Semua Bab ยอดหญิงในเงามาร: Bab 551 - Bab 560

โหวผู้เฒ่าชีและชีเจิ้นสบตากัน ชีหยวนไม่เคยยิงลูกธนูออกไปโดยไร้เป้าหมาย และหากว่าคณะทูตตงอิ๋งกำลังจับตามองชีหยวนจริง เช่นนั้นก็มีเพียงเหตุผลเดียวที่เป็นไปได้…นั่นก็คือองค์หญิงเป่าหรง มิเช่นนั้นหากว่ากันตามความจริงแล้ว คณะทูตตงอิ๋งเหล่านี้ยังรู้จักบรรดาขุนนางเชื้อพระวงศ์ในแคว้นต้าโจวไม่ครบทุกคนด้วยซ้ำ พวกเขาอยู่ดี ๆ จะมาจ้องจับตามองบุตรีของขุนนางคนเดียวได้อย่างไร? สีหน้าของชีเจิ้นย่ำแย่ลงเล็กน้อย ไม่มีใครโปรดปรานความยุ่งยาก แต่คนพวกนี้กลับติดแน่นไม่ยอมปล่อยเหมือนกอเอี๊ยะหนังสุนัข ก็เหมือนองค์หญิงเป่าหรง พูดหยาบ ๆ เลยว่า คนที่ชีหยวนสังหารไปก็มีมากพอควร องค์หญิงเป่าหรงทำเรื่องไว้ขนาดนี้ ยังมีชีวิตเหลือรอดก็นับว่าโชคดีมากแล้ว สิ่งที่นางควรทำตอนนี้ไม่ใช่คอยตามจองเวรชีหยวนต่อไม่ยอมเลิก แต่ควรจะไปจุดธูปดอกใหญ่ตั้งใจขอพรต่อหน้าพระโพธิสัตว์ให้ดีมากกว่า หากมิใช่เพราะมีพระโพธิสัตว์คุ้มครอง นางจะรอดมาถึงตอนนี้หรือไม่ก็คงบอกแน่ชัดไม่ได้ บัดนี้ยังกล้าเข้ามารังควานไม่เลิกอีก ด้วยเหตุผลนี้ชีเจิ้นที่มักจะเตือนสติชีหยวนให้ใจเย็นหนนี้กลับไม่เตือนแล้ว เป่าหรงอยากตายนักก็ตายไปเสียเถิด เขาไม่

ฮูหยินผู้เฒ่ามองชีหยวนขึ้นรถม้า แม้ว่าเรื่องเหล่านี้จะทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่หนนี้ นางกลับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดหวั่น อดไม่ได้ที่จะยกสองมือประนมสิบนิ้วอธิษฐานขอพรต่อพระพุทธเจ้าในใจ วิงวอนต่อพระพุทธเจ้าโปรดปกป้องคุ้มครองชีหยวนให้ปลอดภัยและราบรื่น ชีหยวนดรุณีผู้นี้ ยิ่งอยู่ไกล กลับยิ่งมองเห็นหัวใจอันอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกนอกอันแหลมคมของนางชัดเจนขึ้น นางไม่เคยออมมือให้คนที่คิดทำร้ายนาง ทว่าสำหรับคนที่ใส่ใจนางกลับห่วงใยอย่างลึกซึ้งไม่มีขาดตกบกพร่อง ต่อให้ไม่ใช่เพราะความสามารถอันเหลือล้นของชีหยวน แต่ฮูหยินผู้เฒ่าชีก็เริ่มโปรดปรานหลานสาวคนนี้ขึ้นมาโดยไม่รู้สึกตัวแล้ว ฮูหยินรองชีแม้ไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นเรื่องอะไร แต่กระนั้นก็ยังสังเกตได้อย่างรางเลือนว่าอีกไม่นานต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่ นางประคองฮูหยินผู้เฒ่าชีกลับเข้าไปด้านในพลางเอ่ยขึ้นว่า “ท่านแม่วางใจเถิดเจ้าค่ะ แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยเห็นเด็กที่มีฝีมือเก่งกาจมากไปกว่าหยวนหยวนเลยเจ้าค่ะ ไม่ว่านางจะทำอะไร ก็ประสบความสำเร็จเสมอเจ้าค่ะ” ฮูหยินรองมิได้พูดเกินจริง นางไม่เคยเห็นผู้ใดที่จะดื้อรั้นหัวแข็งหนักแน่นแน่วแน่ไ

