Semua Bab Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Bab 641 - Bab 650

Sa kabilang linya, malamig ang tinig ni Alec.“Bakit pa? Matanda, sa tingin n’yo ba kailangan ko pang magpaalam bago pumunta sa isla?”Mabilis na napasinghap si Don Pablo. Pagkaraan ng ilang sandali, nagtanong siya, “Ganyan ka lang sumasagot na parang walang nangyari?”Tahimik at banayad ang tinig ni Alec. “Hindi ba’t ginawa ang cellphone para mas madali ang komunikasyon?”“Pero ikaw…” Nag-atubili si Don Pablo. “Wala ka man lang ginamit na puwersa. Wala ka ring ingay na ginawa!”May bahagyang ngiti sa labi ni Alec. “Wala akong dinalang armas.”“Ikaw—!” Lalong nabigla si Don Pablo. “Ibig bang sabihin…”“Oo,” pantay at mahinahon ang sagot ni Alec. “Kasama ko lang ang asawa ko, anak ko, at ang personal kong guwardiya, si Greg. Apat lang kaming dumating sa isla.”Natahimik si Don Pablo. Kilala niya si Alec—kung naglakas-loob itong pumunta sa isla na kaunting tao lang ang kasama, iisa lang ang ibig sabihin: lubos itong tiwala na siya ang magtatagumpay.Posible bang hawak na niya sa kamay a

Pagkarinig niya sa tinig na iyon, napabalikwas si Paolo, gulat na gulat.“Ikaw… naglakas-loob ka pa talagang tawagan ako?”Hindi sinagot ni Alec ang tanong. Sa halip, nanatiling mahinahon at matatag ang kanyang boses.“Paolo, may itatanong ako sa’yo. Alam mo ba kung anong mga lihim ang namagitan sa mga Mercadejas at mga Villafuerte limampung taon na ang nakalipas?”Hindi nakasagot si Paolo; tila natigilan. Hawak niya ngayon ang asawa at anak ni Alec—mga bihag, kung tutuusin—ngunit wala man lang bakas ng pagkataranta si Alec. Wala ba siyang pakialam sa kaligtasan nina Irina at Anri?Kung gano’n… hindi ba’t siya, si Paolo, ang may kalamangan?Gayunman, hindi niya maitago ang pagkamangha.“Alec! Isa kang lalaki! Hari ka pa nga ng South City! Hindi mo ba naiintindihan na ang asawa at anak mo ay nasa kamay ko?”Nanatiling malamig at walang gatol ang tinig ni Alec.“Ano ba talaga ang gusto mong sabihin?”“Hindi ka ba natatakot na baka—”“Kapag kahit isang hibla ng buhok nila ay nawala, pata

Nakayuko si Duke, dumadaloy ang dugo mula sa sugat sa kanyang likod. Maputla ang kanyang mukha sa matinding sakit habang dahan-dahan siyang tumingin kay Alec.“Pinsan… h–hindi ko kailanman sinaktan si Irina. Ang nais ko lang ay protektahan siya… at ang kanyang anak. Sapat na ang hirap na tiniis niya…”Hinawakan siya ni Alec sa balikat, mariin at puno ng pagkaapurahan ang tinig.“Dalhin ang sasakyan—bilis! Isugod siya sa ospital! Kunin ang pinakamagagaling na siruhano—anumang kailangan, iligtas ang buhay niya!”Makalipas lamang ang ilang saglit, humarurot ang sasakyan, tuwid na tinungo ang ospital ng isla, kasama si Duke. Yumakap si Alec kay Irina gamit ang isang braso, at hinila naman si Anri sa kabila.“P–paano… paano kayo nakapasok?” nanginginig ang tinig ni Paolo. “Matagal ka na bang nandito? Pinapanood ako—alam ang lahat ng ginagawa naming magkapatid?”May bakas ng takot sa kanyang mga mata. Alam niya noon pa na si Alec ay walang inuurungan—isang taong tumutupad sa salita, lalo na

Bahagyang nanginig ang tinig ni Don Pablo, halos maging hikbi.“Alec… hindi mo ba bibigyan ng kaunting dangal si Lolo mo?”“Dangal?” Payapa ang tono ni Alec sa kabilang linya, halos walang damdamin. “Kung hindi ko pa ibinigay sa’yo ang dangal na ‘yan, patay na si Zoey anim na taon na ang nakalipas. Naalala mo ba kung kaninong anak ang dinadala niya noon? Naalala mo ba kung paano nawala ang batang iyon? At kung paano niya ako niloko—sinabing akin iyon, kahit hindi naman? Kung hindi mo siya ipinagtanggol noon, sa tingin mo ba buhay pa siya ngayon?”Katahimikan.“At ngayon, makalipas ang anim na taon, natagpuan ko na sa wakas ang aking asawa. Kung hindi dahil sa’yo, Lolo, sa palagay mo ba mabubuhay pa si Zoey matapos ang ginawa niya sa kanya? Hindi isang beses. Hindi dalawang beses. Kahit sandaang kamatayan, hindi sapat.”Matatag at malamig ang kanyang tinig, bawat salita’y may bigat ng isang hatol na hindi na mababawi.Sa kabilang linya, pilit pinipigil ni Don Pablo ang kanyang dalamhat

Pumutok ang mga tawa ni Anri sa pagitan ng kanyang mga magulang—mainit at nakakahawa ang tunog nito. Ang kanilang halakhakan ay lumutang sa hangin, umaabot hanggang sa susunod na kwarto ng ospital, kung saan nakahiga si Duke sa ward para sa mga may pinsala sa braso.Dahan-dahang iminulat ni Duke ang kanyang mga mata at bumungad sa kanya ang napakaputing kisame. Napalinga siya—lahat ay puti. Ibinaba niya ang tingin at nakita ang kumot na nakatakip sa kanya… puti rin.May malamig at mabigat na pakiramdam na gumapang sa kanyang dibdib. Sa isang iglap, para bang nawala ang hangin sa kanyang baga. Hindi ba siya… humihinga?Nanatili siyang walang galaw, pinakikiramdaman ang mga tinig mula sa katabing silid. Isang malambot at matinis na boses ang sumingit sa katahimikan—maliwanag, inosente, at parang musika ng isang bata."Mom, Dad… kailan po tayo uuwi? Na-miss ko na po ‘yung mga kaibigan ko sa kindergarten. Tatlong araw na po akong hindi pumapasok, Dad," bulong ni Anri habang nakasiksik sa