All Chapters of หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก: Chapter 921 - Chapter 930

เป็นไปตามที่ฟ่านจุ้ยคาดคิด คนทั้งจวนเจิ้นกั๋วกงจนถึงตอนนี้ยังไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่า เวินซื่อสามารถควบคุมแมลงพิษได้สิ่งที่เวินเฉวียนเซิ่งรู้ อย่างมากที่สุดก็คือมีความเป็นไปได้อย่างยิ่งว่า เวินซื่อจะเรียนวิชาแพทย์และวิชาพิษมาจากม่อโฉวซือไท่ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเข้าใจผิดว่าฟ่านจุ้ยมาเพื่อเป็นไส้ศึกให้เวินซื่อเวินเฉวียนเซิ่งเป็นคนที่หากไม่มีผลประโยชน์ก็จะไม่ลงมือทำสิ่งใด เรื่องนี้ตัวเขาเองก็รู้ดีและ “การเอาใจเขามาใส่ใจเรา” เขารู้สึกว่าเวินซื่อนั้นเหมือนกับเขาที่สุด ดังนั้นเขาจึงยิ่งรู้สึกว่า การที่เวินซื่อส่งตัวฟ่านจุ้ยกลับมา ต้องไม่ใช่เพราะความหวังดีเป็นแน่แม้ว่านางจะได้ในสิ่งที่ต้องการไปแล้ว อย่างเช่น การเปลี่ยนสกุลได้ก็ตามแต่เครื่องมือชั้นดีที่สามารถใช้ต่อกรกับจวนเจิ้นกั๋วกงอย่างฟ่านจุ้ย เวินซื่อนางจะยอมทิ้งไปง่ายๆ จริงหรือ?อย่างไรเสีย เวินเฉวียนเซิ่งก็ไม่เชื่อในขณะเดียวกัน ฟ่านจุ้ยที่เดาความคิดของเวินเฉวียนเซิ่งได้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะแค่นหัวเราะในใจเขานึกว่าบิดาผู้นี้จะเก่งกาจสักเพียงใด ผลปรากฏว่าแม้กระทั่งกลอุบายของพี่หญิงก็ยังไม่รู้ช่างโง่เขลาสิ้นดีฟ่านจุ้ยครุ่นคิดอย

“ฟ่านจุ้ย?”เวินซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย “ดึกดื่นป่านนี้แล้วเขามาหาข้าทำไม?”หรือว่าเป็นเพราะกลับไปจวนเจิ้นกั๋วกงแล้ว ถูกทรมานจนรับมือเองไม่ไหว?เมื่อคิดถึงตรงนี้ เวินซื่อจึงลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก พลางกล่าวกับจู๋เยวี่ย “ตามข้าไปดูหน่อย”ขณะเดียวกันก็รับถาดของว่างมาจากมือของจู๋เยวี่ยจากนั้นไม่นานนัก เวินซื่อก็ถือโคมไฟมาถึงริมลำธารหลังเขาทันทีที่มาถึง คนบางคนก็ปรากฏตัวขึ้นราวกับภูตผี มาอยู่ตรงหน้าของเวินซื่ออย่างเงียบๆ “พี่หญิง ในที่สุดท่านก็มาถึงเสียที หากท่านยังไม่มาอีก ยุงในภูเขานี้คงจะดูดเลือดน้องชายของท่านจนแห้งไปหมดแล้ว”ฟ่านจุ้ยกล่าวด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ แต่สายตากลับจับจ้องไปยังถาดของว่างในมือของเวินซื่อทันที ดวงตาทั้งสองก็พลันเป็นประกายขึ้นมา“พี่หญิง รู้ได้อย่างไรว่าข้าหิว? คิดว่าของว่างจานนี้พี่หญิงคงตั้งใจนำมาให้น้องชายกินโดยเฉพาะสินะ!”คาดไม่ถึงว่าเวินซื่อจะยื่นมันมาให้เขาจริงๆ จากนั้นนางก็วางโคมไฟลงข้างๆ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “มีเรื่องด่วนอะไร ถึงต้องมาหาข้าในยามวิกาลเช่นนี้? หรือว่าเจ้าสู้เจิ้นกั๋วกงผู้นั้นไม่ได้?”ฟ่านจุ้ยรับของว่างมาด้วยความยินดีอย่างย

“เจ้าจะใช้สกุลอะไร เหตุใดยังต้องให้ข้าช่วยตัดสินใจด้วย?”เวินซื่อเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มบางๆ ราวกับไม่ได้เข้าใจคำใบ้ของคนบางคนเลยแม้แต่น้อยฟ่านจุ้ยถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะเขาคงไม่สามารถพูดออกมาตรงๆ ได้กระมังว่าตนเองอยากจะใช้สกุลนั้น?“พี่หญิง~ ขอร้องล่ะ ข้าอยากให้พี่หญิงช่วยตั้งชื่อให้น้องชายคนนี้จริงๆ จริงๆ นะ!”ฟ่านจุ้ยยังไม่ยอมแพ้ กะพริบตาปริบๆ มองนางอย่างน่าสงสาร “ท่านก็รู้ว่าข้าเร่ร่อนอยู่ข้างนอกตั้งแต่เด็ก แม้แต่ชื่อก็ยังเป็นคนขี้เมาตั้งให้ ฟ่านจุ้ย ฟ่านจุ้ย ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ท่านก็รู้สึกว่าชื่อของข้าไม่ดีมิใช่หรือ? ดังนั้นท่านช่วยข้าตั้งชื่อใหม่สักชื่อเถอะนะ~”เวินซื่อได้ยินดังนั้นก็กระแอมออกมาหนึ่งครั้งนางเองก็จำได้ว่าตอนที่ได้ยินชื่อฟ่านจุ้ยครั้งแรกนั้น มันช่างเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายแถมยังตกใจอยู่บ้างว่าพ่อแม่บ้านไหนกันที่จะตั้งชื่อลูกของตัวเองว่า “ฟ่านจุ้ย” (ทำผิด) กันล่ะ“ตอนนี้ญาติทางสายเลือดของเจ้าก็ไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียวเสียหน่อย...”“แต่ข้าก็อยากให้พี่หญิงช่วยตั้งให้!”ไม่รอให้เวินซื่อพูดจบ ฟ่านจุ้ยก็ขัดจังหวะขึ้นมาทันที กล่าวด้วยน้ำเสียง

