All Chapters of พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Chapter 1451 - Chapter 1460

อาการคลื่นเหียนในท้องของเกอซูอวิ๋นยังไม่ทันทุเลาลง ก็ต้องตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อความลับถูกเปิดโปงอย่างกะทันหัน นางเผลอผลักอกเซียวเหอที่ยืนขวางหน้าอยู่ออกไปเต็มแรงโดยสัญชาตญาณ น้ำเสียงสั่นเครือแฝงแววต่อต้าน “ออกไปนะ! เรื่องของข้า ไม่เกี่ยวกับท่าน!”ทว่าเรี่ยวแรงอันน้อยนิดของนางนั้น ช่างดูไร้ค่าราวกับมดปลวกเขย่าต้นไม้ใหญ่แววตาตื่นตะลึงของเซียวเหอยังจางหายไปไม่หมด ทว่ากลับถูกแทนที่ด้วยความเคร่งขรึมจริงจังชนิดที่ไม่อาจโต้แย้งได้เขาไม่เพียงไม่ถอย หากแต่ยังโน้มกายลง สอดมือข้างหนึ่งเข้าใต้ข้อพับเข่า อีกมือประคองแผ่นหลังของนางไว้อย่างมั่นคง เพียงออกแรงเพียงเล็กน้อย ร่างที่เบาหวิวนั้นก็ถูกช้อนอุ้มขึ้นแนบอก!“อ๊า!” เกอซูอวิ๋นอุทานแผ่วเบา สัญชาตญาณทำให้นางกำเสื้อบริเวณอกของเขาไว้แน่น ก่อนจะรีบปล่อยมือออกอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟลวก และดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์ “ปล่อยข้าลงนะ!”เซียวเหอกระชับอ้อมแขน กักขังนางไว้ในอกแกร่งแน่นหนา ก่อนจะก้าวเท้ายาว ๆ ตรงดิ่งไปยังห้องพักรับรองของโรงหมอ สันกรามของเขาขบแน่น แววตาฉายแววทะมึนลึกล้ำประดุจท้องนภาก่อนพายุจะโหมกระหน่ำ กลิ่นอายสังหารที่ผ่านการกรำศึกใน

เซียวเหอแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจนัยที่มู่ซ่างเสวี่ยต้องการจะสื่อ เขาเพียงแย้มยิ้มบางเบา “การที่ข้าเดินทางมาในครั้งนี้ ก็เพื่อตามหาน้องชาย เซียวเหิง เขาหายสาบสูญไปในจวนของท่าน ไร้ซึ่งข่าวคราว ในฐานะพี่ชาย ข้าย่อมต้องมาทวงถามคำอธิบายด้วยตนเอง”รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่ซ่างเสวี่ยยังคงเดิม ทว่าแววตากลับฉายแววอำมหิตวูบหนึ่ง “เกรงว่าท่านอ๋องจะมาผิดที่แล้ว เวลานี้แม่ทัพเซียวเป็นแขกพักอยู่ที่จวนขององค์ชายรอง หากท่านอ๋องต้องการตามหาคน ก็ควรไปที่จวนองค์ชายรองถึงจะถูก”มุมปากของเซียวเหอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ ทว่าดวงตากลับไร้ซึ่งไออุ่น “ข้าย่อมรู้อยู่แล้วว่าเขาอยู่ที่นั่น เพียงแต่ข้ายังรู้อีกว่า เขาถูกพิษร้าย ‘พิษเถากัดกระดูก’ เล่นงาน ซ้ำยังบาดเจ็บสาหัส เวลานี้เป็นตายร้ายดีอยู่ที่จวนองค์ชายรองก็สุดจะรู้! เจ้าตระกูลมู่ บัญชีหนี้นี้ หากข้าไม่มาทวงเอากับตระกูลมู่ จะให้ไปทวงกับองค์ชายรองหรือไร?”ในครานั้น ผู้ที่รับตัวเซียวเหิงออกจากแคว้นจิ้ง ก็คือคนของตระกูลมู่น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่กลับเชือดเฉือนดั่งคมมีดทุกถ้อยคำรอยยิ้มบนใบหน้าของมู่ซ่างเสวี่ยเลือนหายไปจนสิ้น เหลือทิ้งไว้เพียงความเย็นชาดุจน้ำแข็ง

“ว่ากระไรนะ?!” มู่ซ่างเสวี่ยตกใจอย่างมาก พลันลุกพรวดขึ้นยืน ทว่าเบื้องหน้ากลับมืดมิด วิงเวียนศีรษะจนต้องทิ้งตัวกลับลงไปบนเตียงอย่างแรงเขาหลับตาลง ปรับลมหายใจอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยเงยหน้าขึ้น ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด นัยน์ตาฉายแววตื่นตระหนกแกมไม่อยากเชื่อเป็นครั้งแรก!“ข้าสั่งให้เจ้าส่งคนไปเฝ้าเอาไว้แล้วมิใช่หรือ?!”“เฝ้าแล้ว! เฝ้าแล้วขอรับ!” มู่หงเสวี่ยโบกไม้โบกมือด้วยความตื่นเต้นระคนร้อนรน “ที่หอเป่าเสียงทางทิศตะวันออก ท่านปู่ห้านำยอดฝีมือองครักษ์สิบสองคนที่เก่งกาจที่สุดไปนั่งบัญชาการด้วยตนเองเลยนะขอรับ! เฝ้าชนิดไม่ให้คลาดสายตาเลยทีเดียว!”ท่านปู่ห้ามู่เจิ้นไห่ ดูแลกองกำลังองครักษ์ของตระกูลมู่มานานหลายสิบปี ใต้สังกัดชุบเลี้ยงยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงในยุทธภพไว้นับไม่ถ้วน นับเป็นหนึ่งในปราการที่แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลมู่วันนี้เซียวเหอมาด้วยเจตนาไม่ดี มู่หงเสวี่ยจึงมิกล้าชะล่าใจ อุตส่าห์ไปเชิญเสาหลักผู้นี้ ให้ช่วยนำกำลังไปเฝ้าจุดสำคัญที่น่าจะตกเป็นเป้าหมายมากที่สุดด้วยตนเองทว่าใครจะคาดคิด... สุดท้ายก็ยังเกิดเรื่องขึ้นจนได้!มู่ซ่างเสวี่ยรู้สึกจุกแน่นในอกประหนึ่งถูกหินผาพันชั่งกดทั

