Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 1211 - Bab 1220

คงเพราะเร่งเดินทางต่อเนื่องหลายวัน เหน็ดเหนื่อยจนถึงขีดสุดหรือบางทีอาจเพราะได้พบคนที่อยากพบมาตลอด ใจที่หวั่นไหวก็พลันสงบลงคืนนั้น เฉียวเนี่ยนหลับสนิทลึกยิ่งนักรุ่งขึ้น เมื่อเฉียวเนี่ยนลืมตาตื่น ฟ้าข้างนอกก็สว่างจ้าแล้วผลักประตูออกไป ก็พลันตะลึงกับภาพเบื้องหน้าสำนักราชาโอสถตั้งอยู่ลึกที่สุดในหมู่ขุนเขาเขียวชอุ่มราวเกล็ดมรกต รอบด้านรายล้อมด้วยผาหินชันประหนึ่งถูกเทพเจ้าฟาดด้วยขวานใหญ่จนแยกออกเฉียวเนี่ยนมองเห็นผาหินสูงเสียดฟ้าเพียงแวบเดียว ก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกดทับอยู่บนหน้าอก หายใจไม่ทั่วท้องโดยไม่รู้สาเหตุในจังหวะนั้นเอง มีคนเดินเข้ามา“แม่นาง เจ้าสำนักให้มาเชิญ”เขาแต่งกายด้วยชุดสีครามเข้ม เหมือนกับพวกที่เมื่อคืนนั้นหามหลินเย่ว์ไป คงเป็นชุดประจำของสำนักราชาโอสถแน่เฉียวเนี่ยนพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเดินตามชายคนนั้นตรงไปยังเรือนหลังใหญ่ที่สุดทางด้านตะวันออกที่นั่น คือที่พำนักของเจ้าสำนักราชาโอสถทันทีที่ผลักประตูเรือนเข้าไป กลิ่นยาเข้มข้นก็พุ่งเข้าปะทะใบหน้าเฉียวเนี่ยนรีบยกมือขึ้นปิดปากและจมูกท่าทางนั้นกลับทำให้ผู้นำทางเหลือบตามองอย่างเหยียดหยาม“เจ้าสำนักของพวกเ

เฉียวเนี่ยนถึงกับตกใจ หันไปมองเจ้าสำนักราชาโอสถโดยไม่รู้ตัว เห็นอีกฝ่ายสีหน้าเคร่งเครียด “ข้าก็รู้อยู่แล้ว ว่าเขาคงทนไม่ได้นานนัก!”เฉียวเนี่ยนสุดจะกลั้น นางถามออกมา “คุกหินคือที่แบบไหนกัน?”พอได้ยินเช่นนั้น เจ้าสำนักราชาโอสถเหลือบมองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไรคนรับใช้กล่าวตอบ “เรียนคุณหนูเฉียว คุกหินนั้นเป็นหนึ่งในค่ายกลที่ท่านเจ้าสำนักสร้างขึ้นเมื่อหลายปีก่อน เป็นด่านสุดท้ายก่อนจะออกจากสำนัก ผู้ใดบุกเข้าไปในคุกหินต้องไขปริศนาที่ท่านเจ้าสำนักวางไว้ให้ได้ถึงจะผ่าน หากฝืนบุกเข้าไป คุกหินจะมีหินยักษ์ถล่มลงมาช้าๆ ทับผู้กล้าที่บุกด่านนั้นจนเละเป็นเนื้อบดขอรับ!”คำพูดของคนรับใช้ทำให้เฉียวเนี่ยนผงะลุกจากเตียงทันทีนางรีบมองไปทางเจ้าสำนักราชาโอสถ “ขอถามท่านเจ้าสำนัก คุกหินอยู่ที่ใดเจ้าคะ?”เจ้าสำนักราชาโอสถปรายตามองเฉียวเนี่ยนอย่างไม่แยแสนัก แล้วจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูแคลน “ทำไม? เจ้าจะไปรนหาที่ตายรึ? สถานที่ที่ไอ้เจ้าหนุ่มฉู่จืออี้นั่นบุกมานานยังผ่านไม่ได้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำได้อย่างนั้นหรือ?”เฉียวเนี่ยนใจเต้นระส่ำ ได้แต่ฝืนตั้งสติ “ไม่ว่าผลจะเป็นเช่นไร ข้าก็ต้องลอง! ที่ท่านอ๋องฝืนบ

