Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 741 - Bab 750

"นั่นใคร?"สวีเหม่ยเหรินเอ่ยถาม เสียงอ่อนแรง แถมยังแผ่วนักเฉียวเนี่ยนจึงก้าวไปข้างหน้า คำนับแล้วกล่าวว่า “ข้าน้อยเฉียวเนี่ยน เป็นหมอหญิงจากโรงหมอหลวง วันนี้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ให้มาดูอาการเหม่ยเหริน”รับพระบัญชาจากฮ่องเต้?ใบหน้าของสวีเหม่ยเหรินปรากฏแววสงสัยนางค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นด้วยค้ำพนักเก้าอี้อย่างยากลำบากทว่าเหมือนขาอ่อนแรง ยืนได้ไม่ทันไรก็เกือบล้มเห็นดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็รีบเข้าไปพยุงคิ้วขมวดเป็นปมในทันทีแขนของสวีเหม่ยเหรินนั้น อวบเกินไปหน่อยแล้วเมื่อครู่ที่นอนอยู่บนเก้าอี้โยก ยังไม่เห็นชัดเท่าไร แต่ตอนนี้นางยืนอยู่ข้างกายเฉียวเนี่ยน เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงขนาดร่างของอีกฝ่ายเกรงว่าจะหนักเกือบสองร้อยชั่งเข้าให้แล้วสวีเหม่ยเหรินตกใจจนใจสั่น ไม่อาจห้ามไม่ให้ยกมือตบหน้าอกตนเบาๆ แล้วจึงชักมือกลับ หันไปกล่าวขอบคุณเฉียวเนี่ยน “ขอบคุณท่านหญิงเฉียวที่ช่วยข้าไว้”น้ำเสียงยิ่งถ่อมตัวกว่าเสี่ยวฝูจื่อเสียอีกเฉียวเนี่ยนกวาดตามองไปรอบๆ อดไม่ได้จะเอ่ยถามว่า “เหตุใดไม่มีผู้ใดดูแลเหม่ยเหรินเลย?”พอฟังคำนี้ สวีเหม่ยเหรินก็เผยแววหวาดหวั่นในดวงตา “ขะ ข้าน้อยให้น

เห็นอยู่ว่านางกำนัลน้อยผู้นั้นเริ่มลนลานจนออกนอกหน้า เฉียวเนี่ยนก็รู้ทันทีว่านางกำนัลน้อยคนนี้ต้องได้รับคำสั่งจากฮองเฮา ให้คอยดูว่าในแต่ละวันสวีเหม่ยเหรินกินของบำรุงที่พระนางประทานมาหรือไม่ดวงตาของเฉียวเนี่ยนก็แปรเปลี่ยนไปในทันที นางกำลังจะเอ่ยปาก แต่กลับไม่คาดว่าสวีเหม่ยเหรินจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน “แต่ข้ากินไม่ลงจริงๆ แค่ได้กลิ่นก็คลื่นไส้แล้ว!”ขณะพูด สวีเหม่ยเหรินก็แสร้งสำรอกออกมาจริงๆนางกำนัลน้อยขมวดคิ้ว รู้สึกว่าสวีเหม่ยเหรินเสแสร้ง “อย่างไรเสีย หากไม่กิน บ่าวก็จะไปบอกฮองเฮา!”“เจ้าก็ไปสิ!” ร่างของสวีเหม่ยเหรินสั่นระริกเล็กน้อย แต่นางรู้ว่า หากนางไม่ยืนหยัดขึ้นในตอนนี้ ก็จะต้องเป็นเฉียวเนี่ยนที่ออกหน้าแทนแต่เฉียวเนี่ยนเป็นคนของเต๋อกุ้ยเฟย นางไม่อาจเปิดเผยจุดยืนของเฉียวเนี่ยนได้ และยิ่งไม่อาจทำให้ความหวังดีของเต๋อกุ้ยเฟยต้องสูญเปล่า!เห็นว่านางกำนัลน้อยยังไม่เชื่อ สวีเหม่ยเหรินจึงแสร้งสำรอกอีกครั้ง สำรอกไปถึงที่สุดก็กลายเป็นจริง น้ำตายังไหลออกมาอีกด้วยแต่แม้นางจะเป็นเช่นนี้ นางกำนัลน้อยก็ยังไม่ไยดี เพียงรู้สึกว่าสวีเหม่ยเหรินกำลังจะล้ำเส้น จึงจะเดินออกไป “ข้าจะไปเดี๋ยวน

หลังออกจากตำหนักฝูเหอแล้ว เฉียวเนี่ยนก็ยังไม่มีเวลาพักผ่อน รีบตรงไปยังเรือนนอนขององค์หญิงซูหยวนทันทีองค์หญิงซูหยวนคาดไว้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าเฉียวเนี่ยนจะมา จึงให้คนอื่นออกไปหมด เหลือเพียงอวิ๋นเอ๋อร์อยู่รับใช้ข้างกายเห็นเฉียวเนี่ยนเข้ามา องค์หญิงซูหยวนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “เหตุใดจึงนานถึงเพียงนี้?”เฉียวเนี่ยนกเาวเข้าไปคำนับ แล้วตอบตามความจริงว่า “ขอพระราชทานอภัยเพคะองค์หญิง สภาพของสวีเหม่ยเหรินไม่ค่อยดี จึงชักช้าอยู่บ้าง”องค์หญิงซูหยวนขมวดคิ้ว “ไม่ดีเช่นไร?”“ทารกในครรภ์โต ชีพจรอ่อน เกรงว่าจะคลอดก่อนกำหนด”ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความจริงได้ยินดังนั้น องค์หญิงซูหยวนจึงถามต่อ “แล้วเจ้าวินิจฉัยรักษานางอย่างไร?”“หม่อมฉันได้ฝังเข็มให้สวีเหม่ยเหรินสองจุด สามารถช่วยให้นางหลับได้ดีขึ้นเพคะ”หว่างคิ้วขององค์หญิงซูหยวนปรากฏความหงุดหงิด “แล้วอย่างไรต่อเล่า?”“ไม่มีแล้วเพคะ” เฉียวเนี่ยนตอบเรียบๆ “วันนี้ฝูกงกงเป็นผู้นำทางหม่อมฉันไป”นี่คือการบอกกับองค์หญิงซูหยวนว่านางเข้าใจคำเตือนแล้วเป็นไปดังที่คาด ใบหน้าขององค์หญิงซูหยวนเริ่มมีรอยยิ้ม “เจ้าก็แค่ฝังเข็มให้นางสองจุด ยาแม้แต่ขนานเดียว

