Lahat ng Kabanata ng หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Kabanata 891 - Kabanata 898

ก่อนที่เสด็จอาจะกลับมา เสนาบดีหยางผู้นี้ก็มักจะต่อต้านเขาอยู่เสมอ อาศัยว่าเขาอายุยังน้อย ก็มักจะใช้เรื่องระเบียบวงศ์ตระกูลและขนบธรรมเนียมประเพณีมาผูกมัดเขาดังนั้นเขาจึงอยากจะกำจัดหนามยอกอกนี้ออกไปให้พ้นนานแล้วเพียงแต่หลังจากที่เสด็จอากลับมา ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ผู้นี้ก็กลายเป็นเต่าที่หดหัวอยู่ในกระดอง ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอีกเขาจึงยังหาโอกาสดีๆ ไม่ได้มาโดยตลอดแต่วันนี้โอกาสนั้นกลับถูกธิดาศักดิ์สิทธิ์หยิบยื่นมาให้ถึงตรงหน้า มิหนำซ้ำยังหาเหตุผลมาให้เขาเสร็จสรรพแล้วเขาจะไม่พึงพอใจได้อย่างไร?“เสนาบดีหยาง เจ้าทำให้เราผิดหวังยิ่งนัก ช่างเถิด เห็นแก่ที่เจ้าเคยทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ราชสำนักมาตลอด แม้ไม่มีคุณงามความดี ก็ยังมีความเหนื่อยยาก เราจะอนุญาตให้เจ้าพาคนในครอบครัวกลับคืนสู่บ้านเกิดอย่างสมเกียรติ หลังจากนี้ก็กลับไปใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขเถิด”เสนาบดีหยางไม่กล้าเอ่ยคำใดมากไปกว่านี้หากไม่มีประโยคสุดท้ายที่ว่า “พาคนในครอบครัว” สี่คำนี้ เสนาบดีหยางคงจะต้องโต้แย้งเพื่อตนเองเป็นแน่ ถึงอย่างไรเขาก็ทุ่มเทสติปัญญาและแรงกายให้ราชสำนักมานานหลายปี เหตุใดจึงไม่มีคุณงามความดี มีเพียงความเหน

ผลลัพธ์สุดท้ายปรากฏชัดเจน ในราชสำนักแห่งนี้มีเพียงท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนเท่านั้นที่สามารถข่มขุนนางเก่าแก่สามราชวงศ์ผู้นี้ได้ร่างที่ค่อมงอของท่านราชครูหวังสั่นเทาเล็กน้อยเขาถอนหายใจ มองไปยังเวินซื่อที่ยังคงสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงซึ่งอยู่กลางท้องพระโรง จากนั้นจึงส่งสายตาแฝงความนัยไปยังเวินเฉวียนเซิ่ง พร้อมกับส่ายศีรษะเป็นเชิงบอกช่างเถิดๆ พอแค่นี้เถิดพูดตามตรง การเปลี่ยนแซ่ของธิดาศักดิ์สิทธิ์ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเขาเลยหากมิใช่เพราะเมื่อคืนนี้เจิ้นกั๋วกงจู่ๆ ก็มาขอร้องโดยอ้างถึงบุญคุณในอดีต เขาคงไม่ยื่นมือเข้ามายุ่งเป็นอันขาดแต่ตอนนี้ก็ช่วยไม่ได้ เขาพยายามเต็มที่แล้วหากยังพูดต่อไป เกรงว่าเขาเองก็จะถูกฝ่าบาทเห็นเป็นหนามยอกอกไปด้วย จุดจบหลังจากนี้ เกรงว่าจะไม่ได้ดีไปกว่าเสนาบดีหยางสักเท่าใดไม่สิ เสนาบดีหยางเพียงแค่ทำให้ฝ่าบาทพิโรธเท่านั้นแต่เขาเพื่อที่จะตอบแทนบุญคุณของเจิ้นกั๋วกง ตอนนี้กลับทำให้แม้กระทั่งอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนพิโรธไปด้วยเทพแห่งความตายผู้นี้ พูดว่าฆ่าก็คือฆ่าจริงๆ ไม่กะพริบตาแม้แต่น้อยหากต้องให้เขานำตัวเอง หรือกระทั่งทั้งครอบครัวมาเสี่ยงเพื่อบุญคุณครั้

