Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 721 - Bab 730

ถึงจะทำผิด แต่เขาก็เลี้ยงดูนางมาอย่างทะนุถนอม จะให้อภัยเขาไม่ได้เลยหรือ?ต้องรอให้ตายก่อนหรือ นางถึงจะยอมเรียกเขาว่าท่านพ่ออีกครั้ง?เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วในที่สุดก็หันกลับมานางมองท่านโหวหลินที่น้ำตาไหลพรากมานานแล้ว ค้อมตัวคำนับหนึ่งครั้งก่อนกล่าวว่า “ในยามนี้ฮูหยินหลินกำลังต้องการคนดูแล ขอท่านโหวหลินรักษาสุขภาพด้วย เฉียวเนี่ยนจะมาเยี่ยมอีกในวันหน้า”พูดจบก็คำนับอีกครั้ง แล้วจึงหันหลังจากไปครั้งนี้ ท่านโหวหลินได้แต่มองร่างของเฉียวเนี่ยนหายลับไปนอกจวนโหวอย่างช่วยไม่ได้ และก็ไม่ได้รั้งนางไว้หัวหน้าคนรับใช้อดไม่ได้ที่จะปลอบว่า “ท่านโหวอย่าเสียใจเลยขอรับ สักวันคุณหนูต้องคิดได้แน่นอน”ใครจะคาดคิดว่า ท่านโหวหลินกลับยกมือขึ้นปาดน้ำตา แล้วหัวเราะออกมา“จะเสียใจไปทำไม? เมื่อครู่นางบอกให้ข้ารักษาตัว แล้วก็บอกว่าจะมาเยี่ยมข้าอีกในวันหน้า เจ้าไม่ได้ยินหรือ?”เขาเข้าใจดี ด้วยนิสัยของเฉียวเนี่ยนแล้ว จะสามารถเอ่ยสองประโยคนี้ออกมาได้ ก็ถือว่าไม่ง่ายเลยเพียงแค่สองประโยคนี้ เขาก็พอใจแล้วในเวลานั้น ภายในรถม้า หนิงซวงมองเฉียวเนี่ยนด้วยสีหน้าเป็นกังวล “คุณหนู ไม่

ถ้าหากเต๋อกุ้ยเฟยที่เป็นคนวางยา พอได้ยินนางพูดว่าแค่อากาศเย็นจนเป็นหวัดก็สมควรเงียบเสีย ให้ฮองเฮาเข้าใจไปว่าตนแค่ไม่สบายเท่านั้นองค์หญิงซูหยวนขมวดคิ้วแน่น “ถ้าเช่นนั้นจะเป็นใครกัน? ผ่านมาเดือนหนึ่งแล้ว เสด็จแม่มีผู้ต้องสงสัยอยู่ในใจบ้างหรือไม่?”ได้ยินดังนั้น สายตาของฮองเฮาก็พลันมืดหม่นลง ก่อนจะค่อยๆส่ายหน้า “ไม่มี”“ถ้าเช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?” องค์หญิงซูหยวนเริ่มร้อนใจ “เฉียวเนี่ยนบอกว่าพิษของเสด็จแม่เกิดจากการสัมผัสซ้ำๆ หากไม่หาตัวคนวางยา แล้วเสด็จแม่ถูกวางยาชนิดอื่นอีกจะทำอย่างไร?”พอคิดว่าฮองเฮาอาจถึงตายเพราะถูกวางยา ขอบตาขององค์หญิงซูหยวนก็แดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวเห็นลูกสาวเป็นห่วงตนเองเช่นนี้ ฮองเฮาก็รู้สึกซาบซึ้งใจนัก กำลังจะเอ่ยปลอบโยน กลับต้องแปลกใจเมื่อดวงตาขององค์หญิงซูหยวนกลับแข็งกร้าวขึ้นมา “สู้ให้เฉียวเนี่ยนเป็นคนสืบดูไม่ดีกว่าหรือ?”ฮองเฮาไม่คาดคิดว่าองค์หญิงซูหยวนจะเสนอเช่นนี้ จึงอดแปลกใจไม่ได้ “เหตุใดต้องให้เฉียวเนี่ยนเป็นคนสืบ?”“ก็มีคนช่วยนางอยู่!” องค์หญิงซูหยวนหัวเราะเสียงเย็น “เบื้องหลังนางมีพี่น้องตระกูลเซียวคอยหนุน ยังมีพระปิตุลาอีก แม้จะออกศึกอยู่นอกเมือง