“ผู้ใดตกน้ำ? ช่วยคนขึ้นมาได้แล้วหรือยัง?”หลานซื่อเอ่ยถามทันที“เป็นคุณหนูใหญ่สกุลอันเจ้าค่ะ ส่งคนลงไปช่วยแล้ว แต่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใดถึงช่วยขึ้นมาไม่ได้”หลานซื่อพอได้ยินก็รู้ทันทีว่าเป็นอันหมิงจูแห่งสกุลอัน นางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ช่วยขึ้นมาไม่ได้? เหตุใดจึงช่วยขึ้นมาไม่ได้ ไม่ได้ส่งคนที่ว่ายน้ำเป็นลงไปเพิ่มอีกหรือ?”บ่าวรับใช้กล่าวอย่างจนใจ “ส่งไปแล้วเจ้าค่ะ แต่คุณหนูใหญ่สกุลอันผู้นั้น ไม่ทราบว่าตกใจกลัวหรือว่าเป็นอะไรไป เอาแต่ตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำตลอดเวลา สาวใช้ที่ส่งไปช่วยนาง หากไม่ถูกนางผลักออกไป ก็ถูกนางดึงไว้ในน้ำจนว่ายไปไหนไม่ได้เจ้าค่ะ”หลานซื่อกำลังจะออกคำสั่ง ทันใดนั้นหางตาก็พลันเหลือบไปเห็นบ่าวรับใช้คนหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าเป็นของจวนใด กำลังมาจากทางหลังเรือน พยายามจะบุกเข้ามาในงานเลี้ยงนางหรี่ตาทั้งสองข้างลงทันที “จู๋เยวี่ย ไปจับบ่าวรับใช้คนนั้นมา อย่าให้เกิดความวุ่นวาย พอส่งตัวให้พ่อบ้านหลานแล้ว ก็ไปช่วยคนที่ตกน้ำขึ้นมา จากนั้นพามาพบข้า”“เจ้าค่ะ”ได้ยินเพียงเสียงแต่ไม่เห็นตัวเมื่อหลานซื่อออกคำสั่งแล้ว นางก็ประสานมือให้แขกเหรื่อทุกท่านในโถงบุปผาเพลิดเพลินกับอาหาร

“ท่าน...ข้าไม่เข้าใจว่าท่านกำลังพูดอะไรอยู่”สายตาของอันหมิงจูสั่นไหวเล็กน้อย หลังจากรู้สึกผิดในใจอยู่ครู่หนึ่ง ก็รีบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “อะไรคือสารภาพแต่โดยดีหรือถูกเปิดโปง อะไรกัน ข้าตกน้ำที่สกุลหลานของพวกท่าน ในฐานะที่ท่านเป็นประมุขตระกูลหลาน ไม่คิดที่จะขอขมาและอธิบายกับข้า แต่กลับคิดจะใช้กำลังบังคับให้ข้ารับสารภาพที่นี่ นี่คือธรรมเนียมการต้อนรับแขกของสกุลหลานของท่านหรือ?!”อันหมิงจูกุมใบหน้าที่ถูกตบของตนเอง กล่าวอย่างขุ่นเคือง “ต่อให้ท่านจะเป็นธิดาศักดิ์สิทธิ์ แต่พ่อของข้าก็เป็นขุนนางใหญ่ในราชสำนัก ข้ายังเป็นพี่หญิงของกุ้ยเฟย ท่านจะมาข่มเหงรังแกข้าอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ไม่ได้ มิฉะนั้น สกุลอันของเราจะต้องทูลฟ้องเรื่องนี้ต่อเบื้องพระพักตร์ฝ่าบาทแน่!”หลานซื่อเห็นว่านางยังไม่ยอมพูดความจริง ก็ขี้เกียจที่จะเค้นถามต่อ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านก็รออยู่ที่นี่เถอะ”อันหมิงจูเอนกายพิงเตียง กอดร่างที่เปียกโชกของตนเองไว้ กัดริมฝีปากล่าง สายตาคอยลอบเหลือบมองหลานซื่อเป็นครั้งคราวเมื่อเห็นว่าหลานซื่อยังคงมีท่าทีสงบนิ่งและใจเย็นตลอดเวลา พอเวลาผ่านไปเรื่อยๆ อันหมิงจูเองกลับเริ่มร้อนใจข