ท่านหมอพูดจาเช่นนี้ ทำให้เฉียวเนี่ยนถึงกับยืนอึ้งอยู่กับที่ก็ได้ยินท่านหมอกล่าวต่อ ว่า “พิษที่ทำให้ผู้บัญชาการเซียวกลายเป็นคนพิการนั้น น่าจะเป็นพิษสลายกระดูก ชื่ออาจฟังดูน่ากลัว แต่แท้จริงแล้วมิได้กัดกร่อนกระดูกของคน เพียงแค่ทำให้ขาเป็นอัมพาต เคลื่อนไหวไม่ได้ อีกทั้งผู้ถูกพิษยังมีอาการพิษกำเริบบ่อยครั้ง ขาทั้งสองจะปวดราวกับกระดูกถูกทุบ เช่นเดียวกับอาการของผู้บัญชาการเซียวในตอนนั้น“เฉียวเนี่ยนตั้งใจฟังคำอธิบายของท่านหมอนางหาได้ใส่ใจพิษสลายกระดูกไม่ ในเมื่อขาของท่านพี่เซียวสามารถยืนขึ้นมาได้แล้วสิ่งที่นางกังวลคือพิษอีกชนิดหนึ่งในร่างของท่านพี่เซียวต่างหาก!ท่านหมอสูดลมหายใจลึก แล้วกล่าวต่อว่า “ส่วนพิษอีกชนิดในร่างของผู้บัญชาการเซียว น่าจะเป็นพิษเยือกมรณะ พิษนี้ในช่วงแรกจะทำให้มือเท้ารู้สึกเย็นเป็นพักๆ แต่ยิ่งอยู่ในร่างกายนานเท่าไร เวลาที่รู้สึกเย็นก็จะยิ่งนานขึ้น จนท้ายที่สุด ความเย็นจะลุกลามจากแขนขาไปทั่วร่าง แล้วผู้ถูกพิษก็จะเสียชีวิตด้วยร่างกายที่เย็นเฉียบ”เมื่อได้ฟังคำของท่านหมอ เฉียวเนี่ยนรู้สึกเหมือนทั้งตัวกลายเป็นน้ำแข็งไปหมดท่านหมอลูบเคราแล้วกล่าวต่อว่า “แต่ในสำนักรา

วันถัดมา เฉียวเนี่ยนต้องไปเข้าเวรที่โรงหมอหลวงทว่ารถม้าเพิ่งออกจากจวนอ๋องผิงหยางได้ไม่นาน ก็มีคนมาขวางไว้“บังอาจ! ผู้ใดกล้าขวางรถม้าของจวนอ๋องผิงหยาง? ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ?!”สารถี ตวาดเสียงเข้ม หนักแน่นเหมือนคนที่เคยฝึกยุทธ์เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ในรถม้า ได้ยินเสียงชักดาบของสารถีแต่ไม่คาดคิดว่า เสียงที่ดังขึ้นตามมาจากด้านนอกกลับแฝงเสียงสะอื้นอยู่บ้าง “ท่านหญิงเฉียวโปรดให้อภัย บ่าวเป็นคนของคุณชายใหญ่ ถูกส่งมารับท่านหญิงเฉียวไปยังจวน เพื่อช่วยรักษานายหญิงน้อยใหญ่ของพวกบ่าวเจ้าค่ะ!”ไม่นานหลังจากเสียงนั้นจบลง มือคู่หนึ่งก็ยื่นเข้ามาจากนอกรถม้าเป็นสารถีที่ยื่นหยกชิ้นหนึ่งเข้ามาหยกนั้นเนื้อใสดังหยดน้ำ เพียงเห็นก็รู้ว่าเป็นของดี หาได้ยากนักที่สำคัญคือ ด้านบนมีสลักอักษร ‘วั่น’นั่นคือสิ่งที่มีเพียงคนของตระกูลวั่นแห่งจวนอัครมหาเสนาบดีเท่านั้นที่จะครอบครองได้นายหญิงน้อยใหญ่?เฉียวเนี่ยนจำได้ว่าพี่ใหญ่เซียวเคยบอกไว้ ภายหลังเมิ่งอิ้งจือแต่งออกเรือนไปกับคุณชายใหญ่ผู้สืบทอดตำแหน่งสายตรงของจวนอัครมหาเสนาบดีบังเอิญอะไรเช่นนี้ เพิ่งเมื่อวานนางยังกลุ้มใจว่าจะเข้าหาเมิ่งอิ้งจืออย่าง