All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 681 - Chapter 690

Sa sandaling iyon, bahagyang yumuko si Queenie palapit kay Anri at pabirong nagtanong, “Anri, pinutol ng mama mo ang usapan ninyo ni gandang Tita Queenie kanina. Sabihin mo nga—may inihanda ka bang regalo para sa kanya mula sa isla?”Si Queenie, bagama’t tapat at may halong kabanguangan, ay likas na mapagbiro. Hindi siya kasingtuso ng karamihan sa kanyang mga kaedad, ngunit sa piling ng mas batang kasama tulad ni Anri, madalas siyang nakakahanap ng pagkakataon upang ipamalas ang kaunting talino sa biro.Kanina pa niya napansin si Jiggo na may hawak na isang manikang Explosive Beast. Nakakakilabot—pangit na pangit! Maitim ang kulay ngunit may kakaibang nakakatawang anyo. Mataba at tuso ang porma, na parang bugok na halimaw, at ang mga ngipin ay kahawig ng mga pindutan ng isang plaka o music player.Kahit hindi pag-isipan, alam na agad ni Queenie: imposible itong bilhin ni Jiggo para sa sarili. At hindi lang iyon—wala ring ibang narito ang mag-aaksaya ng salapi para bumili ng ganoong ka

Ina ni IrinaHinila niya si Irina at niyakap nang mahigpit. May bigat ng pagkakasala na sumisiksik sa kanyang dibdib. Bigla namang naglaho ang tibay ni Irina; bumigay siya at humagulhol, dumadaloy ang luha sa kanyang pisngi.“Ma… sobra kitang namimiss… Ikaw ba talaga ‘yan, Ma? Bakit ayaw mong magpakita sakin? Miss ka na rin ni Anri… pati ni Papa. Miss ka naming lahat… Ma, hindi ka ba puwedeng lumabas? Pakiusap, Ma…”Narinig siya ng mga nagdaraan; may ilan pang tumigil para manood. Maging si Anri ay natigilan. Lumuhod si Alec, marahang nagsalita, para bang kinakalma ang isang bata.“Irina, huwag mong takutin si Anri. Tama na ang iyak.”Napatingin si Irina sa anak, nangingilid pa ang luha.“Ma…” mahina niyang usal.Lumapit si Anri, seryoso ang munting mukha.“Mommy, please… huwag ka nang malungkot, ha?”“Baby…” basag ang tinig ni Irina.Iniangat ni Anri ang maliit niyang kamay, pilit inaalo ang ina.“Actually, may regalo ako sayo. Dapat sorpresa ‘yon pag-uwi natin… pero sasabihin ko na

Si Irina nama’y walang katapusang pagtitiis at pag-unawa. Hindi siya nakikipagtalo, hindi niya ipinipilit ang sarili— lahat ng iniisip niya’y para sa kaniya. Sa sandaling iyon, hindi makapagsalita si Alec.Ang tanging nagawa niya’y yakapin nang mahigpit—mahigpit— na para bang kapag binitiwan niya ito, mawawala na siya magpakailanman.Mahigit tatlumpung taon siyang nabuhay sa pag-iisa. Laging nag-iisa. Kinamuhian ng mga Beaufort, ipinatapon sa sariling bayan, at nabuhay lamang sa lakas ng kaniyang ina. Hindi siya ipinanganak na malamig at walang puso, ngunit hinubog siya ng kalupitan ng buhay upang maging ganoon.Hanggang dumating si Irina.Naalala pa niya ang electronic filter na in-order nito noong gabing iyon, ang mga noodles na niluto para lamang sa kaniya, ang ngiti nitong sumisilay—siningning ng araw—sa pinakasimpleng bagay na nagbibigay ng kaunting saya.Ang bawat munting bagay na iyon ay nagsisiwalat ng kalungkutan— ng tahimik na pananabik sa tunay na pag-ibig. At siya man, ay

“Magaling na bata…” nanginginig sa pananabik ang tinig ni Tita.Sa kabilang linya, gumaan din ang loob ni Irina. Matapos magpalitan ng ilang maiinit na salita ng pagbati kay Tita ni Alec na si Emilia, tinapos niya ang tawag. Pagkaraan, nagtungo siya sa silid upang mag-ayos, saka ginising si Anri para sa almusal. Inihahanda na niya ang bata para ihatid sa kindergarten bago siya pumasok sa opisina, nang biglang tumunog muli ang kanyang telepono.Pagtingin niya sa caller ID, napangiti siya. Si Mari.Agad niyang sinagot. “Mari, bakit hindi ka sumama para salubungin ako sa paliparan kahapon?”Napabuntong-hininga si Mari. “Ano pa nga ba ang magagawa ko? Nagkasundo na kami ni Queenie na sabay pupunta. Hindi ba’t sabi mo may mahalagang ipapakausap sa’yo si Don Pablo? Nakausap mo ba siya?”“Oo,” mahinahong tango ni Irina, “nag-usap kami.”Biglang tumindi ang tono ng boses ni Mari, puno ng pag-aalala. “Hindi ka naman niya pinahirapan, hindi ba?”Ibaba ni Irina ang kanyang tinig. “Mari, ikakasal

“Ang saya-saya ko kapag nasa perya tayo!” bulalas agad ni munting Anri.“Ah, matagal na ring hindi nakakapaglaro si Tita Mari niyan,” sagot ni Mari na may ngiti.Tinitigan siya ni Anri nang buong paghanga. “Tita Mari, ano pong laro ang paborito ninyo?”Sandaling nag-isip si Mari bago sumagot. “Hmm… masquerade. Gustong-gusto ko ang masquerade.”“Ano po ‘yon?” tanong ni Anri, puno ng kuryosidad.Banayad na ngumiti si Mari. “Ito ‘yong laro kung saan nag-aayos at nagsusuot ng maskara ang lahat para itago ang tunay na sarili nila. Nagsusuot sila ng iba’t ibang kasuotan at nagkakatipon.”Mas naging biro ang tono niya habang idinagdag, “Ako naman, gustong-gusto kong maging bruha. Kasi nakakatakot ang mga bruha. Pero ang masquerade kasi para sa mayayaman—ang dami kasing costume at props. Kaya hindi ko rin madalas magawa.”Noon, pasabi lang iyon ni Mari, hindi niya inisip nang malalim. Hindi niya akalaing tatandaan ni Anri—lalo pa’t itatago sa puso.Ngayon, habang nakatitig sa bata, lumambot a