Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 621 - Bab 630

ฮ่องเต้ทรงทราบถึงนิสัยของฉู่จืออี้เป็นอย่างดีและก็ทรงรู้ว่า ฉู่จืออี้ไม่มีความทะเยอทะยานใด ๆจนถึงตอนนี้ พระองค์ก็มีเพียงฉู่จืออี้ น้องชายคนนี้คนเดียวเท่านั้น หายตัวไปแปดปี กว่าจะกลับมาได้ก็ยากลำบากนัก แน่นอนว่าพระองค์ต้องปกป้องเขาเพราะฉะนั้น ต่อให้ในตอนนี้จะทรงกริ้วเพียงใด ก็เพียงโบกพระหัตถ์ไปมา “ไป ๆ ๆ! ไม่ได้เรื่องจริง ๆ อีกสองวันข้าจะนัดแม่นางชิวออกมาให้เจอ เจ้าอย่าลืมไปตามนัดล่ะ!”“กระหม่อมขอลา” ฉู่จืออี้ค้อมกายคารวะอย่างเคารพ แล้วจึงเดินจากไปฮ่องเต้ทอดพระเนตรแผ่นหลังของฉู่จืออี้ที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไป ความหงุดหงิดในพระทัยก็ค่อย ๆ คลายลงการกลับมาของฉู่จืออี้ ค่อย ๆ ทำให้ความรู้สึกที่ถูกแช่แข็งมาตลอดแปดปีของพระองค์เผยออกมานั่นคือน้องชายของพระองค์ น้องชายต่างมารดาที่ร่วมสายเลือดของเสด็จพ่อคือผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยใช้เพียงเรี่ยวแรงของตน ปกป้องแผ่นดินและราชบัลลังก์แทนพระองค์ เป็นคนที่แบกรับความมืดในจิตใจมาตลอดหลายปีเพื่อราชบัลลังก์ของพระองค์ในเมื่อบัดนี้ พระองค์คือจักรพรรดิ เป็นที่เคารพของผู้คนทั่วแผ่นดิน ถือครองอำนาจอันยิ่งใหญ่ เช่นนั้น ก็ย่อมต้องคอยปกป้องน้องชายคนนี้ให้

เห็นเฉียวเนี่ยนก้มหน้าลงไม่พูดอะไร ฉู่จืออี้จึงเอ่ยขึ้นว่า “เสด็จพี่คงมีใจอยากจับคู่เจ้าเข้ากับเซียวเหิง”ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็เงยหน้าขึ้นมองฉู่จืออี้อย่างตกใจในทันที “เป็นไปไม่ได้หรอก! ก่อนหน้านี้เซียวเหิงเคยขอพระราชทานสมรส ฮ่องเต้ยังจงใจทำพินัยในพระราชโองการ ให้ข้าไม่ต้องแต่งกับเซียวเหิงเลยไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”ก็เพราะพระราชโองการของฮ่องเต้นั่นแหละ ถึงทำให้นางมีโอกาสได้หลุดพ้นจากเซียวเหิงไม่อย่างนั้น เวลานี้นางคงยังเป็นนายหญิงน้อยรองแห่งตระกูลเซียวอยู่แน่ ๆฉู่จืออี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย “บางทีอาจจะเห็นเซียวเหิงคลั่งเพราะเจ้า ทำให้เสด็จพี่รู้สึกสงสารก็เป็นได้”แต่จริง ๆ แล้ว เขาเองก็ไม่เข้าใจนัก สงครามที่เซียวเหิงไปรบมานั้นจะลำบากสาหัสขนาดไหน ถึงทำให้ฮ่องเต้ผู้เคยผ่านความวุ่นวายของกษัตริย์ทั้งห้ายังอดถอนหายใจไม่ได้เช่นนั้นแต่ไม่ว่าอย่างไร ความเจ็บปวดของเซียวเหิงก็ไม่อาจลบล้างความผิดที่เขากระทำต่อเนี่ยนเนี่ยนได้เฉียวเนี่ยนสูดลมหายใจเข้าลึก “ข้าไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับเซียวเหิงอีกแล้ว”“ดีแล้ว” ฉู่จืออี้ตอบรับเรียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรอีกสองวันต่อ มาฮ่องเต้ได้นัดให้ฉู่จืออี้พบก

สายตาของชิวเยี่ยนผิงก็หันมาทางนางเช่นกัน “จริง ๆ แล้วตอนแรกข้าไม่ชอบเจ้านักหรอก เจ้าน่ะเกาะติดอยู่ข้าง ๆ เซียวเหิงมาตั้งแต่เด็ก ทั้งที่เป็นคุณหนูจากจวนโหวแท้ ๆ แต่กลับมัวแต่หมุนรอบผู้ชายคนหนึ่ง ช่างน่าดูแคลนเสียจริง แต่พอได้ยินเรื่องราวของเจ้า ข้าก็เริ่มมองเจ้าในแง่ใหม่ โดยเฉพาะวันที่เจ้าทำร้ายชิวอวี่จนตาบอดนั่นแหละ”ชิวเยี่ยนผิงเป็นคนของเรือนใหญ่ นางรังเกียจเจ้าคนเสเพลแห่งจวนรองนั่นมาตลอดแม้แต่ตอนนี้ที่เอ่ยถึงชิวอวี่ บนใบหน้าของชิวเยี่ยนผิงก็ยังแฝงไปด้วยความรังเกียจ “เจ้าคนสารเลวนั่น ทำลายสตรีดี ๆ ไปไม่รู้กี่คนแล้ว แต่มีแค่เจ้าคนเดียวที่กล้าต่อต้าน กล้าทำร้ายเขา! ข้ารู้ว่าสามปีในกรมซักล้างมันไม่ง่ายเลย แต่ดีที่น้องหญิงทนผ่านมาได้ แล้วยังได้สติกลับมาอีก ตั้งแต่วันที่เจ้าก้าวออกจากกรมซักล้าง ก็ถือเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเจ้าแล้ว ต่อไป เจ้าต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นแน่นอน”ถ้อยคำของชิวเยี่ยนผิงทำเอาใจของเฉียวเนี่ยนสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่ใช่แล้ว ผ่านมาได้แล้ว ได้สติกลับมาแล้วเป็นการเกิดใหม่ เป็นการฟื้นคืนชีวิตอีกครั้งก่อนหน้านี้ เฉียวเนี่ยนเคยคิดมาตลอด ว่าตนเองต้องออกจากเมืองหลวงเส

