Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 611 - Bab 620

เพียงเสียงถอนหายใจนี้ ก็ทำให้สามบุรุษในท้องพระโรงขมวดคิ้วพร้อมกันเซียวเหอและเซียวเหิงยิ่งใจหายวาบฮ่องเต้ตรัสเช่นนี้ แสดงว่าในใจฮ่องเต้เริ่มคิดที่จะจัดการกับเฉียวเนี่ยนแล้วที่สำคัญคือเวลานี้ทั้งสองคนยังไม่สามารถพูดสิ่งใดเพื่อปกป้องเฉียวเนี่ยนได้ มิเช่นนั้นจะยิ่งทำให้ฮ่องเต้ทรงเห็นว่าพวกตนกล้าขัดพระทัยเพื่อเฉียวเนี่ยน ซึ่งจะยิ่งสร้างความขุ่นเคืองให้ทวีความรุนแรงขึ้นในท้องพระโรงพลันเงียบสงัดลงพระเนตรของฮ่องเต้กวาดมองไปมาระหว่างเซียวเหิงและเซียวเหอครู่ใหญ่ ก่อนจะตรัสว่า "อย่าให้มีครั้งต่อไป ถอยออกไปเถิด!""พ่ะย่ะค่ะ"ทั้งสองจึงรีบถวายบังคมลา ถอยออกจากท้องพระโรงเมื่อเห็นสองพี่น้องตระกูลเซียวจากไปแล้ว ฮ่องเต้จึงหันมองฉู่จืออี้ที่อยู่ด้านข้าง "เป็นอย่างไร มีอะไรจะพูด?"ฉู่จืออี้ก้าวไปข้างหน้า ถวายบังคมฮ่องเต้ แล้วจึงเอ่ยว่า "เสด็จพี่ทรงทราบดีถึงนิสัยของกระหม่อม ว่าเป็นคนตรงไปตรงมามาโดยตลอด ที่ผ่านมา เนี่ยนเนี่ยนอยู่ในฐานะผู้ถูกกระทำเสมอ คนที่ก่อเรื่องก็ไม่ใช่นางเลย นางไม่สมควรได้รับฉายาว่า 'นารีเป็นเหตุ' พ่ะย่ะค่ะ"ฮ่องเต้ทรงเข้าใจแล้วว่าน้องชายของตนกำลังปกป้องสตรีผู้หนึ่งอยู่

เมื่อฉู่จืออี้กลับมาถึงจวนอ๋องผิงหยาง ก็พบว่าองครักษ์พยัคฆ์ได้กลับมากันหมดแล้วทุกคนยืนอยู่นอกห้องโถงใหญ่ และเฉียวเนี่ยนกำลังตาแดงก่ำ ไล่มองดูพวกเขาทีละคนฉู่จืออี้ไม่เข้าใจ เดินเข้าไปช้าๆ แล้วถามด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "เกิดอะไรขึ้น?"เจ้ารองหัวเราะเสียงเบาอย่างจนใจ "เนี่ยนเนี่ยนกลัวว่าพวกเราจะถูกทรมาน เลยกำลังตรวจดูทีละคนน่ะ!"สิ้นเสียง คนอื่นๆ ก็หัวเราะตามกันแต่เฉียวเนี่ยนกลับทำหน้าจริงจัง "พวกพี่หัวเราะอะไรกัน? วิธีการทรมานของเซียวเหิงโหดเหี้ยมมากนะ! ข้าเคยเห็นมาแล้ว!""ก็แล้วแต่คน" เสียงของฉู่จืออี้อ่อนโยนลงเล็กน้อย "จัดการศัตรู พวกเราโหดเหี้ยมมาแต่ไหนแต่ไร แต่กับคนกันเอง ไม่เหมือนกัน"ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็อดแสดงสีหน้าประหลาดใจไม่ได้ "คนกันเอง?"เซียวเหิงกับพวกเขาจะเป็นคนกันเองได้อย่างไร?!แต่ฉู่จืออี้กลับเอ่ยว่า "ขุนพลร่วมราชสำนัก ย่อมถือเป็นคนกันเอง ไม่ต้องพูดถึงยามนี้เลย หากวันใดวันหนึ่งออกรบ บางทีชีวิตก็ต้องฝากไว้ในมือของอีกฝ่ายด้วยซ้ำไป"พี่หกที่อยู่ด้านข้างก็เอ่ยว่า "พวกข้ารู้ว่าเซียวเหิงไม่กล้าทำอะไรพล่อยๆ หรอก เลยยอมตามไปด้วยแต่โดยดี มิเช่นนั้น แค่องครักษ์พวกน

