Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 1341 - Bab 1350

เสิ่นเยว่ยังคงสวมอาภรณ์ยาวสีขาวจันทร์กระจ่าง ไร้ซึ่งธุลีแปดเปื้อน ยามชายเสื้อพลิ้วไหวคล้ายมีแสงนวลกระจ่างไหลเวียน ขับเน้นบุคลิกให้ดูอบอุ่นละมุนละไมดั่งหยกเนื้อดี ประหนึ่งเทพเซียนจุติลงมาเดินดินสายตาของเขาทอดมองเฉียวเนี่ยนอย่างอ่อนโยนเป็นลำดับแรก มุมปากอมยิ้มบางเบาคล้ายจะปลอบประโลม จากนั้นจึงเบนสายตาไปยังอวี่เหวินฮ่าวที่อยู่บนแท่นบรรทม แล้วค้อมกายคารวะอย่างสง่าผ่าเผย ไม่รีบร้อน: “คารวะองค์ชายรองพะยะค่ะ”สายตาของอวี่เหวินฮ่าวคมกริบดุจพญาเหยี่ยว กวาดตามองเสิ่นเยว่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า: “ท่านเสิ่นมาได้กะทันหันเสียจริง”หลายปีก่อน เสิ่นม่อเจ้าสำนักราชาโอสถเคยมาเยือนถังจิงหนหนึ่ง อวี่เหวินฮ่าวจึงจำเสิ่นเยว่ได้ ทั้งยังรู้ดีว่าอีกฝ่ายคือศิษย์สายตรงเพียงคนเดียวของเสิ่นม่อทว่า เมื่อวานอิ๋งชีเพิ่งปรากฏตัวปกป้องเฉียวเนี่ยน วันนี้เสิ่นเยว่ก็ตามมาติด ๆ ความบังเอิญนี้จะไม่ดูจงใจเกินไปหน่อยหรือ?ภายในใจของอวี่เหวินฮ่าวเต็มไปด้วยเมฆหมอกแห่งความเคลือบแคลงเสิ่นเยว่ทำทีเป็นไม่รับรู้ถึงความคมกล้าในสายตาที่เพ่งพินิจนั้น รอยยิ้มที่มุมปากมิได้ลดเลือนลง น้ำเสียงยังคงผ่อนคลายประหนึ่งสนทนาเรื่องสัพเพเ

“หญ้าผลึกหยกม่วง?” คิ้วเรียวของเฉียวเนี่ยนขมวดมุ่น นางมั่นใจว่าตนได้พลิกอ่านตำราอันมากมายมหาศาลดั่งทะเลหมอกของสำนักราชาโอสถจนหมดสิ้น ตระหนักรู้เรื่องสมุนไพรวิเศษทั่วหล้าเป็นอย่างดี ทว่ากลับไม่เคยพบเห็นอักษรสี่คำนี้ในตำรายาเล่มใดเลย “สิ่งนั้นคืออะไร? เหตุใดข้าจึงไม่เคยได้ยินมาก่อน?”สายตาของเสิ่นเยว่กวาดผ่านใบหน้าที่เต็มไปด้วยความฉงนของนาง ก่อนจะหยุดลง ณ ส่วนลึกของลานนอกหน้าต่าง สุ้มเสียงของเขากดต่ำลงประหนึ่งเสียงกระซิบ: “เพราะของสิ่งนี้... มิใช่พืชพรรณธรรมดาในโลกมนุษย์ มันถูกขนานนามว่า “หญ้าอมตะ” เล่าขานกันว่าสามารถสมานเส้นลมปราณ รวบรวมดวงจิตที่แตกซ่าน และชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นคืน... ด้วยเหตุนี้ มันจึงไม่เป็นที่ยอมรับของโลกหล้า ซ้ำยังเป็นที่ริษยาของสวรรค์ ผ่านไปนับพันปี จึงได้สูญพันธุ์ไปจนสิ้น เท่าที่ข้ารู้ ในโลกนี้หลงเหลืออยู่เพียงสองต้นเท่านั้น”เขาชะงักไปครู่หนึ่ง คล้ายกำลังใคร่ครวญถึงน้ำหนักของถ้อยคำ หรือไม่ก็กำลังประเมินว่านางจะแบกรับความหนักหน่วงของข่าวนี้ได้หรือไม่“และก็เพราะความล้ำค่าของหญ้าผลึกหยกม่วง ท่านอาจารย์จึงไม่เคยบันทึกมันไว้ในตำราเล่มใด ต่อให้เคยมีบันทึก ก็ล้วนถูกท่

“ลุงเกิ่ง! ม...มือของท่าน…” น้ำเสียงของเฉียวเนี่ยนสั่นเครือเจือสะอื้น แรงปะทะอันหนักหน่วงทำเอานางเซถลา แทบจะทรงตัวมิอยู่ ร่างบางโซเซถลันเข้าไปหมายจะประคอง“อย่า... อย่าเข้ามา!” ลุงเกิ่งยกมือซ้ายที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวขึ้นห้ามทันควัน สุ้มเสียงแหบพร่าขาดห้วง ประหนึ่งกระดาษทรายเสียดสีกัน “คะ... คุณหนู... ระวังเลือด... มันสกปรก...” เขาพยายามฝืนยิ้มปลอบใจ แต่การขยับตัวกลับไปกระเทือนถึงบาดแผลจนไอออกมาอย่างรุนแรง ร่างกายโงนเงนจวนเจียนจะล้ม”เฉียวเนี่ยนไหนเลยจะสนเรื่องพรรค์นั้น นางพุ่งเข้าไปประคองร่างที่หนักอึ้งจนน่ากลัวของลุงเกิ่งเอาไว้แน่นสัมผัสแรกที่ได้รับคือความเย็นเฉียบและเหนียวเหนอะหนะ ทั้งหมดล้วนเป็นโลหิต!มือของนางสั่นเทา อยากจะช่วยสำรวจบาดแผลแต่ก็หวาดกลัวว่าจะไปแตะโดนรอยตัดที่น่าสยดสยองนั้น ได้แต่ประคองเขาไว้อย่างไร้หนทาง น้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างไม่อาจระงับได้อีกต่อไป: “ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ลุงเกิ่ง! ใครเป็นคนทำร้ายท่าน?!”ลุงเกิ่งพิงเสาศาลาที่เย็นเฉียบ หอบหายใจรุนแรง ทุกครั้งที่สูดลมหายใจเข้าดังครืดคราดราวกับเสียงสูบลมที่พังเสียหาย ใบหน้าฉายแววเหนื่อยล้าจากการหนีตายและความเจ็บป

เมื่อเรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว จะหลบซ่อนไปก็ไร้ประโยชน์เฉียวเนี่ยนยืดกายขึ้น สายตาจับจ้องไปยังอวี่เหวินฮ่าว มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันจาง ๆ “ดึกดื่นน้ำค้างแรงเพียงนี้ องค์ชายรองไม่ประทับพักผ่อนในตำหนัก กลับอุตส่าห์ดั้นด้นมาดักรอข้าถึงที่นี่ มีจุดประสงค์อันใดหรือเพคะ?”นัยน์ตาของอวี่เหวินฮ่าวหม่นแสงลง รอยยิ้มบนใบหน้าที่ดูซีดเซียวเล็กน้อยนั้นกลับดูเยือกเย็นอำมหิตยิ่งขึ้น “ข้าเพิ่งจะผ่านพ้นเหตุลอบสังหารมา ย่อมต้องระมัดระวังตัวเป็นธรรมดา”“อ้อ?” เฉียวเนี่ยนเลิกคิ้วขึ้น “องค์ชายคงมิได้กำลังสงสัยว่าหม่อมฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้กระมัง?”“แม่นางเฉียวเข้าใจผิดแล้ว” อวี่เหวินฮ่าวหัวเราะเบา ๆ “ข้าเพียงแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของแม่นางเฉียวเท่านั้น”เฉียวเนี่ยนสบสายตาที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงของเขา รอยยิ้มที่มุมปากกดลึกขึ้น ภายใต้แสงตะเกียงที่วูบไหว รอยยิ้มนั้นกลับดูงดงามเย้ายวนจนน่าตื่นตะลึง ทว่าแววตากลับคมกริบดุจคมมีด “องค์ชายไม่ต้องกังวลเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่จะไปตรวจสอบบางอย่าง... เกี่ยวกับแดนต้องห้ามของตระกูลมู่”“ตระกูลมู่?” ปลายคิ้วของอวี่เหวินฮ่าวเลิกขึ้นเล็กน้อยแทบส

ถ้อยคำของเสิ่นเยว่ทำเอาเฉียวเนี่ยนสะดุ้งตกใจแม้แต่ตัวอวี่เหวินฮ่าวเองก็ยังอดมิได้ที่จะเผยสีหน้าประหลาดใจออกมา มีเพียงเสิ่นเยว่ที่ยังคงรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า “ยามดึกสงัดเงียบเชียบเช่นนี้ บทสนทนาเมื่อครู่ของทั้งสองท่าน ข้าล้วนได้ยินจนสิ้น”เสิ่นเยว่ต้องการจะสื่อให้พวกเขารู้ว่า เขาไม่ได้มีเจตนาจะแอบฟัง ในจุดนี้เฉียวเนี่ยนย่อมไม่เคลือบแคลงสงสัย ทว่าในใจของอวี่เหวินฮ่าวกลับเกิดความระแวดระวังขึ้นมาหลายส่วน เสียงสนทนาระหว่างเขากับเฉียวเนี่ยนเมื่อครู่หาได้ดังไม่ ต่อให้ดึกสงัดเพียงใด ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะดังไปไกล ยิ่งไปกว่านั้น เขากลับไม่รับรู้เลยว่ามีคนอยู่แถวนี้นั่นหมายความว่า วรยุทธ์และกำลังภายในของเสิ่นเยว่รุดหน้าไปไกลกว่าเขามากนัก! หากคนผู้นี้รั้งอยู่ต่อ...ขณะที่กำลังครุ่นคิด เสิ่นเยว่ก็พลันส่งยิ้มให้อวี่เหวินฮ่าว “องค์ชายรองเหตุใดจึงทำสีหน้าเช่นนั้น หรือว่าไม่ต้อนรับข้ากระนั้นหรือ?”เมื่อถูกเสิ่นเยว่ทักท้วง เฉียวเนี่ยนจึงได้สังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของอวี่เหวินฮ่าวในใจพลันกระตุกวูบอวี่เหวินฮ่าวกำลังหวาดเกรงเสิ่นเยว่อยู่สินะพลันเห็นอวี่เหวินฮ่าวแย้มยิ้มออกมาบางเบ