พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี のすべてのチャプター: チャプター 1231 - チャプター 1240

แสงจันทร์ลอดผ่านกิ่งใบหนาทึบโปรยแสงพร่างพรายลงมาเฉียวเนี่ยนชี้ไปทางม่านหมอกพิษที่อยู่ไม่ไกล กล่าวว่า “หมอกนั้นมีพิษ วิญญาณราชสีห์กลับอาศัยอยู่ใต้หมอกพิษนั้นมานานหลายปี ข้าจึงคาดว่ามันมิใช่ชอบหมอกพิษนั้น หากแต่ไม่มีที่อื่นให้ไป ข้าเห็นว่าภายในภูเขาฉีซานนี้มีลูกพลับทั่วทุกหนแห่ง เว้นเพียงบริเวณที่ถูกหมอกพิษชห้อมล้อม จึงคิดว่าบางทีลูกพลับอาจมีประโยชน์ จึงเก็บมาลองดู”“ลอง?”เสิ่นม่อเบิกตากว้าง “ถ้าไม่สำเร็จล่ะ?”หากวิญญาณราชสีห์มิได้กลัวเล่า?เฉียวเนี่ยนยิ้มบาง “ตอนนี้สำเร็จแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ?”“...” เสิ่นม่อจนใจ ไม่รู้จะพูดสิ่งใดได้แต่ส่ายหน้า ในใจกลับรู้สึกว่านิสัยของเฉียวเนี่ยนนั้นช่างเหมือนกับวั่งซูไม่มีผิดคิดได้ดังนั้นก็ได้ยินเฉียวเนี่ยนถามขึ้นว่า “ท่านเจ้าสำนัก ร่างกายมีภูมิต้านทานพิษหรือเจ้าคะ?”ได้ยินดังนั้น เสิ่นม่อก็ชะงักไป ก่อนก้มมองบาดแผลบนร่างกายตนเองแม้เขาถูกวิญญาณราชสีห์ทำร้าย แต่แผลกลับไม่มีร่องรอยติดพิษ อีกทั้งเมื่อครู่นี้เขาอยู่ในม่านหมอกพิษนานก็ยังไม่เห็นอาการติดพิษใดๆดังนั้นเฉียวเนี่ยนจึงเกิดข้อสันนิษฐานนี้ขึ้นเสิ่นม่อยิ้ม “อิจฉาหรือ? วันใดที่เจ้ากลา

เฉียวเนี่ยนคิดว่าเสิ่นม่อคงจะพานางไปยังหอคัมภีร์ จึงรับคำแล้วรีบเดินออกไปเสิ่นม่อยืนรออยู่ไม่ไกลเห็นนางเดินเข้ามาใกล้ จึงนำทางนางมุ่งหน้าไปยังหุบเขาสำนักราชาโอสถนั้นตั้งอยู่ท่ามกลางเทือกเขาที่เชื่อมต่อกันอย่างสลับซับซ้อน สูงชัน และอันตรายและหอคัมภีร์ก็อยู่ระหว่างภูเขาทางทิศตะวันตก ไม่แปลกเลยที่เฉียวเนี่ยนจะอยู่ในสำนักราชาโอสถมาสิบกว่าวันโดยไม่รู้ว่ามีสถานที่แห่งนี้อยู่เฉียวเนี่ยนเองก็ไม่คาดคิดว่าหอคัมภีร์จะยิ่งใหญ่อลังการถึงเพียงนี้เงยหน้ามอง เห็นหน้าผาสูงชันราวพันจั้งเหมือนถูกผ่ากลางออกเป็นรอยแผลลึกอันน่าหวาดหวั่นหลังคาซ้อนเก้าชั้นดุจกรงเล็บเหล็กนิลทะลุออกมาจากโครงกระดูกแห่งภูผาหน้าผาด้านซ้ายเป็นบันไดตะขาบสำหรับไต่เขาที่เจาะขึ้นด้วยแรงคน กว้างเพียงสามฉื่อ เชื่อมตรงถึงประตูหอคัมภีร์เฉียวเนี่ยนเดินตามหลังเสิ่นม่ออย่างระมัดระวัง กลัวเพียงก้าวพลาดจะตกลงไปแหลกเป็นผุยผง“ถึงแล้ว”ทั้งคู่ยืนอยู่หน้าประตูหอคัมภีร์สูงหลายจั้ง เสิ่นม่อลูบเคราแล้วรวบรวมลมหายใจ ใช้สองมือดันประตูหอคัมภีร์อันหนักอึ้งนั้นเปิดออกช้าๆสิ่งแรกที่ปรากฏแก่สายตา คือชั้นหนังสือที่ทอดตัวยาวตั้งแต่พื้นจร

