บทที่ 884

เวินเฉวียนเซิ่งไม่ได้คิดมาก เพียงแค่นหัวเราะเสียงเย็น “ไม่มีคนออกมาอะไรกัน เพียงแต่รู้ข่าวจากในวังตั้งแต่แรกเหมือนข้าก็เท่านั้น ดังนั้นจึงไม่ยอมเปิดประตู”

เวินเฉวียนเซิ่งคิดว่าเป็นอย่างนั้น

แต่ไม่รู้พ่อบ้านเป็นอะไร ในใจมักรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ไม่ ช่างเถอะ อาจเพราะเขาคิดมากไปเอง

พ่อบ้านบอกตัวเองเช่นนี้อย่างเงียบเชียบ

แต่เขากลับไม่รู้ ขณะนี้ภายในจวนจงหย่งโหวเป็นดังที่เขาคาดการณ์ พิลึกอย่างมาก

“เยวี่ย...เยวี่ยเอ๋อร์ เจ้าดูสิสิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าสั่งให้คนไปซื้อมาให้เจ้าหมดแล้ว วันนี้...ให้ข้าพบเส้าเจ๋อได้หรือไม่?”

ขณะนี้หากเวินซื่อมาอยู่ข้างกัน ต้องตะลึงกับภาพตรงนี้อย่างหาที่สุดไม่ได้

ใครบ้างจะไม่รู้จักนิสัยของเวินหย่าลี่? ตอนแรกที่เวินเยวี่ยแต่งเข้ามา นางหาเรื่องรังแกเวินเยวี่ยสารพัด

ทว่ายามนี้ทำราวกับบ่าวรับใช้ ยืนอยู่ตรงหน้าเวินเยวี่ย เอาใจนางด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย

เวินเยวี่ยยกมือกวาดผ่านเครื่องหยกมูลค่าแพง ส่องแสงประกายแวววาว ทว่าวินาทีต่อมานางกลับหยิบหนึ่งในนั้นขึ้นมาหนึ่งชิ้นแล้วขว้างลงพื้นอย่างแรง

“พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!...”

หลังจากขว้างชิ้นที่หนึ่ง