พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี의 모든 챕터: 챕터 1321 - 챕터 1330

“พี่ใหญ่เอาแต่สอนสั่งข้า ไม่อ่อนโยนอย่างท่านเจ้าตระกูลหรอกเจ้าค่ะ” มู่เมิ่งเสวี่ยหัวเราะเบาๆ พร้อมยื่นหนังสือในมือไปตรงหน้ามู่คังเซิ่งในจังหวะที่สายตาของมู่คังเซิ่งไม่อาจเหลียวไปทางอื่นได้ มือของมู่เมิ่งเสวี่ยที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อยาวพลันพุ่งออกมารวดเร็วราวสายฟ้านิ้วเรียวเฉียดผ่านมือของฉู่จืออี้ที่วางอยู่ริมโต๊ะอย่างพอดิบพอดี การเคลื่อนไหวนั้นแผ่วเบาราวขนนกแตะต้อง แต่กลับทิ้งกระดาษที่ขยำแน่นเอาไว้หนึ่งก้อนมือฉู่จืออี้ค้างไปครู่หนึ่งอย่างไม่มีใครสังเกตเห็น จากนั้นก็ชักมือกลับเข้าชายแขนเสื้ออย่างเป็นธรรมชาติแน่นอนว่ามู่คังเซิ่งมิได้สังเกตเห็น เพราะเอาแต่อธิบายสาระสำคัญของตำราเมื่อมู่เมิ่งเสวี่ยฟังคำอธิบายได้สองสามประโยคจากผู้เป็นบิดา ก็เผยรอยยิ้มหวานอย่างคนที่เข้าใจขึ้นมาทันที “ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง! ขอบพระคุณท่านเจ้าตระกูลยิ่ง! เช่นนั้นเมิ่งเสวี่ยจะไม่รบกวนท่านเจ้าตระกูลกับท่านอ๋องเล่นหมากล้อมแล้วนะเจ้าคะ!” นางทำความเคารพอย่างอ่อนน้อมเช่นเดียวกับตอนเข้ามา ก่อนจะก้าวเดินออกไปอย่างอ่อนช้อยและคล่องแคล่วบรรลุเป้าหมายแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องอ้อยอิ่งมู่คังเซิ่งมองตามมู่เมิ่งเสวี่ยแล้ว

บนกำแพงมีคบเพลิงฉู่จืออี้จุดคบเพลิงสองสามคบบนกำแพง จากนั้นจึงเห็นภาพของห้องลับตรงหน้าได้อย่างชัดเจนในที่สุดห้องลับนั้นไม่ใหญ่นัก ระยะห่างจากสุดขอบทั้งสี่ทิศไม่เกินห้าก้าวตรงกลางตั้งแท่นหินขนาดใหญ่ บนแท่นมีขวดโหลมากมายวางซ้อนกันอยู่ ข้างในบรรจุผงยาที่ไม่ทราบชื่อแน่นอนว่าฉู่จืออี้ไม่สามารถจำแนกมันได้ จึงหยิบผ้าสี่เหลี่ยมเล็กๆ จากในสาบเสื้อออกมา ชุบเอาผงยาบางส่วน คิดไว้ว่าเมื่อเจอเฉียวเนี่ยน จะให้เฉียวเนี่ยนช่วยจำแนกว่าเป็นอะไรบ้างบนผนังด้านหลังแท่นหิน แขวนภาพแผนผังเส้นลมปราณของร่างกายขนาดใหญ่เอาไว้หลายภาพภาพเหล่านี้ เขาเคยเห็นหลายภาพที่สำนักราชาโอสถแต่ต่างจากในสำนักราชาโอสถตรงที่ภาพแผนผังเหล่านี้มีตัวอักษรขนาดจิ๋วเขียนกำกับอย่างหนาแน่นอยู่รอบๆฉู่จืออี้ก้าวเข้าไปใกล้อีกเล็กน้อย ขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว"พิษผงเก้ากระบวนตัดวิญญาณและพิษเงามรณะมีคุณสมบัติเหมือนกัน""พลังเส้นลมปราณย้อนกลับ""ความเป็นไปได้ของการต่อพลังชีวิต"ส่วนผนังอีกด้าน ตรงนั้นแขวนแผนที่ขนาดใหญ่ของจวนมู่ ซึ่งมีการทำเครื่องหมายไว้อย่างละเอียดภายในนั้น ตำแหน่งของเขตต้องห้ามถูกทำเครื่องหมายด้วยวงกลมสีแดงขนา

