All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 901 - Chapter 910

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ขุนนางทั้งหลายถึงนึกขึ้นได้ว่า ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเคยได้รับการดูแลจากภรรยาของเจิ้นกั๋วกง ซึ่งก็คือหลานจื่อจวินผู้เป็นบุตรสาวภรรยาเอกของสกุลหลานเมื่อครั้งยังทรงพระเยาว์และการผุดขึ้นมาอย่างฉับพลันของจวนเจิ้นกั๋วกง ยังเริ่มต้นขึ้นในเวลานั้นพอดีอีกด้วยหากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ หากไม่ใช่เพราะสกุลหลาน จะมีจวนเจิ้นกั๋วกงในปัจจุบันนี้ได้อย่างไร?ลืมกำพืดตัวเองไปแล้วจริง ๆ!เขาผู้เป็นเจิ้นกั๋วกงนั้นได้ดีแล้ว แต่สกุลหลานนั้นสูญสิ้นแล้ว!บุตรสาวเพียงคนเดียวแต่งงานกับเขาผู้เป็นเจิ้นกั๋วกง ซ้ำยังถูกเขาทรยศอีกจนกระทั่งตอนนี้มีธิดาศักดิ์สิทธิ์ที่มีสายเลือดครึ่งหนึ่งของสกุลหลาน ต้องการเปลี่ยนมาเป็นสกุลหลาน เพื่อแสดงความกตัญญูต่อมารดา แต่ก็ถูกเขาผู้เป็นเจิ้นกั๋วกงห้ามไว้อย่างคาดไม่ถึง!สกุลเวินของเขามีบุตรชายภรรยาเอกสี่คนและบุตรสาวภรรยาเอกหนึ่งคน ยังมีบุตรชายหญิงนอกสมรสอีกคู่หนึ่ง แบ่งให้สกุลหลานคนเดียวจะเป็นไรไป?อันที่จริงธิดาศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสกุลเวินของพวกเขาอีกต่อไป ทำไมจะเปลี่ยนมาเป็นแซ่หลานไม่ได้?!“เจิ้นกั๋วกง คนเราจะลืมกำพืดตัวเองขนาดนี้ไม่ได้!

“ดี ๆ อย่าลืมเปลี่ยนคำพูดนะ ต่อไปจะไม่เรียกว่าตาทวดแล้ว ต้องเรียกว่าปู่ทวดแทน ฮ่า ๆ ๆ...”มาพร้อมกับความปลื้มอกปลื้มใจต่อเพื่อนเก่าที่มีผู้สืบทอด ท่านราชครูหวังจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะลั่นอย่างสบายใจหลังจากนั้นก็มีขุนนางใหญ่จำนวนไม่น้อยรวมถึงเสนาบดีฉี ที่พากันเข้ามาทักทายเวินซื่อหลังจากออกจากตำหนัก พูดคุยกับนางไม่กี่คำพอประมาณไม่ใช่แค่เพราะนางมีสถานะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น แต่เป็นเพราะตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปนางไม่ใช่บุตรสาวภรรยาเอกของสกุลเวินที่ถูกขับไล่ออกจากบ้านอีกแล้ว แต่เป็นเจ้าบ้านสกุลหลานในสายตาของทุกคนเมื่อเผชิญหน้ากับความกระตือรือร้นของพวกขุนนางใหญ่เหล่านี้ เวินซื่อก็ยังคงสุขุม รู้ว่าอะไรควรไม่ควร กิริยาสง่างามทุกอากัปกิริยาเปี่ยมไปด้วยบุคลิกที่น่านับถือ ทำให้ขุนนางใหญ่ทั้งหลายพากันแอบอุทานด้วยความตกใจ อดไม่ได้ที่จะมองนางแตกต่างไปจากเดิมตั้งแต่ต้นจนจบ เป่ยเฉินหยวนยืนเคียงข้างฟ่านจุ้ย ทั้งสองไม่มีใครออกมารบกวน แต่เฝ้าดูนางอยู่ทางด้านข้างแทนเป่ยเฉินหยวนรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่ตัวเองจะเข้าไป เพราะถึงอย่างไรอู๋โยวของเขาก็กำลังจะกลายเป็นเจ้าบ้านสกุลหลานอย่า

“ของสิ่งนั้นเป็นของเจ้าบ้านสกุลหลาน หากไม่มีมัน ต่อให้เจ้าเปลี่ยนแซ่และสืบทอดสกุลหลาน ก็จะเป็นเจ้าบ้านที่ผิดกฎหมายอยู่ดี”ทันทีที่พูดคำนี้ออกไป สีหน้าท่าทางของพ่อบ้านหลานก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันดวงตาที่ขุ่นมัวแต่เดิมของเขากลับเปล่งประกายแวววาวในทันที มองไปยังเวินหย่าลี่ที่อยู่หน้ารถม้าอย่างเฉียบขาด “บังอาจนัก ฮูหยินจงหย่งโหว ท่านกำลังคุกคามเจ้าบ้านของเราอยู่หรือ?!”เวินซื่อในรถม้าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างโดยฉับไวนางไม่ได้พูดอะไร คอยฟังสถานการณ์ภายนอกอย่างเงียบ ๆเวินหย่าลี่ส่ายหัว “พ่อบ้านหลาน ดูจากปฏิกิริยาของท่านนั้นคาดเดาสิ่งที่ข้าพูดถึงได้แล้ว แต่ข้าไม่ได้ข่มขู่ธิดาศักดิ์สิทธิ์ แค่หมดทางไปแล้ว เพื่อช่วยเหลือเส้าเจ๋อของเรา ข้าทำได้เพียงเท่านี้ หวังว่าพ่อบ้านหลานจะพูดกับธิดาศักดิ์สิทธิ์แทนข้าได้”พ่อบ้านหลานมองดูนางอยู่พักหนึ่งโดยไม่พูดจาแม้ว่าเขาจะคาดเดาได้ว่าของสิ่งนั้นคืออะไร รู้ว่าของสิ่งนั้นสำคัญกับสกุลหลานมากเพียงใด เขาก็ยังไม่ยอมพูดอะไรแทนเวินหย่าลี่เพราะเขารู้ว่า ตอนนี้เขาไม่ได้ติดตามเจ้าบ้านคนก่อนผู้นั้นอีกแล้วทุกวันนี้เจ้าบ้านคนใหม่นี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีแนวคิดของ

