جميع فصول : الفصل -الفصل 1310

ยามราตรีอันยาวนานในที่สุดก็ผ่านพ้น ขอบฟ้าเริ่มปรากฏแสงสีขาวแห่งรุ่งสางอวี่เหวินฮ่าวค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็น คือเฉียวเนี่ยนซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ไกลจากข้างเตียง มือของนางถือตําราแพทย์ไว้เล่มหนึ่ง กำลังอ่านอย่างตั้งอกตั้งใจแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดต้องบนใบหน้าด้านข้างของนาง ขับให้โครงหน้าอันงดงามแลดูเหมือนสตรีศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนักนางเฝ้าเขาจริงๆ ตลอดทั้งคืนปฏิกิริยาแรกของเขา คือรอยยิ้มเย้ยหยันอวี่เหวินฮ่าวไม่เข้าใจนัก ว่าเหตุใดสตรีในโลกนี้จึงล้วนช่างหยั่งถึงได้ง่ายดายปานนั้นเล่ห์เหลี่ยมแสร้งอ่อนแอของเขา กลับใช้ได้ผลซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขาหลุบตาลง แล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง แววเย้ยหยันในดวงตาเลือนหาย เหลือเพียงท่าทีอ่อนโยนและบริสุทธิ์ “คุณหนูเฉียว……”เสียงเรียกเบาๆ ดุจเสียงถอนหายใจ ล่องลอยไปทั่วห้องอันสงบเงียบเฉียวเนี่ยนเงยหน้าขึ้นมองอวี่เหวินฮ่าว แล้วเผยรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยน “องค์ชายตื่นแล้วหรือ?”ขณะเอ่ย นางก็ลุกขึ้น เดินเข้าไปหาอวี่เหวินฮ่าว “รู้สึกอย่างไรบ้าง?”พูดพลางยื่นมือแตะชีพจรของเขาอวี่เหวินฮ่าวยันตัวลุกขึ้นนั่ง ตอบตามจริง “หน้าอกโล่งขึ้นมาก รู้สึกมีเรี่ยวแร

แสงอรุณแรกดุจทองหลอมรินรดผ่านหน้าต่างไม้แกะสลัก ละเลงบนพื้นเย็นเยียบจนทอดเงายาวเหยียดเฉียวเนี่ยนยืนนิ่งอยู่ตรงประตู ดวงตาหยุดอยู่บนใบหน้าซีดขาวของคนที่เอนอยู่บนเก้าอี้ไม้นางแทบจะลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นใบหน้านี้ได้อย่างชัดเจนนั้นคือเมื่อใดบุรุษที่เคยวนเวียนอยู่ในชีวิตนางมากว่าสิบปีราวกับได้จบสิ้นบทของตนไปเนิ่นนานแล้ว จากไปอย่างเงียบงัน เหลือเพียงเงารางในมุมความทรงจำที่แทบเลือนหายยามนี้ แสงอรุณลอดผ่านกรอบหน้าต่างฉลุลาย สาดลงบนใบหน้าไร้สีเลือดของเขาอย่างอ่อนโยนและโหดร้ายในคราเดียวกัน เส้นกรอบที่ชัดเจนเกินควรนั้น ทำให้นางพลันนึกถึงดอกเหมยในเรือนลั่วเหมยที่เคยเบ่งบานสะพรั่งยามดอกผลิบาน ยังสามารถตรึงตาโลกาได้ดังเดิม แต่ความรู้สึกที่เคยทำให้นางหัวใจสั่นไหวกลับคล้ายเม็ดทรายร่วงหล่นจากซอกนิ้ว ไม่อาจเก็บไว้ได้อีกเลยแต่... เขายังมีชีวิตอยู่ดียิ่งนักเกือบจะพร้อมกันนั้นเอง ดวงตาที่พร่ามัวเหม่อลอยของเซียวเหิงก็สั่นระริกทันที จับจ้องนางราวคมมีดแทงทะลุต่อมาก็มีเพลิงโทสะรุนแรงฉาบทั่วใบหน้าเขา!ราวกับถูกแรงมองไม่เห็นทิ่มแทงอย่างรุนแรง มือที่อ่อนแรงเมื่อครู่กลับปะทุพลังมหาศาลขึ

เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว ความรู้สึกประหลาดในใจแผ่ขยายอย่างไม่มีสิ้นสุดนางมองสำรวจเซียวเหิง สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะถาม "เซียวเหิง เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่?"เซียวเหิงลดมือลง จากนั้นจึงค่อยๆ ก้าวเข้าไปในห้อง"ไม่รู้"ขณะพูด เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม ผ่อนลมหายใจออกมาแล้วค่อยๆ นวดขมับที่ปวดอยู่เสมอ การเคลื่อนไหวที่เป็นเอกลักษณ์ดูเย่อหยิ่งและไร้ความอดทนของเซียวเหิงนี้ ยังคงเหมือนก่อนเขาค่อยๆ เอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า "ข้า... จำได้เพียงได้รับบาดเจ็บหนัก ราวกระดูกทั้งร่างถูกทุบจนแหลก เจ็บปวดยิ่งนัก จากนั้นก็มีเพียงความพร่ามัว ไร้เรี่ยวแรง ง่วงซึมอยู่เสมอ ข้าไม่รู้วันเวลา ไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใด"เขาหยุดแล้วหอบอยู่สักพัก ราวนึกถึงความทรงจำที่เจ็บปวดได้"ข้าลืมตาขึ้นมาอีกที ก็อยู่ที่นี่แล้ว" เขาลืมตามองเฉียวเนี่ยน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและความเคียดแค้นอย่างเปิดเผย "อวี่เหวินฮ่าวบอกข้าว่าเขาช่วยชีวิตข้าที่บาดเจ็บใกล้ตาย แล้วยังบอกว่า... ข้ามาที่เมืองหลวงแห่งแคว้นถังก็เพราะทรยศแผ่นดินเกิดตนเอง"พูดถึงตรงนี้ บนใบหน้าของเซียวเหิงก็ปรากฏความโกรธถึงขีดสุด "ปั้นน้ำเป็นตัวเก่งเสียจริง!"เข

