พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี의 모든 챕터: 챕터 1221 - 챕터 1230

หากเมื่อครู่มิใช่เป็นเพียงภาพลวงตา เช่นนั้นตอนนี้เฉียวเนี่ยนกวาดสายตาพินิจดูคนในโลงศพตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้ว ก็แน่ใจได้ว่าผู้ที่นอนอยู่ในโลงศพนี้ หน้าตาเหมือนนางทุกประการ!แม้แต่นางจะส่องกระจกดูตัวเอง ก็ยังไม่อาจเห็นได้ชัดเจนถึงเพียงนี้สิ่งเดียวที่แตกต่างคือ ใต้ตาของสตรีในโลง มีปานรูปหยดน้ำตาสีเลือดอยู่หนึ่งเม็ดนางเป็นใครกันแน่?ด้วยความสงสัยนี้ เฉียวเนี่ยนเริ่มสำรวจสถานที่อื่นในห้องลับต่อ ก็เห็นว่าข้างโลงน้ำแข็งนั้นตั้งศิลาจารึกอยู่หนึ่งแท่งบนศิลาจารึกนั้น สลักอักษรไว้หลายบรรทัด ความว่า “ข้ารักเหยาวั่งซู นางเกิดในปีที่สามแห่งรัชศกเทียนฉี มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดเป็นเลิศ สามขวบรู้จักสมุนไพรนับร้อยชนิด เจ็ดขวบเข้าใจหลักแพทย์ ทว่าสวรรค์อิจฉาความงาม นางล้มป่วยและสิ้นชีวิตในปีที่ยี่สิบแปดแห่งรัชศกเทียนฉี ข้าเศร้าโศกสุดหัวใจ นำร่างของนางกลับมาจากแคว้นถัง บรรจุไว้ในโลงหยกน้ำแข็ง หวังว่าสักวันหนึ่งจะสามารถค้นพบวิธีชุบชีวิตให้คืนกลับมาได้ จารึกโดย เสิ่นม่อ เจ้าสำนักราชาโอสถ”ปีที่ยี่สิบแปดในรัชศกเทียนฉี?นั่นคงเป็นนามรัชศกของแคว้นถังยิ่งไปกว่านั้น ยังระบุอีกว่า ศพนี้ถูกนำมาจากแคว้น

กระทั่งถึงตอนนี้ เฉียวเนี่ยนก็ยังไม่เข้าใจว่าเสิ่นม่อต้องการจะทำอะไรกันแน่เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มองไปยังเฉียวเนี่ยน “เจ้าคือเหลนของเหยาวั่งซู มีพรสวรรค์ด้านวิชาแพทย์สูงส่งไม่ต่างจากเหยาวั่งซู หากในภายภาคหน้าสามารถมอบสำนักราชาโอสถให้เจ้าได้ ข้าก็วางใจได้แล้ว”เฉียวเนี่ยนแปลกใจ นางไม่คาดคิดเลยว่าเสิ่นม่อจะอยากมอบสำนักราชาโอสถให้แก่ตนแน่นอนว่าในใจนางยังคงแฝงไว้ด้วยความสงสัย “แต่ท่านวางยาพิษข้า”นางแบฝ่ามือออกให้ดู จุดดำบนฝ่ามือที่มีอยู่เดิม ผ่านไปหลายวันก็ขยายใหญ่ขึ้นอีก“หากท่านตั้งใจจะมอบสำนักราชาโอสถให้ข้า แล้วบอกความจริงกับข้าเสียตั้งแต่แรก ข้าย่อมยินดีเป็นที่สุด แต่ตอนนี้ ข้าไม่อาจเชื่อท่านได้อีก”เดิมทีนางยังคิดจะอยู่ที่นี่อย่างสงบ รอจนพิษสลายก่อนค่อยจากไปแต่บัดนี้ เมื่อนางมองดูศพที่มีใบหน้าเหมือนตนทุกประการแล้ว ก็ไม่กล้าอยู่ต่ออีกสีหน้าของเสิ่นม่อก็เย็นชาลงทันทีเขาหันหน้าเข้าหาโลงน้ำแข็งอีกครั้ง เอ่ยเสียงทุ้ม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหยาวั่งซูตายอย่างไร?”เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า “ไม่รู้เจ้าค่ะ”เสิ่นม่อกลับไม่ให้คำตอบในทันที แต่ใช้สองมือแตะลงบนโลงน้ำแข็ง แล้วออกแรงผลักฝาโลงถู

