All Chapters of วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Chapter 751 - Chapter 760

เจียงซุ่ยฮวนหยุดทุกการเคลื่อนไหว วางถุงน้ำลงด้วยความไม่อยากเชื่อ ถามว่า "เจ้าวาดเองหรือ""เมื่อครู่เจ้ายังบอกว่าที่นี่ไม่ใช่เจ้าสร้างขึ้น!"หญิงชุดดำเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ เอ่ยขึ้น "ข้ากับพี่สาวเป็นลูกสาวของท่านเสนาบดี นางชื่อเหลียนจื่อ ข้าชื่อเหลียนซิน พวกเราพี่น้องรักกันมาก ข้าพึ่งพาเหลียนจื่อมาก เหลียนจื่อก็รักและเอ็นดูข้ามาก""เมื่อสามสิบปีก่อน ท่านพ่อท่านแม่ได้เชิญอาจารย์มาสอนหนังสือให้พวกเราสองพี่น้อง ตอนนั้นข้ากับพี่สาวอายุเพียงสิบสามปี อาจารย์ผู้นั้นอายุได้สามสิบแล้ว""แม้เขาจะแก่กว่าพวกเรามาก แต่เขาเป็นผู้มีความรู้กว้างขวาง รอบรู้ จึงทำให้ข้ากับพี่สาวเคารพนับถือท่านมาก โดยเฉพาะพี่สาว"เหลียนซินพูดถึงตรงนี้ บาดแผลก็เจ็บปวดแปลบไปทั่วใจ เจ็บจนนางหดตัวลงเจียงซุ่ยฮวนเห็นดังนั้น จึงหยิบยาแก้ปวดมาป้อนให้นางกิน และทำแผลให้อย่างง่ายๆนางมองเจียงซุ่ยฮวนด้วยสายตาขอบคุณ แล้วพูดต่อว่า "ท่านอาจารย์สอนพวกเราเป็นเวลาสามปี แสดงออกอย่างอ่อนโยนมีมารยาทตลอดมา จนถึงปีที่สี่ ข้าบังเอิญไปพบภาพวาดของเหลียนจื่อในห้องของเขา""อายุสิบเจ็ดปี สิ่งที่ควรรู้ก็รู้แล้ว ข้าเข้าใจว่าเขาหลงรักเหลียน

เหลียนซินส่ายหน้าว่า "ข้าไม่รู้ แม้พี่สาวจะเอ่ยถึงในจดหมายว่านางคลอดลูกชายคนหนึ่ง แต่ข้าไม่เคยพบเลย""ตอนข้าพบอาจารย์คนนั้น เขาเสียสติไปแล้ว ไม่ว่าข้าจะบีบบังคับถามอย่างไร เขาก็ไม่บอกที่อยู่ของเด็ก""บัดนี้มาคิดดู บางทีเด็กคนนั้นอาจตายไปนานแล้ว"เหลียนซินพูดจบ ก็ถอนหายใจหนักๆเจียงซุ่ยฮวนเอ่ยถามเสียงเรียบ "ต่อไปเจ้าตั้งใจจะทำอย่างไร"เหลียนซินเงียบไปครู่หนึ่ง กล่าวว่า "ข้าตั้งใจจะฝังพี่สาวให้ดีๆ แล้วจึงกลับไปดูที่บ้าน""อยู่ข้างนอกมาหลายปีแล้ว คงถึงเวลากลับบ้านแล้ว"เจียงซุ่ยฮวนกล่าวว่า "ที่ได้มาพบกันที่นี่ก็เป็นวาสนาพัดพา บังเอิญว่าข้าเป็นหมอ ข้าจะดูให้ว่ายังมีหนทางช่วยเหลียนจื่อได้หรือไม่"ในที่สุดฉู่เฉินก็หาโอกาสได้ รีบพูดว่า "เจ้าเก้าของเราเก่งกาจเรื่องการแพทย์นัก ให้นางตรวจดูสักหน่อย บางทีอาจทำให้พี่สาวของเจ้าตื่นได้!"เจียงซุ่ยฮวนมองฉู่เฉินเหมือนเหมือนจะยิ้มก็ไม่เชิง "อาจารย์ เยินยอไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก"ฉู่เฉินทำหน้าตาเอาจริงเอาจัง "นี่จะเป็นการเยินยอได้อย่างไร ข้าพูดทุกคำจากใจจริง"เหลียนซินมองเจียงซุ่ยฮวนตะลึงว่า "เจ้าเป็นหมอหรือนี่"เจียงซุ่ยฮวนถามกลับว่า "ข้าดูไม

