All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 851 - Chapter 860

(ดังนั้นตกลงก่อนหน้านี้เจ้าคือแมลงชนิดใด?)(ไม่รู้)(ตัวเจ้าเองก็ไม่รู้หรือ?)(ไม่รู้)อวิ่นซินตอบเวินซื่อสองครั้งว่าไม่รู้เวินซื่อรับรู้ได้ว่าอวิ่นซินไม่ได้หลอกนาง แต่เพราะตัวมันเองก็ไม่รู้จริง ๆ“ถ้าอย่างนั้นก็น่าแปลกมาก...”หลังพักเรื่องนี้ไว้ก่อน เวินซื่อฟังจู๋เยวี่ยรายงานสถานการณ์ในเมืองจงซินต่ออีกสักพักในที่สุดเมื่อรอให้ทุกคนออกจากเมืองในถ้ำแห่งนี้ เป็นเวลาเช้าของวันที่สองแล้ว“สิ่งที่ควรทำลายก็ทำลายแล้ว สิ่งที่ควรนำออกมาก็นำออกมาแล้ว สุดท้ายก็คือปากถ้ำแห่งนี้”เป่ยเฉินหยวนพาคนปีนขึ้นไปบนยอดเขา บนยอดเขาสูงพบกลไกที่ก่อนหน้านี้คนสกุลฟ่านเอาไว้สร้างหิมะถล่ม เพื่อปิดซ่อนปากถ้ำ รอให้พวกเวินซื่อจากมาไกลแล้ว ได้ยินเพียงบนยอดเขาเกิดเสียงดังโครมครามหิมะถล่มที่สร้างขึ้นโดยมนุษย์ตกลงมาปกคลุมปากถ้ำนั้นอีกครั้ง“ไปเถอะ ควรกลับได้แล้ว”กลับในที่นี้คือกลับเมืองจงซินแน่นอน เพราะอย่างไรที่นั่นยังมีธุระอีกมากที่พวกเขายังจัดการไม่เสร็จการเดินทางกลับครั้งนี้ เวินซื่อไม่ขี่ม้า แต่กลับนั่งอยู่บนรถม้าที่เป่ยเฉินหยวนยึดมาจากสกุลฟ่านโดยเฉพาะ นั่งโยกเยกพักผ่อนอยู่บนรถม้าไปตลอดทาง“อู๋โย

ใครจะไปคิดเมื่อฟ่านจุ้ยได้ยินดังนั้น กลับยิ้มสดใส “ไม่ใช่นับญาติส่งเดช แต่เป็นพี่สาวน้องชายกันจริง พี่หญิง ข้าเป็นน้องชายแท้ ๆ ของท่านนะ ซ้ำยังมีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดด้วย”เมื่อได้ยินดังนั้น เวินซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย “มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด? ความสัมพันธ์ทางสายเลือดเช่นไร?”ฟ่านจุ้ยยิ้มตาหยี “ก็ความสัมพันธ์ร่วมบิดาต่างมารดาอย่างไรละ พี่หญิงคนดีของข้า”วินาทีนั้น สีหน้าของเวินซื่อบึ้งตึงทันทีร่วมบิดา...ต่างมารดา?!นางก้าวเข้าไปในห้องลับที่ฟ่านจุ้ยอยู่ หลังสั่งให้คนจุดไฟในห้องลับจนสว่างทั้งหมด นางมองดูใบหน้าฟ่านจุ้ยแต่ไม่พูดสิ่งใด“พี่หญิงอยากดูหน้าตาของข้าหรือ? โธ่เอ๊ย ยามปกติปกปิดด้วยใบหน้ามอมแมมจนเคยชิน พี่หญิงคงดูไม่ค่อยชัดเจน ไม่อย่างนั้นสั่งให้คนยกน้ำมาให้ข้า ให้น้องชายอย่างข้าได้ล้างหน้า หลังล้างสะอาดหมดจดแล้วให้พี่หญิงดูให้ชัดเจน”ฟ่านจุ้ยยังคงทำท่าทางเอ้อระเหยขณะนี้แม้เขาจะเป็นนักโทษ แต่ดูเหมือนจะไม่กังวลสักนิดว่าจากนี้สถานะของตัวเองจะเป็นเช่นไร“เอาน้ำมา”เวินซื่อมองดูใบหน้าที่แม้จะมอมแมม แต่เค้าโครงดวงตากลับเปิดเผยให้เห็นใบหน้าอย่างเลือนราง ไฟโกรธในใจนางเริ่ม

