Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 621 - Bab 626

ฝ่ายหนึ่งเป็นเพราะเรื่องเงินของตน อีกฝ่ายเป็นเพราะใบหน้าของตนแต่เมื่อครึ่งปีก่อน ไม่ว่าจะเป็นเวินเยวี่ยหรือเวินจื่อเฉินก็ตาม ใครจะคาดคิดได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะมีวันมาถึงจุดนี้ได้พวกบ่าวรับใช้ที่อยู่รอบๆ ต่างก็ถูกพวกเขาสองคนทำให้ตกใจกลัวจนตัวสั่นในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังมาจากด้านนอกประตูที่เวินจื่อเฉินใช้หลังพิงอยู่“ก๊อก ก๊อก!”“เจ้าสอง เช้าตรู่เช่นนี้ เจ้ามาก่อเรื่องวุ่นวายอะไรในเรือนของน้องสาวเจ้า? ยังไม่รีบเปิดประตูอีก!”เมื่อได้ยินเสียงนี้ ดวงตาของเวินเยวี่ยก็พลันเป็นประกาย ร้องตะโกนด้วยความยินดี “ท่านพ่อ! ช่วยข้าด้วย! พี่รองเขาบ้าไปแล้ว เขาจะทำร้ายข้า!”ผู้ที่มาเยือนด้านนอกประตูก็คือเวินเฉวียนเซิ่งตรงกันข้ามกับความยินดีของเวินเยวี่ย คือใบหน้าที่พลันเคร่งขรึมลงของเวินจื่อเฉิน เขายังคงใช้แรงยันประตูไว้แน่น ไม่พูดจาและไม่คิดจะเปิดประตู“ปัง ปัง!”คนที่อยู่ด้านนอกราวกับจะรับรู้ความคิดของเวินจื่อเฉินได้ เสียงเคาะประตูในตอนแรกจึงเปลี่ยนเป็นการทุบประตูอย่างแรงในเวลาอันรวดเร็วเวินเฉวียนเซิ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เจ้าสอง เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”เวินเยวี่ย

เมื่อถึงตรงนี้ คำตอบก็ชัดเจนอย่างยิ่งแล้วเวินฉางอวิ้นเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “น้องหก เงินอยู่ที่ไหน?”เวินเยวี่ยพลันเบิกตากลมโตราวกับลูกกวางคู่นั้น ส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรุนแรง “ไม่ใช่ข้า พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้ขโมยไปจริงๆ นะเจ้าคะ!”เวินเยวี่ยบีบน้ำตาออกมาทันที พลางร้องไห้กล่าวว่า “ท่านพ่อ พี่สาม พวกท่านโปรดเชื่อเยวี่ยเอ๋อร์ เยวี่ยเอ๋อร์ไม่ได้ขโมยเงินของพี่รองไปจริงๆ เจ้าค่ะ!”“อย่ามาเรียกข้าว่าพี่รอง!”เวินจื่อเฉินกำหมัดแน่น กล่าวอย่างเดือดดาล “เมื่อก่อนเป็นเพราะข้าตาบอด ถึงได้รักและเอ็นดูเจ้าประหนึ่งน้องสาวแท้ๆ แต่ดูสิว่าเจ้าปฏิบัติต่อข้าอย่างไร?”“เจ้ารังแกน้องห้า โกหกข้า ขโมยเงินของข้า กระทั่งเมื่อก่อนยังให้คนไปขุดร่างไร้วิญญาณของท่านแม่ข้าขึ้นมา นั่นคือแม่แท้ๆ ของข้านะ! หากเจ้ามีเศษเสี้ยวของความเป็นคนอยู่บ้าง เจ้าก็ไม่ควรทำเรื่องเช่นนี้เลย!”“พี่รอง ท่านพูดจาเหลวไหลอะไร!”เวินจื่อเยวี่ยรีบเอ่ยปากแก้ต่างให้เวินเยวี่ยทันที “น้องหกอธิบายไปนานแล้ว เรื่องของท่านแม่นั้น น้องหกไม่ได้เป็นคนทำ แต่เป็นลูกน้องของนาง...”“ข้าได้ยินกับหูตัวเอง นางเป็นคนยอมรับจากปากของนางเอง!”เวินจื่อเฉิ

เวินจื่อเยวี่ยอ้าปาก แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของพี่รองเมื่อครู่ เรื่องที่ว่า “เฆี่ยนตีศพเพื่อระบายแค้น” อะไรนั่น...น้องหกนาง ตอนนั้นนางคิดจะทำเช่นนั้นกับท่านแม่ของพวกเขาจริงๆ หรือ?“ฮือๆๆ พี่สาม...”เวินเยวี่ยมองไปที่เขาด้วยท่าทางน่าสงสารอย่างยิ่ง หยาดน้ำตาผสมปนเปกับเลือดไหลอาบแก้ม สภาพทั่วทั้งร่างนั้น ดูน่าสังเวชจนแทบไม่อาจทนมองแต่เวลานี้ เวินจื่อเฉินกำหมัดแน่น ทั่วร่างแผ่ไอเย็นเยียบกดดันพลางเอ่ยขึ้นว่า “น้องสาม หากเจ้ากล้าเอ่ยปากแทนนางแม้แต่คำเดียว วันนี้ไม่เจ้าก็ข้าที่ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง”ในท้ายที่สุด เวินจื่อเยวี่ยก็หลับตาลงแล้วหันหน้าหนีไปดับความหวังสุดท้ายของเวินเยวี่ยลงอย่างสิ้นเชิง“น้องหก เจ้าไม่ควรทำเช่นนั้นเลย”ต่อให้น้องหกจะเป็นคนวางยาเขา เขาก็ยังสามารถให้อภัยได้เพราะว่านั่นคือสิ่งที่เขาติดค้างน้องหกแต่นางไม่ควรแตะต้องร่างไร้วิญญาณของท่านแม่!เวินจื่อเยวี่ยในตอนนั้นใช่ว่าจะไม่ระแคะระคายสิ่งใดเลย เพียงแต่ในเวลานั้นเขายังสามารถหลอกตัวเองได้อยู่อย่างไรเสีย ร่างไร้วิญญาณของท่านแม่ก็ถูกเวินซื่อชิงไปแล้วมิใช่หรือ?แต่ตอนนี้ เวินจื่อเฉินได้เปิดโปงความจริงออกมาต่อหน