Semua Bab หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Bab 881 - Bab 890

“ดังนั้นวันนี้ เราอยากตกรางวัลให้ผลงานของเจ้า ไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใด ทรัพย์สินเงินทอง ที่ดินบ้านเรือน หรือของล้ำค่าหายาก ขอเพียงเราสามารถให้ได้ เจ้าว่ามาได้เลย”เมื่อได้ยินดังนั้น สองมือเวินซื่อพนมแล้วกล่าวอมิตตาพุทธ “ฝ่าบาทตรัสชมเกินไปแล้ว นี่เป็นหน้าที่ของอู๋โยว ซึ่งได้รับความรักจากฝ่าบาทและราษฎร ไม่กล้าเอามาเป็นผลงานของตนเองเพคะ”“แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เราอยากประทานรางวัลแก่ขุนนางมีคุณ ดังนั้นธิดาศักดิ์สิทธิ์ฝูงหมิงไม่ต้องปฏิเสธ”ได้ยินฮ่องเต้กล่าวดังนั้น เวินซื่อจึงครุ่นคิด แล้วเอ่ยขึ้น “ขอบพระทัยฝ่าบาท แต่สำหรับอู๋โยวทรัพย์สินเงินทองไม่มีประโยชน์ ที่ดินบ้านเรือนไม่ใช่สิ่งที่อู๋โยวต้องการ เพียงแต่อู๋โยวมีสิ่งหนึ่งอยากขอร้อง ไม่ทราบฝ่าบาทจะช่วยสงเคราะห์ได้หรือไม่เพคะ?”“ธิดาศักดิ์สิทธิ์ว่ามาเถอะไม่เป็นไร”เวินซื่อหลุบตากล่าว “ฝ่าบาทเองคงทราบดี อู๋โยวมีนามทางโลกว่าเวินซื่อ ตั้งแต่ออกจากจวนเจิ้นกั๋วกงสกุลเวิน อู๋โยวได้ตัดขาดกับครอบครัวเจิ้นกั๋วกงแล้ว หากยังใช้นามเวินซื่อ เกรงว่าจะไม่เหมาะสม ดังนั้นอู๋โยวขอฝ่าบาททรงอนุญาต ให้อู๋โยวเปลี่ยนเป็นแซ่หลาน เหมือนกับมารดาเพคะ”เมื่อได้ยิ

“ท่านพ่อ!”เวินฉางอวิ้นลุกพรวดทันที เขาพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เมื่อก่อนเรื่องที่ท่านลำเอียงน้องหกก็ให้แล้วไป แต่น้องห้าก็เป็นลูกในไส้ของท่าน เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของพวกเราเช่นกัน! ท่านพูดได้อย่างไรว่าจะสังหารนาง?!”“ทำไมจะไม่ได้!”ขณะนี้แววตาของเวินเฉวียนเซิ่งคมกร้าวสุดขีด ในแววตาเต็มไปด้วยจิตสังหารเยือกเย็น “ทุกสิ่งของนางได้มาจากข้าเวินเฉวียนเซิ่ง หากไม่ใช่เพราะข้ามีจิตเมตตา เจ้านึกว่านางจะรอดมาถึงตอนนี้หรือ?!”เวินฉางอวิ้นได้ยินพลันตะลึง เขามองเวินเฉวียนเซิ่งอย่างตื่นตระหนก “หมายความว่าอย่างไร? ท่านพ่อกำลังพูดอะไร?”อะไรคือมีจิตเมตตา?หรือท่านพ่อคิดจะฆ่าน้องห้านานแล้ว?“ย่อมหมายความตามที่พูด”ขณะนี้เวินเฉวียนเซิ่งไม่ปิดบังเจตนาฆ่าที่นางมีต่อลูกสาวในไส้อย่างเวินซื่อสักนิด เพียงข่มขู่เวินฉางอวิ้นเสียงเย็น “ฉางอวิ้น เจ้าเป็นลูกที่พ่ออบรมเลี้ยงดูด้วยตัวเอง เจ้าน่าจะฉลาดหน่อย อย่าทำให้พ่อต้องลำบากใจนัก”“ต้องรู้ว่าหากพ่อไม่เห็นแก่หน้าเจ้า เกรงว่าคงกำจัดลูกทรพีนั่นไปนานแล้ว แต่ใครจะไปคิด เก็บนางไว้จนถึงตอนนี้ นางกลับสร้างความยุ่งยากให้ข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า!”ยามนี้เวินเฉวียนเซิ่งโกรธแค้