เวินซื่อมองไปยังเวินเฉวียนเซิ่งที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ใบหน้าของนางเย็นชาอย่างยิ่งพลางเอ่ยขึ้นว่า “เพราะว่าท่าน... ท่านเจิ้นกั๋วกงผู้ทรงเกียรติ ก็เป็นเพียงคนจอมปลอมที่แสร้งเป็นคนดีอย่างแท้จริง คนที่ท่านไม่มีหน้าไปพบมากที่สุดก็คือหลานจื่อจวินท่านแม่ของข้า ท่านหลอกลวงนาง และยังคงทรยศนางมาจนถึงทุกวันนี้”ยิ่งเวินเฉวียนเซิ่งได้ฟังคำพูดเหล่านี้ ในใจก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเขารู้สึกอยู่เสมอว่าเวินซื่อราวกับล่วงรู้อะไรบางอย่างแล้วสรุปว่าวันนี้นางต้องการจะทำอะไรกันแน่?“ท่านพ่อ ท่านบอกว่าท่านสำนึกผิดแล้วมิใช่หรือ? เช่นนั้นก็พอดีเลย ข้ามีคำถามอยู่สองสามข้อที่อยากจะถามท่านมาก ขอเพียงท่านสามารถตอบคำถามเหล่านี้ตามความจริง และไม่มีการปิดบังแม้แต่น้อย ข้าก็จะไม่มีวันเอ่ยถึงเรื่องการเปลี่ยนแซ่อีกแม้เพียงครึ่งคำ เป็นอย่างไร?”ในขณะนี้ ขุนนางคนอื่นๆ ไม่มีใครพูดแทรกขึ้นมา เพราะนี่คือการสนทนาที่แท้จริงระหว่างสองพ่อลูกเวินซื่อก้าวเท้าเดินไปหยุดอยู่ข้างกายเวินเฉวียนเซิ่ง ใช้ท่าทีอยู่เหนือกว่าเพื่อคาดคั้นเขา “ว่าอย่างไร ท่านพ่อไม่กล้าหรือ?”มือทั้งสองข้างที่อยู่ใต้แขนเสื้อของเวินเฉวียนเซิ่

แต่ก็เพราะเหตุนี้เอง ตอนนี้เขาจึงโกรธอย่างยิ่งเขามองจ้องบิดาที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อเสียงของฮ่องเต้ดังขึ้น เมื่อเสียงประกาศของเต๋อกงกงแว่วมา เมื่อเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาจากนอกท้องพระโรงค่อยๆ ชัดเจนขึ้น และเมื่อเสียงสูดลมหายใจด้วยความตกตะลึงของเหล่าขุนนางโดยรอบดังระงมขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขาก็แทบไม่กล้าเงยหน้า ไม่กล้ามองคนผู้นั้น“ท่านพ่อ เหตุใดจึงไม่หันกลับไปมองเล่า? ไม่กล้าหรือ?”น้ำเสียงของเวินซื่อกำลังคาดคั้นเวินเฉวียนเซิ่งที่อยู่บนพื้นทว่าเวินฉางอวิ้นกลับรู้สึกว่า ในชั่วขณะนั้นน้องหญิงของเขากำลังคาดคั้นเขาอยู่เขาข่มความเจ็บปวดรวดร้าวในใจ แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเมื่อเขามองเห็นเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายน้องหญิงของเขาอย่างชัดเจน เมื่อมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างยิ่งนั้น สมองของเวินฉางอวิ้นก็พลันระเบิดออก[ตอนนี้ท่านรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าเหตุใดตอนนั้นข้าจึงไม่ยอมกลับบ้านสกุลเวิน?][ตอนนี้ท่านรู้แล้วใช่หรือไม่ว่าเจ้าทำผิดพลาดใหญ่หลวงเพียงใด?][ตอนนี้ท่านยังคิดว่าตัวเองเป็นพี่ใหญ่ที่ดีอยู่อีกหรือไม่?][เวินฉางอวิ้น! ท่านไม่รู้สึกผิดต่อท่านแม่บ้างเลยหรือ?