All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1121 - Chapter 1130

เขาถามกลับอีกครั้ง "หากกบฏแล้วจะอย่างไร? หากไม่กบฏแล้วจะอย่างไร?"เฉียวเนี่ยนก็ไม่ยอมตามน้ำไปกับเจตนาของเขา ถามอีก "ท่านมีตำแหน่งสูงส่ง ทั้งยังเป็นไม้ใกล้ฝั่ง เหตุใดจึงต้องก่อกบฏด้วยเล่า? ฮ่องเต้เคยทำอะไรให้ตัวท่านเดือดร้อนหรือ? แม้แต่ศัตรูของวั่นเจ๋อเยว่ ก็แก้แค้นไปแล้วมิใช่หรือ? องค์หญิงซูหยวนถูกกักบริเวณในตำหนักเย็นจนถึงทุกวันนี้แล้วมิใช่หรือ? แต่ถ้าท่านไม่ได้จะก่อกบฏ เหตุใดต้องแสร้งป่วยแสร้งตาย ยังมานัดประชุมกับเหล่าเสนาบดีกลางดึกเช่นนี้ด้วย?"วั่นเจ๋ออันโกรธเล็กน้อย "คุณหนูเฉียว พูดจาให้สุภาพหน่อย!"อัครมหาเสนาบดีวั่นโบกมือ "ไม่เป็นไร เรื่องเหล่านี้ ชายชราผู้นี้ไม่อยากให้คุณหนูเฉียวได้รับรู้ อย่างไรเสียเจ้าก็ไม่ได้เป็นขุนนางแล้ว แม้จะเป็น ก็เป็นเพียงหมอหญิง เรื่องในราชสำนักเกี่ยวอะไรกับเจ้า? คนที่นั่งบนตำแหน่งสูงนั้นคือใคร เกี่ยวอะไรกับเจ้า?"พูดไป อัครมหาเสนาบดีวั่นก็รินน้ำชาให้ตัวเอง จิบเบาๆ แล้วกล่าวต่อ "แต่ชายชราผู้นี้ก็รู้ คุณหนูเฉียนต้องสนใจ เพราะแผ่นดินนี้เป็นแผ่นดินของราชวงศ์ฉู่"พูดมาถึงตรงนี้ อัครมหาเสนาบดีวั่นถาม "คุณหนูเฉียวทราบเรื่องตระกูลเมิ่งหรือยัง?"เฉียวเนี

เฉียวเนี่ยนก้มตามองอักษร ‘วั่น’ ขนาดใหญ่บนโคมไฟ ตอบเสียงเบา “เขาจะกวาดล้างคนเลวข้างกายฮ่องเต้”ลุงเกิ่งที่อยู่ด้านหลังถึงกับอุทานออกมา “ไม่เสียแรงที่เป็นขุนนางผู้ใหญ่ของแผ่นดิน”เฉียวเนี่ยนหันกลับไปมองลุงเกิ่งอย่างไม่เข้าใจนัก “ลุงเกิ่งก็คิดว่าฮองเฮามีใจคิดคดหรือ?”ลุงเกิ่งส่ายหัว “ไม่มีหลักฐานจริง ไม่อาจตัดสินได้ แต่ในฐานะอัครมหาเสนาบดี ที่ใต้เท้าวั่นคิดเพื่อบ้านเมือง ก็นับว่าน่าเคารพ”เฉียวเนี่ยนถอนหายใจ “ข้าก็พูดอย่างนี้เหมือนกัน ไม่มีหลักฐานจริง จะหุนหันพลันแล่นได้อย่างไร?”เฉียวเนี่ยนครุ่นคิด แล้วถามอีก “ลุงเกิ่งคิดว่าข้าควรไปบอกฮองเฮาหรือไม่? หากฮองเฮาบริสุทธิ์เล่า?”หาก... นางเพียงเป็นสตรีน่าสงสารที่ถูกครอบครัวทำร้าย จนสิ้นหวังหมดกำลังใจเล่า?แสงโคมไฟส่องใบหน้าลุงเกิ่งอย่างสลัวๆ แต่ยังพอมองออกว่าสายตาลึกล้ำคู่นั้นจ้องแน่วที่นาง “แล้วหากว่าอัครมหาเสนาบดีวั่นคิดถูกเล่า?”หากฮองเฮาคิดกบฏจริง การที่เฉียวเนี่ยนไปล่วงรู้แล้วแจ้งเตือน ก็อาจทำให้เหล่าขุนนางผู้จงรักภักดีในราชสำนักต้องพินาศ!เฉียวเนี่ยนเงียบลงราวกับตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกพลันได้ยินลุงเกิ่งเอ่ยถาม “ที

