Semua Bab วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี: Bab 761 - Bab 770

หงหลัวกล่าวว่า “ผู้คนทั่วหล้าต่างร่ำลือกันว่า จวนองค์ชายเป่ยโม่กลายเป็นซากปรักหักพังไปแล้ว ฝ่าบาททรงส่งคนออกตามหาตลอดทั้งคืน แต่กลับพบเพียงร่างไร้วิญญาณขององค์ชายเป่ยโม่เท่านั้น”ฉู่เฉินยืนนิ่งอยู่กับที่ครู่หนึ่ง คิดไปคิดมายิ่งรู้สึกผิดแปลกนัก จึงย่ำเท้าวิ่งตรงไปยังห้องพักของเจียงซุ่ยฮวนเขาเคาะประตูอย่างแรง “เจ้าเก้า! ตื่นเถิด!”เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อย ๆ จนช่างทั้งหลายที่ทำงานอยู่ถึงกับหันมามองเป็นตาเดียวเสี่ยวถังหยวนในห้องถัดไปก็ถูกปลุกจนร้องไห้ออกมาฉู่เฉินชะงักมือ เสียงของเขาก็ลดต่ำลงในทันที “เจ้าเก้า ออกมาชี้แจงให้อาจารย์เข้าใจหน่อยเถิด”เจียงซุ่ยฮวนเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าเรียบสงบ เอ่ยถามว่า “จะให้ข้าอธิบายสิ่งใดหรือ”“คำพูดที่พวกเจ้าเอ่ยเมื่อวานนั้น แท้จริงมีความหมายเช่นไรกันแน่” ฉู่เฉินหรี่ตา “ข้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามันผิดแปลกนัก เมื่อวานเจ้าบุกเข้าไปในจวนองค์ชายเป่ยโม่ ข้าเห็นชัดว่าเจ้าถูก…”เขายังพูดไม่ทันจบประโยค ก็ถูกเจียงซุ่ยฮวนดึงตัวเข้าไปในห้อง แล้วปิดประตูลงดังปังช่างทั้งหลายเกาศีรษะด้วยความงุนงง แต่ก็หันกลับไปทำงานต่อ เรือนนี้ใกล้จะแล้วเสร็จอีกเพียงสองวันก็สา

ในห้วงแห่งคลื่นลมมรสุมครานี้ หาใช่เพียงแค่จีกุ้ยเฟยที่ถูกพัดพา หากแม้แต่ฝ่าบาทก็มิอาจหลีกเลี่ยงได้เช่นกันจีกุ้ยเฟยร่ำไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร “ฝ่าบาทเพคะ พระองค์ทรงเป็นผู้ที่รู้ใจหม่อมฉันที่สุด หม่อมฉันแม้แต่ยุงตัวหนึ่งยังมิกล้าฆ่า แล้วเหตุใดเลยจะกล้าปลงพระชนม์ฮองเฮา”ฝ่าบาทกุมสันจมูกด้วยความระอา เขามิได้ใส่ใจว่าจีกุ้ยเฟยจะลอบปลงพระชนม์ฮองเฮาหรือไม่ หากแต่กังวลเพียงว่าคำพูดของชาวราษฎร์จะกระทบต่อเกียรติยศหรือไม่เท่านั้นเขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย “เราเชื่อเจ้า แต่หากเหล่าราษฎร์ไม่เชื่อ แล้วจะมีประโยชน์อันใด”จีกุ้ยเฟยแสดงสีหน้าเวทนาน่าเอ็นดู กล่าวเบา ๆ ว่า “พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์แห่งใต้หล้า หากทรงกล่าวด้วยพระองค์เอง ประชาราษฎร์ย่อมต้องเชื่อเป็นแน่”“เช่นนั้นเจ้าลองบอกเราสิ ว่าควรอธิบายเรื่องการปกปิดข่าวการสิ้นพระชนม์ของฮองเฮาเยี่ยงไร” ฝ่าบาทย้อนถามจีกุ้ยเฟยขยับริมฝีปากเล็กน้อย ทว่าหาได้เอื้อนเอ่ยคำใดฝ่าบาทผลักนางออก พูดอย่างเหนื่อยอ่อนว่า “เจ้ากลับตำหนักไปก่อนเถิด เราเหนื่อยแล้ว”แววตาจีกุ้ยเฟยแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ฝ่าบาทผลักนางออก แสดงให้เห็นว่าเ

แม้ว่าเจ้าเถี่ยหนิวจะเป็นใบ้ แต่โสตประสาทนั้นกลับไวเป็นพิเศษ เขาหันกลับมาอย่างงุนงง รอยยิ้มบนใบหน้ายังไม่ทันจางหายเจียงซุ่ยฮวนโบกมือเรียก “เจ้ามานี่สิ ข้าจะตรวจคอให้เจ้า”เถี่ยหนิวยืนนิ่งไปชั่วครู่ ราวกับถูกสะกดวิญญาณ“ปัดโธ่ เจ้ายังยืนตะลึงอยู่ไยเล่า!” เถี่ยจู้ร้อนใจถึงขั้นย่ำเท้า “เจ้านี่โชคดีนักที่ได้พบคนมีบุญคุณ ไยจึงยังไม่รีบมาอีก!”เถี่ยหนิวเพิ่งได้สติ จึงก้าวเท้าอันแข็งแรงเข้ามาหาเจียงซุ่ยฮวน แล้วรีบใช้มือแสดงภาษาท่าทางอย่างว่องไวเถี่ยจู้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เห็นแล้วถึงกับตาลาย รีบแปลความหมายว่า “ตอนเด็กเขาเคยป่วยหนักจนพิษไข้ทำลายเส้นเสียง ต่อมาแม้ว่าไปพบหมอมาหลายคน ก็ล้วนส่ายหน้าไม่อาจเยียวยาได้”เจียงซุ่ยฮวนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หากเป็นมาแต่กำเนิดก็ยากจะรักษา แต่ของเจ้าเป็นเพราะโรคภัยทำลายลำคอ เช่นนี้น่าจะยังพอมีหวัง”“ก่อนอื่น อ้าปากกว้าง ๆ ให้ข้าดูหน่อย”เถี่ยหนิวเชื่อฟัง อ้าปากออก เจียงซุ่ยฮวนจึงสังเกตลำคอของเขา เมื่อดูแล้วก็มีความเข้าใจคร่าว ๆ ในใจเส้นเสียงของเขาถูกทำลายอย่างรุนแรง โชคยังดีที่มิได้เสียหายทั้งหมด ยังพอมีโอกาสฟื้นคืน“เจ้าพูดไม่ได้สักคำใช่หรือไ