ก่อนที่นางจะทันตั้งตัว มือเย็นเฉียบราวกับคีมเหล็กก็คว้าคอที่บอบบางของนางอย่างรวดเร็ว แรงมหาศาลนั้นตัดการหายใจและทุกถ้อยคำของนางในทันทีดวงตาของฉู่จืออี้เต็มไปด้วยความดุร้ายและบ้าคลั่ง บรรยากาศรอบตัวแผ่เยือกเย็นอย่างน่ากลัว“ทะ…” มู่เมิ่งเสวี่ยตกใจจนแทบสิ้นสติ ความอึดอัดทำให้สายตานางเริ่มพร่าเลือน มือทั้งสองพยายามข่วนที่แขนแข็งแรงของฉู่จืออี้แต่ไม่สามารถเขยื้อนเขาได้แม้แต่น้อยนางแทบไม่อยากเชื่อว่า คนที่เมื่อคืนยังสุภาพและให้เกียรติ ทำไมเพียงชั่วคืนเดียวถึงกลายเป็นน่ากลัวเช่นนี้?"พูดมา!" ฉู่จืออี้พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ แผ่วเบาราวลมพัดจากยมโลก ทุกถ้อยคำแฝงจิตสังหาร ทั้งนิ้วมือยังรัดแน่นขึ้นอีก "เขตต้องห้ามซ่อนอะไรไว้กันแน่?"มู่เมิ่งเสวี่ยเบิกตากว้าง ความหวาดกลัวแผ่ขยายในใจราวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแท้จริงแล้วฉู่จืออี้เป็นใครอ๋องผิงหยางแห่งแคว้นจิ้ง ใช้ดาบเพียงเล่มเดียวกำราบกลุ่มชนเตอร์กิกจนไม่กล้าหือกับแคว้นจิ้งอีกหลายปีเขาผ่านลมฝนพายุมานับไม่ถ้วน นิ้วทุกนิ้วบนมือ ผมทุกเส้นบนศีรษะ ล้วนแล้วแต่เปื้อนเลือดทั้งนั้น!ตอนนี้ เขาดูโหดร้ายป่าเถื่อนราวกับจะฉีกกระชากนางเป็นชิ้นๆ ได้ทุกเมื่อ!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าในตอนนั้น ข้างกายของเฉียวเนี่ยน ยังมีเขาอยู่ด้วยเพราะเช่นนั้น คนตระกูลมู่จึงทำได้เพียงคิดหาข้ออ้างสารพัด งัดนับพันเล่ห์กล เพื่อหลอกล่อให้เฉียวเนี่ยนเดินทางมาถึงเมืองหลวงแห่งแคว้นถังให้ได้แล้วหลังจากนั้นเล่า?ฉู่จืออี้พลันคิดในใจตระกูลมู่… จะลงมือเมื่อใดกันแน่?ราตรีมืดมิดราวน้ำหมึกทั่วทั้งบริเวณเงียบงัน มีเพียงเสียงฝีเท้าหนักแน่นสม่ำเสมอของเหล่าทหารองครักษ์ที่เดินตรวจเวร และเสียงเคาะยามที่ดังมาแว่วๆ จากที่ไกลๆ ทำลายความเงียบสงัดราวน้ำนิ่งนี้ฉู่จืออี้สวมชุดนักรบสีดำสนิท กลมกลืนหายเข้าไปในเงามืดแห่งราตรีเรื่องของเขตหวงห้ามนั้น เขาครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจจะเสี่ยงสักครั้ง!ก่อนที่ตระกูลมู่จะลงมือ เขาจะทำลาย “กลไก” ที่ว่าทั้งหมดให้สิ้น เพื่อตัดขาดความคิดอันชั่วร้ายของตระกูลมู่นั้นให้เด็ดขาด!จากแผนที่ที่เมื่อคืนเขาเห็นในห้องลับของมู่คังเซิ่ง ฉู่จืออี้ก็สามารถหาทางไปถึงด้านนอกของเขตหวงห้ามได้อย่างรวดเร็วเขาหมอบอยู่หลังกอพุ่มเขียวเหมันต์หนาทึบ ดวงตาคมกล้าทะลุผ่านความมืด มองตรงไปยังเงาดำสองสายที่แทบจะกลืนไปกับผนังหินของภูเขาตำแหน่งของกลไกซ่อนอาว

แต่แล้วเสียง “แกร๊ก” เบาๆ ก็ดังขึ้นข้างหูเป็นเสียงกลไกเล็กจิ๋วกำลังหมุนขยับแต่ต้นเสียงนั้นไม่ได้มาจากแท่นหิน หากมาจากผนังหินด้านหลังแท่นนั้น!ฉู่จืออี้เกิดลางสังหรณ์อันตรายขึ้นในใจ เขาชักดาบกลับและถอยหลังไปหลายก้าวในพริบตา ตั้งท่าระวังเต็มที่เพียงเห็นว่าผนังหินบานนั้นค่อยๆ เลื่อนเปิดออกอย่างไร้เสียง เผยให้เห็นรอยแยกแคบๆ หนึ่งรอย ทันใดนั้น กลิ่นคาวเลือดที่เข้มข้นยิ่งกว่าในห้องหินร้อยเท่า พลันพวยพุ่งออกมาราวกับน้ำท่วมทะลัก กลิ่นนั้นข้นคลั่กจนแทบหายใจไม่ออก เหม็นเน่าราวกับซากศพนับหมื่นกำลังเปื่อยในเวลาเดียวกัน!แม้ฉู่จืออี้เคยผ่านศึก เห็นคนตายมานับไม่ถ้วน จมูกคุ้นกลิ่นซากศพแล้วก็ตาม เขาก็ยังรู้สึกคลื่นเหียนรุนแรงจนท้องปั่นป่วนเขารีบกลั้นหายใจ ใช้มือปิดจมูกและปากแน่น เหลือไว้เพียงดวงตาคมกริบเหมือนเหยี่ยวรอยแยกค่อยๆ ขยายออก จนกลายเป็นช่องพอให้คนหนึ่งเดินผ่านได้ ภายในมืดสนิทฉู่จืออี้หยิบตะเกียงน้ำมันจากผนังด้านข้าง แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องลับนั้นแสงตะเกียงริบหรี่แทบขับไล่ความมืดไม่ได้ แต่ก็เพียงพอจะส่องให้เห็นนรก!สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้รูม่านตาของฉู่จืออี้หดแคบลงอย่างรุนแ