เกอซูอวิ๋นพยักหน้ารัวๆ “ข้ารู้ ข้ารู้ว่าความผูกพันระหว่างเจ้ากับท่านพี่เซียว ก็เหมือนพี่น้อง แถมยังมีน้ำใจต่อกันยิ่งกว่าพี่น้องเสียอีก! แต่ถ้าข้าอยู่ ข้าก็จะเป็นยันต์ป้องกันภัยของท่านพี่เซียวได้!”เมื่อได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ชะงักนางไม่เคยนึกถึงมาก่อนเกอซูอวิ๋นพูดต่อ “ไม่เพียงแต่เป็นยันต์ป้องกันภัยของท่านพี่เซียว ข้ายังจะเป็นยันต์ป้องกันภัยของเจ้าด้วย! เนี่ยนเนี่ยน เจ้าอย่าลืมสิว่าข้าเป็นองค์หญิงแห่งกลุ่มชนเตอร์กิก! ถึงแม้ข้าจะไม่ได้เป็นที่โปรดปรานในกลุ่มชนเตอร์กิก ใช้ชีวิตย่ำแย่ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน แต่ในแคว้นจิ้ง ข้าคือองค์หญิงจากต่างแคว้น ฐานะของข้า จะกลายเป็นเกราะป้องกันที่ดีที่สุดสำหรับเจ้าและท่านพี่เซียว!”ไม่ว่าสุดท้ายเมืองหลวงจะวุ่นวายเพียงใด ไม่ว่าสุดท้ายใครจะได้ครอบครองบัลลังก์มังกรในวังหลวงแต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่แน่นอนแคว้นจิ้งจะไม่อยากเปิดศึกกับกลุ่มชนเตอร์กิกอีกแน่องค์หญิงแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกผู้นี้ จะต้องอยู่ในแคว้นจิ้งอย่างปลอดภัย ไม่เช่นนั้น ก็จะกลายเป็นข้ออ้างให้กลุ่มชนเตอร์กิกยกทัพก่อสงคราม!ถึงแม้กลุ่มชนเตอร์กิกจะบอบช้ำหนัก ต้องการพักฟื้น แต่หมาป่าที่บา

ได้รับคำยืนยันจากเฉียวเนี่ยนแล้ว ลุงเกิ่งถึงได้พยักหน้าหนักแน่น “เช่นนั้นข้าจะไปเตรียมรถม้าเดี๋ยวนี้!”พูดจบก็หันหลังจากไปด้านข้าง จี้เยว่เห็นดังนั้น ก็อดก้าวมาพูดขึ้นไม่ได้ “คุณหนูเฉียว เรื่องคุณชายใหญ่ของข้า ก็รบกวนคุณหนูเฉียวช่วยใส่ใจด้วย”เฉียวเนี่ยนเหลียวกลับไปยิ้มให้เขา “ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ดีอยู่แล้ว”ครึ่งชั่วยามต่อมา เฉียวเนี่ยนก็มาถึงหน้าประตูวังเพียงแต่บัดนี้นางมิใช่หมอหญิงแล้ว และไม่มีป้ายประจำตัวใดๆ หากจะเข้าวังก็ต้องได้รับอนุญาตจากผู้มีตำแหน่งสูงในวังทหารองครักษ์หน้าประตูวังเพียงบอกว่าจะส่งคนไปแจ้งฮองเฮากับฮ่องเต้ ให้เฉียวเนี่ยนรออยู่ข้างนอกวังแต่ไม่คิดเลยว่าการรอครั้งนี้ กลับต้องรอจนฟ้ามืดเห็นพระจันทร์ลอยเด่นอยู่บนฟ้า ลุงเกิ่งก็อดทนไม่ไหว ก้าวมาพูดเสียงเบา “คุณหนู ดูท่าเหล่าผู้สูงส่งในวังทั้งหลายไม่ประสงค์จะพบคุณหนู กลับจวนก่อนเถิด ค่อยหาวิธีใหม่”เฉียวเนี่ยนมองรถม้าของจวนรุ่ยอ๋องที่อยู่ไม่ไกล ส่ายหน้า “ในเมื่อยังไม่ปฏิเสธ แสดงว่ายังมีความหวัง ข้าจะรออีกหน่อย”ลุงเกิ่งรู้ดีว่านิสัยเฉียวเนี่ยนนั้นดื้อรั้น จึงไม่พูดเกลี้ยกล่อมอีก เพียงอยู่รอเป็นเพื่อนเฉียวเนี่

เช่นนั้น การตอบคำถามก็ต้องระมัดระวังยิ่งนัก “หม่อมฉันมาเพื่อองค์หญิงแห่งกลุ่มชนเตอร์กิก และก็เพื่อแคว้นจิ้งของหม่อมฉันด้วยเพคะ”ไม่ว่าฮองเฮาจะคิดก่อกบฏหรือไม่ ไม่ว่าพระราชวังแห่งนี้สถานการณ์จะเป็นเช่นไรเฉียวเนี่ยนคิดว่าต้องเอ่ยถึงแคว้นจิ้งก่อน ถึงจะมีสิทธิ์เข้ามามีส่วนกับความขัดแย้งในวังดังนั้น ไม่ว่าฮองเฮาหรือฮ่องเต้ ก็คงไม่อยากให้บ้านเมืองแคว้นจิ้งเกิดความผิดพลาดใดๆแล้วก็จริงดังคาดเฉียวเนี่ยนพูดจบ สีหน้าฮองเฮาก็เปลี่ยนไป “เจ้าหมายความว่าอะไร?”เฉียวเนี่ยนยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น ดวงตามองต่ำ กล่าวอย่างนอบน้อม “องค์หญิงแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกมาเพื่อการอภิเษกสมรส และในหนังสือการอภิเษกนั้นได้เขียนไว้ชัดว่า องค์หญิงจะต้องอภิเษกกับท่านอ๋องแห่งแคว้นจิ้งเท่านั้น ดังนั้นเมื่อคราวนั้นฮ่องเต้ถึงได้ทรงโปรดให้แต่งตั้งเซียวเหอเป็นรุ่ยอ๋อง”“อย่าพล่ามไร้สาระ” ฮองเฮาแสดงท่าทีหงุดหงิด “สิ่งที่เจ้าพูดมา เราจะไม่รู้ได้อย่างไร?”เฉียวเนี่ยนจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มองไปยังฮองเฮา แววตาแฝงความลึกซึ้งและหนักแน่น “กลุ่มชนเตอร์กิกเป็นประเทศที่พ่ายแพ้ แต่กลับกล้าเสนอข้อเรียกร้องนี้ และฮ่องเต้ถึงกับทรงยอมเลื