Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 1331 - Bab 1340

“ถอยไป!” เสียงตวาดของเซียวเหิงเยียบเย็นดังมีคม เฉียบขาดจนคนฟังขนลุกซู่เพียงคิดถึงอวี่เหวินฮ่าวผู้นั้นที่กล้ารั้งตัวเฉียวเนี่ยนไว้ข้างกาย ความโกรธก็พลันปะทุขึ้นในอก เขาแทบอยากบดขยี้กระดูกอีกฝ่ายให้แหลกเป็นผุยผง!แต่บ่าวรับใช้ยังคงยืนขวางไม่ถอย ศีรษะก้มต่ำ กล่าวอย่างนอบน้อมว่า “สมุนไพรในอ่างนั้นล้วนล้ำค่า เป็นสมุนไพรที่คุณหนูเฉียวเลือกเองกับมือ บดละเอียดด้วยความตั้งใจ คุณชาย...อย่าได้ทำให้ความทุ่มเทของนางต้องสูญเปล่าเลยขอรับ”ถ้อยคำนี้ดุจสายน้ำเย็นที่รดลงบนเพลิงเดือดในอกของเซียวเหิง ทำให้โทสะที่กำลังพลุ่งพล่านค่อยๆ สงบลงบ้างสายตาเขาเลื่อนไปยังบ่อสมุนไพร ไอร้อนลอยคลุ้งปกคลุมอยู่เหนือผิวน้ำ ราวกับมีกลิ่นอายของเฉียวเนี่ยนอบอวลอยู่ในนั้น แผ่วเบาแต่ปลอบประโลมหัวใจที่กำลังสับสนของเขาหากเป็นน้ำใจของนาง...เขาย่อมไม่อาจทำให้สูญเปล่าได้แต่แล้วใบหน้าของอวี่เหวินฮ่าวกลับลอยวาบขึ้นมาในห้วงคิดอีกครั้ง…“วันนี้องค์ชายรองเกิดอาการใจสั่นเฉียบพลัน สถานการณ์คับขัน จึงรีบเชิญคุณหนูเฉียวไปรักษา คุณชายไม่จำเป็นต้องกังวลขอรับ” บ่าวรับใช้เอ่ยปลอบเสียงนุ่มสีหน้าเซียวเหิงขรึมสนิท ความลังเลระคนเจ็บปวด

เมื่อเสียงนั้นเพิ่งจบลง เซียวเหิงที่ยืนสังเกตอยู่ด้านข้างก็ก้าวออกมาหนึ่งก้าวทันที “ข้าก็จะไปด้วย!”อวี่เหวินฮ่าวได้ยินเช่นนั้นก็หันกลับมามอง ริมฝีปากยกยิ้มเย็น “แม่ทัพเซียวบาดเจ็บสาหัสอยู่ เกรงว่าคงไม่เหมาะจะออกไปข้างนอกกระมัง”เซียวเหิงหัวเราะเย็น “ท่านเองก็เพิ่งเกิดอาการใจสั่นไปมิใช่หรือ? ท่านไปได้ แล้วเหตุใดข้าจะไปไม่ได้?”บรรยากาศระหว่างทั้งสองตึงเครียดจนแทบจะปะทุขึ้นมาได้ทุกเมื่อดังนั้น คำพูดที่เฉียวเนี่ยนพูดออกไปอย่างลวกๆ นั้น กลับกลายเป็นการชวน “เที่ยวสี่คน” ไปโดยปริยายเมื่อยามราตรีมาเยือน ถนนจูเชวี่ยก็แน่นขนัดไปด้วยฝูงชนผู้คนเบียดเสียดไหลไปมาไม่ขาดสาย โคมไฟหลากสีประดับแข่งกันงดงาม ทั้งโคมปลา โคมม้า โคมดอกบัว... แสงไฟสว่างไสวราวกับยามกลางวันเสียงหัวเราะ เสียงเครื่องสายและปี่พาทย์ดังขรม เป็นภาพของความรุ่งเรืองอันครึกครื้นเฉียวเนี่ยนและมู่เมิ่งเสวี่ยถูก夹อยู่ตรงกลาง ระหว่างเซียวเหิงทางซ้ายและอวี่เหวินฮ่าวทางขวา เดินไปได้อย่างยากลำบากบางครั้งอวี่เหวินฮ่าวหรือเซียวเหิงก็จะชี้ไปยังโคมไฟแปลกตา แล้วเอ่ยพูดหยอกล้อขึ้นบ้าง เฉียวเนี่ยนก็เพียงยิ้มตอบตามมารยาท แต่ใจกลับล่องลอ

