Semua Bab วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Bab 731 - Bab 738

เจียงซุ่ยฮวนเดินมายังข้างปากถ้ำ ก้มหน้ามองลงไปในหลุมลึก ภายในมีแสงกระสือนับสิบดวงลอยละล่องอยู่อย่างเนิบช้า ราวกับหิ่งห้อยที่เปล่งแสงระยิบระยับแสงกระสือหลายดวงลอยออกมาจากปากถ้ำ คนที่อยู่ข้างๆ ต่างถอยหลังตามกันติดๆ โดยเกรงว่าจะไปโดนไฟนั้นเข้าแสงกระสือบางดวงอยู่ห่างกันมาก พอจะมองเห็นได้ว่าพื้นที่ข้างล่างหลุมนั้นกว้างใหญ่ยิ่งนัก แต่แสงสว่างริบหรี่ เกินกว่าจะมองเห็นว่าข้างในเป็นเช่นไรลิ่วลู่ยืนอยู่ข้างๆ ตอนนี้เขาสงบสติได้มากแล้ว เอ่ยเสียงแผ่วว่า "แสงกระสือที่พวกเราเห็นเมื่อครู่ เป็นไปได้หรือไม่ว่ามันลอยออกมาจากในนี้""เป็นไปได้อย่างยิ่ง" เจียงซุ่ยฮวนเม้มปากแน่น ครุ่นคิดว่าต่อไปควรจะทำอย่างไรดีหากว่าองครักษ์ลับคนอื่นๆ รีบมาที่นี่ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วยามเศษส่วนคนที่ทำร้ายองครักษ์ลับนั้น บางทีอาจเข้าไปในหลุมแล้ว หากนางไม่ทำอะไรเลย อาจารย์และจางรั่วรั่วก็จะตกอยู่ในอันตรายหลังจากใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง นางจึงหันไปถามปาฟางว่า "เจ้าพกตะบันไฟมาหรือไม่""พกมาพ่ะย่ะค่ะ" ปาฟางหยิบตะบันไฟออกมา "จะให้โยนลงไปหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ""อืม ข้าอยากดูว่าข้างล่างนั้นเป็นเช่นไร"ปาฟางจุดตะบัน

ไม่รู้ว่าองครักษ์ลับที่นำพาเจียงซุ่ยฮวนและพวกเข้ามาในอุโมงค์ทางเดินนี้ถือแหวนวงหนึ่งเอาไว้เมื่อไหร่ เขายิ้มอย่างโง่ ๆ พลางเดินเข้าไปหากองทรัพย์สมบัตินั้นเจียงซุ่ยฮวนตบหน้าผากเข้าฉาดหนึ่ง จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างจนปัญญา "ของพวกนี้มีปัญหาจริงๆ"ในถ้ำอันกว้างใหญ่ มีเพียงนาง ปาฟาง และลิ่วลู่ สามคนเท่านั้นที่ยังมีสติ คนอื่นๆ บ้างก็นั่งบนพื้นแล้วยิ้มอย่างเลื่อนลอย บ้างก็พุ่งเข้าไปกลิ้งเกลือกในภูเขาสมบัติ ราวกับกำลังเสียสติลิ่วลู่และปาฟางเห็นสภาพคนเหล่านี้ ก็ถอยหลังด้วยความตกใจ "บ้าไปแล้ว! พวกเขาบ้ากันหมดแล้ว!"หยวนจิ่วนอนอยู่ในกองทอง แววตาคลุ้มคลั่ง สองมือคว้าภาชนะทองโยนออกไป ตะโกนว่า "ของข้า! ทั้งหมดเป็นของข้า!"แหวนหัวแม่มือทองวงหนึ่งพุ่งไปหาลิ่วลู่ ลิ่วลู่ร้องเสียงหลง กระโดดขึ้นไปบนตัวปาฟางราวกับสปริง "สวรรค์ทรงโปรด อย่าให้ของนั่นโดนตัวข้าเชียว!"แหวนหัวแม่มือทองกระแทกผนังถ้ำ แล้วไถลตกลงมา กลิ้งหลุนหลุนมาหยุดข้างเท้าเจียงซุ่ยฮวนลิ่วลู่เกาะแขนขาแน่นบนตัวปาฟาง ร้อนรนจนเสียงเปลี่ยนไป "ของนั่นโดนตัวข้าหรือไม่"ปาฟางใช้แรงพอสมควรกว่าจะผลักเขาออก กล่าวว่า "ไม่โดน! มันกระแทกผนังถ้ำแล้ว"

