Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 711 - Bab 720

เพราะอย่างไรเสีย นางไม่อยากให้เกิดเรื่องกับท่านพี่เซียวเซียวเหอมองใบหน้าจริงจังของเฉียวเนี่ยน พลางขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ถอนหายใจยาว แล้วจึงค่อยๆ เอ่ยขึ้น“เจ้าพูดถูก จริงๆ แล้วข้าก็รู้ว่าใครเป็นคนที่วางยาข้า” เซียวเหอกล่าวพลางมองเฉียวเนี่ยน แววตาลุ่มลึกราวกับมองทะลุผ่านเฉียวเนี่ยนไปยังสถานที่ห่างไกล“ตอนนั้น เจ้าอาจจะยังเด็ก หรือไม่ก็อาจไม่ใส่ใจเรื่องอื่นใดนอกจากเหิงเอ๋อร์ ที่จริงแล้วข้าเคยมีคู่หมั้นมาก่อน”เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉียวเนี่ยนก็ตะลึงไปเล็กน้อย ทว่าทันใดนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “ข้านึกออกแล้ว เป็นคุณหนูของตระกูลเมิ่ง บุตรีของท่านอัครเสนาบดีกรมพิธีการ เมิ่งอิ้งจือ”เมื่อครั้งเซียวเหอกับเมิ่งอิ้งจือหมั้นหมายกัน นางเคยแอบตามเซียวเหิงไปด้วย จึงเคยเห็นคุณหนูเมิ่งผู้นั้นผิวขาวสะอาด ใบหน้าราวภาพวาด อ่อนโยนและงดงามมาก!เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนเอ่ยชื่อที่ไม่ได้ยินมานาน เซียวเหอกลับมีท่าทีสงบบางเรื่องได้ผ่านไปเนิ่นนาน ความรู้สึกบางอย่างก็ถูกกาลเวลาชะล้างจางลง...เขายิ้มบาง “ใช่ ตระกูลเมิ่งเป็นตระกูลนักปราชญ์ น้องสาวแท้ๆ ของท่านอัครเสนาบดีเมิ

เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องไล่ตามนาง ขอแค่นางมีความสุขก็พอแล้วทว่าในตอนนี้ เขากลับพบว่า กับคนบางคนไม่ใช่แค่ปล่อยมือแล้วจะวางลงได้ง่ายๆเฉียวเนี่ยนมิได้รู้สึกถึงสายตาร้อนแรงดุจเปลวเพลิงที่เซียวเหอมองมายังนางเลยแม้แต่น้อยคิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากัน เสียงพูดก็พลอยต่ำลงไปมาก “ไม่ปกติ ท่านพี่เซียวมือเย็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว?”ที่จริงเซียวเหอก็ไม่เคยใส่ใจเรื่องนี้นัก บัดนี้เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนถามจึงขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงตอบ “เหมือนจะเป็นหลังจากหายดี... แต่ก่อนหน้านั้นก็มีอาการมือเท้าเย็นบ่อยๆ”ดังนั้น เซียวเหอจึงไม่เคยเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจเลยเฉียวเนี่ยนนึกถึงตอนที่เคยอยู่กับเซียวเหอมาก่อน ก็เคยรู้สึกได้ถึงความเย็นของมือเขาในบางครั้งตอนนั้นนางยังไม่รู้เรื่องวิชาแพทย์เหมือนอย่างตอนนี้ จึงไม่ใส่ใจเช่นเดียวกับเขา แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเรื่องนี้ร้ายแรง“ชีพจรแปลกประหลาดนัก ข้าตรวจไม่ออก ท่านพี่เซียวรอข้าสักสองสามวัน ข้าจะไปถามท่านหมอเทวดาดู!”เซียวเหอย่อมพยักหน้า มองเห็นเฉียวเนี่ยนมีสีหน้าเป็นกังวล ก็อดไม่ได้ที่จะปลอบโยน “บางทีอาจเป็นเพราะร่างกายข้าเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว เจ้าก็อ

กล่าวจบก็หันหลังเดินออกไปเมื่อมองแผ่นหลังของเซียวเหิง เซียวเหออดถอนหายใจไม่ได้ คิดไปคิดมาก็ยังตัดสินใจไล่ตามไป“เจ้าบาดเจ็บสาหัส อย่าฝืนเลย!”ครานี้เซียวเหิงกลับไม่สะบัดมือของเซียวเหอออกอีก แต่ก็ยังคงจ้องเขาเขม็ง “นางยังพูดอะไรกับท่านอีกบ้าง?”เซียวเหอจึงนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่มือของตนเย็นเฉียบ แต่กลับไม่ใส่ใจ เพียงกล่าวว่า “ไม่มีอะไร”“จริงหรือ?”“เดินไปเถอะน่า”“…แค่ดูก็รู้เลยว่าพวกท่านพูดคุยกันอีกมากมายนัก”เพียงแต่ไม่ว่าเซียวเหิงจะซักไซ้เท่าไร เซียวเหอก็ไม่เอ่ยอะไรอีกวันรุ่งขึ้นเฉียวเนี่ยนยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของจวนโหว มองป้ายชื่อที่สูงใหญ่ด้วยใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายทั้งที่ตอนจากไป นางเคยสาบานกับป้ายชื่อจวนนี้ไว้ว่าชาตินี้จะไม่มีวันกลับมาอีกแต่ตอนนี้เพิ่งผ่านไปได้ไม่นานเท่าไร?นางสูดลมหายใจเข้าลึก แต่นางก็ไม่อาจข่มความรู้สึกประหลาดในใจลงได้เพียงแต่เฉียวเนี่ยนคิดว่าครานี้นางกลับมาเพื่อท่านพี่เซียว เพื่อปกป้องหมอประจำจวน คิดว่าหากท่านย่ารู้เข้า คงยกโทษให้นางได้ในครานี้หนิงซวงยืนอยู่ข้างหลังเฉียวเนี่ยน ก็บังเอิญสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดของเฉียวเนี่ยน จึงอ

