All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 591 - Chapter 600

ค่ำคืนนี้ เวินจื่อเฉินนั่งอยู่หน้าประตูใหญ่ของอารามสุ่ยเยว่จนกระทั่งรุ่งสางเมื่อเสียงระฆังยามเช้าและเสียงสวดมนต์แผ่วๆ ดังแว่วมาจากด้านใน เวินจื่อเฉินก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนหลังจากหันกลับไปมองประตูใหญ่ของอารามสุ่ยเยว่ที่ปิดสนิทแวบหนึ่ง เขาถึงได้ลากร่างกายที่ทั้งแข็งและหนาวเย็น ก้าวลงจากเขาไปทีละก้าวเมื่อกลับมาถึงกระท่อมฟาง ท้องฟ้าก็เพิ่งจะเริ่มสางแต่เวินจื่อเฉินกลับมองเห็นแสงเทียนริบหรี่ลอดผ่านออกมาจากกระท่อมฟางของตนแต่ไกลเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว หรือว่าน้องสามพวกเขายังไม่พักผ่อนกันอีก?เวินจื่อเฉินรู้สึกไม่ชอบมาพากลอย่างบอกไม่ถูกจึงเร่งฝีเท้า ไม่นานก็เดินมาถึงนอกกระท่อมของตน ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู “น้องสาม เปิดประตู”“มาแล้ว!”เวินจื่อเยวี่ยที่อยู่ด้านในกลับออกมาอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าตึงตังวิ่งมา แล้วเปิดประตูให้เวินจื่อเฉินพอเวินจื่อเฉินมองเข้าไป ก็พบว่ามีเพียงเวินเยวี่ยนั่งอยู่ข้างเตียงของเขา กำลังใช้มือนวดคลึงข้อเท้าของนางอย่างระมัดระวัง“เหตุใดพวกเจ้ายังไม่นอนกันอีก? บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้พวกเจ้ารีบพักผ่อนแต่เนิ่นๆ เช้าวันนี้ก็ต้องไปมิใช่หรือ?”เวินจื

เวินจื่อเยวี่ยซักถามเวินจื่อเฉินอย่างบ้าคลั่งอีกคนหนึ่งอีกคนหนึ่งแล้วตั้งแต่หลินเนี่ยนฉือ จนถึงเวินจื่อเฉินตั้งแต่คู่หมั้นของเขา จนถึงพี่ชายแท้ๆ ของเขาเหตุใดพวกเขาต้องทำกับข้าเช่นนี้ด้วย?!“ท่านตอบมาสิ เพราะอะไร?!”ความโกรธในดวงตาของเวินจื่อเยวี่ยนั้นแฝงไว้ด้วยความรู้สึกซับซ้อนที่ยากจะอธิบาย ราวกับว่าเขาถูกหักหลังทีละคน ทีละคน ต่างก็ทอดทิ้งเขา ละทิ้งเขาในเวลานี้แถมยังจะตัดความสัมพันธ์กับเขาทั้งหมดเขาทำอะไรผิดไปหรือ?แต่เขาผิดตรงไหนกัน?!เขาก็แค่เลือกระหว่างเวินซื่อกับเวินเยวี่ย โดยเลือกเวินเยวี่ยผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตเขาก็เท่านั้นเองนี่คือเขาทำผิดแล้วหรือ?เวินจื่อเยวี่ยต้องการคำตอบ น่าเสียดายที่ตอนนี้เวินจื่อเฉินกลับไม่ยอมตอบเขาอีกแล้ว“ระหว่างข้ากับเจ้าไม่มีทางที่จะพูดคุยสื่อสารกันแล้ว”“หึ ไม่มีทางที่จะพูดคุยสื่อสารกัน? เป็นท่านเองต่างหากที่ไม่อยากพูด เมื่อก่อนกับน้องชายเช่นข้าไม่มีอะไรที่พูดกันไม่ได้ แต่ตอนนี้ท่านกลับมาบอกข้าว่าไม่มีทางที่จะสื่อสารกันแล้ว?”“ระหว่างพี่น้องอย่างพวกเรา มันจะมีเรื่องอะไร หรือคำพูดไหนที่สื่อสารกันไม่ได้?!”เวินจื่อเยวี่ยรู้สึกว่

เวินจื่อเฉินยื่นมือออกไปรับหมัดของเวินจื่อเยวี่ยอีกครั้งดัง “ผัวะ” จ้องมองเวินจื่อเยวี่ยด้วยใบหน้าเย็นชา “เรื่องระหว่างเจ้ากับข้า เจ้าจะลากน้องห้าเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทำไม?”“ข้าก็จะลากนางเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยนี่แหละ!”เวินจื่อเยวี่ยกล่าวอย่างเคียดแค้น “ใครใช้ให้ท่านตัดความสัมพันธ์กับข้าเพียงเพราะนางเล่า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันนี้ท่านก็เลือกเอาว่าจะให้ข้าอัดระบายความโกรธ หรือว่าจะอัดข้าให้หมอบไปเลย มิฉะนั้นข้าไม่มีวันปล่อยนางไปแน่!”เวินจื่อเยวี่ยเตะกวาดเข้าใส่เวินจื่อเฉินอย่างแรง เวินจื่อเฉินตกใจ รีบเบี่ยงตัวหลบไปด้านหลังอย่างฉิวเฉียดพอเขามองไปยังเวินจื่อเยวี่ยอีกครั้ง ความโกรธของเขาก็ปะปนไปด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจ “เวินจื่อเยวี่ย! เจ้าอย่าลืมว่านางก็เป็นน้องสาวของเจ้าเช่นกัน เจ้าดีกับคนนอกได้ถึงเพียงนั้น แล้วเหตุใดถึงดีกับน้องสาวแท้ๆ ของตนเองให้มากกว่านี้สักหน่อยไม่ได้?!”“ถุย!”เวินจื่อเยวี่ยถ่มน้ำลายปนเลือดคำหนึ่งลงพื้นอย่างแรง บนใบหน้าเผยความเหี้ยมเกรียมออกมา “น้องสาวแท้ๆ บ้าบออะไรกัน ตั้งแต่ตอนที่นางบังคับให้ข้าถอนหมั้นกับหลินเนี่ยนฉือ นางก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของข้าอีกต่อไปแล้ว!