“ขอเพียงท่านแทงตัวเองสิบครั้ง หากมีดสิบครั้งนี้จริงใจเพียงพอ ข้าจะปล่อยฮูหยินของท่านไปก่อน ว่าอย่างไรเล่า?”“ไม่ได้!”ไม่รอให้จงหย่งโหวเอ่ยปาก เวินหย่าลี่ที่อยู่บนพื้นก็มองไปที่เวินเยวี่ยด้วยความเกลียดชัง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “เวินเยวี่ย! เจ้าจะทำอย่างไรกับข้าก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเจ้ากล้าทำร้ายสามีของข้า แตะต้องลูกชายของข้า ข้าจะขอสู้ตายกับเจ้า!”“เจ้าเก่งมาก เจ้าสามารถฆ่าข้าได้ แต่หากข้าเสี่ยงชีวิตและตายต่อหน้าเจ้า ไม่ว่าจะเป็นจวนจงหย่งโหวหรือจวนเจิ้นกั๋วกงก็จะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป!”เวินหย่าลี่กัดริมฝีปากที่เปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำเนื่องจากถูกพิษ ราวกับว่าได้รับการกระตุ้นจากเวินเยวี่ย ใบหน้าเผยความดุร้ายออกมาเวินเยวี่ยที่ไม่นึกว่าจะถูกเวินหย่าลี่ข่มขู่ย้อนกลับมา สีหน้านั้นขรึมลงในทันใดนางกวาดสายตามองเวินเยวี่ยอย่างน่ากลัว แต่กลับเพิกเฉยต่ออีกฝ่ายอย่างสิ้นเชิงเวินเยวี่ยแค่จ้องมองจงหย่งโหว นางอยากเห็นว่า เมื่อมาถึงสถานการณ์เช่นนี้แล้ว คู่สามีภรรที่รักกันมากที่เวินหย่าลี่ภาคภูมิใจจะดำเนินต่อไปได้หรือไม่!“ท่านโหว เลือกจะมองดูฮูหยินของท่านถูกงูพิษกัดตายอยู่เฉย ๆ หรือแทงตัวเองสิ

เวินฉางอวิ้นได้ยินคำพูดที่เสียดแทงจิตใจจากบิดาของตัวเอง เขาขบฟันแน่น ไม่โต้แย้งแม้แต่คำเดียวแต่ทันทีที่เวินเฉวียนเซิ่งเอ่ยคำพูดสุดท้ายออกมา เวินฉางอวิ้นก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาข่มความโกรธ พูดด้วยสองตาที่แดงก่ำ “อย่างนั้นหรือ? ท่านพ่อมั่นใจมากขนาดนี้ว่าข้าไม่มีทางข่มขู่ท่านได้หรือ?”เวินเฉวียนเซิ่งได้ยินคำพูดนี้ พลางหรี่ตาลงเล็กน้อยและจ้องมองเขาอยู่หลายวินาที จากนั้นก็ส่งเสียงยิ้มเยาะ เย้ยหยันอย่างไม่ไว้หน้า “ลูกชายที่รัก อย่าหลงตัวเองเกินไป”เวินฉางอวิ้นจ้องมองกลับไปอย่างเย็นชาเช่นกัน สักพักจึงพูดว่า “ท่านพ่อ ท่านต่างหากที่ประเมินตัวเองสูงเกินไป ท่านถึงคิดว่าไม่มีใครหาสมุดบัญชีเล่มนั้นที่ท่านซ่อนไว้เจอหรือ?”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกไป สายตาของเวินเฉวียนเซิ่งก็เย็นชาลงในทันที สีหน้ามืดทึมจนดูราวกับน้ำหมึกจะหยดลงมาเวินฉางอวิ้นถึงกับมองเห็นเจตนาฆ่าของตัวเองจากใบหน้าของบิดาแต่ถึงกระนั้น เขาก็กำหมัดช้า ๆ ไม่ถอยเลยสักนิดเช่นเคยเขาทำผิดต่อน้องห้ามามากพอแล้ว อย่างน้อย...อย่างน้อยในครั้งสุดท้ายนี้ เขาต้องยืนหยัดเคียงข้างน้องห้า ในฐานะพี่ชายใหญ่ เขาต้องปกป้องน้องสาวของตัวเอง!“ทหาร”เ