างนอกนั่นสายฝนยังหล่นโปรยอยู่ในความมืดที่โอบคลุมผืนพิภพราวมันกำลังปลดปล่อยพลังมหาศาลกลืนกินทุกอย่างไว้ภายในนั้น เฉกเดียวกับผลานุภาพแห่งห้วงเสน่หาระหว่างชายหญิงเสมือนมีพลังดูดกลืนห้วงเวลาในจักรวาลทุกขณะที่เขาล่วงผ่านร่างงามดุจเทพีทอดกายท่ามกลางมวลหมู่ไม้ เมลิดาได้ลืมเลือนความเจ็บปวดที่เคยเกิดขึ้นในหนแรกไปเสียสิ้น บัดนี้เธอพร้อมรับความแข็งแกร่งและการกระแทกกระทั้นที่ทวีความแรงร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวมิอาจห้ามตัวเองให้หลุดเสียงร้องออกมาทุกคราที่เขาหยั่งตัวตนเข้าไปจนล้ำลึกและดูราวจะสร้างความพึงพอใจแก่ผู้สนองความอภิรมย์ให้เธอยิ่งนัก “คุณภาค...ช่วยเมย์ด้วยค่ะ...ช่วยเมย์ด้วย” คำร้องขออันเชิญชวนได้รับการตอบสนองกลับไปอย่างไม่บันยะบันยังจนเธอแทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่ ความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานสูญสลายไปแล้วจากแก่

ทศภาคออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เขาอาจจะทำให้เธอเจ็บปวดมากมายเท่าที่เขาปรารถนาจะได้รับความสาแก่ใจ ทว่าใยเล่าเขาจึงไม่เคยพานพบกับความสุขเลยแม้สักครั้ง ตรงข้ามที่ยิ่งเมลิดาทุกข์ทรมาน รอยแผลในใจก็เหมือนถูกทำร้ายให้ยิ่งย้ำลึกมากขึ้นเท่านั้น หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นพร้อมรอยน้ำรื้นบนหน่วยตา หากแต่เธอก็มองเห็นใบหน้าที่ยังดูผ่อนคลายมิได้ร้อนร้ายดังก่อน ชายหนุ่มเลื่อนตัวขึ้นและใช้ฝ่ามือหนาวางลงบนขมับทั้งสองข้างของร่างเล็กที่เริ่มหอบสะอื้นก่อนประกบริมฝีปากจุมพิตบนกลีบปากนุ่มอย่างถนอม จูบอ่อนหวานนั้นยาวนานราวกาลหยุดเคลื่อนไหลพระจันทร์แสนงามที่กำลังคล้อยต่ำลงสาดแสงราวอาบไล้ปลอบประโลมร่างเปลือยทั้งสองที่กอดก่ายบนเตียงแคบในกระท่อมน้อยกลางป่า ทศภาคลากลิ้นหนาไปมาในริมฝีปากราวจะดูดกลืนความหอมหวานยิ่งกว่าหยาดน้ำค้างบนปลายหญ้าให้หมดสิ้นเมลิดาขนลุกเกรียวจากความเสียวซ่านและความร้อนที่แผ่ขยายไปทั่วทุกรูขุมขนจนไม่รู้ว่าเธอกำลังไข้ขึ้นหรือต้านทานความปรารถนาที่กำลังหลากล้นออกมาได้ยากเย็นกันแน่ ตราบจนชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าออกจากความยวนยั่วนั้น“เมลิดา...อดีตคือโลกในความคิดของผมเสมอ ผมไม

“หรือบางทีถ้าผมรู้ อะไร ๆ มันอาจเปลี่ยนไปก็ได้ พี่ภาค...เรื่องส่วนตัวของพี่ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยว พี่จะทำอะไรมันก็ไม่ได้มากระทบกับชีวิตของผม แต่เรื่องของคุณเมย์ ผมยอมรับว่ามันกระทบใจผมมาก พี่ภาคไม่รู้เลยหรือไงว่าคนในไร่เขาสงสัยกันว่าคุณเมลิดาเป็นนายผู้หญิงของเขา หรือเป็นอย่างพวกเขากันแน่!”“แกจะต้องสงสัยอะไร!”เสียงเอ็ดอึงของทศภาคทำให้แทนถึงกับผงะ นัยน์ตาสีสนิมเหล็กที่จ้องมองมาทำให้ผู้เป็นน้องชายยิ่งเกิดความสับสนระคนขาดกลัว ทว่าชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมละความพยายามในการค้นหาความจริงโดยการรวบรวมความกล้าพูดกับคนที่เขารู้นิสัยดีว่าทั้งดุดันและไม่เคยยอมลงให้ใครด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“พี่ภาค...ตลอดเวลาหลายปีมานี้ผมไม่เคยลืมว่าพี่ทำอะไรเพื่อผมบ้าง พี่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของผม ถ้าไม่มีพี่ผมก็ไม่มีวันนี้ ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไปผมก็ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนมีปมด้อยเลย ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่คิดถึงพี่ชายของผมคนนี้ แต่...เวลาพี่มีความทุกข์หรือมีเรื่องให้คิดหนัก ผมกลับไม่เคยได้รับรู้ปัญหาของพี่เลย ทำไมล่ะครับ? ทำไมเวลาผมมีความสุขผมกลับไม่เคยรู้ว่าพี่กำลังแบกรับอะไรอยู่บ้าง มันไม่ยุติธรรมกับผมเลยที่ไม่เค