เจียงซุ่ยฮวนโบกมืออย่างเหนื่อยหน่าย "เอาไปเถอะ ไม่เอาก็เสียดาย"การเดินทางครั้งนี้ลำบากยากเข็นพึงเพียงนี้ ก็ควรจะได้อะไรติดมือไปบ้างฉู่เฉินดึงกระสอบใบใหญ่ออกมาจากแขนเสื้อ ขณะเก็บของบนพื้นใส่กระสอบ ก็พูดอย่างมีความสุขว่า "กลับไปหลอมทองพวกนี้ แล้วซื้อของขวัญวันเกิดให้เจ้าเก้า"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แม้เจียงซุ่ยฮวนจะโกรธแค่ไหน ก็หายไปหมดสิ้นฉู่เฉินเก็บของบนพื้นใส่กระสอบจนหมด แล้วแบกกระสอบขึ้นกล่าวว่า "ไปกันเถอะ!""วันนี้ทุกคนลำบากกันนัก กลับไปข้าจะให้อั่งเปาทุกคน!"ทุกคนออกจากป่าช้าร้าง แล้วนั่งรถม้ากลับไปตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำ เจียงซุ่ยฮวนไม่ได้นอนเกือบสองวันสามคืน เมื่อนั่งในรถม้าก็ง่วงจนแทบลืมตาไม่ขึ้นฉู่เฉินกับจางรั่วรั่วหมดสติไปสักพัก เลยมีแรงมาก นั่งกระซิบกระซาบกันอยู่ ปรึกษากันว่าจะซื้อของขวัญวันเกิดอะไรหลังจากรถม้าเข้าสู่เมืองหลวง บรรยากาศรอบข้างก็เริ่มพลุกพล่านเจียงซุ่ยฮวนกำลังหลับตาพักผ่อน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนข้างรถม้าว่า "เกิดเพลิงไหม้!"นางง่วงจนมึนงง แม้เสียงจะอยู่ใกล้ๆ แต่ก็เหมือนลอยมาจากขอบฟ้าแรกๆ นางคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ จึงไม่ได้ลืมตาขึ้น

จวนองค์ชายเป่ยโม่ที่ครั้งหนึ่งเคยงดงามยิ่งใหญ่ บัดนี้กลายเป็นหม้อนึ่งขนาดมหึมา ห่อหุ้มเจียงซุ่ยฮวนไว้ภายในอากาศแสนร้อนระอุแม้เจียงซุ่ยฮวนจะเทน้ำทั้งถังรดใส่ตัว แต่ในอุณหภูมิเช่นนี้ น้ำก็ระเหยหมดสิ้นอย่างรวดเร็วนางวิ่งไปยังประตูห้องหนังสืออย่างไม่เกรงกลัว ห้องหนังสือมีเปลวไฟโหมโรงสูงเสียดฟ้า เหลือเพียงบานประตูเดียวที่ไม่ถูกไฟโหมกลืนกินประตูไม้สีดำมืดมิด เหมือนปากอ้ากว้างของสัตว์ป่า ขวางอยู่ตรงหน้านางดูเหมือนหากเพียงบุกเข้าไป ก็จะถูกสัตว์ป่ากลืนกินจนหมดสิ้นเจียงซุ่ยฮวนหยุดชั่วพริบตา หลังจากสะสมแรงในเวลาสั้น ๆ นางก็เตะประตูห้องหนังสือเปิดออกเมื่อไฟลุกโหมถึงเพียงนี้ แม้ประตูไม้จะหนาแน่นแข็งแรงเพียงใด ก็กลายเป็นสิ่งที่อ่อนแอไม่อาจต้านทานได้นางก้าวเท้าเข้าสู่ห้องหนังสือ ชายกระโปรงปลิวผ่านเปลวไฟที่กรอบประตู ในพริบตาก็ม้วนงออ่อนขึ้นในห้องหนังสือเต็มไปด้วยควันหนาทึบ เจียงซุ่ยฮวนถูกควันรมจนแทบลืมตาไม่ได้ นางใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากจมูก ค้นหากู้จิ่นในห้องหนังสือห้องหนังสือใหญ่มาก นางก้มตัวค้นหาไปทั่ว แต่กลับหากู้จิ่นไม่พบได้ยินทหารรักษาการณ์บอกว่ากู้จิ่นกำลังพักผ่อนในห้องหนังสือ

“แคว้นเหลียงตูตูนั้นอำนาจแข็งแกร่ง แต่วังหลวงกลับซับซ้อนยิ่งนัก ข้าจำต้องปักหลักมั่นคงในแคว้นเฟิ่งซีเสียก่อน จึงจะสามารถก้าวสู่แผนการถัดไปในแคว้นเหลียงตูได้”“เมื่อใดที่ข้าขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งเหลียงตูโดยสมบูรณ์ ข้าจักนำทัพไปกวาดล้างต้าเหยียนด้วยมือของตนเอง”น้ำเสียงของกู้จิ่นเรียบนิ่ง ทว่าแฝงไว้ด้วยเจตนาสังหารอันเย็นยะเยือกเจียงซุ่ยฮวนเงียบงันไปชั่วครู่ ก่อนโผเข้ากอดคอกู้จิ่น “หรือว่า...ให้ข้าไปกับท่านด้วยดีหรือไม่”กู้จิ่นแค่นหัวเราะขื่น “อาฮวน เส้นทางสายนี้ทั้งยากลำบากและไกลโพ้น เจ้าจะต้องเหนื่อยนัก”“มิเป็นไร ข้ามิหวั่นเหน็ดเหนื่อย” เจียงซุ่ยฮวนจ้องเขาแน่วแน่เขาถอนใจ “แล้วเสี่ยวถังหยวนเล่าจะทำเยี่ยงไร”เจียงซุ่ยฮวนมิอาจตอบคำถามนี้ได้ เสี่ยวถังหยวนยังเยาว์วัย ไม่อาจทนต่อการเดินทางอันเหนื่อยล้า หากให้อยู่ในเมืองหลวงนางก็เป็นห่วงมิใช่น้อย สุดท้ายก็จำต้องตัดใจจากความคิดนี้ครู่หนึ่งแสงสว่างสีขาวก็ส่องมาจากปลายทางอุโมงค์ลับ เจินเป่าเก๋อกำลังจะถึงแล้วเจียงซุ่ยฮวนโอบกู้จิ่นแน่น ยามคิดว่าอีกนานนักกว่าจะได้พบเขาอีก ใจของนางดุจมีสิ่งใดมาจุกแน่น รู้สึกหดหู่ยิ่งนักกู้จิ่นเองก็กอดน