All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 611 - Chapter 620

ตะขอเหล็กทะลุหน้าต่าง เกี่ยวกับตัวรถม้าแน่นหลินเนี่ยนฉือที่เห็นภาพนี้ ม่านตาหดฉับพลัน “แย่แล้ว!”แทบจะก่อนรถม้าเอียงหนึ่งวินาที นางกระโดดออกจากหน้าต่างรถม้าฉับพลัน“คุณหนูใหญ่ระวัง!”หลินเนี่ยนฉือเพิ่งตกลงบนพื้น ก็มีชายปิดหน้าสองคนพุ่งมาทางนางโชคดีที่หลินเนี่ยนฉือตอบสนองไว นางเหวี่ยนแส้ม้าในมือออกไปอย่างแรง“เพียะ!”เสียงแส้ม้าที่ชัดเจนจุดประกายการต่อสู้ครั้งนี้คนสะกดรอยตามที่ปิดหน้ามีสามสิบคนจริงๆพวกเขาปิดล้อมหลินเนี่ยนฉือกับองครักษ์ทั้งหมดของนางในป่า และเริ่มลงมือโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงโดยเฉพาะหลินเนี่ยนฉือ ยิ่งถูกหลายคนล้อมโจมตีถ้าไม่ใช่เพราะองครักษ์ที่นางพามาด้วยแต่ละคนล้วนเป็นระดับหัวกะทิ ประกอบกับฝีมือของนางยังสามารถสู้หนึ่งต่อสามได้ชั่วคราว เกรงว่าการต่อสู้เพิ่งเริ่มต้นขึ้นก็เกือบจะถูกฆ่าตายหมดแล้วแต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ต้านได้อีกไม่นานแล้วเพราะคนปิดหน้ากลุ่มนี้ตระหนักถึงความแตกต่างของความแข็งแกร่งระหว่างสองฝ่ายอย่างรวดเร็ว พวกเขาเปลี่ยนกลยุทธ์ทันที ไม่ได้ฝืนใช้กำลัง แต่ใช้ความได้เปรียบจากจำนวนคนผลัดกันโจมตีเมื่อเป็นเช่นนี้ สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร

“เจ้า?”หลินเนี่ยนฉือมองนางอย่างไม่อยากเชื่อ “เจ้าทำอะไร?”อันหลันซินกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “เจ้าไม่รู้หรือ? ข้าคิดว่าคุณหนูใหญ่หลินอย่างเจ้ารู้ทุกเรื่องเสียอีก เพราะหลังจากที่อาซื่อกลายเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ ครั้งแรกที่เดินทางไปขอฝนที่จินโจวจนชื่อเสียงเลื่องลือ มันเป็นฝีมือของข้า”สีหน้าหลินเนี่ยนฉือเต็มไปด้วยความโกรธทันที “ครั้งนั้นเป็นฝีมือของเจ้าจริงๆ ด้วย!”“อันหลันซิน เจ้าไปเอาความหน้าด้านเช่นนี้มาจากไหน ยังกล้ายอมรับว่าเรื่องนั้นเป็นฝีมือของเจ้าอีกหรือ?! เจ้ารู้หรือไม่ว่า เจ้าเกือบฆ่าอาซื่อตาย!”ตอนนั้นพยายามไม่พูดถึงเรื่องที่ถูกลอบสังหารต่อหน้าหลินเนี่ยนฉือ แต่หลินเนี่ยนฉือกลับรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ หลังจากถามอยู่หลายครั้งจึงจะรู้ว่าเวินซื่อถูกลอบสังหารระหว่างทางไปจินโจวหลายครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนคอยปกป้องตลอดทาง เกรงว่าอาซื่อของนางกลับมาไม่ได้แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าชื่อเสียงเลื่องลือหรือไม่!“เจ้าจะไปรู้อะไร? ฐานะและความมั่งคั่งได้มาจากการเสี่ยง ถ้าหากเป็นแค่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่มีแต่ชื่อ เช่นนั้นสักวันอาซื่อก็จะถูกเวินเยวี่ยเหยียบอยู่ใต้แทบเท้า มีเพียงนางก

“อะไรนะ?”เร็วเช่นนี้เลย!เวินซื่อตะลึงหลินเนี่ยนฉือยักไหล่ “ไทเฮาทรงรู้สึกว่าถึงเวลาแล้ว”“เช่นนั้นเจ้าล่ะ?”เวินซื่อมองนางด้วยความกังวลหลินเนี่ยนฉือยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าเมื่อไรก็ได้”อย่างไรเสียนางก็ได้เตรียมใจไว้ก่อนแล้วเพียงแต่เร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้เล็กน้อยเวินซื่อมองดูท่าทางที่แสร้งไม่ใส่ใจของนางเงียบๆผ่านไปครู่หนึ่งจึงจะกล่าว “ดังนั้นพวกคนที่ลอบสังหารเจ้า เพราะรู้ข่าวการแต่งตั้งเฮาฮอง ดังนั้นจึงอยากชิงลงมือฆ่าเจ้าก่อน?”ทุกคนรู้ดีว่าตั้งแต่ฮ่องเต้น้อยขึ้นครองบัลลังก์ มีคนเท่าไรในราชสำนักที่กำลังจ้องตำแหน่งฮองเฮาของเขาก่อนหน้านี้มีฮองเฮาอยู่ จึงได้ผัดผ่อนเรื่องนี้มาตลอดโดยอ้างว่าฝ่าบาทยังทรงพระเยาว์ แต่ตอนนี้ฝ่าบาทก็ทรงเจริญพระชนมายุครบยี่สิบปีแล้ว เรื่องการคัดเลือกฮองเฮาจึงไม่อาจผัดผ่อนไปได้อีกต่อไปแต่ว่าหากเปิดการคัดเลือกขึ้นเมื่อใด ไม่ว่าจะในราชสำนักหรือในหมู่ขุนนาง ย่อมต้องเกิดการแย่งชิงแข่งขันกันอย่างดุเดือดแน่นอนดังนั้นในเมื่อจะเลือก ราชวงศ์ก็ต้องถือไพ่ที่เหนือกว่าเท่านั้นและหลินเนี่ยนฉือก็คือฮองเฮาที่ไทเฮาเลือกอย่างลับๆไม่รู้เพราะเหตุใด ข่าวนี้จึง