เมื่อเห็นทั้งสองคนเกือบจะดึงดาบบ้าง ออกกระบี่บ้าง เวินซื่อตะลึง จึงรีบตะโกน “หยุดนะ!”“ทุกคนกำลังทำอะไร?”เมื่อได้ยินเสียงของเวินซื่อ เป่ยเฉินหยวนรีบหยุดการกระทำในมือ จากนั้นก้าวเร็ว ๆ ไปหานาง“อู๋โยว เป็นอย่างไรบ้าง ท่านไม่เป็นไรนะ?”เวินซื่อเห็นสีหน้าเขากังวล จึงส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร กลับเป็นพวกท่านนะสิ จู่ ๆ ต่อสู้กันได้อย่างไร?”จู๋เยวี่ยกลับไปข้างกายนางเช่นกัน ยืนอยู่ด้านหลังนาง พร้อมจ้องเป่ยเฉินหยวนอย่างเอาเรื่องเป่ยเฉินหยวนนิ่งไปครู่หนึ่ง “ไม่มีอะไร ท่านไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”ความจริง เขากลัวเวินซื่อจะเก็บกดมากเกินไป ดังนั้นเมื่อครู่จึงตามมาถึงหน้ากระโจม อยากเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนนางแต่นึกไม่ถึงว่าจู๋เยวี่ยปรากฏตัวกะทันหัน ขวางหน้าเขาเอาไว้ ท่าทางแข็งกร้าวไม่ยอมให้เขาเข้าไปแต่เป่ยเฉินหยวนที่อยู่ข้างนอกสัมผัสไม่ถึงกลิ่นอายของเวินซื่อ กลัวนางสะเทือนใจเกินไปแล้วเกิดเรื่อง ดังนั้นทั้งสองคนจึงต่อสู้กันทั้งอย่างนี้ทว่ายามนี้เวินซื่อปรากฏตัวแล้ว เป่ยเฉินหยวนกลับใจเย็นกะทันหันเขานึกถึงความผิดปกติบางอย่างที่สังเกตได้จากตัวเวินซื่อก่อนหน้านี้ บางทีจู๋เยวี่ยอาจรู้บางอย่าง ดังนั้

เพราะสิ่งที่ควรถามเป่ยเฉินหยวนได้สั่งให้คนถามแทนเวินซื่อแล้ว ดังนั้นวันดังกล่าวเวินซื่อจึงไม่ได้กลับไปพบเขาที่ห้องลับอีกขณะนี้นางเองก็ไม่อยากเห็นใบหน้าของฟ่านจุ้ยชั่วคราวต่อให้เรื่องอย่างนี้ไม่ใช่ความผิดของฟ่านจุ้ย แต่เพราะเคยมีกรณีให้เห็นเป็นตัวอย่าง เวินซื่อจึงต้องปฏิบัติต่อเขาอย่างระวังวันที่สอง ขณะที่เวินซื่อเตรียมประกอบพิธีขอพรอีกครั้ง เพื่อใช้พลังวิญญาณขจัดโรคภัยให้ราษฎรในเมืองจงซินเป็นครั้งสุดท้าย นางเพิ่งเดินขึ้นไปบนหอคอยเมือง จู่ ๆ กลับเกิดความรู้สึกบางอย่าง จึงหันมองทิศทางหนึ่งนอกเมืองตรงทิศทางนั้น แมลงพิษที่นางปล่อยไว้ตรงนั้นส่งข่าวสารให้นางดูเหมือนมีคนกำลังเข้าใกล้เมืองจงซินหนึ่งคนหรือ?ไม่...ไม่ใช่ ไม่เพียงแค่หนึ่งคนผ่านไปไม่นาน พวกแมลงพิษส่งข่าวให้นางอีกครั้งด้านหลังยังมีคนหรือจะพูดให้ถูก คือรถม้าหนึ่งคันรถม้าคันนั้นมีคนไม่มาก ดูเหมือนสามคนเท่านั้นทว่ายามนี้ทั้งสามคนกำลังเร่งรถม้าเพื่อไล่ตามคนข้างหน้าคนหนึ่งเมื่อระยะห่างใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ข่าวสารที่แมลงพิษสืบได้ก็มากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะนั้นเอง เวินซื่ออึ้งไปกะทันหัน“ผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าคันหลังคือ

ยามนี้เวินอวี้จือกลับไม่โง่จนถึงขั้นไปหาเวินซื่อโดยตรงเพราะองครักษ์ทั้งสองของเขาล้วนได้รับบาดเจ็บ หนึ่งในนั้นยังเสียมือไปหนึ่งข้างหากยามนี้เขาดื้อดึงจะพบเวินซื่อให้ได้ ไม่แน่อาจได้เดินเข้าไป แต่คงถูกหามออกมาดังนั้นในไม่ช้า เวินอวี้จือจึงพาองครักษ์ทั้งสองคนออกจากที่นั่นเขาไม่กล้าเข้าเมืองจงซิน เพราะค่ายของกองทัพธงดำโอบล้อมนอกเมืองจงซิน เข้าเมืองจงซินไม่ต่างกับเข้าไปในค่ายกองทัพธงดำ“พวกสวะ!”เวินอวี้จือในรถม้าตวาดด่าเสียงกร้าวองครักษ์ทั้งสองนอกรถม้าที่มือยังสมบูรณ์ข้างเดียวเงียบขรึมไม่พูดจาเพราะพวกเขารู้ว่าเวินอวี้จือกำลังด่าพวกเขาเวลาสองวันสองคืน แม้แต่คนที่ได้รับบาดเจ็บเดินเหินไม่สะดวกยังจับไม่ได้ ซ้ำยังทำให้ดอกบัวกระดูกมังกรตกอยู่ในมือเวินซื่อเวินอวี้จือไม่ด่าพวกเขาสิแปลกดวงตาของเขาหม่นหมอง ตอนนี้องครักษ์ทั้งสองล้วนบาดเจ็บ หากอยากชิงดอกบัวกระดูกมังกรกลับมา โดยที่ตัวเขาต้องปลอดภัย เขาจำเป็นต้องคิดหาวิธีอื่นแต่จะมีวิธีอย่างไร สามารถต่อกรกับเวินซื่อซึ่งมีกองทัพธงดำทั้งกองทัพปกป้อง อีกทั้งยังมีองรักษ์ลับฝีมือดีอยู่ข้างกาย?ทางนี้เวินอวี้จือกำลังปวดหัวกับการชิงดอกบั