Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 631 - Bab 640

ทางด้านนี้เวินจื่อเฉินได้ออกเดินทางแล้วในขณะนี้จวนจงหย่งโหวที่อยู่อีกด้านหนึ่งกำลังครื้นเครงเป็นอย่างมากเวลาย้อนกลับมาเมื่อสองชั่วยามที่แล้ว ขณะที่เวินเยวี่ยเพิ่งวิ่งออกไปจากจวนเจิ้นกั๋วกงเวินเยวี่ยที่กลัวว่าตัวเองจะถูกบิดาหาคนอื่นมาตบแต่งไปเป็นอนุภรรยาตามใจชอบ หลังจากออกจากจวนเจิ้นกั๋วกงก็นึกถึงชุยเส้าเจ๋อทันที“ข้าจะไปหาชุยเส้าเจ๋อ! ข้าจะไปหาเขา!”ถูกต้องแล้ว ตอนนี้มีเพียงชุยเส้าเจ๋อเท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!เวินเยวี่ยเดินโซเซไปจนถึงหน้าประตูใหญ่ของจวนจงหย่งโหวในขณะนี้ฟ้าสว่างแล้วเมื่อองครักษ์ด้านนอกประตูของจวนจงหย่งโหวเห็นเวินเยวี่ย มองปราดเดียวก็จำนางได้แล้ว“คุณหนูหกสกุลเวิน? นี่ท่านเป็นอะไรไป?!”ขณะนี้ใบหน้าของเวินเยวี่ยเต็มไปด้วยเลือด เนื้อตัวอยู่ในสภาพจนตรอก ทันทีที่เห็นคนของจวนจงหย่งโหวก็เอ่ยด้วยความตื่นเต้นขึ้นทันที “รีบไปตามชุยเส้าเจ๋อมา! รีบไปตามพี่เส้าเจ๋อมาออกมาให้ข้าที! รีบไป!”องครักษ์ของจวนจงหย่งโหวรู้ถึงความรู้สึกของซื่อจื่อของตนที่มีต่อคุณหนูหกสกุลเวิน ดังนั้นทันทีที่พวกเขาได้ยินเวินเยวี่ยพูดเช่นนี้ ก็ไม่กล้ารอช้าแม้เสี้ยวนาที รีบเข้าไปเรียกชุยเส้า

“จดหมายที่เวินจื่อเฉินมอบให้ข้าหรือ?”หลังจากเวินซื่อกลับจากที่ดินที่กุยอวิ๋นในวันรุ่งขึ้น ก็ได้รับจดหมายที่ศิษย์พี่หญิงท่านหนึ่งมาส่งต่อให้นางนางถือจดหมายกลับมาถึงเรือนเล็ก นั่งลงที่โต๊ะหินพลางฉีกซองจดหมาย คลี่กระดาษจดหมายออก บรรทัดแรกคือ...“สบายดีนะ เห็นตัวอักษรเสมือนได้พบหน้า”“แด่น้องหญิงผู้เดียว ยกโทษให้พี่รองด้วยที่ผิดสัญญา จำเป็นต้องไปทำงานในแดนไกล อาจจะสักปี หรือไม่ก็สองสามปี เวลานี้ไม่อาจอยู่ปกป้องเคียงข้างน้องหญิงได้ แต่หากมีเรื่องกังวลใจใด ๆ สามารถขอความช่วยเหลือจากพี่ใหญ่ได้ เมื่อเสร็จงานแล้ว พี่รองจะกลับมา ปกป้องน้องหญิงไปชั่วชีวิตโดยไม่บ่ายเบี่ยงเลย…น้องหญิงจงรักษาสุขภาพให้ดี ไม่ต้องเป็นห่วง (เลือนราง)”สายตาของเวินซื่อจับจ้องไปที่ลายมือสองคำสุดท้ายที่เลือนรางไป ก่อนจะหลุบตาลงด้วยสีหน้าเรียบเฉยไปก็ไปสิไม่ว่าด้วยเหตุผลใด นางไม่เคยมีความคิดเพ้อฝันตั้งแต่แรกไปแล้วกลับดีกว่าเสียอีก จะได้ไม่ต้องขึ้นเขามารบกวนความสงบเงียบของนางบ่อย ๆเวินซื่อยัดจดหมายลงในซองอย่างลวก ๆ แล้วลุกขึ้นกลับเข้าไปในห้อง หลังจากรออยู่อย่างสงบเงียบเป็นเวลาหนึ่งวันวันต่อมา เป่ยเฉินหยวนนำ

เมืองหลวงจวนจงหย่งโหว“ปัง!”จงหย่งโหวตบโต๊ะอย่างแรง โต๊ะตัวนั้นไม่แตก แต่น้ำชาบนโต๊ะสะเทือนจนหล่นลงมาจากโต๊ะ เสียงดัง “เพล้ง” สาดกระจายไปทั่วพื้นเศษแก้วชิ้นหนึ่งในนั้นกระเด็นออกไป ตกลงตรงหน้าหัวเข่าของชุยเส้าเจ๋อพอดี“ข้ามีลูกชายโง่ ๆ อย่างเจ้าได้อย่างไรกันนะ?!”จงหย่งโหวเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ เอานิ้วจิ้มศีรษะของชุยเส้าเจ๋ออย่างแรง แทบอยากจะเอามีดผ่าศีรษะของเขาออก เพื่อดูว่าข้างในมีอะไรบรรจุอยู่กันแน่!ชุยเส้าเจ๋อที่คุกเข่าอยู่บนพื้นตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ทันทีที่นึกถึงคำสัญญาว่าจะรักกันชั่วฟ้าดินสลายที่น้องเยวี่ยเอ๋อร์พูดกับเขาตอนที่นอนอยู่ในอ้อมกอด เขาก็ยืดเอวขึ้นมาทันทีเอ่ยอย่างเต็มภาคภูมิ “ท่านพ่อ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้น้องหญิงเยวี่ยเอ๋อร์ก็เป็นคนของลูกแล้ว ลูกแตะต้องร่างกายของนางแล้ว ต้องรับผิดชอบนาง ดังนั้นไม่ว่าจะเพื่อชื่อเสียงของทั้งสองสกุลของเราก็ดี พวกเราควรรีบไปสู่ขอที่จวนเจิ้นกั๋วกงให้เร็วขึ้น จะได้ประกาศเรื่องการแต่งงานของข้ากับน้องหญิงเยวี่ยเอ๋อร์ให้ภายนอกรับทราบมิใช่หรือ? และเมื่อถึงเวลานั้นขอเพียงบอกว่าข้ากับน้องหญิงเยวี่ยเอ๋อร์ได้หมั้นหมายกันมานานแล้ว ก

