บทที่ 612

มารดาเสวียหลิงยืนอยู่หน้าประตู มือถือถ้วยซุปเห็ดหูหนูขาว กล่าววิงวอนด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงว่า “ลูกเอ๋ย เจ้ากลับมาวันนี้ก็มิได้แตะต้องอาหารเลยสักนิด ฟังคำของแม่เถิด กินอะไรสักนิดก็ยังดี หากเจ้าหิวจนเป็นอะไรขึ้นมา แม่จะอยู่อย่างไรได้เล่า”

เสวียหลิงไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ตอบเสียงเรียบ “ท่านแม่ อย่ากล่าวอีกเลย ลูกมิอาจฝืนกินสิ่งใดได้เลยในยามนี้”

มารดาถอนหายใจยาว น้ำเสียงคร่ำครวญ “เหตุใดเจ้าจึงดื้อดึงเพียงนี้ เมื่อก่อนเจ้าทนทุกข์ทรมานนัก กว่าจะฟื้นตัวกลับมาได้ หากหิวจนป่วยอีกครั้ง แล้วแม่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นไร”

สิ้นคำเสวียหลิงก็เปิดประตูออกมา สีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ กล่าวเสียงเรียบว่า “หากลูกต้องแต่งกับหญิงที่มิได้รัก ชีวิตนี้ลูกคงกินอะไรไม่ลงอีก”

“เจ้านี่…” มารดาของเสวียหลิงตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวอย่างปวดร้าว “พระราชโองการฝ่าบาทยากจะฝ่าฝืน! ฝ่าบาทพระราชทานการสมรสกับองค์หญิงจิ่นอวี๋แก่เจ้า หากเจ้าขัดราชโองการ ก็ต้องถูกประหาร!”

“ลูกได้เขียนฎีกาไว้แล้ว ในนั้นกล่าวชัดเจนว่าลูกรักหญิงผู้หนึ่งอย่างสุดหัวใจ พรุ่งนี้ก็จะไปขอนางแต่งงาน ลูกไม่มีวันรักหญิงใดอื่นได้อีก” เสวียหลิงกล่าวหนักแน่น

“