ในที่สุดมู่เมิ่งเสวี่ยก็มั่นใจแล้วเหล่านักลอบสังหารพวกนั้น เป้าหมายคืออวี่เหวินฮ่าวแน่ชัด!ทว่าไอ้เจ้าอวี่เหวินฮ่าวกลับดื้อด้านคิดว่าทั้งหมดเป็นแผนที่ตระกูลมู่อยู่เบื้องหลัง ทั้งที่ตัวเองก็หอบหายใจแทบไม่ทันจากการถูกไล่ล่า แต่กลับยังคงลากมู่เมิ่งเสวี่ยวิ่งไม่หยุด!ทั้งสองวิ่งหนีเอาชีวิตรอดฝ่าความโกลาหลของฝูงชนและลูกธนูที่แหวกอากาศมาเป็นสาย ในที่สุดก็วิ่งหลุดออกนอกประตูเมืองโดยบังเอิญ พุ่งเข้าไปในป่าทึบมืดมิดนอกเมืองโดยไม่ได้ตั้งใจจนแน่ใจว่าชั่วคราวไม่มีใครตามมาแล้ว อวี่เหวินฮ่าวจึงหยุดเท้า พิงต้นไม้หอบหายใจแรงมู่เมิ่งเสวี่ยสะบัดมือเขาออกทันที นวดข้อมือตัวเองที่ถูกบีบจนเจ็บ แล้วตะโกนใส่อย่างโกรธจัด “อวี่เหวินฮ่าว! เจ้าทำอะไรของเจ้า?! ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าลากข้าไว้ ข้าคงหนีไปอยู่ที่ปลอดภัยนานแล้ว!”อวี่เหวินฮ่าวหันกลับมา แสงจันทร์ลอดผ่านช่องใบไม้กระทบใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชา “ละครฉากใหญ่ของตระกูลมู่นี้ หากไม่มีคุณหนูมู่ร่วมชมด้วยก็คงไม่สนุกนัก”มู่เมิ่งเสวี่ยโกรธจนตัวสั่น “เจ้าพูดเพ้ออะไรของเจ้า! เห็นชัดอยู่แล้วว่ามีแต่เจ้าต่างหากที่ทำเรื่องสกปรกไม่รู้เท่าไรไว้ ถึงได้เจอนักลอบสังหาร แ

มู่เมิ่งเสวี่ยยืนนิ่งอยู่กับที่ไปชั่วครู่ คิดตามแล้วก็รู้ว่าอวี่เหวินฮ่าวพูดมีเหตุผล นางจึงถอนหายใจอย่างหมดแรง ก่อนจะนั่งลงข้างอวี่เหวินฮ่าวอย่างเงียบๆภายในศาลร้างเงียบสงัดและหนาวเย็นราวสุสานร่างของอวี่เหวินฮ่าวร้อนระอุเพราะพิษไข้ ลมหายใจขาดเป็นช่วงๆ ทั้งร่างสั่นเทิ้มจากความหนาวและความร้อนรุ่มในคราวเดียวกันมู่เมิ่งเสวี่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยังค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เขา ใช้ไออุ่นจากร่างของตนโอบอุ้มร่างเยือกเย็นของเขาไว้“อวี่เหวินฮ่าว…อย่าหลับนะ…” เสียงของมู่เมิ่งเสวี่ยแผ่วสั่น “ถ้าหลับไปแล้ว…เจ้าจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย…”อวี่เหวินฮ่าวเปลือกตาหนักอึ้ง พึมพำตอบกลับเบาๆ อย่างไม่ชัดถ้อยคำมู่เมิ่งเสวี่ยเริ่มหวาดกลัว นางกลัวว่าอวี่เหวินฮ่าวจะสิ้นใจตรงหน้านี้เองครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้นเบาๆ “อวี่เหวินฮ่าว เจ้าจะฟังข้าเล่าเรื่องหรือไม่?”อวี่เหวินฮ่าวรู้ดีว่ามู่เมิ่งเสวี่ยจงใจพูดเพื่อไม่ให้เขาเผลอหลับไปจึงขานรับในลำคอเบาๆ อีกครั้งแล้วเสียงของมู่เมิ่งเสวี่ยก็ดังขึ้นอย่างอ่อนโยน “เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้ารู้ตัวว่าตัวเองหลงทางง่ายตั้งแต่เมื่อใด?”ไร้เสียงตอบรับ แต่มู่เมิ่งเสวี่ยรู้ว

ความคิดที่สับสนวุ่นวายถูกดึงกลับมาจากห้วงความทรงจำ เฉียวเนี่ยนหันไปมองอิ๋งชีอีกครั้ง แล้วเอ่ยถามว่า “รู้หรือไม่ว่าเหตุวุ่นวายในวันนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร”อิ๋งชีพยักหน้า “ข้าน้อยกำลังจะมารายงานต่อท่านเจ้าสำนักพอดี ข่าวจากนายท่านม่อแจ้งมาว่า นักลอบสังหารในวันนี้เป็นคนขององค์รัชทายาทแห่งแคว้นถัง เป้าหมายคืออวี่เหวินฮ่าว”ดังนั้น เซียวเหิงจึงถือว่าโชคไม่เข้าข้างโดยแท้เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วแน่น “มันช่างแปลกนัก เรื่องออกไปเที่ยวชมโคมกลางคืนวันนี้ เราเพิ่งคิดขึ้นมากะทันหัน องค์รัชทายาทแคว้นถังจะรู้ได้อย่างไร?”ดวงตาภายใต้หน้ากากของอิ๋งชีทอประกายเย็นเยือกลึกล้ำ “ข้างกายอวี่เหวินฮ่าว มีคนขององค์รัชทายาทแฝงอยู่”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียวเนี่ยนก็พยักหน้า “ถ้าไม่ได้มุ่งเป้ามาที่เราก็ยังดี ข้าได้ทิ้งสัญลักษณ์ลับไว้กับคนขององครักษ์พยัคฆ์แล้ว เจ้าช่วยจับตาดูด้วย ว่ามีผู้ใดมาตามหาหรือไม่”“ขอรับ” อิ๋งชีรับคำทันที แล้วแววตาก็พลันเคร่งขรึมขึ้น ก่อนจะหายวับเข้าไปในความมืดชั่วอึดใจต่อมา โหยวต๋ารีบผลักประตูเข้ามา “คุณหนูเฉียว! รีบไปดูองค์ชายของข้าทีเถิด!”คิ้วของเฉียวเนี่ยนขมวดแน่นเป็นปมขึ้นทันตา นางร