เจียงซุ่ยฮวนรีบกล่าวทันที "ปาฟาง ใช้เชือกมัดพวกเขาไว้ อย่าให้กลับไปหาสมบัติเหล่านั้นอีก!"ตอนปาฟางลงมา พอดีว่าเอาเชือกป่านติดมาม้วนหนึ่ง เขารีบดึงเชือกป่านออกมา มัดคนเหล่านี้ติดกันแน่นราวกับลูกชิ้นเสียบไม้ลิ่วลู่โยนปิ่นปักผมกลับไป ถูมือทั้งสองแรงๆ บนเสื้อผ้า "พระชายา จะให้กระหม่อมเผาของพวกนี้ทิ้งหมดหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ""อย่าทำอะไรผลีผลาม องครักษ์ลับคนอื่นๆ ยังอยู่ในอุโมงค์ทางเดินข้าง ๆ " เจียงซุ่ยฮวนชูคบเพลิง สั่งว่า "พาคนเหล่านี้ขึ้นไปก่อน ขึ้นไปแล้วค่อยว่ากัน"ปาฟางและลิ่วลู่จูงเชือกเดินไปข้างหน้า คนเหล่านี้ก็ส่งเสียงตะโกนอย่างไม่พอใจ"ปล่อยข้ากลับไป!""ข้าต้องการทองของข้า! ข้าอยู่ห่างจากมันไม่ได้!"ฉู่เฉินถึงกับน้ำตาไหลพราก "สมบัติของข้า! พวกมันสำคัญกว่าชีวิตข้าเสียอีก!""อาจารย์ ข้ากลับไปซื้อของที่สวยกว่านี้ให้ท่าน""ข้าต้องการแต่สมบัติเหล่านี้เท่านั้น!"เจียงซุ่ยฮวนปวดหัวยิ่งนัก อยากจะทุบให้พวกเขาสลบไปก่อน แต่กลัวจะกระทบต่อร่างกายพวกเขา จึงต้องอดทนไว้กว่าจะกลับมาถึงใต้ปากถ้ำ เจียงซุ่ยฮวนกระโดดขึ้นไปก่อน จากนั้นบอกองครักษ์ลับห้าคนที่เฝ้าอยู่ข้างๆ ว่า "ดึงคนข้างล่างขึ้นมาท

เจียงซุ่ยฮวนสงบสติอารมณ์ แล้วค่อย ๆ ก้าวเดินหนึ่งก้าว เข้าไปในถ้ำที่อยู่ตรงหน้าถ้ำนี้มีขนาดพอ ๆ กับถ้ำข้างหลัง แต่หนาวเหน็บและมืดมนกว่ามากรอบ ๆ ผนังถ้ำยังมีคบเพลิงที่องครักษ์ลับทิ้งไว้ นางหยิบคบเพลิงมาคบหนึ่ง แล้วเดินไปยังข้างบ่อน้ำลึกบ่อน้ำลึกตรงหน้ามีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร เนื่องจากแสงในถ้ำมืดมิด น้ำในบ่อจึงดำครึ้มเหมือนหมึกข้นทั้งยังเหมือนดวงตาที่ไม่มีขาวตา เมื่อจ้องมองนาน ๆ ดูเหมือนจะดูดดึงคนเข้าไปเจียงซุ่ยฮวนยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกได้ถึงลมหนาวเย็นยะเยือกจากก้นบ่อพัดโชยขึ้นมา แม้นางจะสวมชุดป้องกันและถือคบเพลิงอยู่ ก็ยังหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความหนาวแมลงเล็ก ๆ ที่เกือบโปร่งใสพวกนั้นรวมตัวกันเป็นก้อนในอากาศ ผ่านไปข้าง ๆ นาง แล้วบินไปยังบ่อน้ำลึกแมลงเหล่านี้หยุดอยู่เหนือบ่อน้ำลึก เหมือนก้อนเมฆลอยขึ้นลอยลง ดูเหมือนกำลังคุ้มครองบ่อน้ำแห่งนี้เจียงซุ่ยฮวนหันกลับไปมองที่ถ้ำเมื่อครู่ กองทรัพย์สมบัติถูกนางคุ้ยจนเละเทะ อัญมณีสีน้ำเงินหลายก้อนแตกกระจายแมลงเกือบโปร่งใสคืบคลานออกมาจากไพลินอย่างไม่ขาดสาย เริ่มต้นด้วยการสั่นปีก แล้วโบยบินขึ้นไป รวมตัวเป็นก้อ