“เส้าเจ๋อ! แม่มาเยี่ยมเจ้าแล้ว! เส้าเจ๋อ?”เมื่อเวินหย่าลี่เปิดประตูห้องชุยเส้าเจ๋อ มองเห็นคนที่ผอมจนเหลือแต่กระดูกนอนอยู่บนเตียง นางแทบล้มทั้งยืน“ลูกเอ๋ย!”เวินหย่าลี่เอ่ยเรียกด้วยเสียงเวทนา จากนั้นล้มลุกคลุกคลานไปถึงข้างเตียงชุยเส้าเจ๋อ ร้องไห้จนสะอึกสะอื้น“ท่านแม่...ท่านมาได้อย่างไร?”ชุยเส้าเจ๋อที่ซูบผอมมากได้ยินเสียงแม่ของตัวเอง จึงฝืนมีสติขึ้นมาบ้าง“เส้าเจ๋อ เกิดอะไรขึ้น? นางคน...เวินเยวี่ยนั่นทำอะไรกับเจ้าอีก? นี่ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นสภาพเช่นนี้?!”เวินหย่าลี่แทบจะก่นด่าเสียงดัง แต่เมื่อนึกถึงวิธีการเหล่านั้นที่หญิงชั่วทรมานลูกชายตัวเอง นางไม่กล้าด่าทอออกมาด้วยซ้ำ ได้แต่ฝืนอดกลั้นไฟโกรธและความชิงชังไว้ สงสารลูกชายของนางที่ยังทุกข์ทรมานจับใจ“ท่านแม่ อย่าว่าเยวี่ยเอ๋อร์เช่นนี้ เยวี่ยเอ๋อร์ไม่ได้ทำอะไรข้า นางกำลังช่วยข้า หากไม่ได้เยวี่ยเอ๋อร์สำแดงวิชาเซียน เกรงว่าลูกคงจะปวดตายไปนานแล้ว ท่านแม่ดูสิ ตอนนี้ข้าสบายดีมาก บนตัวไม่เจ็บปวดเลยสักนิด เพียงแต่รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย รู้สึก...เหนื่อยเกินไป”วิชาเซียนบ้าบออะไรกัน!เวินหย่าลี่อยากจะสับเวินเยวี่ยเป

เวินเยวี่ยคิดดังนั้น ในใจพลันรู้สึกอดรนทนไม่ไหวขึ้นมาทันทีแต่ยิ่งร้อนใจอาการของเวินเยวี่ยก็ยิ่งผิดปกติ ในหัวของนางราวกับมีบางอย่างคอยเตือนนาง ทำให้นางใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว“ไม่ใช่สิ เหตุใดเวินซื่อจำต้องเปลี่ยนแซ่ให้ได้? ยังมีท่านพ่อ ทำไมฟังจากสถานการณ์แล้ว ท่านพ่อเหมือนไม่อยากให้เวินซื่อเปลี่ยนแซ่?”เพราะอะไร?ตอนนั้นเขาเกือบจะเก็บแซ่เวินกลับมาจากเวินซื่อด้วยซ้ำ ทำไมตอนนี้ถึงไม่เห็นด้วยแล้วล่ะ?หรือว่าเรื่องที่เวินซื่อเปลี่ยนแซ่ ยังมีสถานการณ์อื่นที่สำคัญกว่าหรือ?“พ่อข้าให้พ่อบ้านมาส่งจดหมายให้จวนจงหย่งโหว ถ้าอย่างนั้นเขาคงส่งจดหมายให้คนอื่นด้วยสินะ? ส่งไปทั้งหมดกี่ฉบับ ส่งไปที่ตระกูลใดบ้าง?”“เรียนท่านชายาเอกซื่อจื่อ ทั้งหมดห้าฉบับขอรับ นอกจากจวนจงหย่งโหวของเราแล้ว ยังมีราชครูหวัง เสนาบดีหยาง ผู้ตรวจการแผ่นดินและราชเลขาฝ่ายขวาขอรับ”เพราะเมื่อก่อนความสัมพันธ์ระหว่างจวนจงหย่งโหวและจวนเจิ้นกั๋วกงสนิทกันมาก ดังนั้นสายลับของจวนโหวอยากสืบความเคลื่อนไหวของจวนเจิ้นกั๋วกงจึงเป็นเรื่องง่ายมากตอนนี้เวินเยวี่ยยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติเวินซื่อแค่เปลี่ยนแซ่เท่านั้น เพียงเรื่องเล็กน้อ

หวังว่าเวินซื่อจะเตรียมพร้อมมากพอ ไม่อย่างนั้นวันนี้ต่อให้นางชนะเกรงว่าคงยากจะถอนตัวอย่างปลอดภัยหมิงฉี่เฉียนเก็บหางตาที่เหลือบมองเวินเฉวียนเซิ่ง หลังมองเสด็จอาแวบหนึ่ง เขาเรียบเรียงคำพูดสักครู่ จากนั้นเอ่ยเชื่องช้า “ในเมื่อทุกท่านไม่มีเรื่องใดแล้ว เช่นนั้นเรามีเรื่องหนึ่งอยากสอบถามความเห็นจากขุนนางทุกท่าน”“เมื่อวานธิดาศักดิ์สิทธิ์และท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนเข้าวังมารายงานภารกิจ ข้าเห็นแก่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่ขอพรบรรเทาภัยหลายครั้ง มีความดีความชอบ จึงอยากประทานรางวัล ทว่าธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่หวังในทรัพย์สินเงินทอง มีเพียงเรื่องเดียวที่อยากให้เราช่วยสงเคราะห์”เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หมิงฉี่เฉียนจงใจถามเวินเฉวียนเซิ่ง “เจิ้นกั๋วกง ท่านรู้หรือไม่ความปรารถนาของธิดาศักดิ์สิทธิ์คือสิ่งใด?”เวินเฉวียนเซิ่งเองก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง จึงส่ายหน้า “ฝ่าบาทโปรดอภัย กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ”ก่อนที่ฮ่องเต้จะพูด เกิดเขาพูดไปก่อน จะถือเป็นการยอมรับว่าเขามีสายลับอยู่ในวังเพราะฉะนั้นเวลาอย่างนี้มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะบอกว่ารู้เรื่องทว่าต่อให้เขาบอกว่าไม่รู้ ก็ต้องมีคนที่หมั่นไส้เขาเอ่ยปากกระแนะกร