“วันนี้ข้าเคยย่างกรายเข้าไปในจวนตระกูลมู่แม้ครึ่งก้าวเสียเมื่อใด? ไร้สาระสิ้นดี!” คิ้วของเซียวเหอขมวดมุ่นจนแทบเป็นปม รู้สึกว่าการจะพูดเหตุผลกับคนพวกนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับสีซอให้ควายฟังเมื่อเห็นเซียวเหอปฏิเสธเสียงแข็ง ความอดทนเฮือกสุดท้ายของมู่ซ่างเสวี่ยก็ขาดผึง เขาโกรธจัดจนหัวเราะออกมา นิ้วชี้หน้าด่ากราดไปที่เซียวเหอ “เซียวเหอ! ในอดีตเจ้าเคยเป็นถึงแม่ทัพผู้บัญชาการทหารนับพัน มาบัดนี้กลับตกต่ำกลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาว กล้าทำแต่ไม่กล้ารับเยี่ยงนั้นรึ?!”เซียวเหอกำหมัดแน่นจนข้อนิ้วลั่นกรอบแกรบ โทสะอันมหาศาลที่ถูกกดข่มไว้แทบจะระเบิดทะลุออกมา เขาสูดลมหายใจลึก น้ำเสียงเย็นเยียบประดุจเกล็ดน้ำแข็ง “ดี! ต่อให้ข้า ‘ข่มขู่’ ท่านจริง! แล้วข้าจะมีเหตุผลอันใดต้องไปข่มขู่ท่าน? หวังสิ่งใดจากตระกูลมู่ของท่านงั้นรึ?!”“ท่านต้องการบุกรุกแดนต้องห้ามของตระกูลมู่! เพื่อขโมยยาแก้พิษไปให้ไอ้เด็กเซียวเหิงนั่นอย่างไรเล่า!” มู่ซ่างเสวี่ยตะคอกสุดเสียงจนหลังคาแทบสะเทือนเซียวเหอได้ฟังถึงกับหัวเราะลั่นด้วยความเดือดดาล ส่ายหน้าไปมา เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกสมเพชและเย้ยหยัน “ช่างเป็นคำกล่าวหาที่ไร้เหตุผลสิ

คนตระกูลมู่ต่างตื่นตระหนกน้ำเสียงของมู่เจิ้นไห่สั่นเครืออย่างไม่อาจระงับ “ผู้ที่เฝ้ายามแดนต้องห้ามในคืนนี้ คือยอดฝีมือที่เก่งกาจที่สุดในจวนถึงสองคน!”มู่ซ่างเซวี่ยได้ยินดังนั้น พลันนึกถึงบางสิ่งได้ ร่างกายก็หมุนขวับ หันไปจ้องมองใบหน้าอันซีดเผือดทว่าสงบเยือกเย็นของเฉียวเนี่ยนอย่างเขม็งเสียงที่เล็ดลอดจากลำคอบิดเบี้ยวแหบพร่าด้วยความตระหนกสุดขีดและโทสะที่พุ่งพล่าน “การจะเปิดแดนต้องห้ามต้องใช้ศิลาจันทรา!”ทุกถ้อยคำราวกับถูกเค้นลอดไรฟันออกมาอย่างยากลำบาก คลุ้งไปด้วยกลิ่นอายคาวเลือดเฉียวเนี่ยนย่อมเข้าใจนัยที่แฝงมาในวาจานั้นนางใช้มือข้างหนึ่งยึดราวจับบันไดอันเย็นเฉียบไว้แน่น ส่วนมืออีกข้างกดทับบาดแผลบริเวณหน้าท้อง พยายามข่มความเจ็บปวดที่แล่นพล่านและความรู้สึกเปียกชื้นเหนอะหนะทว่าแววตาของนางกลับคมกริบดุจคมดาบน้ำแข็งในสระลึก ปราศจากความหวาดหวั่นแม้แต่น้อย จ้องสบสายตาของมู่ซ่างเสวี่ยที่ราวกับจะกลืนกินผู้คนคู่นั้นอย่างไม่ลดละ “ศิลาจันทราอยู่กับข้า มิเคยห่างกาย!” น้ำเสียงของนางมิได้ดังนัก ทว่าชัดเจนทุกถ้อยคำร่างที่เกร็งเขม็งของมู่ซ่างเสวี่ยผ่อนคลายลงเล็กน้อยจนแทบสังเกตไม่เห็นหากไร้ซ