ฉู่จืออี้แค่นเสียงหัวเราะเยาะ “พระพี่สะใภ้คงคิดว่าตนเองมีอำนาจล้นฟ้าจริงๆ”“ท่านอ๋องทรงได้ข่าวอะไรมาบ้างหรือขอรับ?” หลินเย่ว์ถามขึ้นฉู่จืออี้เดินไปยังโต๊ะ คลี่แผนที่เมืองหลวงที่วาดอย่างคร่าวๆ ออกมา “ฮ่องเต้กับองค์รัชทายาทถูกกักตัวไว้ในตำหนักจื่อเฉิน มีคนของฮองเฮาเฝ้าอยู่ ขุนนางในราชสำนักครึ่งหนึ่งถูกควบคุม อีกครึ่งก็ถูกปิดหูปิดตา”หลินเย่ว์จ้องมองแผนที่ ครุ่นคิดหาหนทาง “พวกเราต้องหาวิธีช่วยฮ่องเต้กับองค์รัชทายาทออกมา เปิดโปงแผนร้ายของฮองเฮา แต่ด้วยกำลังของพวกเราตอนนี้…”“ไม่จำเป็นต้องใช้กำลังคน” น้ำเสียงทุ้มต่ำของฉู่จืออี้ดังขึ้น ทำให้หัวใจของหลินเย่ว์สะดุ้งวาบ“ท่านอ๋องทรงคิดจะลอบเข้าไปในวังเพียงลำพังหรือขอรับ?”ฉู่จืออี้พยักหน้า “ข้าได้ส่งคนไปสืบมาแล้วว่าทหารรักษาพระองค์จะเปลี่ยนเวรเมื่อใด สามารถอาศัยช่วงนั้นลอบเข้าไปได้ ซูกงกงก็ส่งคนไว้คอยติดต่อภายในวังแล้ว ข้าไปคนเดียวจะสะดวกกว่า ทั้งยังได้รับยาถอนพิษจากสำนักราชาโอสถมา เพียงให้เสด็จพี่เสวย เสด็จพี่ก็จะสามารถตรัสความจริงต่อหน้าขุนนางทั้งหลายได้ด้วยพระองค์เอง”“แต่ทหารรักษาพระองค์ก็อยู่ในกำมือของฮองเฮา หากถึงเวลานั้นฮองเฮาโมโ

ฮ่องเต้เองก็หลั่งน้ำตาเต็มใบหน้า ส่วนฉู่จืออี้ก็ตาแดงตามไปด้วยเขากดเสียงเบากล่าวว่า “เสด็จพี่วางใจเถิด น้องได้จัดการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงรอขึ้นทูลในราชสำนักพรุ่งนี้...”ยังไม่ทันขาดคำ ภายนอกก็พลันดังขึ้นด้วยเสียงฝีเท้าเร่งร้อนและเสียงเกราะกระทบกันฉู่จืออี้สะดุ้ง รีบพุ่งไปที่ข้างประตู แอบมองออกไปทางช่องประตู ก็เห็นทหารรักษาพระองค์กลุ่มหนึ่งกำลังรวมพลอย่างรวดเร็ว“ค้น! มีคนเห็นเงาดำลอบเข้ามาในเรือนนอน!” ผู้บัญชาการเซี่ยตวาดสั่ง “ฮองเฮามีรับสั่ง ผู้ใดบุกรุกเรือนนอน ฆ่าได้ไม่ต้องละเว้น!”ซูกงกงหน้าซีดเผือด “ท่านอ๋อง จะ... จะทำอย่างไรดี?”ฉู่จืออี้ขมวดคิ้ว คาดไม่ถึงเลยว่าร่องรอยของตนจะถูกพบได้รวดเร็วถึงเพียงนี้“เปิดประตู! ทหารรักษาพระองค์มาตรวจค้นกบฏ!”เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อยๆฮ่องเต้คว้าชายเสื้อฉู่จืออี้ไว้แน่น เหมือนฝากความหวังทั้งหมดไว้กับฉู่จืออี้ฉู่จืออี้สูดลมหายใจลึก รู้ว่าหนีไม่พ้นอีกแล้ว เขาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แววตาสงบนิ่ง “ไปเปิดประตู”“ท่านอ๋อง! มิได้เด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ!” ซูกงกงตระหนกตกใจสุดขีดแต่ได้ยินฉู่จืออี้พูดเสียงนิ่ง “แทนที่จะถูกยิงตายเพราะโดน

หยดน้ำอุ่นๆ หยดหนึ่ง หยดลงบนลำคอของฉู่จืออี้หัวใจของเขาสะท้าน นั่นคือน้ำตาของเสด็จพี่ ฮ่องเต้ผู้ทรงเข้มแข็งมาโดยตลอด บัดนี้กลับหลั่งน้ำตาบนหลังของเขาลำคอของฉู่จืออี้ตึงขึ้น ไม่รู้จะพูดอะไรได้เพียงประคองร่างของฮ่องเต้อย่างมั่นคงขึ้น แล้วก้าวต่อไปแต่แล้ว เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นเสียงของซูกงกง!ฉู่จืออี้ชะงักฝีเท้า ร่างของฮ่องเต้ก็พลันเกร็งขึ้นทันทีถัดมา เสียงฝีเท้าดังสะท้อนเข้ามาในทางลับฉู่จืออี้ไม่กล้าหยุดอีก รีบเร่งฝีเท้าเดินต่อไปข้างหน้าในที่สุด หลังจากเลี้ยวไปอีกหนึ่งมุม เขาก็ออกจากทางลับได้สำเร็จภาพที่เห็นตรงหน้า เป็นสวนแห่งหนึ่งเสียงของฮ่องเต้ดังขึ้น “ใต้ภูเขาจำลองตรงนั้นมีกลไก สามารถปิดทางลับได้”ได้ยินดังนั้น ฉู่จืออี้รีบก้าวไปกดกลไกทันทีเสียงหนักๆ ดังขึ้น ประตูหินสองบานหล่นลงมา ปิดทางลับนั้นไว้แน่นหนาฉู่จืออี้จึงค่อยโล่งใจลงบ้าง แล้วนั่งลงข้างฮ่องเต้ตรงภูเขาหินจำลองรอดชีวิตจากเงื้อมมือแห่งความตาย แต่กลับไม่มีหยาดโลหิตแม้แต่น้อยฮ่องเต้คิดถึงบ่าวที่รับใช้ตนมาชั่วชีวิต น้ำตาแห่งความแค้นไหลอาบ “เราจะให้พวกมันชดใช้ด้วยเลือด!”ฉู่จืออี้ยังค