Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 601 - Bab 610

จนกระทั่งเงาร่างอันคุ้นเคยและอบอุ่นนั้นลับหายไปจากสายตา ร่างกายที่ตึงเครียดของเซียวเหิงจึงค่อย ๆ คลายลงแต่ภายในใจกลับเอ่อล้นไปด้วยความคับแค้นอย่างรุนแรง หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งจนเจ็บแน่นในอกตอนนั้นเอง เจ้าสิบกับเจ้าสิบเอ็ดก็ผละออกจากตัวเซียวเหิงแล้วลุกขึ้นเมื่อเห็นบุรุษผู้แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ ในแววตากลับคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เจ้าสิบอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “รู้อย่างนี้แล้ว ตอนนั้นจะทำไปเพื่ออะไร?”เจ้าสิบเอ็ดตบไหล่เจ้าสิบเบา ๆ “พูดกับเขาไปก็เปล่าประโยชน์ ไปเถอะ!”จากนั้น ทั้งสองก็หันหลังเดินจากไปในตอนนั้นเอง หลินเย่ว์ก็เหมือนเพิ่งได้สติ เขาหันไปมองเซียวเหิง แล้วมองตามแผ่นหลังของสององครักษ์พยัคฆ์ที่จากไป จู่ ๆ ก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นในใจเซียวเหิงน่ะ ฝีมือไม่ธรรมดาเลยตอนที่ทำศึกกับพวกกลุ่มชนเตอร์กิกก็ล้วนชนะทั้งที่กำลังน้อยกว่าแต่วันนี้กลับถูกสององครักษ์พยัคฆ์นั้นกดไว้ราวกับไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้ไม่ไกลนัก ท่านโหวหลินก็ได้สติขึ้นมาบ้างเขามองหลินเย่ว์แล้วถาม “เย่ว์เอ๋อร์ เรื่องมันเป็นมาอย่างไรกัน? ทำไมเนี่ยนเนี่ยนถึงรู้จักกับท่านอ๋องผิงหยาง?”หลินเย่ว์จะไปรู้ได้อย่างไร?

แต่ยังไม่ทันให้เซียวเหอได้มีเวลาซึมเศร้า เหล่าองครักษ์พยัคฆ์ก็กรูเข้ามาเสียก่อนเจ้าห้าก้าวเข้ามาคล้องคอเซียวเหอ “เจ้านี่! พอเจอท่านอ๋องก็ลืมพวกพี่น้องเลยเรอะ? เห็นพวกข้าก็ไม่ทักไม่ทายสักคำ!”เจ้าเจ็ดก็ต่อยเข้าที่ไหล่ของเซียวเหอเบา ๆ “ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าเจ้าพิการแล้ว แต่ดู ๆ ไปก็ไม่แย่นี่หว่า! มาลองซักยกไหม?”เจ้าแปดรีบโบกมือเรียกเซียวเหอให้เข้าไปในจวนอ๋องผิงหยาง “ไป ๆ ๆ ไปดื่มกัน! ข้าจะดูว่าเจ้าดื่มเก่งขึ้นบ้างหรือยัง!”เจ้าหกหัวเราะเยาะ “เซียวเหอเคยดื่มกับเจ้าจนเจ้าเมาล้มพบไปแล้ว เจ้ากล้าอีกหรือ?”เจ้าแปดเถียงเสียงแข็ง “ก็เขาอ่อนแรงมาอยู่ตั้งห้าปี! ไอ้เรื่องคอแข็งน่ะ ตอนนี้คงไม่มีทางรอด!”“ใครแพ้ใครต้องเห่าเหมือนหมานะ!”“โฮ่งโฮ่ง! ข้าเห่าให้ก่อนเลยก็ได้! วันนี้มันต้องเมาให้สุด!”“ใช่ ไม่เมาไม่เลิก!”ทั้งกลุ่มหัวเราะครื้นเครง โอบไหล่เซียวเหอเดินเข้าไปในจวนอ๋องผิงหยาง ไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสปฏิเสธเลยสักคำทว่าเซียวเหอกลับรู้สึกมีความสุขความรู้สึกที่ถูกพี่น้องล้อมไว้ ทำให้เขาเหมือนได้ข้ามช่วงเวลายาวนานแปดปีกลับไปยังสนามรบในอดีตเขากับฉู่จืออี้ต่างก็เป็นคนเงียบขรึม ไม่พูดม