และทุกครั้งก็มักจะจับปลาได้หลายตัวครั้งหนึ่งจับได้ปลาตัวหนึ่ง ขนาดยาวกว่าต้นแขนของนางเสียอีก ดิ้นแรงมาก ตัวเล็กๆ อย่างนางจะอุ้มไว้ได้อย่างไร ปลาตัวนั้นใช้หางตบหน้านางไปหลายทีก่อนจะหนีกลับลงน้ำทำเอานางร้องไห้โฮ กลับไปจวนโหวทั้งน้ำตาต่อมาก็เป็นท่านโหวหลินทำทีว่าต้องล้างแค้นให้นาง ผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็กลับมาในสภาพเปียกโชกทั้งตัว มือหนึ่งถือปลาตัวโตตอนเด็กๆ นางไม่เข้าใจอะไร เพียงรู้สึกว่าท่านพ่อของตนเก่งมากทว่ายามนี้เมื่อนึกย้อนกลับไป ปลาตัวที่หนีลงน้ำไปแล้ว จะจับกลับมาได้อย่างไร?ท่านโหวหลินย่อมต้องไปซื้อปลามาตัวหนึ่ง แล้วจึงแกล้งทำตัวเปียกปอนทั้งร่างก่อนกลับมาก็เพื่อเอาใจลูกสาวคนเดียวของพวกเขานางเคยเป็นลูกสาวผู้เป็นแก้วตาดวงใจคนเดียวของพวกเขาเห็นเฉียวเนี่ยนไม่ตอบ ฮูหยินหลินก็พูดอย่างลับๆ ล่อๆ ว่า “นางจะไปจับปลาน่ะสิ! ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าดูสิ เด็กคนนี้น่าประหลาดไหม? ตัวแค่นี้กลับมีความสามารถเช่นนี้! แต่ก็เพราะนางกตัญญู ข้าแค่เผลอเอ่ยปากอยากกินต้มปลา นางก็จำขึ้นใจ ไม่รู้ว่าไปเรียนการจับปลามาจากใคร!”พูดมาถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง “เมื่อวานนางยังร้องไห้กลับมาเลย

ท่านหมอประคองเฉียวเนี่ยนให้ลุกขึ้น “ไม่จำเป็นต้องมีของพวกนั้น เจ้าศึกษาวิชาแพทย์ให้ดี ก็คือของขวัญไหว้ครูที่ดีที่สุดแล้ว!”ทั้งสองสบตากันแล้วยิ้มออกมา เฉียวเนี่ยนกลับนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ “จริงสิท่านอาจารย์ ข้ามาวันนี้ ก็เพราะเรื่องของคุณชายใหญ่ตระกูลเซียว!”ได้ยินดังนั้น ท่านหมอก็ขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น? โรคขากำเริบอีกหรือ?”“ก็ไม่เชิง” เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วกล่าว “เพียงแต่เมื่อคืนข้าพบว่า มือของคุณชายใหญ่ตระกูลเซียวเย็นเฉียบ ไม่เหมือนคนปกติ แต่แม้จะจับชีพจรแล้วก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะพิษในร่างเขายังไม่หมดสิ้นหรือไม่?”สีหน้าของท่านหมอก็พลันเคร่งเครียดขึ้นเช่นกัน “จับชีพจรแล้วไม่พบอะไร เช่นนี้อาจารย์อย่างข้าเองก็ไม่อาจฟันธงได้เช่นกัน”เฉียวเนี่ยนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าว “ใช่แล้ว ชีพจรดูเหมือนจะปกติ แต่ก็เหมือนจะมีบางอย่างแปลกๆ อยู่เหมือนกัน”แต่ตรงไหนที่แปลกนั้น เฉียวเนี่ยนก็ไม่สามารถอธิบายออกมาได้อย่างไรเสีย นางก็เพิ่งเรียนวิชาแพทย์มาไม่นาน หนังสือที่มีคำอธิบายอยู่ นางก็รักษาได้ แต่หากไม่มีคำอธิบาย นางก็ไม่ต่างจากแมลงวันที่บินหาทางไม่เจอท่านหมอก็ดูจ