บททั้งหมดของ หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: บทที่ 871 - บทที่ 880

หลังจากเต๋อกงกงและคนอื่น ๆ จากไปแล้ว เป่ยเฉินหยวนก็หันมามองเวินซื่อ “จะพักในเมืองหลวง หรือกลับไปที่อารามสุ่ยเยว่ก่อนดี?”ทางด้านจวนสกุลหลานได้เก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว หากเวินซื่อรู้สึกเหนื่อยเกินไป ก็สามารถพักอยู่ที่นั่นสักคืนได้จริง ๆแต่สิ่งที่เวินซื่อไม่รู้ก็คือ ที่เป่ยเฉินหยวนพูดถึงนั้นไม่ใช่ฝั่งสกุลหลานจิตใจของใครบางคนกำลังกระสับกระส่าย คว้าโอกาสได้ก็อยากจะลองทดสอบดูน่าเสียดายที่จิตใจของเวินซื่อเป็นเสมือนท่อนไม้ ไม่เข้าใจความนัยที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขาเลย เพียงส่ายศีรษะอย่างจริงจังพร้อมพูดว่า “ไม่ได้กลับไปนานแล้ว อาจารย์น่าจะเป็นห่วงมากมาโดยตลอด กลับไปที่อารามให้เร็วหน่อยดีกว่า อาจารย์กับพวกศิษย์พี่หญิงจะได้สบายใจ”“ตกลง ถ้าอย่างนั้นข้าจะให้คนส่งท่านกลับไป”ในใจลึก ๆ เป่ยเฉินหยวนยังอาลัยอาวรณ์ อยากอยู่กับนางอีกสักพัก แต่เขาก็ไม่ได้กลับไปนานแล้ว ทางฝั่งจวนอ๋องก็อาจมีเรื่องราวเกิดขึ้นไม่น้อยอย่าว่าแต่ตอนนี้เลย อีกไม่กี่วันข้างหน้าเขาก็จะมีงานยุ่ง ดังนั้นจึงทำได้เพียงมอบหมายให้คนอื่นไปส่งเวินซื่อเวินซื่อก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้แต่เวลานี้ คนที่สนใจได้มาแล้ว...“ช้าก่อน พี่หญิ

ผลปรากฏว่ารอยยิ้มของม่อโฉวซือไท่ยิ่งเยือกเย็นลงไปอีก “บางครั้งดูภายนอกก็ไม่มีอันตราย แต่ที่อันตรายที่สุดคือคนกันเอง โดยเฉพาะผู้ชาย!”เวินซื่อ “...”นางยังสามารถพูดอะไรได้อีก?ไม่เป็นไร ยอมโดนดุด่าแต่โดยดีจะดีกว่าขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้ วินาทีต่อมาม่อโฉวซือไท่ก็กดนางให้นั่งลง “เอาล่ะ ไม่คุยกับเจ้าแล้ว”ม่อโฉวซือไท่ถอนหายใจ มองเด็กน้อยคล้ายสหายเก่าที่อยู่ตรงหน้า นางเอ่ยด้วยความยินดีเคล้าโศกเศร้า “นังหนูนี่ ตั้งแต่แรกที่ขึ้นภูเขามาข้าก็มองออกแล้วว่าเจ้ามีความคิดบางอย่าง มีหัวใจที่ทุ่มสุดตัว ดังนั้นข้าจึงเป็นห่วงเจ้าอยู่เสมอ”ที่จริงแล้วภัยอันตรายทั่วไปนางเชื่อว่าเวินซื่อสามารถรับมือได้ด้วยตัวเอง แต่หากเผชิญกับสถานการณ์ที่จนตรอกจริง ๆ สิ่งที่ม่อโฉวซือไท่เป็นกังวลก็คือเวินซื่อจะยอมเลือดเข้าตา ให้ตายก็ไม่ยอมก้มหัวให้ใครในสายตาของม่อโฉวซือไท่ มองเห็นเวินซื่อเหมือนเชือกที่ถูกขึงไว้แน่นแต่ไหนแต่ไร นางไม่เคยปล่อยให้ตัวเองผ่อนคลายแม้แต่น้อยแต่เชือกถูกขึงไว้อยู่ตลอดเวลา เมื่อเวลาผ่านไปนาน ภายใต้สายลมและแสงแดด มันจะไม่ขาดไม่แยกกันตลอดไปได้อย่างไร?ดังนั้นม่อโฉวซือไท่จึงรู้สึกกลัวนางกล