ร่างกายเฉียวเนี่ยนชะงักค้างไปในทันที ราวกับถ้อยคำที่กล่าวออกมาอย่างไม่ใส่ใจนั้นได้แทงเข้าไปในมุมหนึ่งซึ่งถูกปิดตายไว้ในใจของนาง แม้แต่ลมหายใจก็หยุดชะงักไปชั่วขณะเซียวเหิงกลับไม่รู้สึกอะไร สายตายังคงจับจ้องไปที่นาง "เจ้าไม่เคยนั่งอ่านนั่งสืออย่างสงบได้เลย พูดเจื้อยแจ้วราวนกกระจอกตัวน้อยที่เอาแต่ร้องจิ๊บๆ มีเพียงขนมเท่านั้นที่จะทำให้เจ้าเงียบลงได้"ดังนั้น เซียวเหิงตอนอายุสิบเจ็ดย่อมคิดว่า เฉียวเนี่ยนชอบกินขนมเป็นที่สุดเฉียวเนี่ยนลืมตาขึ้นช้าๆ สายตาลึกล้ำดังธารา แต่เจือด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย นางมองทะลุเข้าไปในดวงตาของเซียวเหิงในที่สุดเซียวเหิงก็รู้สึกถึงความผิดแผก ใบหน้าจึงค่อยๆ เคร่งขรึมขึ้น คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ดวงตาฉายแววประหลาดใจ "มีอะไรหรือ?"เสียงของเขาแฝงความตึงเครียดที่แทบฟังไม่ออก และสายตาของเขาจ้องไปที่การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ บนใบหน้าของนางเฉียวเนี่ยนรู้สึกเหมือนถูกดวงตาคู่นั้นแผดเผา จึงหลบตาเขานางยืนขึ้น แล้วนำจานขนมวางลงบนโต๊ะตังเดิมนางหันหลังให้เซียวเหิง กล่าวเบาราวเสียงลมพัด แต่กลับทำลายความเงียบในอากาศได้อย่างชัดเจน "ข้าไม่ชอบกินแล้ว"เพียงประโยคเด

โหยวต๋านำทางเฉียวเนี่ยนมายังเรือนนอนของอวี่เหวินฮ่าวม่านผ้าไหมหนาหนักถูกแง้มออกมุมหนึ่งโดยไม่มีเสียง ในห้อง ถ่านที่มุมห้องส่งเสียงปะทุ แผ่ความอบอุ่นไปทั่วทั้งห้องกลิ่นยาหอมอ่อนๆ ลอยคลุ้งอวี่เหวินฮ่าวเอนตัวพิงบนเก้าอี้นุ่มขนาดใหญ่ที่ปูด้วยหนังเสือขาวหนาใกล้หน้าต่าง ตัวเขาสวมเพียงชุดนอนสีขาวนวลแบบหลวมๆ ผมยาวสีดำไม่ได้มัด ปล่อยสยายอย่างไม่เป็นระเบียบบนไหล่ ใบหน้าซีดจางแทบจะโปร่งแสง ไม่เหลือร่องรอยเลือดฝาดเลยแม้แต่น้อยมือข้างหนึ่งของเขาวางอย่างไร้เรี่ยวแรงบนเข่าที่ชันขึ้น อีกข้างหนึ่งกดแน่นอยู่บนตำแหน่งอกซ้าย ข้อนิ้วสีซีดอมฟ้าเพราะออกแรงมาก ราวกับพยายามระงับบางสิ่งไว้อย่างเต็มที่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า อวี่เหวินฮ่าวก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นแววตาแฝงเจ็บปวดยิ่ง เหมือนกระแสน้ำใต้ผืนน้ำแข็งที่ซัดสาดและรุนแรงแต่เพียงชั่วพริบตา ความเจ็บปวดนั้นก็ถูกรอยยิ้มอ่อนโยนบดบังไว้ ริมฝีปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย พยายามขับรอยโค้งที่คุ้นเคยและปลอบประโลมใจออกมา “คุณหนูเฉียว…”อวี่เหวินฮ่าวส่งเสียงแหบพร่าออกมาเบาๆ ไม่อาจปกปิดความอ่อนแอไว้ได้ "แม่ทัพเซียวเขา... เป็นอย่างไรบ้าง?"เฉียวเนี่ยนไม่พูดอะไร เดิน