พวกเขาบุกรุกชายฝั่งทะเลของต้าโจวตลอดทั้งปี ทั้งซานตงกว่างตงฝูเจี้ยนหรือแม้กระทั่งเจ้อเจียง แต่เพราะชายฝั่งทะเลของต้าโจวยาวเกินไป ดังนั้นจึงมีจุดที่พวกเขาป้องกันไม่ทั่วถึงอยู่เสมอ และพวกเขาก็รบรากับกองทัพทหารต้าโจวมาหลายครั้ง ชินอ๋องหวยเหลียงมีความมั่นใจในตนเองมาตลอด เพราะซามูไรพเนจรของพวกเขา โดยพื้นฐานแล้วเมื่อต้องประจันหน้ากับทหารของต้าโจวเหล่านี้ สามารถจัดการศัตรูสิบคนด้วยซามูไรเพียงคนเดียวได้สบาย ทว่าตอนนี้ ตรงหน้าเขาในเวลานี้ ที่อยู่ข้างกายเขาล้วนเป็นซามูไรที่ผ่านการเคี่ยวกรำฝึกฝนจนเชี่ยวชาญทั้งหมด! แต่กลับถูกใครบางคนบั่นคอทิ้งโดยไม่ทันส่งเสียง ซามูไรผู้นั้นทรุดตัวล้มลงไปภายใต้แสงสุกสว่างของจันทราอย่างไม่น่าเชื่อ แทบจะเป็นเวลาเดียวกัน เสียงร้องคำรามคุ้นหูก็แว่วดังมาจากทางโค้งที่สาม เป็นคนที่เขาเพิ่งสั่งให้ลงไปหารถม้าในหุบเขา! กำลังตะโกนร้องขอความช่วยเหลือเป็นภาษาตงอิ๋ง! ชินอ๋องหวยเหลียงในที่สุดก็ทนต่อไม่ไหวแผดเสียงคำรามด้วยความเดือดดาลออกมาทันที “เจ้าโง่!” และใช้ภาษาตงอิ๋งสั่งพวกสมุนให้ตั้งสติและเตรียมรับการโจมตี เขาเองก็กำดาบซามูไรไว้อย่างระแวดระวัง มองไปรอบด้า

แม้จะถึงช่วงปลายปีแล้ว แต่สภาพอากาศยังคงหนาวจัดเช่นเดิม ชีหยวนวิ่งผ่านทางลัดมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ยามเฝ้าของที่แห่งนี้ได้รับคำสั่งจากไล่เฉิงหลงมาก่อนแล้ว ย่อมแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นนาง พอวิ่งมาได้ช่วงสั้น ๆ กระทั่งถึงตีนเขาแล้ว ก็ไม่สามารถควบอาชาต่อได้อีกแล้ว นางสละอาชาทิ้งไป เพราะรู้ดีว่าอาชาศึกขององครักษ์เสื้อแพรล้วนแต่ได้รับการฝึกมาอย่างดี นางปล่อยไปตอนนี้ อาชาตัวนี้ก็สามารถหาทางกลับไปหาเจ้านายของมันเองได้ และจะไม่ก่อให้เกิดปัญหาอื่นใดตามมา หลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดนี้เสร็จสิ้น นางก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า พระจันทร์ลอยสูงอยู่กลางอากาศแล้ว มองจากที่ไกล ๆ หน้าผาแห่งนี้ชัดเจนว่าเป็นแค่เนินลาดเล็ก ๆ เท่านั้น จนกระทั่งได้มายืนอยู่เบื้องหน้าจริง ๆ เพิ่งจะสังเกตเห็นความเล็กจ้อยของตนเอง องครักษ์ที่เฝ้าบริเวณนี้มีอยู่เบาบางที่สุดและนั่นก็มีเหตุผล อากาศหนาวเหน็บเพียงนี้ ต่อให้เป็นลิงปีนขึ้นไป ก็เสี่ยงจะพลัดตกลงไปในร่องน้ำกลางหุบเหวเช่นกัน ราวกับว่าเป็นการเตือนชีหยวน เศษหินก้อนหนึ่งก็ร่วงตกลงไปในหุบเหว กระแทกกับธารน้ำแข็งจนเกิดเป็นโพรง ชีหยวนอาศัยแสงจันทร์มองลงไป ก็เห็นกระแสน้ำเชี่ยวกร

ไม่สิ เปลี่ยนคำถาม ควรจะต้องถามว่า ใครเป็นคนพานางมาที่แห่งนี้มากกว่า?! นางเลื่อนมือขึ้นกุมลำคอไว้ ปกติไม่กลัวฟ้ากลัวดิน แต่ตอนนี้กลับถูกโยนมาในสถานที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน อย่างไรเสียก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาหน่อย ๆ กระทั่งนางได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ แว่วดังขึ้นมา ทั้งที่เสียงหัวเราะเบามาก แต่เมื่อได้ยินในใบหูขององค์หญิงเป่าหรงยามนี้กลับไม่ต่างจากเสียงอสนีบาตดังสนั่น ทำเอานางแทบสติแตกกระเจิงไปทั้งร่าง เป็นครั้งแรกที่นางเข้าใจแล้วว่าจิตวิญญาณไม่มั่นคงที่หมอหลวงมักพูดเสมอหมายความว่าอย่างไร บัดนี้นางรีบลุกพรวดขึ้นมาอย่างร้อนรน พิงกำแพงด้วยความหวาดกลัวพลางมองไปยังเบื้องหน้าที่มีเบาะนั่งทรงกลมและกล่องรับบริจาควางอยู่ไม่ไกล ก่อนจะถามด้วยเสียงโหดเหี้ยมว่า “ใครกันที่พรางเป็นเทพแสร้งเป็นผีอยู่ตรงนั้น?” อันที่จริงชีหยวนก็มิได้มีนิสัยชอบทำให้คนตื่นตกใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นนางเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะพรางเป็นเทพแสร้งเป็นผีอยู่แล้ว หากมิใช่เพราะเมื่อครู่ด้านนอกเรือนกรรมฐานขององค์หญิงเป่าหรงเต็มไปด้วยนางกำนัลและองครักษ์ ให้ลงมือสังหารที่นั่นก็เกรงว่ายากจะเลี่ยงไม่ให้เกิดเสียงดังออกไป นางก็คงจะไม่พา