ความคิดของเฉียวเนี่ยนพลันย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อนสองฉากประหลาดประสานเข้าด้วยกันสิ่งเดียวที่แตกต่างคือเมื่อสามปีก่อน หลินยวนทำถ้วยแก้วไพทูรย์โดยไม่ได้ตั้งใจแต่ยามนี้ องค์หญิงซูหยวนกลับจงใจทำถ้วยชาแตกอย่างชัดเจน เพื่อใส่ร้ายนางทว่า นางไม่ใช่เฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนอีกต่อไปแล้วคนเมื่อสามปีก่อน เมื่อถูกใส่ร้ายทำได้เพียงตื่นตระหนก ร้องตะโกนว่าถูกใส่ร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยเปล่าประโยชน์แต่บัดนี้ นางกลับสามารถเผชิญหน้ากับสายตาที่ท้าทายขององค์หญิงได้อย่างสงบ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ "องค์หญิงเห็นเหล่าฮูหยินและคุณหนูเป็นคนตาบอด หรือเห็นแม้แต่ฮองเฮาก็เป็นคนตาบอดเพคะ?"การใส่ร้ายนางอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ ช่างไม่เห็นบรรดาผู้หญิงที่อยู่ในที่นี้ในสายตาเลยจริงๆ!ในที่นี้ มีแม้กระทั่งฮูหยินของอัครมหาเสนาบดีอยู่ด้วย!แต่องค์หญิงซูหยวนกลับไม่ใส่ใจไม่ต้องพูดถึงว่าเฉียวเนี่ยนหันหลังให้กับบรรดาฮูหยินและคุณหนูเหล่านั้น พวกนางอาจมองไม่เห็นว่าเฉียวเนี่ยนทำถ้วยแตกหรือไม่"ถึงจะมองออกแล้วอย่างไร?นางเป็นถึงองค์หญิงหนึ่งเดียวของแคว้นจิ้ง ตั้งแต่เล็กก็ได้รับการโปรดปรานจากเสด็จพ่อมาโดยตลอด อย่าว

การถูกตราหน้าด้วยข้อหาอกตัญญูครั้งใหญ่หลวง ทำให้ฮองเฮาคิดว่าฉู่จืออี้คงไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วเพราะอย่างไรเสีย บุญคุณการเลี้ยงดูนั้นยิ่งใหญ่กว่าฟ้าแต่ใครเล่าจะคิดว่าฉู่จืออี้ยังคงเหลือบมองฮองเฮาแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยว่า "ศึกเล็กก็รับ ศึกใหญ่ก็ถอย หลักการง่ายๆ เช่นนี้ เสด็จพี่สะใภ้ไม่น่าไม่ทรงทราบนะเพคะ"เรื่องราวที่เฉียวเนี่ยนประสบพบเจอ พวกนางต่างก็พอจะได้ยินมาบ้างไม่มีใครมีสิทธิมาใส่ร้ายป้ายสีนางได้พระพักตร์ของฮองเฮาแข็งทื่อในทันที ฉู่จืออี้ผู้นี้กล้าดีอย่างไรมาทำให้นางเสียหน้าต่อหน้าทุกคน!เฉียวเนี่ยนเองก็นึกไม่ถึงว่าฉู่จืออี้จะกล้าประจันหน้ากับฮองเฮาต่อหน้าพระพักตร์ของฮ่องเต้เมื่อเห็นสีพระพักตร์ที่ไม่สู้ดีของฮ่องเต้ เฉียวเนี่ยนเพียงคิดว่าจะต้องไม่ทำให้ฉู่จืออี้ลำบาก นางจึงรีบถวายความเคารพฮองเฮา แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ฮองเฮาอาจไม่ทรงทราบ ก่อนที่ท่านย่าจะสิ้นพระชนม์ ได้ทรงเป็นประธานในพิธีตัดสายสัมพันธ์ระหว่างหม่อมฉันกับท่านโหวเป็นการเฉพาะ และเมื่อครั้นอยู่ที่จวนตระกูลเซียว ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินก็ได้รับปากด้วยตนเองว่าจะไม่พบหม่อมฉันอีก ราชครูชิวก็อยู่ในเหตุการณ์วันนั้

วันนี้ ฮ่องเต้ทรงใช้ชื่อของการจัดงานเลี้ยงต้อนรับและล้างมลทินให้แก่ฉู่จืออี้ เพื่อจัดการเรื่องงานแต่งของฉู่จืออี้ดังนั้น ในงานเลี้ยง ฮ่องเต้จึงทรงตั้งใจและไม่ตั้งใจตรัสถึงชิวเยี่ยนผิงคู่กับฉู่จืออี้อยู่เสมอ ตรัสจนกระทั่งใบหน้าของชิวเยี่ยนผิงแดงก่ำ นางจึงแสร้งทำเป็นเมาสุราและขอตัวออกจากงานเลี้ยงไปก่อนครั้นเมื่องานเลี้ยงเลิก ฉู่จืออี้ถูกทิ้งไว้อุทยานหลวงในค่ำคืนฤดูร้อนแตกต่างจากที่เห็นในช่วงกลางวันมากภายใต้แสงจันทราที่ส่องสว่างเจิดจ้า อุทยานหลวงทั้งอุทยานดูราวกับถูกเคลือบด้วยสีสันแห่งความลึกลับ นานๆ ครั้งจึงจะมีหิ่งห้อยสองสามตัวบินผ่านมาจากแดนไกล ทำให้ฮ่องเต้ทรงหวนรำลึกถึงวันวาน"ยังจำได้หรือไม่ ครั้นเจ้ายังเด็ก พาน้องสิบห้าของเจ้ามาจับหิ่งห้อยที่นี่?"แววตาของฉู่จืออี้มืดหม่นลง "จำได้ น้องสิบห้าพลัดตกน้ำ หนาวสั่นจนป่วยอยู่นาน"ด้วยเหตุนี้ เขาจึงถูกเสด็จแม่ตำหนิยกใหญ่ฮ่องเต้ทรงอดสรวลไม่ได้ "เจ้ากับน้องสิบห้าตกน้ำไปด้วยกัน หากมิใช่เพราะเราเสด็จผ่านในวันนั้น เจ้ากับน้องสิบห้าคงกลับสู่สรวงสวรรค์ไปนานแล้ว!"น่าเสียดายที่น้องสิบห้าก็สิ้นพระชนม์ในการแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทของปีนั้