บทที่ 759

“ฮิฮิ เช่นนี้ต้องหมายความว่าคุณหนูผู้นั้นมีใจให้คุณชายอยู่แน่ๆ ไม่เช่นนั้นตอนเห็นแผงเครื่องประดับแล้วนึกอยากซื้อสร้อยข้อมือลูกประคำให้คุณชายได้อย่างไรกัน!”

เซียวเหอเงยหน้าขึ้นมองไปยังพ่อค้า ทำท่าเย็นชา “พูดมาก”

พลางควักเศษเงินจากข้างเอวออกมาให้พ่อค้า “ฟ้าใกล้มืดแล้ว รีบกลับเถอะ!”

พ่อค้าได้รับเงินเข้าอย่างคาดไม่ถึง ก็รีบรับไว้พร้อมเอ่ยขอบคุณอย่างต่อเนื่อง “ขอบคุณคุณชายขอรับ ขอบคุณคุณชายขอรับ!”

เซียวเหอยิ่งยิ้มกว้าง ก้าวเท้าจากไป

พ่อค้าก็เก็บแผงด้วยความดีใจ

แต่ไม่ทันไร เงาร่างสูงใหญ่เงาหนึ่งก็เข้ามาบังแสงอาทิตย์ยามเย็นเสียแล้ว

พ่อค้าเงยหน้ามองไปก็เห็นชายหน้าตาเคร่งขรึมดุดันยืนอยู่หน้าแผง

ใจหนึ่งพลันตระหนก ว่าเขาจะมาปล้นเงินหรือไม่?

แต่ยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็เห็นชายผู้นั้นยกมือหยิบสร้อยข้อมือประคำโพธิ์เพชรขึ้นมา

สายตาเย็นยะเยือกปนเหยียดหยาม “ของแบบนี้ จะมีประโยชน์อะไร?”

เขาออกแรงที่มือเพียงเล็กน้อย สร้อยข้อมือประคำโพธิ์เพชรในมือก็แหลกกระจาย

พ่อค้าตกใจ “อ๊ะ! ทำไมถึง...”

ยังพูดไม่ทันจบ แท่งเงินแท่งใหญ่ก็ตกลงตรงหน้าพ่อค้า

พ่อค้าตาเบิกกว้างทันที

นี่มันแท่งเงินมูลค่าห้าสิบตำลึงเช