All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1311 - Chapter 1320

อวี่เหวินฮ่าวตะลึงงัน ราวกับเพิ่งรู้เรื่องนี้เป็นครั้งแรก "พิษเถากัดกระดูก? หรือว่าแม่ทัพเซียวเองก็ถูกวางยาหรือ? ข้าไม่แน่ใจ หรือว่า... จะเป็นตระกูลมู่?" สายตาของเขาดูไร้เดียงสานักเฉียวเนี่ยนไม่ตอบอะไร เพียงพยักหน้าเบาๆอวี่เหวินฮ่าวจึงถือโอกาสจี้ถามด้วยใบหน้าเป็นกังวล "ทำไมหรือ? สถานการณ์ของแม่ทัพเซียวไม่ค่อยดีหรือ?""เพคะ ไม่สามารถรักษาหายได้ในเร็ววัน" เฉียวเนี่ยนตอบตามจริง แววตาหนักอึ้งอวี่เหวินฮ่าวมีท่าทีตกใจสุดขีด ทอดถอนใจยาว "แม้แต่คุณหนูเฉียวยังกล่าวเช่นนี้ ดูท่าจะแย่มากจริงๆ"ยังพูดไม่ทันขาดคำ เสียงจากนอกห้องก็ดังขึ้น "องค์ชาย คุณหนูหกจากตระกูลมู่มาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ"คุณหนูหกแห่งตระกูลมู่?เฉียวเนี่ยนนึกถึงตอนที่มู่คังเซิ่งแนะนำญาติแต่ละคนในงานเลี้ยงคืนนั้น เช่นนั้นคุณหนูหกแห่งตระกูลมู่ ก็คือมู่เมิ่งเสวี่ยนางมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของอวี่เหวินฮ่าว มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนกล่าวว่า "น้องหญิงเมิ่งเสวี่ยคงเป็นห่วงความปลอดภัยของข้า เพราะข้าไม่ได้กลับจวนนานแล้ว อย่างไรก็ตาม องค์ชายทรงพักผ่อนให้มากเถิด ข้าจะไปพบนางเอง" พูดจบ นางก็ลุกขึ้นคำนับแล้วก้าวออกไปอย่างเรี

ในขณะเดียวกัน ที่ห้องทรงอักษรของวังหลวงแคว้นถังประตูไม้จันทน์แดงบานหนาได้ปิดกั้นความอึกทึกจากโลกภายนอก เหลือเพียงบรรยากาศเคร่งขรึมและจริงจังกำยานอำพันทะเลค่อยๆ ลุกไหม้อย่างเงียบงันอยู่ในกระถางกำยานลวดลายสัตว์มงคลเคลือบทอง ควันลอยระเรี่ยอ้อยอิ่ง ทว่ากลับไม่อาจขับไล่แรงกดดันที่แผ่ซ่านอยู่ในอากาศได้ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดครึ้ม แสงลอดผ่านซุ้มหน้าต่างไม้แกะสลักอันประณีต สาดกระทบพื้นอิฐทองขัดเงาราวกระจก เกิดเป็นลวดลายที่สลับระหว่างแสงกับเงาอย่างลงตัว และยังสะท้อนให้เห็นร่างของจักรพรรดิผู้สวมฉลองพระองค์ลายมังกรสีเหลืองทอง ผู้มีอำนาจข่มขวัญโดยไม่ต้องแสดงโทสะออกมาเลยแม้แต่น้อยบนโต๊ะทรงอักษรขนาดใหญ่ มีกระดานหมากล้อมตั้งอยู่ตรงกลางหมากดำและขาววางไขว้สลับกันไปมา การเล่นหมากล้อมกำลังดำเนินไปอย่างเข้มข้น มองผิวเผินแล้ว ทั้งสองฝ่ายดูมีกำลังทัดเทียมกัน ยากจะตัดสินว่าใครเหนือกว่าใครอวี่เหวินหลิน ฮ่องเต้แห่งแคว้นถังถือหมากขาวเม็ดหนึ่งที่เนียนละเอียดดุจหยกขาวในมือ ดวงตาจับจ้องอยู่บนกระดานหมากล้อมอย่างตั้งใจไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด อวี่เหวินหลินก็เอ่ยขึ้นอย่างกะทันหัน "ได้ยินชื่อเสียงอันเก

เมื่อฉู่จืออี้ออกจากวังหลวง ฟ้าก็มืดราวน้ำหมึกแล้วฤดูหนาวของแคว้นถัง หนาวกว่าแคว้นจิ้งมากนัก ลมพัดมาคราใด ก็รู้สึกราวถูกทิ่มแทง แม้เขาจะไม่ใช่คนขี้หนาว ก็ก็ยังเผลอห่อไหล่เข้าหากันเงาของกำแพงวังที่สูงตระหง่าน ภายใต้แสงสลัวของโคมพระราชวัง ดูยิ่งชวนให้รู้สึกเย็นเยียบและอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกส่วนหน้าประตูวังนั้น รถม้าของตระกูลมู่จอดอยู่ใต้เงามืด ราวกับอสูรยักษ์ที่กำลังจำศีล เฝ้ารออยู่อย่างเงียบงันมาเนิ่นนานแล้วสารถียืนตรง มือแนบลำตัว เงียบงันราวรูปปั้นฉู่จืออี้ค่อยๆ ก้าวเข้าไป สารถีจึงค้อมกายคำนับ "คารวะท่านอ๋อง"เขาพูดพลางเปิดม่านรถม้าฉู่จืออี้ขึ้นรถม้าไปโดยไม่ตอบอะไรล้อรถบดไปบนถนนหินชนวนสีเขียวที่เย็นเยียบ เกิดเสียงกุกกักดังทึบและสม่ำเสมอ ก้องชัดเจนเป็นพิเศษท่ามกลางค่ำคืนอันเงียบสงัดภายในตัวรถม้า ฉู่จืออี้พิงหลังกับเบาะนุ่ม เขาหลุบตาลงเล็กน้อย ระหว่างคิ้วแผ่วคลุมไปด้วยชั้นหมอกเย็นที่ไม่อาจขับไล่ให้จางหายปลายนิ้วเคาะขอบหน้าต่างอย่างไม่รู้ตัว ภาพเหตุการณ์ในห้องทรงอักษรที่เต็มไปด้วยคลื่นพายุอันเงียบงันระหว่างเขากับฮ่องเต้แห่งแคว้นถัง ยังคงก้องสะท้อนอยู่ในห้วงความคิดไม่รู้จบ