“ความจริงแล้วเมื่อมองในตอนนี้ โชคดีที่เจ้าเด็ดขาดตั้งแต่แรก ขอออกบวชโดยตรง มิฉะนั้นหากยังอยู่ในจวนเจิ้นกั๋วกงล่ะก็ คงถูกพ่อของเจ้าที่สูญสิ้นมโนธรรมทรมานจนไม่เป็นผู้เป็นคน”ม่อโฉวซือไท่พูดมาเช่นนี้แต่กลับไม่รู้ว่าคำพูดของนางกำลังยืนยันชาติก่อนของเวินซื่อเวินซื่อหลุบตาลงเล็กน้อย ไม่พูดอะไร แต่ยังคงฟังต่อไป นางต้องการได้ยินความจริงเพิ่มเติม“พี่ชายทั้งหลายของเจ้าพวกนั้นก็โง่เขลาอย่างไม่น่าเชื่อ หรือบางทีพ่อของเจ้าอาจจะหน้าเนื้อใจเสือเกินไป เขารู้ว่ามีอาจารย์คอยจับตาดูอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ลงมือกับเจ้าโดยตรง แต่ค่อย ๆ ครอบงำพี่ชายทั้งหลายของเจ้าอย่างแยบยล ให้พวกเขาทรมานเจ้าที่เป็นน้องสาวแท้ ๆ เพื่อน้องสาวนอกสมรสคนนั้น”“และพวกเจ้าทุกคนคือลูกของจื่อจวิน ฝั่งหนึ่งก็คือลูกสาวของจื่อจวิน อีกฝั่งหนึ่งก็คือลูกชายทั้งสี่ของจื่อจวิน เขาคิดว่าแบบนี้ก็จะทำให้ข้าไม่สามารถเลือกได้ระหว่างสองฝั่ง...ฮ่า ๆ แต่เขาประเมินข้าต่ำเกินไป”ทันใดนั้นม่อโฉวซือไท่ก็หัวเราะอย่างเย็นชา ความเคร่งขรึมวาดผ่านแววตานางมองไปทางเวินซื่อ “ในเมื่อเจ้าได้เห็นเด็กคนนั้นแล้ว ก็น่าจะสังเกตเห็นบางอย่างในตัวเขาด้วยใช่ไห

“อู๋โยว”เวินซื่อยังไม่ทันเข้าใกล้ เป่ยเฉินหยวนก็ยกเท้าก้าวไปหานางโดยสัญชาตญาณ สายตาของเขาจับจ้องไปที่จวี้เอ๋า ราวกับคาดเดาอะไรบางอย่างได้แล้ว พลางเลิกคิ้วถามว่า “คนผู้นี้คือหนึ่งในคนที่ท่านเคยได้รับมาตอนที่อยู่ในอำเภอหลินเจียงก่อนหน้านี้ใช่ไหม?”เวินซื่อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ก็ถือว่าใช่ เดิมทีเขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของอ๋องชางแห่งราชสำนักต่างถิ่น มีพละกำลังมหาศาลน่าสะพรึงกลัว แต่นิสัยยังไม่โตเต็มที่ เมื่อก่อนถูกอ๋องชางควบคุมด้วยแมลงกู่มาโดยตลอด หลังจากถูกแม่ชีกำจัดแมลงกู่ทิ้งแล้ว ก็เลยเก็บเขาไว้”“จวี้เอ๋า รีบมาคารวะท่านอ๋อง”จวี้เอ๋าเอียงศีรษะ หัวเราะเจื่อน ๆ พลางเอ่ยด้วยเสียงดังลั่นของเขา “ได้ คำนับท่านอ๋อง คำนับพี่หญิง จวี้เอ๋าสบายดี!”จวี้เอ๋าที่ไม่เข้าใจเรื่องมารยาทใด ๆ พูดได้แต่คำว่าคำนับ เมื่อเวินซื่อเห็นฉากนี้ก็แอบพูดในใจว่า ดูเหมือนว่าประเดี๋ยวจะต้องสั่งสอนจวี้เอ๋าเสียหน่อย เพื่อที่เขาจะได้ไม่เสียมารยาทต่อหน้าฝ่าบาททันทีที่เป่ยเฉินหยวนได้ยินที่เขาพูด ก็รู้ว่าที่เวินซื่อบอกว่า “นิสัยยังไม่โตเต็มที่” หมายความว่าอย่างไรแล้ว“ท่านต้องการเก็บเขาไว้ข้างกายหรือ?”ใช่แล้ว ท่านอ๋อ

ไม่นานเงาร่างอรชรอ่อนแอ้นที่อยู่นอกตำหนักก็เดินเข้ามา“หม่อมฉันขอถวายบังคมฝ่าบาท ถวายบังคมฮองเฮา”อันซินรุ่ยทำความเคารพตามประเพณี หลังจากที่หมิงฉี่เฉียนบอกให้ลุกขึ้นจึงเงยหน้าขึ้น หลังจากดวงตาคู่นั้นกวาดตามองหลินเนี่ยนฉือและหมิงฉี่เฉียนที่อยู่บนตำแหน่งสูงในตำหนักด้วยรอยยิ้มแล้ว ความเหยียดหยามเล็ก ๆ ได้ปรากฏขึ้นในใจของนางกล่าวกันว่านางเข้ามาในวังเพื่อแย่งชิงให้เป็นที่โปรดปราน แย่งชิงฮ่องเต้กับว่าที่ฮองเฮาแต่นางกลับหวังว่าชายที่เป็นเจ้าแห่งใต้หล้าจะไม่เข้ามาในตำหนักของนางแม้แต่ครึ่งก้าวเหตุผลที่นางเข้าวัง ก็เพียงเพื่อทำให้หลินเนี่ยนฉือรู้สึกสะอิดสะเอียน บวกกับการบีบบังคับของตาเฒ่าอันปี่เค่อนั่น นางไม่มีทางเลือกอื่นหลังจากเข้าไปในวังแล้ว ก็อยู่ในตำหนักกุ้ยเฟยของนางเป็นเวลาหลายวันโดยไม่ออกไปไหนโชคดีที่หลินเนี่ยนฉือก็ไม่ต้องการพบนางเช่นกันดังนั้นต่อให้นางไม่ไปแสดงความเคารพ หลินเนี่ยนฉือก็ไม่ได้ส่งใครมาจับผิดนางทั้งสองคนก็พอจะถือได้ว่า “อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข” มาจนถึงวันนี้แต่ในวันนี้ จู่ ๆ อันซินรุ่ยก็ตื่นขึ้นแต่เช้าตรู่ท่ามกลางความประหลาดใจของนางกำนัลเหล่านั้นภายในตำหนักข