All Chapters of Forced to Marry the Cold-Hearted Billionaire: Chapter 691 - Chapter 700

Itinaas ni Nicholas ang kanyang paningin at sinalubong ang mga mata ni Don Pablo.“Lolo… nahulaan n’yo na ba?”Bahagyang kumunot ang noo ni Don Pablo at dahan-dahang tumango. Matanda na siya, oo—ngunit hindi kailanman mangmang.Walong taon nang nanirahan si Irina sa ilalim ng bubong ng mga Jin, at alam ito ng buong syudad. Sa loob ng mga taon na iyon, tumigil siya sa pag-aaral, at minsan pa ngang nakulong—mga bagay na hindi lihim sa lahat.Sa totoo lang, sa loob ng panahong iyon, si Irina ay itinuring lamang ng marami bilang isang ligaw na dalagang wasak ang dangal. At gayunman, may tanong na laging bumabalot sa isipan ng mga tao: Bakit nga ba si Nicholas—na apelyidong Jin—ay nagpalaki ng isang dalagang apelyidong Montecarlos sa loob ng walong taon?Marami ang nagbansag kay Irina bilang isang palamunin, isang walang utang na loob. Maging si Don Pablo mismo, minsan ay naniwala rin doon. Ngunit ngayo’y saka lamang niya tunay na nauunawaan ang lihim sa pagitan nina Nicholas at Irina.“Lo

Walang nakakaalam kung ano na nga ba ang tunay na nangyayari. Mabilis na inihatid nina Irina at Alec si Anri pababa. Pagkakita nila kay Greg, agad nilang iniutos na siya na ang maghatid kay Anri sa kindergarten, habang si Alec naman ang personal na nagmaneho para dalhin si Irina sa ospital.Sandaling nanikip ang dibdib ni Irina sa pagsisisi. Naisip niya: Kung pumanaw na sana si Don Pablo, baka nakaramdam ako ng ginhawa… pero paano naman si Mama?Buhay pa marahil ang kanyang ina, ngunit ni minsan ay hindi siya nagkaroon ng pagkakataong makausap ang tunay niyang ama. Makatarungan ba iyon? Hindi niya alam.Nagkagulo ang kanyang damdamin.Mama… Bakit hindi ka nagpapakita sa akin? Bakit ka nagtatago?‘Yung babaeng palaboy na lagi kong nakikita malapit sa pintuan—ikaw ba si Mama? Kung hindi ikaw, bakit araw-araw kang naroon? Bakit ganoon ang mga mata mong nakatingin sa akin—punô ng lambing at pagmamahal?Ano bang pinagdaanan mo, Mama? Bakit mas pinili mong mabuhay sa lansangan kaysa lapitan

Diretsong tumingin si Nicholas kay Irina at malamig na nagtanong, “Pinalalaki ka sa bahay ko, kaya anak na rin kita mula ngayon. Handa ka bang tawagin akong ‘Ama’?”Labindalawang taong gulang pa lamang noon si Irina. Bagaman takot siya rito, tinipon niya ang lahat ng tapang, tumingin pabalik sa mga mata nito, at matatag na sumagot, “May ama na ako. Montecarlos ang apelyido ko. Yumao lang siya kamakailan.”Namutla at nagdilim ang mukha ni Nicholas sa galit. Itinaas niya ang kamay at buong lakas na sinampal ang bata, hanggang sa nabali ang isang ngipin sa likod.Walang nakaisip na dalhin siya sa dentista, ni walang nag-alok na ipagawa ang ngipin. Tiniis ni Irina ang ilang araw ng matinding sakit, habang ang namamagang pisngi niya ay paalala ng malupit na sampal—hanggang sa tuluyan nang malaglag ang ngipin. Hanggang ngayon, bakante pa rin ang puwang na iyon sa kaliwang bahagi ng kanyang bibig.Lalong kinasuklaman ni Nicholas si Irina—hindi lamang dahil tumanggi siyang tawagin siyang “Ama

Nanlaki ang mga mata nito, natigilan, bago tuluyang napabulalas sa hindi makapaniwala, “Ikaw—ano’ng tawag ang ibinato mo sa akin?”“Matandang hunghang!”“Paano ka nakahihiyang lumapastangan sa akin?!”Tumawa si Irina, matalim at mapanuyang halakhak.“Matandang hunghang! Dahil iyan mismo ang totoo!”“Alam mo ba, nang lumabas kami ni Alec kanina, buong akala namin ay malubha na ang sakit mo? Inisip naming malapit ka nang mamatay. Ano pa nga ba, at tinawag pa namin ang apo mong si Marco? Buong biyahe, nagdiriwang kami, sabik na sabik sa pag-asang sa wakas ay lilisanin mo na ang mundong ito!”“Ikaw—!” namutla at namula ang mukha ni Don Pablo, nanginginig sa galit sa bawat salita.Ngunit lalo pang umigting ang tinig ni Irina, kasuklam-suklam at walang habag.“Bulok na matanda! Kahit hindi ka pa patay, natatawa pa rin ako—dahil ang pinakamamahal mong apo ay namamatay!”“Iyon ang pinakamahal mong apo, hindi ba? Buong buhay mong hinanap ang nawawala mong anak, at ngayo’y natagpuan mo na ang a

Hindi pa kailanman nakaharap ni Irina ang mga magulang ni Marco, kaya’t sandali siyang napatigil at hindi makapagsalita. Ramdam ang kanyang pagkailang, agad na humakbang si Marco palapit at pinakalma siya.“Irina, huwag kang matakot. Tapat ang hangarin ng aking mga magulang na kilalanin ka bilang kanilang pamangkin.”“Oo, oo, tama iyan!” sunod-sunod na tango ng ama ni Marco. “Nais kitang kilalanin—hindi, dapat kitang kilalanin! Anak, kasalanan namin noon. Ilang beses na kaming sinabihan ni Marco na kahawig mo ang kanyang tiyahin, ngunit tumanggi kaming maniwala. Kami…”Naputol ang kanyang tinig at isang malalim na buntong-hininga ang kumawala. Sa wakas, hirap niyang inamin, “Kami… ang tiyahin mo at ako, masyado kaming nagtiwala sa masasamang sabi-sabi. Dahil doon, nawala ang sarili naming paghatol…”Tapat na tumingin sa kanya ang ina ni Marco. “Nagkamali rin kami, iha. Hindi dapat kami nakinig sa iba o nagkimkim ng pagkiling laban sa’yo. Pero ngayon, ang iyong tiyuhin, ako, at maging