เจียงซุ่ยฮวนยกจอกสุราขึ้นพลางแย้มยิ้มบางเบา กล่าวว่า “ตลอดปีนี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ทุกท่านล้วนตรากตรำลำบากกันมามากนัก”“ขอให้ปีใหม่นี้ ทุกสิ่งสมปรารถนา มีความสุขและสุขภาพแข็งแรง! ดื่มหมดจอก!”ผู้คนรอบข้างต่างก็ยกจอกสุราขึ้นอย่างพร้อมเพรียง เอ่ยอย่างเบิกบานว่า “หมดจอก!”เสี่ยวถังหยวนที่นอนอยู่ในเปล เมื่อเห็นท่าทางของทุกคน ก็เลียนแบบด้วยความน่ารัก คว้ากระดิ่งยกขึ้นมาทุกคนหัวเราะชอบใจ เจียงซุ่ยฮวนยื่นจอกสุราไปแตะเบา ๆ กับกระดิ่งในมือเสี่ยวถังหยวน“เสี่ยวถังหยวนต้องเติบโตอย่างราบรื่น กลายเป็นบุรุษผู้ประเสริฐในภายหน้า”นางเอ่ยคำอวยพรอย่างแผ่วเบา เสี่ยวถังหยวนหัวเราะคิกคัก สั่นกระดิ่งในมือเบา ๆจากนั้น เจียงซุ่ยฮวนแจกซองแดงให้ทุกผู้คน “วันนี้เป็นคืนสิ้นปี หากกินข้าวเสร็จแล้ว ผู้ใดอยากอยู่เฝ้าปีใหม่ก็อยู่เฝ้าเถิด ผู้ใดอยากพักผ่อนก็ไปนอน”“พรุ่งนี้ข้าจะให้วันหยุดหนึ่งวัน ใครจะไปที่ใดหรือทำสิ่งใดก็แล้วแต่ใจ”หยิ่งเถาและหงหลัวกล่าวทันทีว่า “พวกเราจะไม่ไปที่ใด ขออยู่เคียงข้างคุณหนู”ส่วนผู้ติดตามทั้งสี่ไม่จำเป็นต้องเอ่ย เพราะหน้าที่คือคุ้มครองความปลอดภัยให้เจียงซุ่ยฮวน แม้มีวันหย

เสี่ยวถังหยวนมิอาจเข้าใจถ้อยคำ เหลือบตาไปยังมือที่ยื่นออกมาของเจียงซุ่ยฮวน หน้าผากขมวดเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จึงค่อยๆ ยื่นซองแดงออกไปเบาๆเจียงซุ่ยฮวนหัวเราะร่า รับซองแดงไว้ในกำมือกล่าวว่า “วางใจได้เถิด แม่จะเก็บรักษาให้เจ้าก่อน จะไม่ให้ใครเอาไปเล่นได้”………ประชาชนในเมืองหลวงฉลองปีใหม่กันอย่างปรีดิ์เปรม เหตุการณ์วุ่นวายราวคลื่นลมเรื่องการสิ้นพระชนม์ของฮองเฮาและองค์หญิงจิ่นเซวียนก็พลันซาลงฝ่าบาทและจีกุ้ยเฟยคิดว่าเรื่องจะสงบได้ กลับไม่ทันข้ามวัน กลับกลายเป็นคลื่นลูกใหม่ที่โหมกระหน่ำดุเดือดยิ่งขึ้นไปอีกเหล่าประชาราษฎร์มีความไม่พอใจยิ่งนัก ฮองเฮาคือมารดาของแผ่นดิน ถูกจีกุ้ยเฟยทำร้ายถึงแก่ชีวิต เป็นเหตุการณ์มิอาจให้อภัย พระเจ้าแผ่นดินยังช่วยปกปิดอีก นี่มันเป็นเหตุการณ์ใดเล่าเมืองหลวงนี้มีผู้ชายจำนวนมากที่มีภรรยาสามสี่คน บัดนี้พระเจ้าแผ่นดินเปรียบเสมือนเป็นผู้เปิดทาง ในอนาคตคงมีผู้ชายมากขึ้นเรื่อยๆ ที่รักอนุภรรยามากกว่าภรรยาที่แท้จริงเวลาผ่านไปนาน ความปั่นป่วนใหญ่หลวงคงบังเกิดในแผ่นดินบางส่วนน้อยกลับเห็นด้วย เห็นว่าฮองเฮาทำผิดพลาด จึงสมควรถูกประหารชีวิตทว่าคนเหล่านั้นส่วนใ