All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 861 - Chapter 870

“เจ้าได้รับบาดเจ็บมากมายขนาดนั้น ไม่เจ็บสิแปลก ถ้าไม่เจ็บก็คงตายไปแล้วจริงๆ”เหวินปาฟางที่เพิ่งได้สติเบิกตากว้างขึ้นทันที “จริงด้วย! ข้ายังเจ็บอยู่ ข้ายังไม่ตาย ข้ายังไม่ตาย ซี้ด!”เพราะตื่นเต้นเกินไป เหวินปาฟางจึงเผลอไปดึงบาดแผลบนตัวเข้าจนได้“เอาละ นอนนิ่งๆ อย่าขยับ บาดแผลทั่วร่างของเจ้านี่ ใช้ยาดีๆ ของข้าไปไม่น้อยเลยนะ”เวินซื่อเอ่ยขึ้นพลางเก็บกล่องยาที่เพิ่งนำออกมาจากมิติของตนเอง พลางเอ่ยถามว่า “ตอนนี้บอกได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าเป็นใคร ชื่ออะไร มาจากไหน เหตุใดจึงต้องตามหาข้า? แล้วก็สมุนไพรต้นนี้ เจ้าแย่งมาจากพวกที่ไล่ฆ่าเจ้าก่อนหน้านี้จริงๆ หรือ?”“มิใช่ขอรับ!”เหวินปาฟางรีบอธิบาย “ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์โปรดพิจารณา ข้าน้อยมีนามว่าเหวินปาฟาง เป็นคนจากเมืองเซิ่งเสวี่ย ดอกบัวกระดูกมังกรนี้มิได้แย่งชิงมาจากคนเหล่านั้น แต่เป็นพวกเขาที่ต้องการจะแย่งชิงไปจากข้าน้อยต่างหาก!”“ไม่สิ หากจะพูดให้ถูกแล้ว คนที่พบดอกบัวกระดูกมังกรนี้เป็นคนแรกจริงๆ แล้วก็มิใช่ข้าน้อย แต่เป็นเด็กๆ กลุ่มหนึ่งในเมืองเซิ่งเสวี่ยซึ่งมีบุญคุณต่อข้าน้อย...”เหวินปาฟางเล่าเรื่องทั้งหมดให้เวินซื่อฟัง ตั

ดังนั้นนางจึงตัดสินใจที่จะจัดการที่นี่ ส่ง “พี่สี่ผู้แสนดี” ของนางไปสู่สุคติ ณ ที่ชางโจวแห่งนี้หลังจากออกจากค่ายของกองทัพธงดำ เวินซื่อก็ไม่ได้ออกตามล่าเวินอวี้จือในทันทีทางนั้นมีแมลงพิษที่นางให้อวิ่นซิงจัดเตรียมไว้อยู่ ไม่ว่าเวินอวี้จือจะหนีไปที่ใด นางก็รู้ทั้งหมด ดังนั้นนางจึงไม่กังวลแต่นางต้องการจะใช้โอกาสที่หาได้ยากนี้ เพื่อทดสอบใครบางคนในไม่ช้า เวินซื่อก็มาถึงจวนเจ้าเมืองเป่ยเฉินหยวนยังคงอยู่ที่นี่ คอยจัดการปัญหาภัยพิบัติต่างๆ ในชางโจวอย่างหามรุ่งหามค่ำ แต่คราวนี้นางไม่ได้มาเพื่อพบเขา แต่มาเพื่อพบฟ่านจุ้ยนับตั้งแต่ครั้งก่อนที่ได้รู้จากปากของฟ่านจุ้ยว่าเขาน่าจะเป็นบุตรนอกสมรสของเวินเฉวียนเซิ่ง นี่เป็นครั้งแรกที่นางมาพบเขา“พี่หญิง ท่านมาแล้วหรือ?”ฟ่านจุ้ยอยู่ในห้องลับที่มืดมิดไร้แสงสว่าง ได้ยินเสียงเปิดประตูจากด้านนอกและเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาดูเหมือนเขาจะเดาได้ว่าใครมาดังนั้นทันทีที่เวินซื่อก้าวเข้ามาในห้องลับ เขาก็หรี่ตาเล็กน้อยมองไปยังเงาร่างที่ย้อนแสงนั้น ยกยิ้มมุมปาก แล้วเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างร่าเริง“อย่าเรียกข้าว่าพี่หญิง”เวินซื่อเอ่ยด้วยน้ำเส

