Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 531 - Bab 540

เซียวเหิงโดนต่อยหนึ่งหมัด เขาไม่ได้หลบ กลับชกสวนกลับไปอย่างรวดเร็วหนึ่งหมัด "ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ต้องการนางแล้วหรือ? วันนั้นตอนที่นางถูกพาตัวไปยังกรมซักล้าง เหตุใดเจ้าถึงได้ปกป้องแต่หลินยวน!"หลินเย่ว์รับหมัดไปหนึ่งหมัด ถอยหลังไปสองก้าว แล้วก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง "แล้วเจ้าเล่า! หากเจ้ารักนางจริง เหตุใดถึงไม่ปกป้องนาง? ในเมื่อเมื่อก่อนก็ไม่ได้รักนางถึงเพียงนั้น แล้วเหตุใดตอนนี้ถึงกลับมากักขังนางไว้อีก! เป็นเจ้าต่างหากที่ทำให้นางตาย!""เจ้าหุบปาก!" เซียวเหิงโกรธจนสุดขีด เข้าตะลุมบอนกับหลินเย่ว์ทั้งสองมิได้ชักดาบออกมา และไม่ใช้ท่วงท่าวรยุทธ์ด้วยเช่นกันก็ราวกับเด็กสามขวบคนหนึ่ง เจ้าต่อยหนึ่งหมัด ข้าต่อยหนึ่งหมัด ไม่มีใครเอาชนะใครได้เสียทีไม่รู้ว่าต่อสู้กันไปนานแค่ไหน ในที่สุดทั้งสองก็ล้มลงนอนอยู่บนพื้นบนใบหน้าต่างมีรอยฟกช้ำ บวมเป่ง หน้าดำหน้าเขียวดวงตาของหลินเย่ว์เหม่อมองฟ้าอย่างไร้จิตวิญญาณ แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพของเนี่ยนเนี่ยนสิ่งที่เซียวเหิงด่าก็ถูกแล้ว เขาซึ่งเป็นพี่ใหญ่คนนี้ ทำไมถึงจดจำนางไม่ได้?เขาน่ะหรือ คู่ควรจะเป็นพี่ใหญ่ของนาง?ส่วนเซียวเหิงก็มองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย

ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงบางอย่างดังกรอบแกรบมาจากในเรือน"เพล้ง!"ฉู่จืออี้ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะวางขวานในมือลง ลุกเดินไปยังหน้าประตูร่างของเขานั้นสูงใหญ่เกินไปเพียงแค่ยืนตรงประตู ก็สามารถบดบังแสงจากด้านนอกไว้ได้เกือบหมด ทำให้บรรยากาศในห้องพลันมืดลงอย่างเห็นได้ชัดเฉียวเนี่ยนเงยหน้าขึ้นมองฉู่จืออี้ แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าต้องการจะดื่มน้ำ แต่จับไม่มั่น…"ถ้วยจึงร่วงตกแตกกระจายเศษถ้วยกระจายเต็มพื้นฉู่จืออี้มองไปยังเศษถ้วยข้างเท้าของนาง ก่อนจะยกเท้าก้าวเข้าไป ดึงแขนเสื้อที่ม้วนขึ้นขณะฟืนลง แล้วยื่นแขนขวาออกไปให้นาง "เจ้าไปนั่งก่อน ข้าจะเก็บเอง"ขาซ้ายของเฉียวเนี่ยนไม่สามารถแตะพื้นได้ ขณะนี้เท้าขวาของนางก็ล้อมรอบด้วยเศษถ้วย หากเผลอเหยียบเข้าไปล่ะก็คงแย่แน่เฉียวเนี่ยนจึงไม่เกรงใจนัก ยื่นมือขึ้นจับแขนเขาไว้เเขนนั้นแน่นแข็งราวกับเหล็กกล้าเฉียวเนี่ยนอดตกใจไม่ได้ ก็แค่พรานป่า เหตุใดร่างกายถึงได้กำยำยิ่งกว่าทหารในกองทัพเสียอีก?แต่บนใบหน้ากลับไม่เผยอารมณ์ใดออกมา นางกลับไปนั่งที่ข้างเตียง ก่อนจะเห็นเขาเดินไปที่ประตู หยิบไม้กวาดมากวาดเศษถ้วยทั้งหมดลงกระด้ง

มองแผ่นหลังของเซียวเหิงลับตาไป เซียวเหอก็จึงหรี่ตาลงด้วยแววตาลึกล้ำ ก่อนจะหันกายมุ่งหน้าสู่ห้องทรงอักษรภายในห้องทรงอักษร นอกจากเซียวเหอแล้ว ยังมีท่านโหวหลินอยู่ด้วยเรื่องราวผ่านพ้นมานานเพียงนี้แล้ว แต่ท่านโหวหลินกลับดูชราลงไปถนัดตา เดิมทีเพียงขมับขาวซีดเล็กน้อย บัดนี้กลับกลายเป็นศีรษะขาวโพลนทั้งหัวฮ่องเต้ทอดพระเนตรเห็นท่านโหวหลินเป็นเช่นนั้น ก็รู้สึกสะท้อนพระทัยอยู่ไม่น้อย จึงตรัสขึ้นอย่างอดมิได้ว่า "พูดมาเถอะ เรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไรกันแน่?"ท่านโหวหลินไม่กล่าวสิ่งใดเซียวเหอจึงก้าวขึ้นข้างหน้า คารวะหนึ่งครั้งแล้วกล่าวขึ้นว่า "ขอพระราชทานกราบทูล ฝ่าบาท สามปีก่อน ท่านโหวหลินตาถั่ว มองคนผิด เอาสตรีที่แอบอ้างว่าเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว หรือก็คือหลินยวนนั้น มารับไว้เป็นลูกสาว ส่วนบุตรสาวแท้ ๆ กลับถูกนับว่าเป็นบุตรสาวบุญธรรม เท่ากับเป็นการลวงเบื้องบน ก่อให้บุตรสาวที่แท้แห่งจวนโหวต้องทนทุกข์ทรมานถึงสามปี บัดนี้ยังไม่ทราบชะตากรรมเป็นตาย ขอฝ่าบาททรงโปรดสอบสวนให้ถึงที่สุดด้วยเถิด"คำว่าลวงเบื้องบนเปรียบดั่งศิลาก้อนใหญ่กระแทกลงมา ท่านโหวหลินทรุดตัวคุกเข่าลงในทันทีแต่กลับหาได้กล่าว