ตอนที่เวินจื่อเยวี่ยเดินทางจากเมืองหลวงกลับถึงภูเขาหนานอีกครั้ง ก็ดึกมากแล้วแต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงคือ คืนนี้ในกระท่อมฟางของพี่ชายรองยังมีแสงไฟส่องสว่างอยู่เมื่อผลักประตูเข้าไป เห็นเวินจื่อเฉินนั่งอยู่ที่ข้างเตียง และบนโต๊ะยังมีอาหารที่เย็นแล้ววางอยู่“พี่รอง เหตุใดท่านยังไม่พักผ่อน? ท่านคงไม่ได้กำลังรอข้ากับน้องหกกลับมากระมัง?”เวินจื่อเยวี่ยเดินไปที่ข้างโต๊ะ มองดูอาหารที่จืดชืดไม่ค่อยน่ากินนัก แล้วถามด้วยความประหลาดใจเหมือนว่าเวินจื่อเฉินกอดของบางอย่างไว้ในอก หลังจากได้ยินเสียงเวินจื่อเยวี่ยกลับมา เขามองไปที่เวินจื่อเยวี่ยด้วยสายตาแข็งทื่อเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปที่ประตูอีกครั้ง“เวินเยวี่ยล่ะ? นางไปไหนแล้ว?”เสียงของเวินจื่อเฉินแหบเล็กน้อย ฟังแล้วเหมือนกำลังพยายามข่มอารมณ์เวินจื่อเยวี่ยที่ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติหยิบตะเกียบขึ้นมา ลองชิมอาหารไปสองคำ แต่วินาทีต่อมาก็ขมวดคิ้วโยนตะเกียบลงบนโต๊ะ“อาหารนี่เรียบง่ายเกินไปกระมัง? รสชาติก็แย่เช่นนี้ พี่รอง ท่านจะหาของที่มันอร่อยหน่อยไม่ได้เลยหรือ? เนื้อผัดผักสักจานก็ยังดี มีแต่ผักเช่นนี้จะกินอย่างไร?”เวินจื่อเยวี่ยไม่ได้ตอบคำถามข

“ขอทานที่ไหนเนี่ย กล้ามาก่อกวนถึงจวนเจิ้นกั๋วกง ยังไม่รีบไสหัวไปอีก!”“แม่เจ้าสิไสหัวไป!”พลันเวินจื่อเฉินกระชากคนเฝ้าประตูออกมา “ลืมตาเจ้าดูให้ดีๆ ว่าข้าเป็นใคร!”หลังจากเข้าไปใกล้ๆ ในที่สุดคนเฝ้าประตูก็รู้แล้วว่าเป็นใคร เขาเบิกตากว้างกล่าว “คุณชายรอง? ท่านคือคุณชายรอง?!”“ในเมื่อรู้ว่าข้าเป็นใคร ยังไม่รีบเปิดประตูให้ข้าอีก!”คนเฝ้าประตูแทบจะไปเปิดประตูโดยไม่รู้ตัว แต่ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ การกระทำหยุดชะงัก“คือ…คุณชายรอง ไม่ใช่บ่าวไม่เปิดประตูให้ท่าน แต่ท่านกั๋วกงสั่งไว้ ท่านไม่ใช่คุณชายรองของจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว ดังนั้นห้ามเข้าออกจวนเจิ้นกั๋วกงตามใจชอบ”“ได้”เมื่อเวินจื่อเฉินได้ยินคำพูดนี้ เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และให้ความร่วมมืออย่างคาดไม่ถึงแต่วินาทีต่อมา คนเฝ้าประตูยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เวินจื่อเฉินก็ยกเท้าถีบใส่ประตูใหญ่จวนเจิ้นกั๋วกงกะทันหัน“เจ้าไม่เปิดให้ข้า ข้าเปิดเองก็ได้!”หลังจากถีบประตู เวินจื่อเฉินก็เดินปรี่เข้าไปในจวนเจิ้นกั๋วกง หลังจากนั้นตรงไปที่เรือนเล็กของเวินเยวี่ยอย่างไม่ลังเลท่าทางที่จะทำร้ายคนทำให้คนเฝ้าประตูตกใจจนตะโกนเสียงดัง “ใครก็ได้! ใค