ทั้งเวินจื่อเฉินและเวินจื่อเยวี่ย ทั่วทั้งร่างกายและใบหน้าล้วนเต็มไปด้วยบาดแผลแต่เมื่อเทียบกันแล้ว บาดแผลของเวินจื่อเฉินไม่สาหัสเท่ากับของเวินจื่อเยวี่ยดังนั้น หลังจากเขาพักไปเพียงครู่หนึ่ง ก็ใช้มือยันพื้นแล้วลุกขึ้นยืนเขามองเวินเยวี่ยและเวินจื่อเยวี่ยแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยถามว่า “พวกเจ้าจะอยู่ที่นี่นานเท่าไร?”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เวินเยวี่ยและเวินจื่อเยวี่ยก็สบตากันแวบหนึ่งจากนั้นเวินจื่อเยวี่ยจึงกล่าวว่า “ข้อเท้าของน้องหกเคล็ด อาจจะต้องพักฟื้นสักหน่อย ดังนั้นก็น่าจะราวๆ หนึ่งเดือนกระมัง?”ในเมื่อพี่รองเปลี่ยนใจในที่สุด และยินยอมให้พวกเขาอยู่ที่นี่ต่อแล้วถ้าเช่นนั้นก็เผื่อไว้หน่อย บอกให้นานขึ้นอีกสักนิดเวลาหนึ่งเดือนก็น่าจะพอให้พวกเขาทำเรื่องที่ท่านพ่อมอบหมายให้สำเร็จแล้วเวินจื่อเยวี่ยบอกไปเผื่อๆ ว่าหนึ่งเดือน เวินจื่อเฉินแสดงสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้บอกว่าได้หรือไม่ได้เขามองไปรอบๆ กระท่อมฟางทั้งสองด้าน ครู่ต่อมาจึงเอ่ยปาก “เช่นนั้นข้าจะสร้างกระท่อมให้พวกเจ้าอีกสองหลัง”เวลาหนึ่งเดือนจะว่านานก็ไม่นาน จะว่าสั้นก็ไม่สั้นที่นี่ของเขามีกระท่อมเพียงหลังเดียว ย่อมไม่เพียงพอให้พวก

เมืองหลวงจวนเจิ้นกั๋วกง“เอี๊ยด”พ่อบ้านผลักประตูห้องหนังสือเข้าไป แล้วยืนอยู่หน้าโต๊ะหนังสืออย่างระมัดระวัง“หาเจอหรือไม่?”เวินเฉวียนเซิ่งเอ่ยถามเสียงเคร่งขรึมพ่อบ้านรีบก้มหน้าลงทันที “เรียนท่านกั๋วกง คนรับใช้ได้ค้นหาทั่วทั้งจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว แต่ก็ยังคงไม่พบของสิ่งนั้นที่ท่านกล่าวถึงขอรับ”สีหน้าของเวินเฉวียนเซิ่งพลันมืดมนลงยิ่งกว่าเดิม“คนล่ะ? มีผู้ใดเห็นคนน่าสงสัยเข้าใกล้ห้องหนังสือของข้า หรือว่าปรากฏตัวขึ้นบริเวณใกล้ๆ จวนเจิ้นกั๋วกงบ้างหรือไม่?”พ่อบ้านยังคงส่ายหน้า“ไม่พบขอรับ”เวินเฉวียนเซิ่งโมโหจนแค่นเสียงหัวเราะ “หึ” ออกมาทันที น้ำเสียงเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง“หาของก็ไม่เจอ หาคนน่าสงสัยก็ไม่พบ ข้าจะมีพวกเจ้าไว้ทำอะไรได้อีก?!”“ปัง!”เวินเฉวียนเซิ่งใช้ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะอย่างแรง ตวาดด้วยความโมโห “ของสิ่งนั้นวางอยู่ในห้องหนังสือนี้ ข้าเพียงแค่ออกไปครู่เดียว ของก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย อย่างไรกัน หรือว่าจวนเจิ้นกั๋วกงแห่งนี้จะมีผีที่รู้จักขโมยของปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว?!”พ่อบ้านถูกตวาดจนไม่กล้าตอบ ทำได้เพียงหดคอ รอจนกว่าเวินเฉวียนเซิ่งจะระบายความโกรธจนหมดแต่เรื่องในครั้ง