“เจ้า…เจ้าลูกคนนี้หมายความว่าอย่างไร? เจ้ากำลังบีบคั้นแม่อยู่หรือ? ที่แม่ทำสิ่งเหล่านี้ก็เพราะหวังดีกับเจ้าทั้งนั้น!”“หวังดีกับข้า หวังดีกับข้า ท่านบอกว่าหวังดีกับข้า แต่เรื่องที่ข้าอยากแต่งงานกับน้องเยวี่ยเอ๋อร์ ทำไมท่านกับท่านพ่อถึงไม่เห็นด้วยล่ะ? กว่าน้องเยวี่ยเอ๋อร์จะยอมตอบตกลงแต่งงานกับข้านั้นไม่ง่ายเลย แต่ตอนนี้กลับเป็นพวกท่านเสียเองที่ไม่ยอมเห็นด้วย!”ชุยเส้าเจ๋อกอดขาแม่ของเขา ร้องไห้น้ำตาไหลพรากจงหย่งโหวสูดหายใจเข้าลึก ๆ กลัวว่าถ้าตัวเองอดใจไม่ไหวจะตีลูกชายโง่เขลาคนนี้ตาย“ชุย เส้า เจ๋อ!”จงหย่งโหวตะโกนเรียกชื่อแซ่ของเขาเสียงดังลั่นเสียงคำรามนี้ทำให้ชุยเส้าเจ๋อสะดุ้งตกใจ รีบปล่อยขาแม่ของเขา แล้วรีบคุกเข่าลง“ท่านพ่อ…”ชุยเส้าเจ๋อแอบมองใบหน้าของพ่อ แล้วพูดอย่างระมัดระวังอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “ข้า...ข้าอยากแต่งงานกับน้องเยวี่ยเอ๋อร์จริง ๆ ได้โปรด ท่านกับท่านแม่เห็นด้วยกับลูกในครั้งนี้เถิด!”จงหย่งโหวมองไปที่สภาพที่ไร้ค่าของเขา กำปั้นเริ่มแข็งขึ้นเรื่อย ๆเวินหย่าลี่เอ่ยอย่างโกรธจัด “ข้าไม่เห็นด้วย!”“ท่านแม่!”ชุยเส้าเจ๋อกัดฟัน วิงวอนพ่อของเขาต่อไป “ท่านพ่อ ขอเพียง

สิบวันต่อมา...จากจวนเจิ้นกั๋วกงเวินเยวี่ยสวมชุดเจ้าสาวสีแดงสด นั่งบนเกี้ยวเล็ก ๆ ที่จวนจงหย่งโหวส่งมารับนางก่อนหน้านี้อย่างคับข้องใจชุยเส้าเจ๋อไม่ได้มาด้วยเพราะขณะนี้เขากำลังถูกเวินหย่าลี่ควบคุมตัวอยู่ในจวน“ก็แค่การแต่งฮูหยินรองเท่านั้น ถ้าเจ้าไป จวนเจิ้นกั๋วกงจะมีหน้ามีตา แต่จวนจงหย่งโหวของเราจะจบสิ้นเพราะเด็กโง่อย่างเจ้า”เวินหย่าลี่ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของชุยเส้าเจ๋อ พูดจ้ำจี้จ้ำไชชุยเส้าเจ๋อเม้มริมฝีปาก “อันที่จริงก็เป็นครอบครัวของท่านลุง ให้ท่านลุงมีหน้ามีตาจะเป็นไรไป ญาติมิตรกันทั้งนั้น และต่อไปก็จะสนิทกันมากขึ้นจากการดองกัน ท่านแม่แบ่งแยกชัดเจนขนาดนั้นเพื่ออะไร”“เจ้านี่สั่งสอนไม่จำจริง ๆ!”เวินหย่าลี่ข่มความโกรธเอาไว้มากมายตั้งแต่ตื่นนอนตอนเช้า “เจ้าลืมตอนที่ขาข้างนี้ของเจ้าถูกตีจนหักไปแล้ว ลุงของเจ้าไม่ได้นึกถึงความเป็นญาติมิตรแม้แต่น้อย!”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ชุยเส้าเจ๋อก็ไม่กล้าพูดต่อทันทีต้องรู้ก่อนว่าตอนแรกเมื่อแม่ของเขารู้ว่าขาของเขาถูกลุงตีจนหัก ก็ร้องไห้หนักมากจนหัวใจแทบสลาย ทั้งร้องไห้และด่าทออยู่ในบ้าน ถึงขั้นสลบไสลไปหนึ่งวันหนึ่งคืนกว่าจะฟื้นขึ้นมาตั