ยกมือขึ้นมองจุดดำบนฝ่ามือ นางขมวดคิ้วแน่นเป็นปม ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ปรับอารมณ์ให้มั่นคงจึงพลิกกายลุกลงจากเตียงเมื่อจัดการล้างหน้าแต่งตัวเรียบร้อย นางก็ตรงไปยังทิศทางของห้องหนังสืออากาศในหุบเขานี้ มักจะสดชื่นเป็นพิเศษอยู่เสมอเฉียวเนี่ยนเดินไปตามทางเดินหินที่เคยเดินเมื่อวาน ไม่นานก็ถึงหน้าห้องหนังสือขณะกำลังจะผลักประตูเข้าไป ทว่าดาบเล่มหนึ่งกลับปรากฏขึ้นตรงหน้าของนาง“เจ้าคือผู้ใด?” เสียงกังวานใสดุจสายลมในหุบเขา แต่กลับแฝงไว้ด้วยความเฉียบคม “ห้องหนังสือของเจ้าสำนัก ผู้บุกรุกต้องตาย!”เฉียวเนี่ยนหันไปมอง ก็เห็นชายหนุ่มรูปงามคนหนึ่งที่ไม่รู้มาอยู่ข้างกายนางตั้งแต่เมื่อใด เสื้อผ้าเต็มไปด้วยคราบดินโคลน ดูท่าทางน่าจะเพิ่งกลับมาจากในป่าการแต่งกายของเขาแตกต่างจากผู้รับใช้คนอื่นๆ ในสำนัก คาดว่าน่าจะเป็นบุคคลสำคัญเฉียวเนี่ยนจึงค้อมตัวคารวะ “ข้าชื่อเฉียวเนี่ยน มีเรื่องสำคัญต้องตรวจสอบตำราในห้องหนังสือของท่านเจ้าสำนัก หวังว่าท่านจะอนุญาตให้ข้าเข้าไปได้”“เฉียวเนี่ยน?” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ลดดาบลง สีหน้าเย็นชาเมื่อครู่พลันอ่อนลงไม่น้อย “ที่แท้เจ้าก็คือเนี่ยนเนี่ยน ลูกศิษย์ที่ท่านอาจารย์

นางคิดว่าตอนนี้ตนเองคงจะดูคล้ายเหยาวั่งซูในโลงน้ำแข็งอยู่มากนักเหอะ...มุมปากของเฉียวเนี่ยนเผยรอยยิ้มเย็นชาที่ปนความเวทนาออกมา ในที่สุดนางก็หลับตาลงอย่างช้าๆ และหมดสติไปไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด เฉียวเนี่ยนค่อยๆ ตื่นขึ้นจากความมืดมิด สติของนางราวกับเรือลำน้อยที่กำลังถูกคลื่นค่อยๆ ดันกลับเข้าฝั่งนางลืมตาขึ้น สายตาพร่ามัวอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะมองเห็นชัดว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนพื้นข้างเตียงสุดท้ายเมื่อคืนนางก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะปีนกลับขึ้นเตียงได้แสงแดดลอดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เฉียงๆ ตกกระทบบนปลายนิ้ว ไหล่ และเส้นผมยาวที่กระจายอยู่ของนาง ให้ความอบอุ่นราวกับผ้าไหมบางเบาเสียงแมลงร้องเบาๆ ดังขึ้นจากนอกหน้าต่างขาดหายเป็นช่วงๆ แซมด้วยเสียงนกร้องใสกระจ่างราวกับมีใครกำลังกระโดดเบาๆ อยู่บนกิ่งไม้นางลองขยับนิ้วมือ ข้อต่อยังคงแข็งเกร็งอยู่บ้าง คงเพราะฤทธิ์ยาที่เสิ่นเยว่ให้ไว้นั้นหมดลงแล้ว ความปวดร้าวแผ่วเบายังคงแผ่ซ่านอยู่ในเส้นเลือดแต่เมื่อเทียบกับความทรมานจนแทบขาดใจเมื่อคืน ความเจ็บปวดในตอนนี้กลับอ่อนไปมากนางค่อยๆ สูดลมหายใจเข้า อากาศมีฝุ่นละอองลอยคลุ้งผสมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของพื

ชายเสื้อฉีกขาดเป็นรอยกรงเล็บน่าสะพรึงกลัวพาดเฉียงจากหัวไหล่ลงถึงเอวและหน้าท้อง เนื้อหนังเปิดอ้าเผยให้เห็นสีม่วงดำประหลาดอยู่รำไร ชัดเจนว่าติดพิษร้ายแรงมีคนจำได้ “หรือว่าจะไปเจอวิญญาณราชสีห์เข้า?”“วิญญาณราชสีห์?”เฉียวเนี่ยนไม่เข้าใจ เรื่องมากมายในสำนักราชาโอสถแห่งนี้ ล้วนเป็นสิ่งที่นางไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ได้ยินเสียงศิษย์รับใช้พูดขึ้นว่า “ที่จริงวิญญาณราชสีห์ก็คือราชสีห์ตัวหนึ่งในภูเขาฉีซาน แต่เพราะอาศัยอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยไอพิษตลอดปี จึงซึมซับเอาไอพิษเข้าไป กลายเป็นวิญญาณราชสีห์ที่แม้แต่กรงเล็บยังมีพิษ!”อีกคนหนึ่งก็เอ่ยตาม “ในมือของคุณชายถือสมุนไพรวิเศษอยู่ใช่หรือไม่? ดูท่าพวกเขาคงเข้าไปถึงพื้นที่ที่วิญญาณราชสีห์คุ้มกันอยู่จริงๆ”“มีเพียงคุณชายกลับมาคนเดียว แล้วท่านเจ้าสำนักเล่า หรือว่า...”ขณะพูดกันอยู่ หลายคนก็น้ำตาไหลลงมาแล้วเฉียวเนี่ยนได้ยินคำพูดของทุกคนก็เข้าใจขึ้นมาบางอย่าง จึงรีบหันไปบอกศิษย์รับใช้ทั้งหลายว่า “ไปหาหีบมาเก็บสมุนไพรวิเศษให้ดี! เอาเข็มเงินมาให้ข้าด้วย”ยังดีที่ก่อนหน้านี้นางได้อ่านตำราเกี่ยวกับวิชาพิษไว้บ้างแล้วพิษวิญญาณราชสีห์ในร่างของเส