หมอหลวงเซวียรีบไปตรวจดูอาการบาดเจ็บของเซียวเหิงในทันที สีหน้าก็ยิ่งดูหนักใจขึ้นเรื่อย ๆ“หมอหลวงเซวีย เป็นอย่างไรบ้าง?” แพทย์ทหารเอ่ยถามอยู่ข้าง ๆหมอหลวงเซวียจึงถอนมือกลับมาก่อนจะหันไปมองแพทย์ทหาร “เจ้าก็อยู่ในกองทัพ เจอเหตุการณ์เช่นนี้มากกว่าข้าเสียอีก ก็น่าจะรู้ว่าอาการของแม่ทัพเซียวนั้น... ไม่สู้ดีนัก”แพทย์ทหารก็เพราะรู้นั่นแหละว่าอาการไม่ดี จึงได้ให้คนรีบไปโรงหมอหลวงเพื่อตามหมอหลวงเซวียมา!ในชั่วพริบตา ดวงตาแพทย์ทหารก็แดงก่ำ ราวกับจะร้องไห้ออกมา“แต่แม่ทัพเซียวร่างกายแข็งแรง คนอื่นโดนม้าเหยียบเข้าไปคงขาดใจไปแล้ว แต่ท่านดูเขาสิ เขายังมีลมหายใจอยู่เลย!”หมอหลวงเซวียขมวดคิ้ว “แต่กระดูกอกของแม่ทัพเซียวแตกละเอียด แถมยังทะลุทะลวงไปถึงอวัยวะภายใน หากคิดจะรักษาให้รอดชีวิต มีแต่ต้องผ่าเปิดอกแล้วนำเศษกระดูกที่ทิ่มปอดออกมาเท่านั้น!”“เช่นนั้นก็ผ่าเลยเจ้าค่ะ!” เสียงของเฉียวเนี่ยนดังขึ้นในทันทีหัวใจนางเต้นแรงไม่เป็นจังหวะนางกล่าวต่อ “ข้าปรุงยาได้ ให้แม่ทัพเซียวดื่มเข้าไปแล้วจะหมดสติอย่างน้อยหนึ่งชั่วยาม!”นี่เป็นสูตรที่ได้อ่านจากตําราแพทย์ที่ท่านหมอประจำจวนเคยให้ไว้ภายในหนึ่งชั่

เซียวเหอรู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย แต่ช่วงนี้เขาเองก็พอได้ยินเรื่องของฮูหยินหลินมาบ้าง จึงคิดว่าเฉียวเนี่ยนคงใจอ่อนขึ้นมาในที่สุด จากนั้นก็ไม่ได้ซักถามอะไร เพียงรับปากเท่านั้นทว่าเฉียวเนี่ยนกลับไม่ได้รอจนถึงหน้าจวนโหวก็ลงจากรถม้าเสียก่อนเซียวเหอรู้สึกสงสัยไม่น้อย แต่ในเมื่อเฉียวเนี่ยนไม่พูด เขาเองก็ไม่สะดวกใจจะถามต่อมองดูเฉียวเนี่ยน สีหน้าเขายังคงข่มกลั้นไว้ ทว่ามุมปากกลับมีรอยยิ้มจาง ๆ “แม้เจ้าจะอาศัยอยู่ที่จวนอ๋องผิงหยางแล้ว แต่หากวันหลังเกิดเรื่องลำบากใด ๆ ก็ยังสามารถมาหาข้าได้เสมอ”เขาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่อยากเคียงข้างนางอีกเพราะในสายตาเขา ชีวิตของนางตอนนี้มั่นคงมากแล้วต่อให้เซียวเหิงจะยังพยายามดิ้นรนอย่างไร ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อนางอีกดังนั้น ต่อให้นางมีเรื่องลำบากจริง ๆ ฉู่จืออี้ก็คงช่วยแก้ได้เร็วกว่าหรือดีกว่าเขาแน่นอนแต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังอยากพูดประโยคนั้น อยากให้นางรู้ว่าตราบใดที่นางต้องการ เขาก็จะอยู่ตรงนี้เสมอสำหรับการปกป้องของเซียวเหอ เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกขอบคุณเช่นกัน นางจึงค้อมตัวลงเล็กน้อย “ขอบคุณท่านพี่เซียวมากเจ้าค่ะ”แต่ก็เป็นเพียงคำขอบคุณคำเดียวเท่านั้น