บททั้งหมดของ พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: บทที่ 1351 - บทที่ 1360

นางทอดสายตาลงต่ำ ขนตางอนยาวเป็นแพ บดบังความเยียบเย็นที่คลั่งพล่านอยู่ก้นบึ้งดวงตามู่คังเซิ่งเห็นความเงียบงันของเฉียวเนี่ยนอยู่ในสายตา เขารู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างฉู่จืออี้และนางดี เพื่อปลอบประโลมนางจึงเอ่ยขึ้นว่า “มิต้องร้อนใจ เดี๋ยวจะให้ท่านปู่เจ็ดของเจ้าไปตามหาสักหน่อย”ท่านปู่เจ็ดมู่เจิ้นหลิน คือผู้ที่รับผิดชอบด้านการสืบข่าวกรองของตระกูลมู่เฉียวเนี่ยนย่อมรู้ดีว่าที่มู่คังเซิ่งอ้างชื่อมู่เจิ้นหลินขึ้นมา ก็เพียงเพื่อให้ตนวางใจยอมพำนักอยู่ที่ตระกูลมู่ต่อไปเท่านั้นด้วยเหตุนี้ นางจึงแสร้งคล้อยตามความตั้งใจของมู่คังเซิ่ง พยักหน้ารับพลางแย้มยิ้ม “ขอบพระคุณท่านเจ้าตระกูลเจ้าค่ะ”มู่คังเซิ่งปั้นหน้าเป็นไม่ใส่ใจ “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ว่าแต่ สองสามวันนี้ที่เจ้าพำนักอยู่ที่ตำหนักองค์ชายรอง เกิดเรื่องอันใดขึ้นบ้างหรือไม่? พระวรกายขององค์ชายรอง ยังสบายดีอยู่หรือ?”เฉียวเนี่ยนไม่แน่ใจว่าคนของมู่เจิ้นหลินได้แทรกซึมเข้าไปในจวนองค์ชายรองแล้วหรือไม่ด้วยเหตุนี้ นางจึงมิได้กล่าวความเท็จต่อมู่คังเซิ่งกระทั่งเรื่องของเซียวเหิง นางก็เล่าออกไปจนหมดสิ้นมู่คังเซ

ณ ห้องหนังสือ มู่ซ่างเสวี่ยกำลังยืนประจันหน้าต่าง ตวัดพู่กันอย่างแช่มช้อย ท่วงท่าผ่อนคลาย กลิ่นหมึกหอมจาง ๆ ลอยอบอวลเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เขาก็มิได้เงยหน้าขึ้น: “เพียงเอ่ยเสียงเรียบว่า “เนี่ยนเนี่ยนมาแล้วหรือ? เชิญนั่ง”น้ำเสียงของเขาราบเรียบไร้ระลอกคลื่น ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ความรู้สึกใดแววตาของเฉียวเนี่ยนฉายความเย็นชา นางไม่คิดจะเสแสร้งเจรจากับเขา จึงเอ่ยถามอย่างตรงประเด็น: “ท่านพี่ พอจะทราบหรือไม่ว่าน้องเมิ่งเสวี่ยไปที่ใด?”มู่ซ่างเสวี่ยยังคงไม่หันกลับมา เพียงเอ่ยถามเสียงเรียบ: “ท่านเจ้าตระกูลบอกเจ้าว่าอย่างไร?”“ท่านเจ้าตระกูลบอกว่า น้องเมิ่งเสวี่ยไปแก้บนที่วัด” เฉียวเนี่ยนกล่าวเสียงเย็นชา: “แต่ข้าไม่เชื่อ”“ข้ารู้” ในที่สุดมู่ซ่างเสวี่ยก็วางพู่กันลง แล้วค่อย ๆ หันกายกลับมา”หว่างคิ้วและดวงตาของเขามีกลิ่นอายสูงส่งอันเป็นเอกลักษณ์ของคนตระกูลมู่ มุมปากประดับรอยยิ้ม ทว่าดวงตาคู่นั้นที่จับจ้องไปยังเฉียวเนี่ยน กลับเย็นเยียบดุจสระน้ำแข็งลึกสองแห่งอันหยั่งไม่ถึง ปราศจากความอบอุ่นแม้แต่น้อยเฉียวเนี่ยนถูกสายตาเย็นชาคู่นั้นมองจนหัวใจกระตุกวูบ “ท่านรู้?”“เมิ่งเสวี่ยถูกขังอยู่ที่หอส

เขาวางจอกชาลง ร่างโน้มไปข้างหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มต่ำ แฝงไว้ด้วยเจตนาชี้นำและกระตุ้นอย่างเย็นเยียบ: “เป็นอันใดไป? ดูท่าแม่ทัพเซียวจะอ่อนไหวกับคำว่า “แดนต้องห้าม” สองคำนี้ยิ่งนัก?”เขาเห็นได้ชัดเจนว่าร่างของเซียวเหิงสั่นสะท้านเฮือกหนึ่ง ใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษในฉับพลัน เหงื่อเย็นเม็ดโป้งผุดซึมทั่วหน้าผากเศษเสี้ยวความทรงจำอันสับสนวุ่นวายคล้ายได้รับการกระตุ้นอย่างรุนแรง โหมกระหน่ำเข้าใส่ปราการสติสัมปชัญญะของเขาอย่างบ้าคลั่ง นำพาความเจ็บปวดรวดร้าวราวกับร่างจะแหลกสลาย“บอกข้ามา ในแดนต้องห้ามซ่อนสิ่งใดไว้กันแน่?” น้ำเสียงของอวี่เหวินฮ่าวเย็นเยียบดุจน้ำค้างแข็ง “มันคือสิ่งใดกัน ที่คุ้มค่าให้ตระกูลมู่ต้องไล่ล่าสังหารเจ้าอย่างไม่คิดชีวิต จนทำให้เจ้าต้องตกอยู่ในสภาพเส้นลมปราณขาดสะบั้นเช่นนี้?”“อ๊าก!” ในที่สุดเซียวเหิงก็มิอาจอดกลั้นได้อีก เปล่งเสียงคำรามต่ำอย่างอัดอั้นออกมาคำหนึ่ง เขาเงยศีรษะขึ้นฉับพลัน ในดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นโลหิต ความสับสนอลหม่าน ความเจ็บปวดรวดร้าว และไอสังหารอำมหิตที่ถูกข่มไว้อย่างสุดกำลังบัดนี้ปะปนจนแยกไม่ออกเขาทะลึงตามองอวี่เหวินฮ่าวเขม็ง ราวกับต้องการค้นหา

เสิ่นเยว่ยืนอยู่ด้านข้าง เอ่ยปากทัดทานขึ้น “แม่ทัพเซียวคิดดีแล้วหรือ? หากทนต่อไปไม่ไหว เกรงว่าแม้แต่หน้าของเนี่ยนเนี่ยนเป็นครั้งสุดท้าย ก็อาจจะไม่ได้เห็น”เซียวเหิงกัดฟันกรอด มิได้ตอบคำ เขาก้าวลงไปในถังยาที่ไอร้อนคละคลุ้งด้วยความรู้สึกเด็ดเดี่ยวอย่างยอมพลีชีพ!ฤทธิ์ยาอันรุนแรง นำพาความเจ็บปวดแสนสาหัสที่มากกว่าครั้งก่อนหน้ามิใช่เพียงสิบเท่า โหมกระหน่ำเข้าใส่ทั่วร่างของเซียวเหิงในพริบตา!น้ำยาที่ร้อนผ่าวดุจน้ำเดือดนั้น ราวกับมิใช่ยาวิเศษสำหรับรักษาอาการบาดเจ็บอีกต่อไป หากแต่เป็นเหล็กเผาไฟจนแดงฉาน เป็นเข็มเหล็กกล้าอาบยาพิษร้ายแรงนับไม่ถ้วน ที่กำลังคลุ้มคลั่งชอนไชเข้าสู่ผิวหนัง ทะลวงผ่านกล้ามเนื้อ และกัดกินกระดูกของเขา!เขารู้สึกได้กระทั่งว่า มีพลังอันบ้าคลั่งสายหนึ่งกำลังวิ่งพล่านอยู่ในเส้นลมปราณที่แหลกสลายของเขา ทุกหนแห่งที่มันเคลื่อนผ่าน ราวกับถูกอาชาพยศนับหมื่นนับแสนตัวเหยียบย่ำ จนแทบจะฉีกขาดเป็นริ้ว ๆ!เส้นเลือดทั่วทั้งร่างของเขาปูดโปนขึ้นมา ผิวหนังแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานในพริบตา ราวกับว่าโลหิตกำลังจะหยดทะลักออกมาในที่สุด เซียวเหิงก็เปล่งเสียงคำรามอย่างเจ็บปวดและอัดอั้นราวกับสัตว

ถ้อยคำสั้นๆ เพียงประโยคเดียวนี้ กลับดุจดั่งอสนีบาตฟาดผ่าลงกลางโสตประสาทของเสิ่นเยว่!สีเลือดบนใบหน้าของเขาพลันเลือนหายไปจนหมดสิ้น กลายเป็นซีดขาวราวกับกระดาษ!โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขาก็ยื่นมือออกไปคว้าจับข้อมือของเซียวเหิงไว้มั่นอย่างรวดเร็ว สามนิ้วทาบลงบนตำแหน่งชีพจรอย่างแม่นยำ พลางเพ่งสมาธิตรวจจับอย่างละเอียดสัญญาณชีพจรที่สัมผัสได้จากปลายนิ้ว ทำให้สีหน้าของเขายิ่งมายิ่งย่ำแย่ ราวกับถูกชั้นน้ำแข็งเย็นเยียบปกคลุม—เส้นลมปราณภายในร่างของเซียวเหิงฟื้นฟูและเชื่อมต่อกันอย่างปาฏิหาริย์แล้วจริง ๆ กำลังภายในแม้จะยังอ่อนแอนัก แต่ก็เริ่มโคจรได้เองโดยอัตโนมัติ เพียงรอเวลาพักฟื้นก็จะกลับคืนสู่สภาพเดิมทว่า ภายในศีรษะ ลิ่มเลือดที่คั่งค้างอยู่นั้นมิเพียงไม่สลายไป กลับกันยังคล้ายกับอสูรร้ายที่ถูกปลุกให้พิโรธ ยิ่งจับตัวเป็นก้อนหนักอึ้งและอุดตันแน่นหนากว่าเดิม!ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่านั้นคือพิษ “พิษเถากัดกระดูก” ที่แฝงเร้นอยู่ คล้ายกับได้กลิ่นอายความอ่อนแอถึงขีดสุดของเจ้าของร่าง จึงฉวยโอกาสอันดีนี้โต้กลับอย่างบ้าคลั่ง! พิษร้ายแรงได้ชอนไชเข้าสู่เครื่องในราวกับหนอนที่เกาะกินกระดูก มันพันธนาการลึกเ