เศษหินร่วงกราวลงมากระทบชายอาภรณ์ของทั้งสองที่ซ้อนทับกัน กายเฉียวเนี่ยนสั่นเทา ทั้งเพราะหวาดกลัว ทั้งเพราะดีใจที่ได้เขาคืนมาอีกครั้งน้ำตาไหลไม่หยุด คำพูดมากมายที่เอ่ยไม่ออกติดค้างอยู่ในลำคอ แปรเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นเบาๆปลายนิ้วของนางกำแน่นที่ชายเสื้อของฉู่จืออี้ซึ่งยังซึมเลือดอยู่ ราวกับเพียงคลายมือออกแม้เพียงน้อย คนตรงหน้าก็จะสลายไปเป็นทรายหลุดร่วงจากปลายนิ้วมองเห็นนางเป็นเช่นนั้น หัวใจของฉู่จืออี้ก็ปวดร้าวราวกับถูกกัดกินเขายกมือขึ้น นิ้วที่เปื้อนเลือดสอดเข้าไประหว่างเส้นผมที่กระจายยุ่งเหยิงของเฉียวเนี่ยนลูกกระเดือกกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่เสียงกลับอบอุ่นอ่อนโยนราวสายลมฤดูใบไม้ผลิพัดไหว “ไม่เป็นไรแล้ว อย่ากลัว”ถึงจะพยายามข่มเสียงให้เป็นปกติ แต่เฉียวเนี่ยนก็ยังได้ยินถึงความยากลำบากในน้ำเสียงนั้นนางสะอื้นเบาๆ พลางถอยออกจากอ้อมแขนของฉู่จืออี้ “พวกเราออกไปกันก่อนเถอะ” เฉียวเนี่ยนสูดน้ำมูก แล้วเอาแขนของฉู่จืออี้พาดบ่าตัวเอง พยุงฉู่จืออี้เดินออกไปเจ้าสำนักราชาโอสถเคยกล่าวไว้ คุกหินนี้คือด่านสุดท้าย หากผ่านไปได้ เปิดประตูบานนั้นไป ก็จะสามารถออกจากสำนักราชาโอสถได้ฉู่จือ

เมื่อฉู่จืออี้ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาผ่านไปแล้วสามวันตามปกติ เขาควรจะฟื้นตั้งแต่แรกแล้วเพียงแต่เฉียวเนี่ยนกลัวว่าถ้าฉู่จืออี้รู้ว่านางถูกปล่อยให้อยู่ในสำนักราชาโอสถ เขาจะย้อนกลับมา จึงให้เจ้าสำนักราชาโอสถเอายาฉู่จืออี้กิน ทำให้เขาหลับไปถึงสามวันเต็มตอนตื่นขึ้นมา ก็อยู่ในรถม้าแล้วล้อรถม้าบดลงบนเศษหิน ส่งเสียงหนักหน่วงร่างกายสั่นไหวเล็กน้อยตามการโยกของรถม้า แม้ใต้ร่างจะมีเบาะหนานุ่มรองไว้ แต่ร่างก็ยังรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาไม่ขาดสายเขาสะบัดมือไปข้างตัวโดยอัตโนมัติ แต่กลับสัมผัสได้เพียงเบาะผ้าไหมเย็นเฉียบ"เนี่ยนเนี่ยน?" เสียงแหบพร่าเล็ดลอดออกจากลำคอ ฉู่จืออี้ตกใจ แววตาสอดส่องหาตัวคนที่คุ้นเคยในรถม้าแต่ นอกจากเขาแล้ว ในรถม้ากลับไม่มีใครอื่นข้างนอกเหมือนมีคนได้ยินเสียง จึงหยุดรถม้าทันที แล้วเปิดผ้าม่านเข้ามา“ท่านอ๋องฟื้นแล้ว?!”น้ำเสียงแฝงความดีใจ ก่อนจะหยิบขวดยาออกจากแขนเสื้อ “ข้ามียา กินสองเม็ดก่อน จะช่วยให้หายไวขึ้น”ยานี้เป็นยาที่เจ้าสำนักราชาโอสถให้มา ผลลัพธ์ยอดเยี่ยมนักยังจำได้วันที่ออกจากสำนักครั้งแรก เขาขับรถม้ายังลำบากอยู่เลย ตอนนี้กลับเหมือ

ทุกๆ เช้าในสำนักราชาโอสถมักเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของสมุนไพรเฉียวเนี่ยนยืนอยู่หน้าห้องหนังสือของเจ้าสำนักราชาโอสถแต่เช้า ค่อยๆ ผลักประตูไม้สักแกะสลักเข้าไปแดดส่องผ่านหน้าต่างลงบนพื้นห้อง สร้างแสงเงาสลับกันเจ้าสำนักราชาโอสถเคยบอกว่า หนังสือในนี้นางสามารถยืมอ่านได้ตามใจชอบเพียงแต่ห้องหนังสือนี้ใหญ่กว่าที่นางคิด สามด้านของผนังเต็มไปด้วยชั้นหนังสือสูงจรดเพดาน เต็มไปด้วยตำราแพทย์โบราณหลากหลายในอากาศยังมีกลิ่นหมึกผสมสมุนไพรเฉพาะตัว คล้ายกับกลิ่นของเจ้าสำนักราชาโอสถหนังสือบนชั้นแบ่งเป็นสามส่วนตามหัวข้อ ‘การแพทย์ สมุนไพร พิษ’ เฉียวเนี่ยนเดินไปยังส่วน ‘พิษ’ แล้วเริ่มค้นคว้า《คู่มือร้อยพิษ》《ตำรับสมุนไพรพิสดาร》《วิธีถอนพิษหมื่นชนิด》 และอื่นๆนางค้นคว้าตั้งแต่เช้าจนเย็น แต่ไม่พบบันทึกใดเกี่ยวกับผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณเลยเมื่อยามค่ำมาถึง แสงในห้องหนังสือเริ่มมืดจนมองตัวอักษรบนหน้าหนังสือไม่ชัด เฉียวเนี่ยนจึงวางหนังสือลงอย่างหมดแรง พร้อมถอนหายใจหนักเมื่อแบขึ้นมาก็เห็นจุดดำบนฝ่ามืออีกครั้งแปลกที่แม้ความมืดจะทำให้สายตามองไม่ชัดแล้ว แต่จุดดำนั้นกลับชัดเจนใจนางเริ่มไม่สงบนางคิดในใจว่า หา