เมื่อเห็นสีหน้าของเซียวเหิงที่ถูกความโกรธกลืนกินจนไร้ซึ่งเหตุผล เฉียวเนี่ยนก็แค่นหัวเราะเย็นเยียบออกมา“ใช่สิ! แม่ทัพเซียวทำอะไรไม่เคยต้องถามความเห็นใคร! เมื่อสามปีก่อนท่านว่าข้าเกินเลยไม่รู้กาลเทศะ ตอนนี้เวลาผ่านมาสามปี ท่านกลับเป็นคนตามรังควานข้าไม่เลิก! ดูเหมือนว่าโลกใบนี้จะเป็นของท่านเซียวเหิงแต่เพียงผู้เดียว ท่านจะทำอะไรก็ต้องได้ดั่งใจไปเสียหมด!”ร่างของเฉียวเนี่ยนสั่นระริกความ โกรธพลุ่งพล่านจากใจหลั่งไหลขึ้นมาจนตาแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้าความอัดอั้นทำให้หลุดคำพูดเฉียบขาดออกมาอย่างไม่ทันยั้งคิด “เซียวเหิง! หากท่านกล้ากลั่นแกล้งใส่ร้ายคนดี ข้าจะไม่ขออยู่ร่วมโลกกับท่าน!”พวกพี่ชายของนางกลับเมืองหลวงก็เพราะนางหากพวกเขาต้องโทษเพราะเรื่องนี้ ต่อให้นางต้องตายก็ไม่เสียดาย!แต่ก่อนตาย นางจะต้องลากเซียวเหิงลงนรกไปด้วยให้ได้!เซียวเหิงได้ยินก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งร่างไม่ขออยู่ร่วมโลกอย่างนั้นหรือ?ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางกลับยอมตัดขาดเพราะผู้ชายไม่กี่คนที่เพิ่งรู้จักกันแค่สองเดือน?เซียวเหิงเป็นคนเช่นไร เฉียวเนี่ยนควรรู้ดีที่สุดถึงจะดื้อรั้น เจ้าคิดเจ้าแค้น แต

ฉู่จืออี้ดูแลนางทั้งคืน?เฉียวเนี่ยนรู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยนางจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นจำได้เพียงว่าหลังจากเซียวเหิงพาพวกพี่ชายของนางไปแล้ว นางก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ คิ้วของเฉียวเนี่ยนก็ขมวดเป็นปมช่างน่าอับอายเสียจริงขณะที่กำลังคิดอยู่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากด้านนอกหนิงซวงรีบไปเปิดประตู ก็เห็นว่าผู้ที่อยู่ด้านนอกคือฉู่จืออี้หนิงซวงตกใจ รีบทำความเคารพทันที “บ่าวขอคารวะท่านอ๋องเพคะ”นางเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้งที่ฉู่จืออี้เป็นคนไม่ดี แต่นางกลับรู้สึกหวาดกลัวโชคดีที่ฉู่จืออี้ไม่ได้ใส่ใจท่าทีของนาง เพียงถามเบา ๆ “เนี่ยนเนี่ยนฟื้นหรือยัง?”หนิงซวงถึงได้พยักหน้า “กราบทูลท่านอ๋อง คุณหนูของบ่าวเพิ่งตื่นเมื่อครู่เพคะ”พูดจบก็หลีกทางให้ฉู่จืออี้จึงเดินเข้ามาในห้อง เห็นว่าเฉียวเนี่ยนลุกขึ้นจากเตียงแล้ว ยังไม่ได้คลุมเสื้อคลุมด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เดินเข้ามาอย่างเร็ว เอื้อมมือแตะหน้าผากของนาง คิ้วขมวดเป็นปม “ตัวยังร้อนอยู่เลย หนิงซวง ยาของคุณหนูเจ้าล่ะ?”เมื่อถูกเรียกชื่อ หนิงซวงยิ่งลน รีบตอบว่า “บ่าวจะไปเอามาเดี๋ยวนี้เพคะ!” พู

เมื่อเห็นว่าเซียวเหิงเดินเข้ามาใกล้ เหล่าทหารยามก็รีบทำความเคารพ “คารวะแม่ทัพเซียว!”เซียวเหิงเพียงกวาดตามองสีหน้าดุดันของเซียวเหอ แล้วจึงหันไปพูดกับยาม “ที่ที่พี่ใหญ่ข้าจะเข้า พวกเจ้ากล้าขวางหรือ?”ได้ยินดังนั้น ทหารยามก็รีบหลีกทาง “ข้าน้อยไม่กล้าขอรับ!”เซียวเหิงแค่นเสียง แล้วก้าวเท้าเข้าไปในคุกใต้ดินทันทีเซียวเหอเองก็เดินตามเข้าไปภายในคุกใต้ดินนั้น อากาศช่างเลวร้ายทั้งชื้น อบอ้าว แถมยังเจือกลิ่นเหม็นเน่ากับคาวเลือดจนแทบอาเจียนแต่เซียวเหิงดูจะชินกับบรรยากาศนี้แล้ว เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะไม่ไกลนัก รินน้ำชาให้เซียวเหอหนึ่งถ้วย “พี่ใหญ่มาที่นี่แต่เช้า มีเรื่องอะไรหรือ?”แววตาของเซียวเหอเย็นยะเยือกกว่าครั้งใด ๆ "พวกเขาอยู่ไหน?”ตั้งแต่ได้ยินน้ำเสียงแดกดันของเซียวเหิงตอนอนุญาตให้เขาเข้ามา เซียวเหอก็รู้แล้วว่าองครักษ์พยัคฆ์ไม่ได้ถูกขังอยู่ที่นี่แต่แม้แต่ฮ่องเต้ก็ตรัสว่าพวกองครักษ์พยัคฆ์อยู่ในคุกใต้ดินแห่งนี้แท้ ๆ!เซียวเหิงเงยหน้าขึ้นมองเซียวเหอ สีหน้าขึงขัง “ในเมื่อข้าคาดไว้แล้วว่าพี่ใหญ่ต้องมา ข้าย่อมต้องซ่อนคนไว้ก่อน”หมัดของเซียวเหอเริ่มกำแน่น ไฟโทสะในอกลุกโชนขึ้นเรื่อย ๆ