ในขณะเดียวกัน ณ อีกด้านหนึ่งหลังจากรถม้าของเวินอวี้จือออกจากเมืองจงซินแล้ว ก็มุ่งหน้าไปยังเมืองเซิ่งเสวี่ยอย่างรวดเร็วไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ตลอดเส้นทางเดิมทีเขายังคงคิดหาวิธีที่จะชิงดอกบัวกระดูกมังกรกลับคืนมาจากเวินซื่อ แต่ผ่านไปไม่นาน เขาก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา อย่างไรเสีย น้องสาวผู้นั้นของเขาจิตใจอำมหิต ลงมือเหี้ยมโหด ส่วนตัวเขาก็ลงมือกับนางครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อปกป้องน้องหก ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้นางโกรธแค้นอย่างยิ่งไปตั้งนานแล้วบัดนี้องครักษ์สองคนที่เขาพามาล้วนได้รับบาดเจ็บ ตัวเขาเองก็เคลื่อนไหวไม่สะดวก ในสถานการณ์เช่นนี้ นางเวินซื่อจะนั่งอยู่เฉยๆ ได้จริงหรือ?ยิ่งคิด ในใจของเวินอวี้จือก็ยิ่งรู้สึกไม่ดีก่อนหน้านี้ยังคิดหาวิธีชิงดอกบัวกระดูกมังกรกลับคืนมา แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าคิดเรื่องนั้นอีกต่อไปแล้วเพราะเขาต้องรีบหนี รีบออกจากชางโจวกลับไปยังเมืองหลวง!รอจนกลับถึงเมืองหลวงแล้ว มีท่านพ่ออยู่ นางเวินซื่อจึงจะไม่กล้าลงมือ!เมื่อคิดเช่นนี้ เวินอวี้จือก็รีบเอ่ยปากเร่งองครักษ์ที่อยู่ด้านหน้าทันที “เร็วเข้า เร่งรถม้าให้เร็วกว่านี้อีก!”“ขอรับ คุณชาย!”องครักษ์สองคนที่อยู่ด

“จริงหรือ? พี่สี่ช่างใจกว้างเสียจริง สมแล้วที่เป็นคุณชายสี่แห่งจวนเจิ้นกั๋วกง”ฟ่านจุ้ยกล่าวด้วยสีหน้าประหลาดใจ ราวกับว่าเขาถูกผลประโยชน์ที่เวินอวี้จือหยิบยื่นให้ทำให้หวั่นไหวได้จริงๆ แต่เวินอวี้จือกลับรู้สึกว่าในคำพูดของเขามีแววเยาะเย้ยเจือปนอยู่อย่างน่าประหลาดเขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามเกลี้ยกล่อมฟ่านจุ้ยต่อไป “ย่อมเป็นความจริง อย่างที่เจ้าพูด ข้าในฐานะคุณชายสี่แห่งจวนเจิ้นกั๋วกง ย่อมเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น ดังนั้นเจ้าวางใจได้เลย รอให้ข้าขึ้นไปแล้ว ข้าจะไม่ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเจ้าอย่างแน่นอน”“ได้สิ ในเมื่อพี่สี่กล่าวเช่นนี้แล้ว ข้าย่อมวางใจ ขอเพียงดึงตัวพี่สี่ขึ้นมาก็พอแล้วใช่หรือไม่?”“ถูกต้อง ดึงข้าขึ้นไปก็พอ”เวินอวี้จือไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้นส่วนเรื่องหลังจากที่ขึ้นไปได้แล้ว เขาก็ไม่ต้องกังวลเลยแม้แต่น้อยเพราะการออกมาในครั้งนี้ของเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีการเตรียมตัวใดๆ บนตัวเขาพกยาพิษมาหลายชนิด ขอเพียงขึ้นไปได้ เขาจะจัดการคนผู้นี้ได้อย่างแน่นอน!ถึงตอนนั้น ใครจะเป็นฝ่ายอ้อนวอนใครก็ไม่แน่แล้วเวินอวี้จือคิดเช่นนั้น แต่กลับพบว่าตนเองพูดกับฟ่านจุ้ยอยู่นานสองนาน เด็

แววตาของฟ่านจุ้ยสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้น “ก็ได้ เช่นนั้นดูเหมือนว่าคงต้องรอครั้งหน้าค่อยช่วงชิงคำชมจากพี่หญิงแล้ว”เวินซื่อไม่ได้สนใจคำพูดของเขา เพียงแต่กล่าวว่า “แม้เวลาที่ข้าจะอยู่ที่นี่ยังไม่แน่นอน แต่ในไม่ช้าก็จะออกเดินทางกลับเมืองหลวง หากเจ้ายังจะตามไปด้วย เช่นนั้นก็ไปเก็บข้าวของให้เรียบร้อย เตรียมพร้อมออกเดินทางได้ทุกเมื่อ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟ่านจุ้ยก็เปลี่ยนเป็นท่าทีจริงจังขึ้นมาทันที “ได้ น้องต้องกลับไปเก็บข้าวของสักหน่อยจริงๆ”“จริงสิพี่หญิง ท่านกับท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนวางแผนจะจัดการกับฟ่านซิ่วซิ่วผู้นั้นอย่างไรหรือ?”ฟ่านจุ้ยถามขึ้นมาอย่างกะทันหันเวินซื่อหันหน้าไปมองเขา “เจ้าถามเรื่องนี้ทำไม?”ฟ่านจุ้ยกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “น้องกับฟ่านซิ่วซิ่วผู้นั้นมีความแค้นส่วนตัวกันเล็กน้อย อยากจะทำนางเป็นเหรินจื้อเล่นดูสักหน่อย ไม่ทราบว่าพี่หญิงพอจะ...”มุมปากของเวินซื่อกระตุก “เลิกคิดได้เลย นางจะต้องถูกคุมตัวกลับเมืองหลวงไปพร้อมกับคนของสกุลฟ่าน ถึงตอนนั้นจะถูกตัดศีรษะหรือถูกเฉือนทั้งเป็น ก็ไม่ถึงตาเจ้าหรอก”“เช่นนั้นก็ได้”ฟ่านจุ้ยจึงได้แต่หันหลังเดินจากไปอ