นอกฉากกั้น สายตาของเฉียวเนี่ยนก็ไม่เคยละจากร่างที่กำลังดิ้นรนอย่างรุนแรงในอ่างน้ำความเจ็บปวดราวกระดูกทั้งร่างโดนทุบจนแหลกนั้น เขากลับอดทนไม่เปล่งเสียงร้องใดๆ ออกมาเลยนางนึกถึงเมื่อก่อน ตอนที่ต้องรักษาโรคขาให้เซียวเหอ นางได้ลองฝังเข็มกับคนในจวน ไม่มีใครทนได้ถึงเข็มที่สองเลย มีเพียงเซียวเหิงที่อดทนได้ตั้งแต่ต้นจนจบแม้จะเจ็บจนเส้นเอ็นปูดขึ้้นมา เจ็บจนกล้ามเนื้อสั่นระริก แต่เขาก็ยังคงไม่เปล่งเสียงร้องใดๆนางจำได้ว่าตอนนั้น นางกล่าวกับเขาว่า "หากแม่ทัพเซียวรู้สึกเจ็บ จะร้องออกมาก็ได้"เซียวเหิงกลับยิ้มแล้วถามนางว่า "หากร้องออกมา เจ้าจะสงสารข้าหรือไม่?"มีบางเรื่อง ในตอนที่เผชิญกับมันนั้น กลับไม่รู้สึกอะไรตอนนั้นเฉียวเนี่ยนจึงไม่รู้สึกสงสารแม้แต่น้อยอย่างไรก็ตาม เมื่อภาพเหตุการณ์ในอดีต ผ่านกาลเวลามาซ้อนทับกับร่างที่อยู่หลังฉากกั้นตรงหน้า ซึ่งกำลังเงียบสงบอดทนต่อการทรมานที่โหดร้ายยิ่งกว่า เฉียวเนี่ยนกลับรู้สึกว่าหัวใจถูกมือที่มองไม่เห็นบีบรัดอย่างแรง ความเจ็บปวดแสนขมขื่นแพร่กระจายไปทั่วทันทีนางอดคิดไม่ได้เลยว่า เหตุใดเขาถึงอดทนต่อความเจ็บปวดได้ถึงเพียงนั้น?เพราะชินกับกฎตระกูล

วันหนึ่ง ที่ห้องหนังสือของมู่คังเซิ่งในตระกูลมู่ ควันธูปจันทน์ลอยอ้อยอิ่งเขาหมุนเม็ดหมากล้อมหยกสีดำเนื้อเนียนอยู่ระหว่างนิ้ว แล้ววางลงบนกระดานอย่างดูไม่ใส่ใจนัก บนใบหน้ามีรอยยิ้มอบอุ่นแบบผู้ใหญ่ปรากฏอยู่"ฝีมือการเล่นหมากล้อมของท่านอ๋องเป็นเลิศนัก ชายชราผู้นี้เทียบไม่ติดเลย"แววตาฉู่จืออี้อ่อนโยน ใบหน้านั้นดูไม่ออกว่ายินดียินร้ายอันใด "ผลแพ้ชนะยังไม่ปรากฏ ท่านเจ้าตระกูลพูดเกินไปแล้ว"มู่คังเซิ่งหัวเราะเบาๆ ลูบเคราของตนอย่างสบายอารมณ์ พลางเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกันเองราวกับพูดคุยเรื่องทั่วๆ ไปว่า “ว่าไปแล้ว เมื่อวานท่านอ๋องเข้าเฝ้าฝ่าบาท ไม่ทราบว่าพระวรกายของฝ่าบาทยังแข็งแรงดีหรือไม่? ฝ่าบาท… ตรัสสนทนาเรื่องใดที่น่าสนใจกับท่านอ๋องบ้างหรือไม่?” คำพูดที่ดูเหมือนเอ่ยถามด้วยความห่วงใยนั้น ทุกคำกลับแฝงไปด้วยการหยั่งเชิงอย่างแนบเนียนสายตาของฉู่จืออี้วงบราบเรียบ หมากสีขาวถูกวางลงบนกระดานเบาๆ "ทรงแข็งแรงดี เพียงห่วงใยว่าอ๋องผู้นี้อาศัยอยู่ในจวนนี้เป็นเช่นไรบ้าง พูดคุยเรื่องทิวทัศน์และบรรยากาศของแคว้นถังเพียงเท่านั้น"แววตาของมู่คังเซิ่งฉายแสงเฉียบคมขึ้นแวบหนึ่งอย่างยากจะสังเกต เห็นได้ชัดว่าเข