อย่างไรเสีย เขาก็เคยเป็นแม่ทัพที่นำทัพมาหลายปี หากแม้แต่เล่ห์กลตื้น ๆ ของซุนเซี่ยนเขายังดูไม่ออก ก็เท่ากับเสียชาติเกิดแล้วใบหน้าของซุนเซี่ยนแดงบ้างซีดบ้างสลับกันไปมา"แต่ข้าก็ช่วยเจ้ามาไม่น้อยเลยนะ! อย่าลืมล่ะ ตอนที่เจ้าส่งคนไปตามหาที่แม่น้ำฉางหยาง ข้าก็ให้เจ้ายืมคนให้เจ้าตั้งเยอะ!""พูดถึงเรื่องนั้น…" เสียงของเซียวเหอเย็นเฉียบ สายตาที่มองซุนเซี่ยนก็ปกคลุมด้วยไอสังหาร "หากมิใช่เพราะใต้เท้าซุนตั้งใจแพร่ข่าวให้กระจายไปทั่ว เนี่ยนเนี่ยนคงไม่ตกอยู่ในกำมือโจรภูเขา และคงไม่ตกลงไปในแม่น้ำฉางหยางหรอก!"ได้ยินดังนั้น ซุนเซี่ยนก็สะดุ้งเฮือกในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมเซียวเหอถึงแทงเขาจากด้านหลังทันใดนั้นก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ "เจ้าคนแซ่เซียว! เรื่องนี้เจ้าจะโยนมาให้ข้าไม่ได้! ตอนแรกมันก็เป็นเจ้าต่างหากที่ให้คนปล่อยข่าว ข้าแค่ช่วยนิดหน่อยเอง อีกอย่าง บางทีตอนที่ข้ายังไม่ทันแพร่ข่าวออกไป โจรภูเขาพวกนั้นก็อาจรู้เรื่องอยู่แล้วก็ได้!"ก็ใช่ มันมีความเป็นไปได้นั้นอยู่แต่ตอนนั้นเขาเดาแผนของเนี่ยนเนี่ยนออกแล้ว จึงให้จี้เยว่ไปปิดข่าวไว้ แต่เป็นซุนเซี่ยนนั่นแหละ ที่เอาแต่โหมไฟให้เรื่องใหญ่โต!

เขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพียงเอ่ยเสียงทุ้ม "พอดีล่าหมีได้ตัวหนึ่ง จึงต้องรีบลากไปที่ตัวเมืองก่อนที่มันจะตาย"ขณะพูดก็หยิบโสมต้นเล็ก ๆ หนึ่งต้นออกมาจากในอกเสื้อ "พรุ่งนี้รบกวนป้าตุ๋นไก่ใส่โสมให้ทีเถอะนะ"ในหมู่บ้านไม่มีของกินดี ๆ อะไรมากนัก น้ำซุปไก่ก็ถือเป็นของบำรุงชั้นยอดแล้วนางรอดตายมาได้ก็นับว่าโชคดี แต่ร่างกายยังอ่อนแอเกินไป ต้องบำรุงให้มากหน่อยพูดจบก็หยิบเงินตำลึงออกมาสองสามตำลึงและยื่นให้ป้าชุนป้าชุนรีบปฏิเสธ "ไม่เป็นไร ๆ ก่อนหน้านี้ก็ให้มาตั้งห้าตำลึงแล้วไม่ใช่เหรอ?""ก่อนหน้านี้ก็คือก่อนหน้านี้" ฉู่จืออี้แรงเยอะ ป้าชุนไม่อาจฝืนเขาได้ ก็ได้แต่รับมันมาอย่างเลี่ยงไม่ได้"เช่นนั้นรอข้าก่อนนะ เดี๋ยวข้าไปตักข้าวให้เจ้า!"พูดจบก็เดินกลับไปยังบ้านของตัวเองฉู่จืออี้จึงเดินไปที่ครัว ตักน้ำเย็นจากโอ่งมาหนึ่งกระบวยและยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดจากมุมที่เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ สามารถมองเห็นแผ่นหลังของเขาขณะดื่มน้ำพอดีรวมถึงคราบเลือดขนาดใหญ่ที่เปรอะอยู่บนเสื้อเขานางขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว เมื่อครู่คำพูดของฉู่จืออี้กับป้าชุนนางก็ได้ยินหมดแล้วล่าหมีงั้นหรือ ต้องอันตรายมากแน่ ๆเ