บททั้งหมดของ Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: บทที่ 251 - บทที่ 260

Nagniningning ang mga mata ni Anri na parang maliliit na bituin. “Baho… bibilhan mo ba ako ng regalo?”“Oo,” sagot ng lalaki, seryosong-seryoso.Hindi siya sanay makipag-usap sa mga bata, kaya ang tono niya ay kasing-pormal at matigas tulad ng pakikitungo niya sa mga empleyado niya sa trabaho.Tiningnan siya ni Anri nang may hinala. “Talaga?”“Hindi ako bumabawi sa salita,” sagot ni Alec, walang bakas ng pag-aalinlangan sa mukha.Pero tinawag pa rin siya nitong mabaho!Gaano ba siya kabaho sa tingin ng batang ‘to?!Hindi na siya nagsalita pa. Tumalikod siya at pumasok sa kwarto, iniwan sina Irina at Anri sa labas.Napakurap si Anri at tumingala sa ina niya. “Mama, napikon ba si Mabahong Masamang Tao?”Napabuntong-hininga si Irina, halos sukuan na ang kakulitan ng anak niya.Lumuhod siya at bumulong sa tainga nito, “Anri, kung gusto mo ng regalo at handa naman siyang magbigay, huwag mo siyang tawaging mabaho—lalo na sa harapan niya. Naiintindihan mo?”Ngumiti si Anri.Ang totoo, hindi

Hindi pumasok si Irina.Nanatili lang siya sa labas ng salaming bintana, tahimik na pinagmamasdan ang tanawin sa harap niya—isang ama at anak, magkasama.Si Alec ay nakatutok nang husto, maingat na binubuo ang maliit na bahay, habang si Anri naman ay nakamasid, ang mukha puno ng paghanga at inosenteng tuwa.Isang banayad na init ang sumilay sa dibdib ni Irina.Sa isang saglit, parang pamilya sila.Alam niyang isa lang itong ilusyon—isang panandaliang sandali na bunga ng sariling mga pangarap at pag-asang hindi naman totoo.Pero kahit ganoon, sapat na iyon para pasakitan ang puso niya… ng isang pakiramdam na halos matatawag na kaligayahan.Ang tanawing iyon ay tila bumuhay ng isang lumang alaala.Labindalawa siya noong ipinadala siya ng kanyang ina upang manirahan sa mga Jin. Mula noon, lagi na lang siyang tagamasid sa gilid—habang silang tatlo, ang tunay na pamilya, ay malayang tumatawa at naglalaro nang magkasama.Palagi siyang nasa labas, isang estrangherang bata na walang lugar sa

Nanatiling walang pagbabago ang ekspresyon ni Alec, at matatag ang kanyang tinig."Montecarlos."Naningkit ang mga mata ni Cornelia. "Hindi mo balak ipagamit sa kanya ang pangalang Beaufort?"Isang malamig na tawa ang lumabas sa labi ni Alec, bahagyang kumislot ang gilid ng kanyang bibig. "Hindi ba ito mismo ang gusto n’yo?""Ikaw—!"Pulang-pula sa galit ang mukha ni Alexander."Paano mo nagagawang maging ganyang kawalang-puso?! Kahit hindi na kita kilalanin bilang anak, dala mo pa rin ang pangalang Beaufort! Minana mo ang buong imperyo ng pamilya, pero ayaw mong ipagamit sa sarili mong anak ang apelyido natin?! Ikaw na yata ang pinakawalang-hiya!"Isang mapait na ngiti ang sumilay sa labi ni Alec.Anak niya. Dugo niya.Ano man ang apelyidong dala nito, walang makababago sa katotohanang siya ang ama.Kahit habambuhay pang dalhin ni Anri ang apelyido ng kanyang ina, siya—at wala nang iba pa—ang magmamana ng imperyo ng Beaufort. Hindi iyon mababago ninuman.At wala siyang balak ipaliwan

Habang nagpapalit ng sapatos si Alec, nagtanong siya, "Ano ‘yon?"Samantala, si Anri, na mahigpit pa ring nakahawak sa kamay niya, ay agad na sumugod sa yakap ni Irina.“Ma! May nakilala akong dalawang matandang lalaki at isang matandang babae kanina! Yung matandang babae, medyo masungit. Tapos yung maliit na lolo, parang mataray din. Pero yung matandang lalaki sa kama sa ospital, hindi siya mataray. At alam mo ba? Natalo ko pa siya!"Agad na naunawaan ni Irina kung sino ang tinutukoy ng bata.Lumingon siya kay Alec, kita sa mukha ang pagtataka. "Dinala mo si Anri sa ospital… para bisitahin ang lolo mo?"Hindi sumagot si Alec. Sa halip, mahinahong inilihis ang usapan. "Hindi ba may gusto kang pag-usapan?"Napakagat-labi si Irina bago tuluyang nagtanong, "Tinanggap mo na, hindi ba? Na si Anri ay anak mo?"Well.At least hindi siya ganap na manhid.Mabilis na sinulyapan siya ni Alec. "Ano bang gusto mong pag-usapan?"Matapos sabihin ito, dinala niya si Anri sa banyo upang hugasan ang ka

Naisip ni Irina na marahil ay mali ang dinig niya. “Ikaw… ano'ng sinabi mo?”“Muling magpapakasal!” ulit ni Alec, matigas ang tinig.Saglit siyang tinitigan ni Irina, tahimik, walang reaksyon. Hanggang sa tuluyang lumamig ang kanyang tinig. “Magkaaway tayo, Alec. Halos winasak mo ang buhay ko, ipinatapon sa ibang bansa ang kapatid ko, at siningil ako ng sampung milyong utang na hindi ko naman ginusto. At ngayon, gusto mo akong pakasalan ulit?”Walang galit sa kanyang tinig—kalma lang, parang isang tahimik na pagninilay. Ngunit ang kanyang mga salita ay hindi na nangangailangan ng sagot.“Alec, hindi ko alam ang mga laro ng kapangyarihan na ginagalawan mo sa mundo ng mga taong katulad mo. Wala rin akong lakas para makisali. Kung gusto mo akong pahirapan, pwede bang sa paraang hindi masyadong nakakapagod?”Hindi na niya hinintay ang tugon nito. Sa halip, tumalikod siya at tinawag mula sa silid-laruan, “Anri, bath time na. Tapos diretso na sa kama.”Tapos na. Wala na siyang pakialam sa k