ได้ยินคำพูดนี้ ฮองเฮาก็พยักหน้าเล็กน้อย องค์หญิงซูหยวนเองก็เผยรอยยิ้มออกมา กล่าวว่า “เนี่ยนเนี่ยนมีวิชาแพทย์ที่ข้าเองก็เชื่อถือนัก เสด็จพี่ดูสิเพคะ เนี่ยนเนี่ยนมั่นใจขนาดนี้เชียวนะ!”องค์รัชทายาทกลับเพียงแค่ส่งเสียงเย้ยหยันในบำคอ “รอให้รักษาเสด็จแม่ให้หายได้จริงก่อนเถอะ! ไหนว่าต้มยาแล้ว ยังไม่รีบไปดูไฟอีก?”เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วมององค์รัชทายาทแวบหนึ่ง ในใจคิดว่าไม่ใช่เพราะเจ้าเป็นคนเรียกข้ามาเองหรอกหรือ?ทว่านางกลับเพียงค้อมตัวคารวะ รับคำว่า 'เพคะ' แล้วจึงถอยออกไปเมื่อมองแผ่นหลังเฉียวเนี่ยนที่จากไป องค์รัชทายาทก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เสด็จแม่ นางเมื่อครู่กล้าถลึงตาใส่กระหม่อมใช่หรือไม่?”ฮองเฮายิ้มบางๆ ไม่ตอบอะไรองค์หญิงซูหยวนกลับส่งเสียงฮึเบาๆ “ก็แค่หมอหญิงเท่านั้น จำเป็นต้องเล่นละครฉากใหญ่เช่นนี้ให้นางดูด้วยหรือ?”องค์รัชทายาทกลับหัวเราะ “หากอยากได้ใจคน ย่อมต้องเล่นละคร หากไม่ปกป้องนางในเวลาสำคัญ นางจะจริงใจกับเจ้าได้อย่างไร?”องค์หญิงซูหยวนกลับไม่ไยดี “แค่นี้ก็จะทำให้นางจริงใจกับข้าแล้วหรือ? ข้าไม่เห็นจะเชื่อเลยแม้แต่น้อย”เมื่อเห็นองค์หญิงซูหยวนแสดงสีหน้าเหยียดหยาม องค์รัช

“ข้าบอกว่าจะให้เจ้า ก็คือจะให้เจ้า” เห็นทีจะรู้สึกว่ายุ่งยาก องค์หญิงซูหยวนจึงก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว ยื่นมือมาปักปิ่นปักผมเล่มนั้นไว้บนผมของเฉียวเนี่ยนด้วยตัวเองปิ่นปักผมสีทองไหวเอน ทับทิมเปล่งประกายเจิดจ้า ยิ่งขับให้ใบหน้าของเฉียวเนี่ยนดูขาวนวลผ่องใสมากขึ้นไปอีกองค์หญิงซูหยวนเองก็ไม่คิดมาก่อน ว่าปิ่นที่เคยเป็นของนางจะเข้ากันกับเฉียวเนี่ยนถึงเพียงนี้ในอกพลันพลุ่งขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ แต่ของนั้นนางเป็นฝ่ายมอบให้ไปแล้ว จะมาเรียกคืนกลับได้อย่างไร?ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ได้แต่ทำหน้าขรึมกล่าวว่า “ของดีๆ ในมือขององค์หญิงผู้นี้มีอีกเยอะแยะ ขาดแค่ชิ้นนี้แล้วจะเป็นไรไป?”เฉียวเนี่ยนรู้ดีว่าองค์หญิงซูหยวนมิได้ขาดแคลนของดียิ่งรู้ว่า ชามแก้วไพฑูรย์ในตอนนั้น จะยังไม่อาจเทียบได้กับทับทิมสักเม็ดบนปิ่นเล่มนี้เสียอีกเมื่อนึกถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอยู่ในใจอย่างเย็นชา แต่ก็จับสังเกตได้อย่างเฉียบคม ว่าคำแทนสรรพนามตัวเองขององค์หญิงซูหยวนได้เปลี่ยนจาก ‘ข้า’ กลับไปเป็น ‘องค์หญิงผู้นี้’ อีกแล้วน่าจะเพราะตนปฏิเสธความหวังดีขององค์หญิง ทำให้องค์หญิงไม่พอใจจึงพาลโกรธไปด้วย เฉียวเนี่ย

พูดแล้วก็น่าเศร้าทั้งๆ ที่เมื่อก่อนนางเคยวนเวียนอยู่รอบตัวเขา แต่ตอนนี้เขากลับต้องคิดหาวิธีสารพัดเพื่อเข้าหานาง ใช้สารพัดเล่ห์กลเพียงเพื่อให้นางมองเขาแวบหนึ่ง หวังให้นางเมตตาแต่กลับกลายเป็นว่า หัวใจของนางกลับแข็งดั่งเหล็กกล้าแม่ทัพหนุ่มผู้เคยหยิ่งผยองในอดีต ตอนนี้กลับทำท่าทางน่าสงสารเยี่ยงนี้ เฉียวเนี่ยนก็ไม่รู้ว่าควรจะด่าว่าเขาอย่างไร ถึงจะทำให้เขารู้ว่าตัวเองหน้าด้านเกินไปแล้วเวลานั้นจึงมิได้พูดอะไร เพียงได้ยินเซียวเหิงกล่าวว่า “ต่อไป หากข้าได้รับบาดเจ็บ ก็ให้เจ้าทายาและพันแผลให้ข้า ดีหรือไม่?”“ไม่ดี!”เฉียวเนี่ยนปฏิเสธเสียงเย็น “ข้าไม่ใช่แพทย์ทหาร! หรือหากท่านได้รับบาดเจ็บในสนามรบ แล้วยังจะฝืนทนมาถึงเมืองหลวงเพื่อพบข้าอีก?”“ได้สิ!” เซียวเหิงกลับตอบหนักแน่นราวกับตัดเหล็ก “ตราบใดที่เจ้าตกลงจะทายาให้ข้า ข้าย่อมฝืนทนมาพบเจ้าได้!”เสียงพูดจบลง ก็ทำให้เฉียวเนี่ยนยืนอึ้งอยู่กับที่นางไม่รู้จะต่อคำอย่างไรดี เพราะนางรู้ว่าคนอย่างเซียวเหิงพูดแล้วทำจริงโชคดีที่ข้างนอกพลันมีเสียงของเซียวเหอดังขึ้น “เจ้าได้รับบาดเจ็บอีกแล้วหรือ?”เซียวเหอสวมชุดออกศึกสีดำเข้ม ลวดลายเรียบง่ายดูกร